Morgunblaðið - 10.02.1999, Blaðsíða 46

46 MIÐVIKUDAGUR 10. FEBRÚAR 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
Sigríður
Kristrún Guð-
jónsdóttir fæddist í
Bolungarvík 21. júní
1914. Hún lést í
Hveragerði 31. janú-
ar síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Hólskirkju í Bol-
ungarvík 9. febrúar.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm
stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hin síðsta blund.
(V. Briem)
Já, kallið er komið, það kall sem
leiðir inn í eilífðina. Það hljómar eitt
sinn til okkar allra og því verður að
hlýða. Það er bara óhjákvæmilegt.
Það kemur þó svo margbreytilega og
með mismunandi hætti. Kringum-
stæðumar eru svo mismunandi, allt
fer þetta eftir einstaklingnum. Áttatíu
og fjögur ár voru að baki. Líkaminn
orðinn lúinn og þjáður, þó ekki væri
oft haft orð á að líðanin væri léleg.
Kannski var það þess vegna sem mér
fannst kall á Siggu til eilífs lífs bera
svo brátt að. Svo snöggt að erfítt var
að átta sig á raunveruleika þess.
Þegar maðurinn er
kominn á miðjan aldur
fer lífshjólið að snúast
hraðar og eftir því sem
árunum fjölgar herðir
það enn á sér og snýst
hraðar og hraðar. Mað-
ur veit vart hvað hefur
orðið af tímanum þegar
litið er til baka. Það
snýst hraðar og hraðar
og veikist uns lífsneist-
inn slokknai'. Þetta er
kallið til eilífðarinnar.
Þangað sem ekki er sorg
og enginn harmur. Þetta
kall hljómaði til Sigríðar
Guðjónsdóttur sunnudaginn 31. janú-
ar. Það kom snöggt og fyrirvaralítið
að okkur fannst sem þekktum hana,
en því varð að hlýða. Hún kom vestan
af Fjörðum til að kveðja og fylgja
mágkonu sinni síðasta spölinn en hún
lést sunnudeginum á undan Siggu og
var hún móðir undirritaðrar.
Sigríður var dóttir Guðjóns Jens-
sonar og Sigríðai- Kristjánsdóttur,
konu hans en þau voru vestfirskrar
ættar og bjó Sigga allan sinn búskap á
Vestfjörðum þar sem hún ól böm sín
þrjú upp, en þau eru öll dugmikil og
elskuleg. Hún unni Vestfjörðum af al-
hug. I Bolungarvík kusu tvö börn
hennar að stofna sín heimili og hafa
búið þar fram á síðustu ár að
Bergljót, tengdadóttir hennar, gerð-
ist skólastjóri í Súðavík, en hún og
Guðjón maður hennar eru nú búsett
á Hrafnagili í Eyjafirði þar sem
Bergljót er nú skólastjóri. Ingunn,
dóttir Siggu, er gift og búsett í
Hveragerði. Elsta dóttirin Svanfríð-
ur varð ung ekkja og hafa þær
mæðgur búið saman síðan. Tel ég að
harmur hennar sé mestur en þær
mæðgur vom mjög samrýndar.
Sigga missti mann sinn árið 1960 svo
víst er að þær mæðgur hafa styrkt
hvor aðra. Það hafa ekki aðeins verið
fjölskylduböndin heldur einnig sterk
vinabönd. Eg er þakklát fyrir að
hafa kynnst þessari fjölskyldu og
tengst. Trygglyndara og betra fólki
hef ég ekki kynnst. Ofá voru sporin
sem hún og börnin hennar áttu til
móður minnar lasinnar og hmmrar.
En ég held að enginn úr fjölskyld-
unni hafi komið til Reykjavíkur frá
Bolungarvík án þess að litið væri inn
á Framnesveginn. Ófá voru símtölin
sem Sigga átti við mig frá því að
móðir mín var skorin upp í sumar og
þar til yfir lauk hjá henni, auk kær-
leika sem hún og systkini hennai’ og
fjölskyldur þeirra hafa sýnt mér og
mínu fólki á margvíslegan hátt.
Nú er kallið komið. Þú hefur hlýtt
því. Minningarnar lifa. Eg og fjöl-
skylda mín þökkum af alhug ykkur
börnum Siggu og fjölskyldum ykkar
og vottum ykkur dýpstu samúð
vegna svo skjóts fráfalls hennar. Við
biðjum algóðan Guð að styrkja ykk-
ur og blessa.
Hanna Kolbrún Jónsdóttir.
SIGRIÐUR KRISTRUN
GUÐJÓNSDÓTTIR
+ Magnús Óskars-
son fæddist á
Akureyri 10. júní
1930. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 23. janúar síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Dóm-
kirkjunni 2. febrúar.
Kæri Magnús minn.
