Morgunblaðið - 25.03.1999, Blaðsíða 61

Morgunblaðið - 25.03.1999, Blaðsíða 61
MORGUNBLAÐIÐ MINNINGAR FIMMTUDAGUR 25. MARZ 1999 61 um við að þér líður vel innan um ættingja og vini. Guð blessi þig. 0, fogur er vor fóstuijörð um fríða sumardaga, er laufin grænu Utka börð og leikur hjörð í haga, en dalur lyftir blárri brún mót blíðum sólar loga, og glitrar flötur, glóir tún og gyllir sunna voga. (Jón Thoroddsen.) Tryggvi Rúnar Guðmundsson. Elsku „amma í Kóp“ er dáin. Ég hef aldrei fyrr kynnst dauðanum svo náið, en einu sinni er víst allt fyrst. Amma var ennþá svo hress og kraftmikil að hún var ekki tilbúin að fara. Það lýsh- henni kannski vel að hún var að láta leggja parket á íbúð- ina þeirra afa þegar hún svo fékk flensuna og bölvað hvítblæðið bloss- aði upp. Hún var ánægðust þegar hún hafði nóg fyrh- stafni og hún kom hlutunum tafarlaust í fram- kvæmd. Alltaf var allt í röð og reglu í húsinu þeirra og allt hreint og fínt. Fyrstu fjögur ár ævi minnar bjuggum við fjölskyldan í sama húsi og amma og afi. Þegar bæði mamma og pabbi voru að vinna sótti amma mig oft á róló. Þá feng- um við okkur að drekka í rólegheit- um og sátum svo saman og sung- um, spiluðum eða bökuðum. Margs er að minnast. Amma hafði mjög ákveðnar skoð- anir á öllu og lét þær óspart í ljós. Hún fylgdist vandlega með öllu sem var að gerast, bæði innan fjölskyld- unnar jafnt sem í þjóðlífinu. Þó hún væri ekki ánægð með eitthvað var hún samt aldrei reið. „Það fer með henni/honum,“ sagði hún alltaf. Amma fylgdist nákvæmlega með öllu sem við systkinin vorum að gera. Hún hlakkaði alltaf til að heyra einkunnhnar okkar í skólan- um og hún vildi alltaf fá að lesa rit- gerðirnar mínar og fyrirlestra. Henni fannst alltaf jafngaman að fá okkur í heimsókn og þá var sko tal- að hátt og mikið. Alltaf var mikill gestagangur hjá ömmu og afa enda amma með eindæmum gestrisin. Amma hafði alltaf einhverjai- sögur að segja, oftar en ekki eitt- hvað skoplegt sem þau afi lentu í og meira að segja núna seinast á spít- alanum var hún að segja mér frá ýmsum fyndnum atvikum sem komu upp. Amma sómdi sér einna best í hópi góðra vina og var hún oft sú sem hélt uppi fjörinu. Hún talaði hæst og mest og vildi vera með í öllu og heyra allt sem talað var, enda mjög forvitin og fróðleiksfús. Amma vildi allt fyrir okkur systkinin gera og var alltaf blíð og góð við okkur. Við söknum hennar sárt, en vitum jafnframt að núna líður henni vel og við munum hitt- ast aftur. Nú er hún aftur hjá mömmu sinni sem henni þótti svo vænt um. Guð gefi þér góða nótt, elsku amma mín. Þín Lena. Kæra Guðrún. Mig langar að kveðja þig með fáum orðum. Ekld löngu eftir að við fjölskyld- an fluttum í næstu íbúð við ykkur fyrir rúmum þremur árum bauðst þú Stefáni Birni syni okkar í heim- sókn til ykkar Jóns. Var það upp- hafið að heimsóknum hans til ykkar og síðar líka systur hans, Arnhild- ar. Þá heyrði ég oft: „Hún Guðrún, vinkona mín.