Morgunblaðið - 27.03.1999, Síða 52

52 LAUGARDAGUR 27. MARZ 1999
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
+ Jón Hjaltdal Jó-
hannsson fædd-
ist á Hofi í Hjaltadal
24. júní 1911. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Skagfirðinga á
Sauðárkróki 18.
mars síðastiiðinn.
Foreldrar hans
voru Jóhann Guð-
mundsson, f. 24.10.
1876 í Hagakoti í
Hjaltadal, d. 31.7.
1940, og kona hans
Birgitta Guðmunds-
dóttir, f. 1.3. 1881 á
Óslandi í Óslands-
hh'ð, d. 20.12. 1966. Jón átti sex
systkini. Alsystur hans eru:
Karlotta, f. 24.12. 1909; Júlíana,
f. 23.9. 1915, d. 26.6. 1987; Sig-
urlaug, f. 3.6. 1918, d. 4.7. 1975;
og Friðfríður, f. 20.3. 1923, d.
15.7. 1992. Hálfsystkini Jóns
eru: Ásmundur, f. 27.11. 1901,
d. í maí 1922, og Ingibjörg, f.
15.11. 1905.
Jón kvæntist 7. maí 1940 eft-
irlifandi konu sinni Sigríði
Ámadóttur, f. 22.5. 1917 á Atla-
stöðum í Svarfaðar-
dal, og hófu þau bú-
skap á Syðri-Hofdöl-
um í Skagafirði. For-
eldrar Sigríðar vom
Árni Árnason, f. 18.6.
1892, d. 4.12. 1962,
og Rannveig Rögn-
valdsdóttir, f. 8.10.
1894, d. 14.7. 1989.
Jón og Sigríður eign-
uðust fjögur böm,
sem em: 1) Ásmund-
ur, f. 7.3. 1940,
menntaskólakennari
á Akureyri. 2) Rann-
veig, f. 4.9. 1941,
hjúkmnarfræðingur í Reykjavík.
3) Jóhanna Birgitta, f. 22.8. 1950,
d. 25.2. 1955. 4) Árni, f. 5.11.
1957, bifvélavirkjameistari á
Sauðárkróki. Ásmundur er
kvæntur Ragnheiði Kjæraested.
Böm þeirra: a) Jón Hjalti, f.
21.12. 1968, verkfræðingur í
Reykjavík, og b) Ragnar Kjæme-
sted, f. 31.3. 1970, eðlisfræðingur
í Svíþjóð. Kona Ragnars er Guð-
rún Rósa Þórsteinsdóttir. Rann-
veig er gift Alois Raschhofer.
Börn þeirra: a) Róbert Jón, f.
23.2. 1966, verkfræðingur í
Austurríki. Kona Róberts Jóns
er Margarete Schrems. Sonur
þeirra er Jakob Jón, f. 12.10.
1998. b) Birgit, f. 19.5. 1968,
BSc í hótelstjórnun, búsett í
Reykjavík. Sambýlismaður
Birgit er Jóhann Pétur Guð-
varðarson.
Jón fluttist með foreldmm
sínum í Brekkukot í Hjaltadal
árið 1913. Hann stundaði nám í
Hólaskóla og lauk þaðan bú-
fræðinámi 1932. Árið 1934 flutti
hann úr föðurhúsum, keypti
sína fyrstu bifreið 1936 og
stundaði að mestu sjálfstæðan
atvinnurekstur sem bifreiða-
stjóri frá 1936 (á Sauðárkróki
frá 1947) fram til ársins 1987.
Jón var umboðsmaður Trygg-
ingar hf. á Sauðárkróki í þrjá-
tíu og fimm ár.
I áranna rás vora honum fal-
in ýmis trúnaðarstörf fyrir fé-
Iag sitt, Vörabifreiðastjórafélag
Skagafjarðar. Hann átti sæti í
sóknarnefnd Sauðárkróks-
kirkju frá 1973-1979, var safn-
aðarfúlltrúi 1982-1988 og með-
hjálpari 1977-1992.
títför Jóns fer fram frá Sauð-
árkrókskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 11.