Eins og þín var von og
vísa vékstu strax talinu
að öðru og slóst á léttari
strengi um leið og þú
varst búinn að segja mér
ótíðindin af neilsufarinu.
Þetta var kvöldið fyrir sjómannadag-
inn í fegursta veðri og þú baðst mig að
síðustu að fara nú varlega á bryggju-
ballinu.
Síðan varð mér æði oft hugsað til
þín og ég reyndi að fylgjast með þér
líka eftir að við töluðum síðast saman í
október. Einnig þá laukstu samtalinu
með gamanyrðum og visubrotum og
baðst mig að fara nú ekki með glýju í
augum í Kúbuferðina mína væntan-
legu.
Þú varst með öðrum orðum jafn lík-
ur sjálfum þér með sambland gamans
og alvöru í þessum stuttu lokasímtöl-
um okkar og jafrian áður
í öllum samskiptum okk-
ar. „Húmor táknar ekki
afsal neinnar alvöru“,
hafðh’ðu stundum eftir
Tómasi. Og fóðurlegar
ráðleggingar gafstu mér
líka oft því þú varst eldri
og lífsreyndari en ég og
kunnir svo langtum
meira á flestum sviðum.
Þú hafðir yndi af upp-
byggilegum samræðum
um næstum hvað sem
var en sama hvað um
var rætt fannst mér
alltaf skína í gegn áhugi
þinn og þekking á mannlegu eðli og
væntumþykjan til samborgaranna. Og
fátt, ef nokkuð, í mannlegu atferli held
ég að hafí orðið þér að hneykslunar-
hellu beinlínis. Skildi ég þig rétt tald-
irðu allt misjafnt líka til þess fallið að
skilja og læra af og oftast fylgdirðu
líka slíku og þvíhku eftir með ofurlitl-
um þætti spaugs og spés. Þar að auki
vildirðu hvei-s manns vanda leysa og
þess varð ég oft aðnjótandi sjálfui’.
Við sátum báðir í sama mennta-
skóla, MA, hvor á sínum tíma, og bár-
um saman þá reynslu. Fleira af mót-
unarskeiði tengdi okkur saman en
ekkert efldi þó kynni okkar og vináttu
meir og betur en sameiginlegur áhugi
á spænsku máh og bókmenntum.
Þú margþakkaðir mér fyrir að hafa
opnað fyrir þér dyr spænskrar tungu.
E.t.v. gerði ég það. En síðan náðirðu
langtum lengi’a án minnar aðstoðai’
og opnaðir sjálfur innri dyr. Með því á
ég við ljóðin spænsku sem þú naust
ái’eiðanlega í ríkum mæli því oft léstu
mig vita og leyfðir mér að heyra nokk-
ur erindi þegar þú hafðh’ fundið ein-
hverja ljóðperluna.
Og nú langar mig til að kveðja þig,
kæri Magnús minn, með litlum ljóð-
þætti eftir A. Machado, sem ég las eitt
sinn fyrir þig á frummálinu, og mér
fannst lika snerfci þig. En hér kemur
hann þýddur svo fleiri megi skilja.
Tólfhöggsló klukkan
og tólf sinnum
var reku barið í svörðinn.
Ég hrópaði:
Stund mín er komin.
Þá svaraði þögnin:
Þegar síðasti dropinn
í stundaglasinu
blikar og fellur
verða augu þín lokuð.
Lengi munt þú sofa
á þessari strönd
en vakna
á heiðum morgni
í bát þínum bundnum
við bakkann hinum megin.
Steinar V. Árnason.
MAGNUS
ÓSKARSSON
+ Jón Halldórsson
fæddist í Krók-
túni í Hvolhreppi
18. aprfl 1934. Hann
lést í Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 31. jan-
úar síðastliðinn og
fór útför hans fram
frá Selfosskirkju 6.
febrúar.
Mig langar í fáeinum
orðum að þakka þér fyr-
ir allt það sem þú hefur
gert fyrir mig, elsku
pabbi minn. Eg sakna
þín svo sárt. Núna þegar
þú ert farinn koma svo margar yndis-
legar minningar í huga minn um það
' sem þú gerðir fyrir mig og allt það
sem við gerðum saman. Allar ferðim-
ar á vörubílnum þínum, hvað það var
alltaf gaman. Við fórum í frúna í Ham-
borg og sungum Kátir voru karlar aft-
ur og aftur. Sérstök minning er þó
efst í huga mér en það er útskriftar-
dagurinn minn 19. desember síðastlið-
inn. Þann dag varstu svo hress og
vildir allt fyrir mig gera,
til að dagurinn yrði sem
bestur. Elsku pabbi
minn, þér tókst það svo
sannarlega. Þú studdir
alltaf við bakið á mér.
