Morgunblaðið - 10.02.1999, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 10. FEBRÚAR 1999
+ Arnar Þór Ólaf-
íuson fæddist í
Reykjavík 27. októ-
ber 1992, hann var
til heimilis að
Grýtubakka 10 í
Reykjavík. Arnar
Þór lést á barna-
spítala Hringsins 2.
febrúar síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Ólafía Guð-
bergsdóttir, f. 10.
júlí 1969, og Guð-
bjartur S. Franz-
son, f. 8. janúar
1973. Þau eru bæði
búsett í Reykjavík. Foreldrar
Ólafíu eru hjónin Ragnhildur
Gísladóttir, f. 13. mars 1943, og
Guðbergur Sigurðsson, f. 16.
febrúar 1942. Þau búa á Lækj-
Elsku Arnar Þór, nú ertu búinn
að yfirgefa þetta jarðneska líf. Að-
eins 6 ára. I tvö ár hefur þú barist
við erfiðan sjúkdóm, sem alltof
marga leggur að velli, langt um ald-
ur fram. Þú hefur verið alveg ein-
staklega duglegur, sannkölluð hetja.
Þú varst náttúrubarn og unnir öllum
dýrum og í sveitinni þinni á Lækjar-
bakka í Mýrdal naustu þín best,
enda voru þið afi og amma mjög
nánir vinir. Þú ætlaðir að verða
bóndi þar en nú verður þú það ann-
arstaðar, þar sem enginn kvóti er!
Ekki má gleyma veiðimanninum í
þér, þú hafðir yndi af því að renna
fyrir fisk enda áttir þú allan búnað
til þess. Þú hafðir mjög gaman af því
að fara í jeppaferðir með pabba þín-
um og voru það góðar stundir hjá
ykkur. Þú varst mjög þroskaður
drengur eftir aldri og að ræða við
þig um lífið og tilveruna var einsog
að ræða við fullþroskaðan einstak-
ling. Þessara stunda sem við áttum
með þér verður sárt saknað. Þú
gafst okkur margt sem við varðveit-
um vel í hjarta okkar. Guð geymi þig
elsku vinur.
Vertu yfir og allt um kring
í eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
Elsku Ólafía, Bjartur, Guðbergur
og Ragnhildur, Guð gefi ykkur styrk
í sorginni.
Amma og afi, Hofsvallagötu 57.
Eg sendi þér kæra kveðju
nú komin er lífs þíns nótt,
þig umvefji blessun og bænir
ég bið að þú sofir rótt
Þó sviði nú sorg mitt hjarta
þásælteraðvitaafþví,
þú laus ert úr veikinda viðjum
þín veröld er björt á ný.
Eg þakka þau ár sem ég átti
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi
ég hitti þig ekki um hrið,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðard)
Foreldrum, ömmum og öfum og
öðrum aðstandendum votta ég sam-
úð mína. Guð styrki ykkur í sorg-
inni.
Svava langamma.
Elsku Addi frændi, nú ertu farinn
frá okkur. Uppáhaldsfrændi okkar og
besti vinur, nú ertu orðinn engill hjá
Guði og líður miklu betur. Það er fullt
af börnum hjá Guði sem þú getur
leikið þér við og sagt þeim skemmti-
legar sögur úr sveitinni eins og þú
sagðir okkur svo oft frá. Öllum dýr-
unum sem þú elskaðir svo mikið, út-
sýninu út á sjóinn, iðagrænum túnum
og fjöllunum allt í kring. í sveitinni
sló hjarta þitt hvað ákafast og mun
gera um alla tíð. Þú getur líka sagt
þeim frá öllu þvi skemmtilega sem við
gerðum þegar þú komst að heim-
sækja okkur til Akui-eyrai’. Þegai’ við
fórum í sund og ætluðum aldrei að
arbakka í Mýrdal.
Foreldrar Guð-
bjarts eru lijónin
Guðrún Sigurjóns-
dóttir, f. 17. desem-
ber 1946, og Franz
Guðbjartsson, f. 9.
apríl 1946. Þau eru
búsett á Hofsvalla-
götu 57 íReykjavík.
Fyrstu tvö ár ævi
sinnar bjó Arnar
ásamt móður sinni
hjá móðurforeldr-
um á Lækjarbakka.
Haustið 1994 fluttu
þau svo til Reykja-
víkur og hafa verið búsett þar
síðan.