JÓN HJALTDAL
JÓHANNSSON
Þrjátíu og þrjú ár eru síðan ég
kom fyrst inn á heimili þeirra Jóns
og Sigríðar sem tilvonandi tengda-
dóttir þeirra. Það var gott vega-
nesti að fylgjast með sambandi
þeirra, umhyggju og hlýju hvors í
annars garð og samferðamanna.
Tengdaforeldrar mínir létu ein-
hverju sinni þau orð falla að mikill
væri munurinn á nútíma bama-
uppeldi miðað við þá tíma þegar
þau voru að ala upp bömin sín svo
fákunnandi sem þau hefðu vísast
verið í þessum efnum. Sennilega
hefur þeim þótt sitthvað framandi
við þær uppeldisaðferðir sem við
notuðuín, þótt hvorugt reyndi að
hafa áhrif þar á. Reyndar get ég
ekki ímyndað mér betri foreldra
en þau ' Jón og Sigríði; þau um-
vöfðu bomin sín ást og hlýju og
virtu sköðanir þeirra í hvívetna.
Það sem ég tók fyrst eftir við fjöl-
skyldulífið á Skagfirðingabraut 43
var hvað heimilisfólkið hafði gam-
an af að spjalla saman og rökræða
- alltaf í mesta bróðemi og há-
vaðalaust þótt ekki væru allir
alltaf sammála. Setið var oftar en
ekki langt fram á nótt og málin
rædd. Allar skoðanir voru jafnrétt-
háar, hvort sem þeir yngstu eða
þeir elstu áttu í hlut. Aldrei heyrð-
ist sagt eða gefið í skyn að yngri
kynslóðin hefði ekki vit á hlutun-
um.
Litla sögu langar mig að segja
af uppeldisaðferðum þeirra Jóns
og Sigríðar sem sonur þeirra sagði
mér fyrir margt löngu. Lýsir hún
vel viðhorfi og mannþekkingu
þeirra hjóna. Sagan gerist áður en
fjölskyldan fluttist til Sauðárkróks
1946 og hafa elstu systkinin þá
verið um það bil þriggja og fjög-
urra ára. Faðir þeirra kom heim
úr kaupstað með nýja hrágúmmí-
skó handa bömunum. Þau voru að
vonum glöð, enda ekki eins mikið
um gjafir í þá daga og nú. En í
óvitaskap sínum dunduðu þau sér
við að klippa skóna niður með
skæmm sem þau höfðu náð í. Þau
vom staðin að verki og gleymir
sonur þeirra ekki hvemig foreldr-
ar þeirra horfðu á þau í þögn, ekki
eitt orð var látið falla eða nokkuð
aðhafst. Nokkram dögum síðar
færði faðir þeirra þeim sams konar
skó og rétti þeim skæri. Ekki var
klippt í þetta sinn. Ég hef þá trú
að athöfn, svipbrigði og augnatillit
segi oft litlum bömum meira en
mörg orð.
Ein skemmtilegasta minning
sem ég á frá samvera við Jón frá
síðari ámm er gönguferð sem við
hjónin fómm með þeim Jóni og
Sigríði yfir Heljardalsheiðina milli
Skagafjarðar og Eyjafjarðar 21.
ágúst 1991, skömmu eftir áttræðis-
afmæli Jóns. „Það hafa margir
sagt við mig, hvað maður á níræð-
isaldri sé eiginlega að asnast
þetta,“ sagði Jón í blaðaviðtali eftir
gönguferðina. Ferðin tók liðlega
fjóra tíma og alhvítt var á heiðinni
og bleytuhríð, en er komið var nið-
ur í Svarfaðardalinn tók við úr-
hellisrigning. Þá var gott að koma
til þeirra Lenu og Jóhanns á Atla-
Geirmundur
Jónsson fæddist
í Grafargerði við
Hofsós 19. júní
1912. Hann lést á
Sjúkrahúsi Skag-
firðinga 12. mars
síðastliðinn.
Árið 1939 kvænt-
ist Geirmundur
Hólmfríði Guð-
mundsdóttur og
eignuðust þau tvö
börn: 1) Emu, f.
1939, og 2) Vilhjálm,
f. 1943. Hólmfríður
andaðist 1944.
Árið 1959 kvæntist Geir-
mundur eftirlifandi eiginkonu
sinni, Guðríði Guðjónsdóttur,
og eignuðust þau þrjá syni.