“ Ef hlé varð á hafðir þú á orði að langt væri síðan þú hefðir fengið heimsókn. Við hjónin erum þakklát fyrir hve góð þú varst við börnin okkar, þú færðir jafnvel nýfæddum syni okkar gjöf fyrir nokkrum mánuð- um. Okkur var því mikil ánægja að geta liðsinnt þér er þú áttir til að leita til okkar um smá viðvik. Svona á samband góðra granna að vera. Eftirlifandi eiginmanni og fjöl- skyldu færum við, ég og fjölskylda mín, innilegar samúðarkveðjur. Þorbera Fjölnisdóttir. ABDESLAM BOUAZZA + Abdeslam Bou- azza fæddist í Nador í Marokkó 23. júlí 1944. Hann lést í Reykjavík 17. mars síðastliðinn. Foreldrar hans voru Mohamed Bouazza læknir, d. 1986, og kona hans Jamina, húsmóðir, d. 1997. Bræður hans eru Mohamed, kennari, f. 1942, býr í Nador og á tvö börn, og Omar, félagsráð- gjafi í Palma á Mall- orka, f. 1946, d. 1995. Abdeslam lætur eftir sig tvö börn. Utför Abdeslams fer fram frá Fossvogskapellu í dag og hefst athöfnin klukkan 13.30. „Ég ætla að fara en tíminn er ekki kominn,“ sagði vinur minn Abdeslam Bouazza fyrir nokkrum árum. En tíminn kom og Abdeslam hefur kvatt. Hann var kallaður andófsmaður í sínu heimalandi vegna þess að hann skrifaði blaða- greinar sem ráðandi öflum þóknað- ist ekki. Slíkir menn verða gjarnan að grípa til þess ráðs að yfirgefa ættjörð sína. Það var dýrkeypt fyr- ir hinn 24 gamla ára blaðamann að segja skoðanir sínar. Hann átti aldrei afturkvæmt til þjóðar sinnar og fjölskyldu. Síðan eru liðin þrjá- tíu ár. Abdeslam var vel menntaður maður. Hann lauk laganámi við há- skóla í Bagdad eftir að hann fór frá Marokkó. Hann vann fyrir náminu í Svíþjóð á sumrin og komst þar í kynni við vestræna menningu. Þau kynni urðu til þess að hann festi ekki rætur í Irak að náminu loknu. Hann flutti til Mallorka þar sem bróðir hans bjó og síðan til Sviss þar sem hann bjó lengst af. Abdeslam missti landvistarleyfið í Sviss vegna þess eins að hann skrapp til Svíþjóðar í tveggja vikna heimsókn til vinar síns. Það vantaði sex mánuði upp á tilskilinn tíma til að fá landvistarleyfi og þrátt fyrir að hann ætti fasteign í Sviss var hann sendur til baka. Þessi víðförli heimsmaður kom til Islands 1991 af einskærri for- vitni og ævintýraþrá og ísland varð eyjan sem hann strandaði á. Þar sem hann gat ekki snúið til síns heimalands veitti Island hon- um skjól og öryggi og þau átta ár sem hann átti ólifuð bjó hann á sama stað í miðbænum. Þar voru kaffihúsin þar sem hann gat hitt vini sína, rætt bókmenntir og heimsmál og rökrætt um frelsi mannsins til að velja og hafna. I miðbænum var einnig franska bókasafnið þar sem hann las dag- blöðin og allt sem hönd á festi svo þar var flest sem hann þarfnaðist. Hann gekk Laugaveginn og hafði mikið yndi af að fara niður að Tjörn, þar sem var líf og fjör - og börn! Abdeslam var afar barngóð- ur og hafði gaman að fylgjast með barnabörnum mínum. Hann vissi hvað þau voru gömul og hvar þau voru stödd í námi, og lét ekkert tækifæri ónotað til að rabba við þau eftir bestu getu. Ég hef lært margt af þessum hægláta og hugprúða manni. Nægjusemi og prúðmennska voru hans aðalsmerki. Þessi allslausi og landlausi en síbrosandi maður gaf meira af sér en margir þeirra sem allt eiga. Eftir að hann veiktist var hann óspar á að segja fólki hvers vegna hann væri á föram. „Hættið að reykja! Það er lífshættulegt.