Utför Arnars Þórs fer fram
frá Breiðholtskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 10.30.
hætta að hlæja eða allt það sem við
brölluðum á leikjanámskeiðinu. Eða
þegar við fórum í útileguna við Mý-
vatn síðasta sumar. Vá, hvað það var
alltaf gaman. Þú varst svo skemmti-
Iegur, og þótt þú sért farinn verður
þú alltaf uppáhaldsfrændinn okkar.
Minningamar um þig munu alltaf
gleðja okkur því þær verða geymdar
á besta hugsanlega stað í hjarta okk-
ar.
Elsku Ólafía og Bjartur, ömmur
og afar, ykkar missir er mikill en
minningin um góðan og fallegan
dreng lifir. Guð gefi ykkur styrk í
hinni miklu sorg. Takk fyrir allt,
elsku Addi frændi. Guð geymi þig.
Bríet Una og Kolbeinn Bjarki.
Lítill drengur ljós og fagur lífsins
skilning öðlast senn. Elsku Amar,
það er svo margt sem kemur upp í
hugann þegar ég hugsa til þín. Það
er erfitt að sætta sig við að þú sért
ekki lengur á meðal okkar. Þú gafst
lífinu svo sannarlega lit. Þegar þú
komst í heimsókn til okkar var alltaf
hægt að hlæja að spjallinu á þér og
oft var það þannig að lengi á eftir
var maður að hugsa um það sem þú
hafðir spurt og spjallað um með
bros á vör. Þú þurftir alltaf að vita
nákvæmlega um allt, þér dugðu eng-
in yfirborðskennd svör við spurning-
um þínum. Oftar en ekki duttu mér í
hug vísurnar um hinn síspurula Ara
sem erfitt var að svara. Þörf þín fyr-
ir fróðleik var svo einlæg og óseðj-
andi.
Minningin um þig er minning um
litla hetju sem barðist svo sterklega
við erfiðan sjúkdóm. Lengi vel trúði
ég því að þú hefðir betur því styrk-
urinn sem þú sýndir var engu líkur.
Sú minning sem eftir lifir er okkur
öllum svo dýrmæt. Og margs er að
minnast þótt ævi þín hafi verið alltof
stutt, þú heillaðir alla sem voru
þeirrar gæfu aðnjótandi að fá að
kynnast þér, þó ekki væri nema að
tala við þig einu sinni.
Þú gast talað svo tímunum skipti
um sveitina þína og hvernig bú-
skapurinn hjá ömmu og afa gengi.
Það var líka eins gott að maður
væri alltaf með nýjustu fréttir af
Keikó á hreinu og hvernig Gylfa
gengi á sjónum. Mér er sérstaklega
minnisstætt þegar þú komst í
heimsókn til Vestmannaeyja um
síðastliðna páska og við fórum með
þig í skoðunarferð um Eyjuna. Þú
hafðir mikinn áhuga á Tyrkjarán-
inu og fannst það út að líklega
hefðu Tyrkirnir stolið forfeðrum
okkar.
Það var líka svo gaman að sjá hvað
þú barst mikla vii’ðingu fyrir hinu
kyninu. Þú varst alltaf tilbúinn til að
verja Sigrúnu Bryndísi og hinar
stelpumar ef svo bar undir og hikaðir
ekki við að taka utan um þær og
kyssa.
Það er erfitt að sætta sig við að þú
sért farinn, elsku dúllan okkar, en
við verðum að trúa því að þér sé ætl-
að eitthvert meira og æðra hlutverk
á öðrum stað. Elsku Ólafía, Smári
og fjölskyldur, guð veiti ykkur styrk
í þessari miklu sorg og vísi ykkur
veginn fram á við.
Sólrún Erla og fjölskylda.
Elsku Arnai’ Þór. Ég sakna þín
mikið. Alltaf þegar þú varst veikur
bað ég guð um að hjálpa þér til að
líða vel. Þú varst besti vinur minn,
Arnar, mér fannst þú vera svo
skemmtilegur en samt gátum við
ekki alltaf leikið saman því stundum
varst þú á sjúkrahúsinu. Seinast
þegar ég hitti þig vorum við að leika
okkur í Barbie og það var rosalega
gaman. Ég vissi ekki að það væri í
seinasta skipti sem ég hitti þig. Ég
vona að þér líði vel uppi hjá guði og
englunum. Ég hugsa alltaf til þín,
elsku vinur.