Elsku Geiri afi. Nú ertu farinn
frá okkur og ekki er það nú
ánægjulegt en kannski var þetta
það besta fyrir þig og við vildum
þér bara það besta. En eitt er gott
að vita og gladdi okkur mjög er við
heyrðum það að meðan þú varst
sem veikastur seinustu dagana þá
leið þér alltaf vel og þú fórst frá
okkur hægt og rólega, en þér leið
alltaf vel.
Þú varst alltaf til staðar fyrir
okkur þegar við þurftum á þér að
halda, ef pabbi var úti á sjó þá var
alltaf hægt að koma til þín og þú
gast lagað það, t.d. ef hjólið bilaði,
þá fór maður til þín og fékk ræðuna
Þeir era: 1) Sveinn,
f. 1953, maki Anna
Pálsdóttir og eiga
þau tvö börn. 2)
Jón, f. 1953, maki
Anna Björk Arnar-
dóttir og eiga þau
þrjú börn. 3) Guð-
jón Ingvi, f. 1959,
maki Halla Tulinius
og eiga þau þrjú
börn.
Lengst af ævi
sinnar starfaði Geir-
mundur sem banka-
stjóri við Samvinnu-
bankann á Sauðár-
króki.
títför Geirmundar fer fram
frá Sauðárkrókskirkju í dag og
hefst athöfnin klukkan 14.
um það hvemig ætti að hirða um
eigur manns. Maður fór nú misjafn-
lega mikið eftir því en hefði kannski
átt að gera það. Það sást best á
gömlu Toyotunni þinni þegar Sigur-
páll fékk hann árið 1995. Þá sást
ekki á honum og þá var bíllinn 18
ára gamall og aldrei lent í tjóni. Það
breyttist fljótt eftir að hann fór
norður.
Svo voru það fjöruferðimar og
veiðamar ykkar Sigurpáls og alltaf
varst það þú sem veiddir meha en
Sigurpáll og um leið voram við
nöfnumar að tína steina og skeljar
til að fara heim með og mála. Eitt
sinn var það sem þið tveir, þú og
Sigurpáll, vomð á leiðinni út í
Varmahlíð á Toyotunni eða Grána
gamla eins og við kölluðum hann og
þú fórst upp í 80 km/klst. Þá sagðir
þú að ég mætti aldrei segja ömmu
frá því hversu hratt hann keyrði.
Svo var það á leið út í Skagfirðinga-
búð og við systkinin í aftursætinu
og þá voru hraðahindranir á leiðinni
og þú komst með þessa gullnu setn-
ingu sem við eigum alltaf eftir að
muna: .Andskotans, maður þarf
bara að gefa í til að komast yfir
þessar hindranir." Þá var hlegið
mikið.
Elsku afi, við eigum alltaf eftir að
muna eftir þér og við vonum að þér
líði sem allra best þama uppi. Elsku
amma, vonandi á þér líka eftir að
líða vel.
Guðríður og Sigurpáll
Sveinsbörn.
Sártervinaraðsakna.
Sorgin er djúp og hljóð.
Minningar mætar vakna,
svo var þín samfylgd góð.
Daprast hugur og hjarta,
húm skuggi féll á brá,
lifir þó ljósið bjarta,
lýsir upp myrkrið svarta,
vinur þó falli frá.
Góðar minningar geyma
gefur syrgjendum fró.
Til þín munu þakkir streyma.
Pér munum við ei gleyma.
Sofðu í sælli ró.
(Höf. ók.)
Elsku tengdapabbi. Takk fyrir
allt og allt. Guð blessi þig.
Anna Sigurveig Pálsdóttir.
GEIRMUND UR
JÓNSSON
stöðum og fá heitt kaffi og kræs-
ingar. Jón fór oft yfir Heljardals-
heiðina á sínum yngri áram, en
hafði ekki gengið hana síðan 1943.
Jón var myndarlegur maður,
virðulegur í fasi, orðvar og hlýr í
viðmóti. Hann var talnaglöggur,
greinargóður og hafði yndi af að
segja frá en leitaðist við að finna
hið góða í fari sérhvers manns. Ég
held að Jóni verði best lýst þannig
að hann hafi verið seinþreyttur til
vandræða en ef á þurfti að halda
gat hann verið fastur fyrir og tekið
af skarið.