“ Ég þakka læknum og hjúkrunar- fólki krabbameinsdeildar Landspít- alans og Rauða kross-hótelsins fyr- ir frábæra umönnun og góða lækn- ishjálp. Það er gott til þess að vita að við getum rétt styrka hönd þeim sem eru hjálpar þurfi. Abdeslam Bouazza, sem var um- burðarlyndur í tnimálum, er kom- inn heim og þessari oft erfiðu lífsgöngu er lok- ið. Blessuð sé minning hans. Stefana Karlsdóttir. Vinur okkar Abdes- lam Bouazza er dáinn. Abdeslam Bouazza eyddi síðustu átta ár- um ævi sinnar hér á Islandi. Hér skolaði honum á land. Jákvæð- ur gagnvart landinu, án þess þó að geta haf- ið hér nýtt líf. Hann hafði þegar bú- ið víða langt frá föðurlandinu Marokkó, sem hann gat ekki lengur snúið aftur til. Hann, sem talaði reiprennandi fjögur tungumál, sýndi því aldrei áhuga að læra íslensku. Þó var það málið sem átti eftir að klingja í eyr- um hans í lokin. Ungur hafði Abdeslam stutt sjálfstæðisbaráttu íbúa Vestur-Sa- hara eftir brottför Spánverja. Landsvæði sem kóngurinn í Marokkó gimtist. Þegar Abdeslam varð síðan ljóst að málstaðurinn var misnotaður af Alsír, erkióvinum Marokkó, var það of seint. Dyr Marokkó höfðu lokast á hann. Hann fór til Iraks, þar sem hann nam lögfræði og stjórnmálafæði, auðvitað löngu fyrir íran-írakstríð- ið og PersaflóadeUuna. Þekking Abdeslam á arabaheiminum hjálp- aði mér og nokkrum öðrum að skilja þetta land, írak, sem við hér á Islandi þekkjum aðallega í gegn- um Bandarískan áróður. Frá írak hélt Abdeslam tU Sviss, þar sem hann dvaldi í 11 ár og vann sem blaðamaður. Frá Sviss var hann hrakinn rétt áður en 12 árin voru liðin sem hefðu tryggt honum bú- seturétt í landinu. Síðan tók Sví- þjóð við og tilfinningatengsl sem hann vildi sem minnst tala um. Og að lokum Island, fyrir tilviljun. Hér lifði hann tU skiptis sem at- vinnulaus eða verkamaður hjá borginni og að lokum sem öryrld. Vorkennum honum ekki, hann hefði ekld viljað það. Island fór ekki illa með hann. Hann komst af án hungurs. Jafnvel þótt hann kysi frekar að kaupa Le Monde og É1 País og tóbakið sem varð honum að aldurtUa, frekar en að borða almennilega. Hann fékk góða læknisþjónustu og var hepp- inn að fá húsnæði hjá úrvalskonu, Stefönu. En Abdeslam var hættur að berjast. Bros barna hélt áfram að snerta þennan mann sem átti aldrei börn sjálfur. En hann þáði ekkert. Við vorum nokkrir sem buðum honum í mat en hann mætti ekki. Hann vildi ekki skulda nein- um neitt. En þegar við hittumst úti á götu var það alltaf hann sem vildi bjóða upp á kaffi. Abdeslam gat ekki snúið heim til föðurlandsins, Marokkó, né til Iraks af skiljanlegum ástæðum, né til Sviss, sem hafnaði honum. Þessi kúltíveraði maður þekkti kannski arabaheiminn best af öllum hér á Islandi. En hann skrifaði aldrei neitt