Þín vinkona
Sigrún Bryndfs.
Hví var þessi beður búinn,
bamið kæra, þér svo skjótt?
Svar af himni heyrir trúin
hljóma gegnum dauðans nótt.
Par er kveðjan: „Kom til mín?“
Kristur tók þig heim til sín.
W ert blessuð hans í höndum,
hólpin sál með ljóssins öndum.
(B. Halldórsson)
Ég tileinka Ai’nari Þór þetta er-
indi úr sálminum eftir B. Halldórs-
son og bið Guð að blessa minningu
hans og einnig að styrkja Ólu vin-
konu mína og ættingja í þeirra miklu
sorg.
Hvíl í friði, elsku Arnar Þór.
Helena Jónsdóttir og fjölskylda.
Kæri Arnar Þór, nú er komið að
því að við þurfum að kveðja þig,
þeirri stund áttum við seint von á.
Sá mikli styrkur sem þú sýndir í
veikindum þínum, styrkti von allra
að þú næðir yfirhöndinni.
Þínu hlutverki virðist vera lokið
hér hjá okkur og við trúum því, að
þín bíði ánægjulegir og sársauka-
lausir tímar þar sem þú ert nú.
I hvert skipti sem nafn þitt ber á
góma, færist bros yfir alla sem hafa
verið svo lánsamir að hitta þig. Svo
mikil gleði og kraftur fylgdi þér, litli
spuruli strákur sem allt þurfti að
vita. Það var eins og þú ætlaðir að
ná öllum mögulegum fróðleik sem
þú gætir í þessari stuttu jarðvist.
Þú skilur eftir margar ljúfar
minningar sem við erum rík af. Þú
og móðir þín hafið sýnt okkur hinum
óskiljanlegan styrk sem við dáumst
að og reynum að læra af.
Guð verndi þig, elsku Óla, og
styrki í sorg þinni svo og aðra að-
standendur.
Þér, Arnar, þökkum við fyrir dýr-
mætar stundir.
Kveðja.
Þínir vinir
Halldóra Reykdal
og HafsteinnReykdal.
Kveðja frá Vesturborg
í dag kveðjum við Arnar Þór eftir
stutta dvöl hér á jarðríki. Síðastliðin
tvö ár hefur þessi litli glókollur háð
harða baráttu við sjúkdóm þann er
lagði hann að velli. Eftir að veikindi
Arnars urðu ljós lá leið hans í langa
og stranga meðferð á spítala. Hann
hélt þó sambandi við leikskólann
sinn, kom í heimsóknir þegar hann
hafði heilsu til, og félagar og vinir
fylgdust með honum. Það er alltaf
áfall þegar einhver fellui’ í valinn,
einkum þegar um börn er að ræða
og margar spurningar brenna á vör-
um, en fátt um svör. En minningin
um Arnar vekur okkur til umhugs-
unar um gildi og hverfulleika lífsins.
Við geymum góðar minningar um
fallegan, glaðværan og skemmtileg-
an dreng.
Fyrir hönd starfsfólks leikskólans
Vesturborgar sendi ég Ólafíu, Guð-
bjai-ti og öðrum aðstandendum inni-
legar samúðarkveðjur og vona að þau
hljóti huggun og styrk í sorg sinni.
Steinunn Sigurþórsdóttir.
Arnar Þór Ólafíuson, nemandi í 1.
bekk í Breiðholtsskóla, lést í síðast-
liðinni viku eftir harða baráttu við
erfiðan sjúkdóm. Stórt skarð er
höggvið í raðir yngstu nemenda
skólans. Skarð sem aldrei verður
fyllt. Æskufjör og ærslagangur sem
jafnan einkennir barnahóp hefur um
stundarsakir vikið fyrh’ sorg og
tómleika. Erfitt er fyrir fullorðna
hvað þá heldur lítil börn að skilja
þann grimma raunveruleika sem
felst í því að ungur og hæfileikaríkur
drengur er kallaður brott úr þessu
lífi.
Arnar Þór var hreinskilinn og op-
inn drengur. Hann var fljótur að
kynnast og aðlagaðist nýju umhverfi
mjög vel. Þrátt fyrir stöðuga og oft á
tiðum illvíga baráttu við sjúkdóm
sinn var hann lífsglaður og kátur.