Sú tilfinning greip mig er ég
kvaddi Jón 14. mars síðastliðinn að
ég myndi ekki sjá hann framar.
Samt hélt ég í vonina að hann
myndi lifa að minnsta kosti þar til
annað langafabamið hans fæddist
í maí og jafnvel komast til þeirrar
heilsu að hann kæmist heim til
Sigríðar á Skagfirðingabrautina.
Ég kveð Jón með trega og þakk-
læti fyrir ljúfa viðkynningu sem
aldrei bar skugga á þá rúmlega
þrjá áratugi sem við áttum sam-
leið. Sigríði tengdamóður minni og
öðram ástvinum Jóns sendi ég
innilegar samúðarkveðjur.
Ragnheiður Kjærnested.
Nokkur orð í minningu gamals
sveitunga og góðvinar Jóns Hjalt-
dal Jóhannssonar sem fæddur var
á landnámsjörðinni Hofi í Hjalta-
dal. Hann ólst upp með foreldram
sínum og fjóram systram í
Brekkukoti í Hjaltadal sem seinna
hlaut nafnið Laufskálar eftir að
bærinn var fluttur niður á flatlend-
ið. A landi jarðarinnar er sú lands-
fræga stóðrétt Laufskálarétt. For-
eldrar Jóns, þau sæmdarhjónin
Jóhann Guðmundsson frá Hrafn-
hóli í Hjaltadal og Birgitta Guð-
mundsdóttir frá Artúni á Höfða-
strönd, sem voru einstaklega glað-
sinna og góðir búþegnar, bjuggu í
Brekkukoti sem leiguliðar í 25 ár.
Jörðin mátti heita rýrðar kot á
þeim tíma, en hafði það helst sér
til ágætis að beitiland var allgott
fyrir sauðfé. Bærinn stóð í miklum
bratta, sömuleiðis túnið sem var
lítið umfangs. Engri hestakerra
varð við komið vegna brattans og
varð því að flytja skítinn á túnið í
(hleypi)kláfum. Slík flutningatæki
þurfti ekki að nota annars staðar í
dalnum. Forarflái lá að túnrótum,
það segir sig sjálft að ekki hafi
verið búið við neina auðsæld á
kreppuárunum við þessi skilyrði.
Ungur fór Jón á Bændaskólann
á Hólum. Þar teygðist dálítið úr
dvölinni, eftir að búfræðinámi
lauk, fyrst við bústörf á staðnum,
síðan gerðist hann bílstjóri á bfl
staðarins um nokkurt skeið. A
Hólaáram tók Jón mikinn þátt í
starfsemi Umf. Hjalta og var for-
maður þess.
Nú fór fljótlega að draga til tíð-
inda, ung fegurðardís hafði flutt
með fjölskyldu sinni frá Atlastöð-
um í Svarfaðardal vestur yfir Helj-
ardalsheiði að Syðri-Hofdölum í
Viðvíkursveit. Jón sem alltaf var
gerhugull í öllu sínu lífi, flanaði
aldrei að neinu, en svo fór að hann
hlaut hnossið, þótt margra augu
mændu í sömu átt. Hans stóri
happdrættisvinningur var stað-
festur með hjónabandssáttmála
hans og Sigríðar Amadóttur frá
Syðri-Hofdölum 7. maí 1940. Þar
sameinuðust tveir einstaklingar
með marga líka og góða eðliskosti
svo sem einstakan heiðarleika í
lífsviðhorfum og störfum. Nú við
leiðarlok hefur þein’a góða hjóna-
band varað í nær 60 ár. Börnin
þeirra þrjú eru mesta mannkosta-
fólk. Heimili þeirra hefur lengst af
verið á Sauðárkróki, nú lengi á
Skagfirðingabraut 43.
Ævistarf Jóns var bifreiðaakst-
ur á eigin vegum, fyrst við mjólk-
ur- og vöraflutninga úr sveitinni.
Síðan tók við tímabil vöruflutninga
milli Sauðárkróks og Reykjavíkur.
Lengst stundaði hann akstur á
vörabílastöð Skagafjarðar til fullra
aldursmarka. Allur var þessi ferill
án minnstu áfalla, og ætíð heilum
vagni heim ekið. Margir fólu Jóni
erindi sín og margra vanda var
hann búinn að leysa. Allir báru
fullt traust til Jóns, slíkur var
maðurinn að mannkostum.