hér á landi. Faldi sig til síð- asta dags en veitti vinum sínum innsýn í þekkingu sína eins og ar- abískur sagnaþulur. Fyrir okkur sem höfum ekki gef- ist upp á pólitíkinni þrátt fyrir von- brigði, var koma Abdeslam Bou- azza til íslands ómetanleg. Gérard Lemarquis. Abdeslam Bouazza lést af völd- um lungnakrabbameins í síðustu viku. Hann var frá Marokkó, fór að heiman yfir tvítugt og í áföngum um Spán og Frakkland upp til Sví- þjóðar, en sneri þaðan til háskóla- náms í Bagdad. Síðar var hann um árabil búsettur í Sviss. Abdeslam átti bróður í Marokkó sem lifir hann og tvö bróðurbörn látins yngri bróður á Mallorku. Fæðingarborg Abdeslam, Melilla á norðurströnd Marokkó, var lengst undir yfirráðum Spánar. Þar gerði hershöfðinginn Franeo uppreisn gegn spænska lýðveldinu árið 1936. Þegar lýðveldi var stofnað á Spáni og kjörin ríkisstjóm tók við völdum í kjölfar uppreisnar 1931 hafði Marokkó uppi kröfur um sjálfstæði sem ekki fengu stuðning stjórnar lýðveldissinna. Marokkó var því ákjósanlegur byijunarreitur fyrir Franco og nýliða var þar að finna. Faðir Abdeslam var einn þeirra. Hann slóst í för með Franco upp á Iberíuskaga en særðist brátt og var svo lánsamur að komast heim. Hann starfaði síðan sem embættis- maður spænska ríkisins og synir hans nutu þeirra forréttinda að komast í menntaskóla. Móðir Abdeslam var ólæs að hans sögn. Við hittum Abdeslam fyrst í ágúst 1991. Hann vann þá á litlum fiskvinnslustað sem borgaði ekki út launin og hafði ásamt öðrum leitað til Dagsbrúnar um liðsinni, sem var einnig okkar félag. Persaflóastríðið var þá nýafstaðið og fljótlega kom í ljós að Abdeslam hafi mikla þekk- ingu á þeim aðstæðum öllum. Hann vissi að yfirvöld í írak höfðu skilið eftir her sinn höfuðlausan í Kúveit- borg þegar ski'iðdrekar svonefndra bandamanna fóru að borginni og grófu mörg þúsund hermenn í sandinn undir beltunum. Herfor- ingjar og aðrir yfirmenn höfðu flog- ið heim en óbreyttir hermenn og borgarar urðu að notast við þjóð- veginn til Basra í suðurhluta Irak. „Bandamenn“ drápu alla sem fóru um veginn til Basra. Varlega áætl- að voru 150.000 manns drepnir í 100 klukkustunda innrás. Persaflóastríðið bar einkenni sammerkt öðrum stríðsátökum síð- an: Það var blóðbað, en engin orr- usta var háð og engin niðurstaða er fengin. Vonleysi ríkti í Irak þar sem alþýða manna fékk ekki tæki- færi til að sýna mátt sinn og megin og annars staðar ypptu margir öxl- um því hver tekur eftir þjóð sem rís ekki upp og ver hendur sínar. Abdeslam var ekki gefinn fyrir pólitíska aðferðafræði. Hann fyrir- leit einfaldlega Bandaríkin og gerði þar ekki greinarmun á ráðastétt og alþýðu manna. Andspænis ótryggu efnahagsástandi, vaxandi misrétti og styijöld nútímans er stærsta mótsögnin í stjómmálum og jafn- framt stærsta vandamálið að verka- fólk hefur ekki reynt hvaða afli það býr yfir. Abdeslam gafst tækifæri til að reyna sig í alvöru stjórnmálum þegar hann starfaði um tíma með Polisario, Fylkingunni fyrir sjálf- stæði