Amar Þór var afar skynsamur og
þroskaður strákur sem reyndi að
láta veikindi sín ekki hafa áhrif á sitt
daglega skólalíf. Hann var fróðleiks-
fús og spurði oft krefjandi spurninga
um lífið og tilveruna og sætti sig
ekki við óljós svör. Arnar Þór hafði
skoðanir á öllum hlutum og hafði
mikla þörf fyrir að segja bekkjar-
systkinum sínum og kennaranum frá
því sem á daga hans hafði drifið. Sér-
staklega þótti honum vænt um og
fannst gaman að segja frá dýrunum í
sveitinni.
Hann sýndi ótrúlegan dugnað í
veikindum sínum og þrátt fyrir
margar ferðir á sjúki’ahús var hugur
hans alltaf í skólanum hjá bekkjarfé-
lögunum og kennaranum hans. Ein-
stök hlýja, dugnaður og fagmennska
Láru Jónu Jónasdóttur, kennara
hans, ásamt ótrúlegum styrk og um-
hyggjusemi frá Ólafíu, móður hans,
varð til þess að Amari leið vel í skól-
anum og hann hlakkaði til hvers
dags.
Lífsgleði og dugnaður sem Arnar
Þór sýndi í erfiðleikum hversdags-
ins færði okkur öllum sem störfuð-
um með honum sönnur á hversu
mikil hetja hann var og þannig verð-
ur hans minnst.
Ég vil fyrir hönd nemenda og
starfsfólks Breiðholtsskóla senda
foreldrum Arnars og fjölskyldu inni-
legar samúðarkveðjur á þessum erf-
iðu stundum og bið góðan Guð um
að styrkja þau og blessa.
Ragnar Þorsteinsson, skólastjóri.
Það var haust er leið. sem dóttir
mín bytjaði í 1. D í Breiðholtsskóla
hjá henni Láru Jónu. Eins og gengur
fer maður fljótlega að kannast við
nöfn bekkjarfélaganna og heyra hvað
er á seyði hjá þeim. Þar í hópi var
Arnar, sem okkur foreldrunum hafði
verið sagt frá, drengur sem væri mik-
ið veikur og bundinn við hjólastól.
Það atvikaðist síðan þannig að ég
fékk vinnu í Breiðholtsskóla sem
gangavörður en var svo beðin að
vera Arnari til stuðnings meðan
hann var í skólanum. Þetta var mér
dýrmæt reynsla, að fá að kynnast
Arnari og horfa á hvað bömin voru
góð við hann og hann blíður á móti.
Arnar var alltaf tekinn með inn í
leikinn og aldrei hugsað út í það þótt
kraftar hans væru ekki nægir. Það
var alltaf svo stutt í brosið hjá Ai’n-
ari og það var yndi að hlusta á hann
segja frá sveitinni sinni og heyra
hversu fróður hann var um dýrin.
Ég minnist þess sérstaklega þeg-
ar Arnar var í skólasundinu, þá var
sem hyrfi allt sem hét veikindi og
fótlun - þar naut hans sín til fulls.
Þvífólnar jurtinfríða
og fellir blóm svo skjótt?
Því sveipar barnið blíða
svo brátt hin dimma nótt?
Þvíverðurvonogyndi
svo varpað niður í grof?
Því berst svo burt í skyndi
hin besta lífsins gjöf.“
(B.H.)
Nú hefur Arnar verið leystur frá
öllum þjáningum og hvílir í friði og
ró. Megi Guð vera með ykkur á
þessum sorgartímum.
Ebba.
Arnar minn, ég mun aldrei gleyma,
hvað okkar samverustundir geyma.
Þær eru skráðar í minnið mitt,
ég muna ætíð skal nafnið þitt
í Breiðholtsskóla var býsna gaman,
sem bræður leikum við okkur saman.
Eg man þær stundir og man þær vel,
ég man þitt hugljúfa hjartaþel.
Með bróðurkveðju og klökku sinni,
ég kynnin þakka í samfylgd þinni.
Eg man þær stundir og man þær vel,
ég man þitt hugljúfa hjartaþel.
(Kristján Hjartarson)
Þinn skólabróðir
Karl Aron, 1-D, Breiðholtsskóla.
ARNAR ÞOR
ÓLAFÍUSON
Með þessum orðum viljum við
minnast bekkjarbróður okkar Ai-n-
ars, sem er látinn.