Félagsmálaviðhorf og störf vora
Jóni hugleikin og allt sem til
mannbóta horfði. Jón var lengi for-
maður vörabflastöðvar Skaga-
fjarðar og sat oft landsþing þeirra
samtaka. Jón varð snemma kirkj-
unnar maður. Sat í sóknamefnd
Sauðárkrókssafnaðar og var ritari
hennar, safnaðarfulltrúi lengi og
meðhjálpari, rækti það starf af
mikflli háttvísi. Þá var Jón yel máli
farinn á málþingum. Þá ber að
þakka þeim hjónum Jóni og Sigríði
velvfld og rausnarskap við
kirkjukór Sauðárkróks.
Við hæfi er að enda þessi
kveðjuorð með vísunni góðu um
dalinn okkar:
Far vel Hólar fyr og síð,
far vel sprund og halur,
farvelraftafógurhMð,
far vel Hjaltadalur.
Um leið og við hjónin vottum
fjölskyldunni samúð okkar, óska
ég þeim til hamingju með að hafa
átt þennan góða dreng að maka og
fóður.
Kári Steinsson frá Neðra-Ási.
Fallinn er frá einn af frum-
kvöðlum í vörabflstjórastétt í
Skagafirði, Jón H. Jóhannsson,
bifreiðarstjóri á Sauðárkróki. Jón
hóf snemma akstur vörabfla, ók
m.a. vörubfl Hólabúsins og flutti
mjólk frá bændum til Sauðárkróks
ásamt öðram flutningi. Einnig var
hann í flutningum á milli Sauðár-
króks og Reykjavíkur í samvinnu
við verslun Sigurðar Sigfússonar.
Árið 1948 gerðist hann félagi í
Vörubflstjórafélagi Skagafjarðar
og starfaði þar í um 40 ár eða þar
til hann hætti fyrir aldurssakir.
Mikið af hans vinnu var í kringum
höfnina, uppskipun og útskipun og
aHt þar á milH, þar var Jón á
heimavelli. Jón var mjög aðgætinn
bflstjóri og því eftirsóttur í hafn-
arvinnuna, þar sem sýna þarf ýtr-
ustu gætni, því oft er þar stutt
milli manna og bfla. Jón var mjög
félagslyndur maður og hóf
snemma afskipti af málefnum
Vörubflstjórafélagsins, sat í
stjórnum þess og var formaður í
mörg ár. A þessum áram var oft
deilt hart á fundum félagsins og
kom það sér þá oft vel hve tillögu-
góður og samningalipur Jón var,
þegar finna þurfti lausn á ágrein-
ingsmálum. Frásagnargáfa var
eitt af því sem honum var í blóð
borin og munum við samstarfs-
menn hans síðari árin minnast
hans, þar sem hann er að segja
okkur frá hinum ýmsu ævintýram
sem hann lenti í þegar hann var í
suðurkeyrslunni og bflamir voru
litlir og vegirnir vondir og ferðim-
ar tóku allt upp í nokkra sólar-
hringa. Þá vora 5 tonna bflar
stórir bflar og þeir voru ekki með
vökvastýri og þess háttar lúxus,
það þurfti bara að taka fast á til að
halda þeim á veginum. Það var
eins ef þurfti að sækja steypumöl
eða mold fyrir viðskiptavininn, þá
var ekki krani eða ámokstursvél
til að moka á, nei, það var bara
handskóflan. Já, það urðu miklar
framfarir á þeirri rúmlega hálfu
öld, sem Jón starfaði sem vörubfl-
stjóri og var fróðlegt og gaman að
hlusta á hann segja frá þessu
tímabili á sinn góðlega og gaman-
sama hátt. Nú að leiðarlokum vilja
vörubílstjórar í Skagafirði þakka
honum öll störfin fyrir félagið okk-
ar og alla samvinnuna og samver-
una í gegnum tíðina. Guð geymi
þig, gamli félagi. Sigríði, konu
hans, og fjölskyldu hans allri
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
F.h. Vörabflstjórafélags Skaga-
fjarðar,
Jón Sigurðsson.