Elsku pabbi minn, ég
gæti lengi talið upp allt
það yndislega sem þú
gerðir fyrir mig,
mömmu, systkini mín og
alla aðra í fjölskyldunni.
Söknuður okkar er mik-
ill en ég veit að nú líður
þér vel og ert kominn til
ömmu, afa og Elsu syst-
ur þinnar, þeirra sem þú
saknaðir sárt.
Elsku pabbi minn, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir mig. Minning þín
er ljós í lífí mínu. Guð gefi þér góða
nótt.
Þín dóttir
Rósa Sif.
Elsku afi. Það er skrítið að hugsa til
þess að við munum aldrei sjá þig aft-
ur, en nú vitum við að þú ert kominn
heim til foreldra þinna og systur.
Þú vildir allt fyrir okkur gera og þú
og amma sáuð alltaf fyrh’ því að eiga
eitthvað gott að drekka og borða þeg-
ar við komum í heimsókn. Við vorum
ekki há í loftinu þegar við fórum með í
vörubílnum og fórum með þér að ná í
vikur upp að Heklu. Þú varst svo fróð-
ur um land þitt og deildir þessari
visku með okkur. Ekki má gleyma því
þegar þú hélst á okkur í fanginu og
ruggaðir þér í stóinum þínum góða,
raulaðh’ og sagðir sögu. Einnig
kenndir þú okkur Svarta Pétur og 01-
sen-Olsen og auðvitað vannst þú
alltaf, en þegar við vorum orðin óróieg
léstu okkur vinna þig.
Við dáðumst að hugrekki þínu og
fyrir að hafa þolað allai’ þær raunir
sem þú hefur gengið í gegnum á sein-
ustu árum. Við huggum okkur við það
að nú þjáist þú ekki lengur. Við viljum
þakka þér fyrir allt sem þú hefur gert
fyrir okkur og það að hafa kynnst þér
gerir okkur að befra fólki. Við vitum
að þú munt vitja okkar á hveiju kvöldi
til að bjóða okkur góða nótt á þinn
sérstaka hátt. Við lofum því að hugsa
vel um ömmu þar til þið verðið saman
á ný en þangað til, hvíldu í íriði, elsku
afi.
Þín afaböm
Margrét, Nína Dóra,
Anna Ir og Birkir.
JON
HALLDÓRSSON
VALDIMAR
JÓHANNSSON
+ Valdimar Jó-
hannsson var
fæddur að Skriðu-
landi í Arnarnes-
hreppi í Eyjafírði
28. júní 1915. Hann
lést á Hjúkrunar-
heimilinu Eir 27.
janúar síðastliðinn
og fór útför hans
fram frá Dómkirkj-
unni 3. febrúar.
Föðuramma mín
botnaði ekkert í dá-
læti barnabarnanna á
bókum Enid Blyton, en hún lét sig
samt hafa það að arka yfir
Klambratúnið með stóðið í eftir-
dragi, að útgáfu Iðunnar, sem
staðsett var í niðurgröfnum bíl-
skúr við Snorrabraut. Þar sat
þungbrýndur karl við skrifpúlt og
seldi sígildar afþreyingarbók-
menntir á kostnaðai’verði. Bækur
Enid Blyton fjölluðu gjarnan um
baráttu ósköp venjulegra ki-akka-
grislinga við langa halarófu smá-
glæpamanna, sem aldrei virtist
nokkur hörgull á, í afskekktum
sveitaþorpum, ævintýraeyjum og
skógum.
Kjallaraholan, grunnurinn að
veldi Iðunnar, var vel í sveit sett,
beint á móti Ríkinu, einni helstu
áfengisverslun landsmanna. Þar
áttu verstu byttur bæjarins alltof
oft erindi. Amma Unnur gat haft
nokkrar njósnir af ferðum eigin-
mannsins í Ríkið eftir að honum
hafði, samkvæmt læknisráði, verið
ráðið frá frekari áfengisneyslu.
Hún átti sér hauk í horni, kunn-
ingjann úr kennarastéttinni sem
sat keikur við púltið, á besta út-
sýnisstað landsmanna. Hann vissi
lengra en nef hans náði enda þaul-
vanur að vakta sveitunga sína úr
Arnarneshreppi við Eyjafjörð, kóf-
drukkna í réttunum.
Ái-atugum síðar rakst ég á gamla
ski’ögginn, manninn hennar Iðunn-
ar, við kaffidiykkju í heimilislega
eldhúsinu hennar á Bræðraborgar-
stígnum. Hann var samur við sig,
enn sami spjallarinn þó röddin væri
orðin rámari og hreyfingamar
hægari. Talið barst fljótlega að
ferðalagi hans til Líbanon áður en
langvinn borgarastyrjöld og innrás
þriggja nágrannaríkja hafði lagt
landið í rúst. Hann hafði farið þang-
að eftir fyrsta hjartaáfallið til að
endurheimta lífsþróttinn. Beirút
var eina borgin í heiminum sem gat
boðið ferðalöngum upp á ylvolg sjó-
böð og skíðaferðir samdægurs.