0 Jesú bróðir besti
og bamavinur mesti, % —
æ, breið þú blessun þína
á bamaæskuna mína.
(P. Jónsson.)
Þín mun verða saknað. Guð veri
með foreldrum og öðrum aðstand-
endum þínum.
Þei, þei og ró,
þögn breiðist yfir allt.
Hnigin er sól í sjó.
Sofþúíblíðriró.
Viðhöfumvakaðnóg.
Værðar þú njóta skalt.
Þei,þeiogró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóhann Jónsson.)
Kveðja.
Bekkjarfélagar 1-D.
Elsku Arnar Þór. Ég ætla að
kveðja þig með nokkrum fátækleg-
um orðum.
Ég fór að fylgjast með þér um leið
og ég vissi að þú varst farinn að vaxa
inni í maganum á henni mömmu
þinni. Þegai’ þú svo komst í heiminn
kom fljótt í ljós að þarna var fæddur
mjög sérstakur, skemmtilegur og
einkar skýr strákur. Þú varst eigin-
lega alltaf brosandi og þegar þú fórst
að tala þá hafðirðu strax skoðun á
hlutunum. Og þú spurðir, þú spurðiri—
og spurðir. Þú þui’ftir helst að vita
allt, og miklu meira en það, vita um
alla sem þú þekktir og hvað þeir
væru nú að sýsla. „Amma, hvað var
eldað í sveitinni í dag, hvar er hann
afi, hvað er hann að gera úti á Mýri,
Gígja hvar eru kettimir þínir
núna...?“ Allt þetta spumingaflóð
hljómar í eyrum mér þegar ég hugsa
til þín. Það er svo skrítið að maður
varð aldrei þreyttiu- á að svara þeim.
Og þegar ég hugsa um þetta í dag þá
held ég að eitthvað í undirmeðvituníj^,
þinni hafi vitað að þú yrðir ekki svo
lengi á jörðinni í þetta sinn og því
þyrftir þú að nýta tímann vel og læra
sem mest. Þú áttir líka mjög auðvelt
með að læra og minni þitt var óskeik-
ult. Þú bjóst líka að þvi að hafa verið
mikið hjá afa þínum og ömmu á
Lækjarbakka sem leyfðu þér að taka
þátt í hinum ýmsu störfum í sveit-
inni. Missir þeirra er mikill.
En þá gerðist það sem engan
hafði órað fyrir, þú varðst allt í einu
veikur, þú sem hafðir alltaf verið svo
hraustur. Fljótlega kom í ljós að
veikindin vom mjög alvarleg og við
tók erfið lyfjameðferð. Þú stóðst þig
eins og hetja þó að lítill strákur eins
og þú skildir kannski ekki alltaf
hvað gengi á. En aldrei sá ég þig-«
kvarta. Mamma þín vakti yfir þér
dag og nótt og stóð sig eins og hetja.
Þú átt einstaklega duglega mömmu.
Þessi illvígi sjúkdómur hafði að lok-
um sigur. Síðustu vikurnar vora erf-
iðastar því að oft fannstu svo mikið
til. Nú þegar þú ert farinn þarf
mamma þín á öllum góðum styrk að
halda. Ég veit að þú fylgist með
henni og pabba þínum, sendir þeim
góða engla og laumar hendinni í
þeirra þegar þeim líður illa.
Elsku Óla, Smári, Ragnhildur,
Bergur, Guðrún og Franz, missir
ykkar er mikill. Ég veit að engin orð
eru nægilega sterk til að sefa sorg
ykkar. Megi góður Guð og allir ykk- ;
ar verndarenglar^gefa ykkur styrk. r
Elsku Arnar. Ég þakka þér fyrii’
samfylgdina, hún var bara alltof
stutt. Þú gafst mér heilmargt eins
og öllum öðram sem fengu að kynn-
ast þér. Gunnar og Hugi biðja að
heilsa þér. Ég veit að þér líður vel
þar sem þú ert núna. Ykkur Guði á
öragglega eftir að koma vel saman,
nú hefur þú þann allra vitrasta til að
spyrja að öllu því sem þér dettur í
hug. Ég bið að heilsa honum.
Astarkveðja.
Gígja.
Blómabóðm

,om
v/ I-ossvo0ski»*l<ju0arfð
Sfmh 554 0500