Vestur-Sahara frá Marokkó. Hér er um að ræða áhrifasvæði sem Spánn kom sér upp og deildi um við Frakka á síðustu öld. Hluti þess heyrir Marokkó sögulega til. Þegar Spánn byrjaði að nýta nám- ur á þessu eyðimerkursvæði um miðja öldina fór af stað sjálfstæðis- hreyfing sem hélt sínu striki þótt Marokkó fengi sjálfstæði og tæki landsvæðið til sín frá Spáni. Skoðun Abdeslam var sú að svo löng og staðföst sjálfstæðisbarátta hefði fært íbúum landsins rétt til sjálf- stæðis. Fyrir nær tuttugu árum, þegar fundir allsherjarþings Sa- meinuðu þjóðanna fóru í að álykta um aðskilnaðarstefnuna, sjálfstæði Namibíu, Austur-Tímor og þess háttar mál, var Vestur-Sahara eitt málanna. Abdeslam ók þá leynilega um eyðimörkina í Máritaníu, að hans sögn ævinlega dauðhræddur um að hafa villst vestur yfir ómerkjanleg landamæri inn á yfir- ráðasvæði Marokkó. A þessum ferðum tók hann viðtöl er birtust ásamt greinum sem hann taldi hafa bakað sér hættulegan fjandskap. I aldarfjórðung kom Abdeslam ekki til föðurlands síns. Menn sem hann þekkti höfðu sætt ofsóknum og fangelsun í stjórnartíð Hassans konungs Marokkó og sú skoðun okkar að tækifæri til stjórnmála í álfunni hefðu opnast átti sér ekki samsvörun í hug Abdeslam. Einn af pólitískum áhrifavöldum í lífi Abdeslam var að líkindum Ben Bella, leiðtogi sjálfstæðisbarátt- unnar í Alsír og fyrstu sjálfstæðu ríkisstjómarinnar þar 1962. Valda- rán var framið hálfu þriðja ári seinna og Ben Bella sat mörg ár í fangelsi. Þegar Abdeslam hitti Ben Bella ásamt hópi manna fóru átta- tíu prósent af tímanum í fótbolta og fótboltatal. Sjálfur kvaðst Abdeslam hafa spilað vinstri vörn. Hann var góður í boltanum þegar hann var ungur, áður en hann fór reykja, hélt hann. Við þekkjum ekki náið tildrög þess að Abdeslam kom til íslands eins og blessunarlega margir aðrir á þessum miklu þjóðflutningatím- um. Við vitum hins vegar að hund- ruð þúsunda alþýðufólks eru á hrakhólum af ástæðum sem það ber enga ábyrgð á. Landamæri eiga að vera þeim opin. Við getum að minnsta kosti sagt: okkar var ánægjan. Gylfi Páll Hersir, Sigurlaug S. Gunnlaugsdóttir. + Ástkær faðir okkar, tengdafaðir og afi, PÁLL ÞORGEIRSSON stórkaupmaður, Grandavegi 47, sem andaðist laugardaginn 20. mars, verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju föstudaginn 26. mars kl. 15.00. Hekla Pálsdóttir, Þorgeir Pálsson, Björgvin B.B. Schram, Anna Snjólaug Haraldsdóttir, Brynjólfur Páll Schram, Sigrún Þorgeirsdóttir, Arnaldur Geir Schram, Elísabet Þorgeirsdóttir, Brynhildur Þorgeirsdóttir. t Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda- faðir, afi og langafi, JÓN L. FRANKLÍNSSON, Seftjörn 5, Selfossi, sem lést á Sjúkrahúsi Suðurlands þriðju- daginn 16. mars, verður jarðsunginn frá Sel- fosskirkju laugardaginn 27. mars, kl. 14.00. Sveinborg Jónsdóttir, Helga Jónsdóttir, Gunnar B. Guðmundsson, Andrea Jónsdóttir, Ásrún Jónsdóttir, Ólafur Ragnarsson, Axel Þ. Lárusson, Róslín Jóhannsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.