Honum var hlýtt til gestgjafa sinna
fyrrverandi við Miðjarðarhafið og
vildi veg þeirra sem mestan. Yfir-
gangur Israelsmanna gagnvart Pa-
lestínumönnum rann honum til
í-ifja og þeirra þáttur í skipulögðum
fjöldamorðum kristilegra falangista
á Palestínumönnum í flóttamanna-
búðum í Líbanon fannst honum
sárgrætilegur.
Þegai’ gamli maðurinn tók að
mæra útvarpsþátt sem undirritað-
ur tók saman um ástandið fyrir
botni Miðjarðarhafs í
kjölfar vetrarsetu á
samyrkjubúi við
Genesaretvatn,
sperrti ég eyrun. Það
fór ekki á milii mála
að hann var hrifinn af
ungæðislegri róttækni
minni, því um leið og
ég tjáði honum að
Ingibjörg Þorbergs,
dagskrárstjóri RUV,
hefði veitt mér leyfi til
að lýsa ferð um flótta-
mannabúðir Palesínu-
manna bauð hann mér
að halda samræðunum áfram inná
forstjórakontór. Það rann upp fyr-
ir mér næstu vikurnar hver var
potturinn og pannan á bakvið
blómlegan rekstur bókaútgáfu Ið-
unnar. Valdimar Jóhannsson
velgdi starfsliði sínu undir uggum
svo um munaði þegar hann áttaði
sig á því að enginn hafði séð sóma
sinn í að færa honum né fjölskyldu
hans nokkur handrit mín til yfir-
lestrar. Þau fengu að velkjast óles-
in í himinháum blaðastöflum. Við
náðum samkomulagi um útgáfu
annarrar skáldsögu minnar „Á
bláþræði", en sú fyrsta fékkst út-
gefin hjá Almenna bókafélaginu.
„Ekki henda perlum fyrir svín,“
sagði hann um keppinauta sína.
„Þeir hafa illt orð á sér fyrir með-
ferðina á höfundum sínum, pils-
faldakapítalistarnii’. Ég hef aldrei
getað fyi-irgefið þeim hvernig þeii’
hlunnfóru ekkju Gunnars Gunn-
arssonar þegar þeir sölsuðu undir
sig ritsafn hans. Það er alltaf
slæmt þegar stjórnmálaflokkar
taka skattpeninga almennings í
sína þénustu og slá til riddara,
með fjárframlögum og heiðurs-
skjölum, einhverja meðalskussa á
ritvellinum. Kommarnir í
kratakuflunum eru ekkert skárri.
Þeir borga sínum höfundum með
loðnum loforðum um íyrirgi-eiðslu
úr opinberum styrkjasjóðum
skattborgaranna."
Barátta kúgaðra þjóða fyrir
sjálfstæði sínu var honum einnig
hugstæð, og þyi-num stráð leið að
því marki fólst m.a. í skipulegri
uppbyggingu iðnaðar og öflugs at-
vinnurekstrar til sjávar og sveita.
Stefnumarkmið Þjóðvarnaflokks-
ins sem hann veitti formennsku frá
stofnun 1953 til 1960, voru ferskur
vindblær inn í andrúmsloft litað
undirlægjuhætti eftfrstríðsáranna
Islandi allt; eiginn her, eigin versl-
un, eigið atvinnulíf, eiginn iðnaður,
eigin menning, eiginn landbúnað-
ur, eigin sjósókn og eigin útgáfu-
starfsemi. Fyrir þetta stóð keikur
karakter Valdimars Jóhannssonar
og hann sveik aldrei hugsjónir sín-
ar.
Ekkert mannlegt var honum
óviðkomandi og sanngirnin var
honum í blóð borin. Þetta veitti
honum fyrst og fremst ákveðið
svigrúm og forskot í árlegum
hundaslag íslenskra útgefenda.
Minning hans lengi lifi.
Gísli Þdr Gunnarsson.
Frágangur afmælis-
og minningargreina
MIKIL áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentun-
inni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað. Þá
er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569 1115) og í tölvu-
pósti (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið gi’einina inni í bréfinu,
ekki sem viðhengi.
Auðveidust er móttaka svokallaðra ASCII skráa sem í daglegu tali eru
nefndar DOS-textaskrár. Þá eni ritvinnsiukerfin Word og WordPerfect
einnig nokkuð auðveld úrvinnslu.
Um hvern látinn einstakling birtist ein uppistöðugrein af hæfilegri
lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmai'kast við eina örk, A-
4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200 slög (um 25
dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð takmarkast við eitt
til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en
ekki stuttnefni undir greinunum.