Morgunblaðið - 08.04.1999, Blaðsíða 54

54 FIMMTUDAGUR 8. APRÍL 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
OLAFUR
~ SIGURJÓNSSON
+ Ólafur Sig'ur-
jónsson fæddist
á Núpi undir Vest-
ur-Eyjafjöllum 27.
febrúar 1924. Hann
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavikur 26.
mars síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Sigurjón Sig-
urðsson bóndi á
Mið-Skála, f. 27.10.
^ 1900, d. 22.5. 1972,
og kona hans Ragn-
hildur Ólafsdóttir,
f. 11.4.1902, d. 3.10.
1955. Ólafur var
elstur sex systkina. Þau eru: 1)
Sigurður, f. 22.10. 1925, kvænt-
ur Guðbjörgu Hjálmarsdóttur.
2) Sigurást, f. 5.9. 1929, gift
Hannesi Sigurðssyni. 3)_ Guð-
rún, f. 15.4. 1932, gift Asgeiri
Benediktssyni er lést 24.3. 1988.
4) Svanlaug Kristjana, f. 4.7.
1937, gift Guðna Jóhannssyni.
5) Ragnar, f. 21.2. 1942, kvænt-
ur Sigríði Thorlacius.
_ Hinn 26.5. 1951 kvæntist
Ólafur eftirlifandi konu sinni,
Kristínu Guðmundsdóttur, f. 18.
febrúar 1927 á Núpi í
Fljótshlíð, dóttur
hjónanna Katrínar
Jónasdóttur og Guð-
mundar Guðmunds-
sonai'. Börn Kristínar
og Ólafs eru: 1)
Ragnhildur, f. 28.1.
1951, gift Ásgeiri Ön-
undarsyni. Þeirra
börn eru: Eva, f.
29.10. 1977, og Ólaf-
ur Björn, f. 6.5. 1990.
2) Katrín, f. 28.4.
1952. 3) Guðmundur,
f. 28.4. 1953, kvæntur
Þóru Sveinbjörgu
Þorgeirsdóttur. Þau eiga einn
son, Hlyn Þór, f. 18.3. 1997. Dæt-
ur Guðmundar eru Sólrún Helga,
f. 21.2. 1976, móðir Sigrún Sig-
urðardóttir, og Ragnheiður Titia,
f. 22. mars 1981, móðir María T.
Ásgeirsdóttir. Dætur Þóru af
fyrra hjónabandi eru Arnfríður
Björg Sigurdórsdóttir, f. 19.5.
1978, og Thelma Hrönn Sigur-
dórsdóttir, f. 9.5. 1984. 4) Sigur-
jón Ragnar, f. 10.1. 1956. 5) Grét-
ar, f. 5.6. 1962, sambýliskona
Guðrún Dagmar Haraldsdóttir.
6) Garðar, f. 5.6. 1962, kvæntur
Ragnheiði Sigurðardóttur. Þau
eiga einn son, Ragnar Má, f. 3.
ágúst 1995. 7) Ingibjörg Birna,
f. 4.11. 1964, gift Sigurði Krist-
jánssyni. Þeirra börn eru:
Katrín Birna, f. 24.12. 1992, og
Fannar, f. 1. júní 1997.
Ólafur fluttist ungur að árum
með foreldrum sínum að Mið-
Skála undir Vestur-Eyjafjöllum
og ólst þar upp. Hann útskrifað-
ist sem búfræðingur frá Bænda-
skólanum á Hvanneyri árið
1946. Kristín og Ólafur hófu bú-
skap árið 1951 í Ormskoti undir
Vestur-Eyjafjöllum. Þau flutt-
ust að Stórólfshvoli í Hvol-
hreppi árið 1960 og stunduðu
þar blandaðan búskap til ársins
1983. f fjögur ár vann Ólafur
hjá Kaupfélagi Rangæinga en
árið 1977 gerðist hann stöðvar-
stjóri hjá Sláturfélagi Suður-
lands á Hvolsvelli og vann þar
allt til ársins 1994 er hann hætti
störfum sakir aldurs. Ólafur
var í 12 ár í héraðslögreglu
Rangárvallasýslu. Hann og
Kristín höfðu umsjón með um-
hirðu Stórólfshvolskirkju um
langt árabil. Auk þess var Ólaf-
ur formaður sóknarnefndar og
kirkjukórsins til fjölda ára.
títför Ólafs fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
Föstudagsmorgunn 25. mars.
Fallegur morgunroði, hvít mjöll yf-
ir öllu. Umferðin gekk hægt þenn-
an morgun, of hægt. Við hjónin vor-
um á hraðferð upp á sjúkrahús þar
sem við höfðum dvalið um nóttina
yfir sjúkrabeði Ólafs tengdaföður
míns. Líðan hans var stöðug þegar
við fórum, en í morgunsárið var
hann allur.
Ólafur var kærleiksríkur fjöl-
JA skyldufaðir og bar velferð fjöl-
skyldu sinnar mjög fyrir brjósti,
ávallt vakandi yfir þörfum afkom-
enda sinna, hvatti börn sín óspart
til náms og starfa og var stoltur af
öllu sem þau tóku sér fyrir hendur.
Laðaði að sér barnabörnin á sinn
ljúfa hátt og tengdist þeim trúnað-
arböndum. Hann hafði haft að leið-
arljósi á lífsferð sinni reglusemi,
heiðarleika og alveg einstaka fyrir-
hyggju sem mér mun alltaf fmnast
vera einkennandi fyrir persónu-
leika hans. Hann var maður ham-
ingjunnar, átti yndislegan, tryggan
lífsförunaut, mannvænleg börn og
var lánsamur í starfi.
Tengdaforeldrar mínir, Ólafur og
Kristín, voru ákaflega samhent
hjón. Á fallegu heimili þeirra var
hlýtt og afslappað andrúmsloft og
það var sól inni í þeirra stofum,
sama hvernig veður var úti. Þegar
Guðmundur kynnti mig fyrir þeim
sem tilvonandi tengdadóttur voru
ég og báðar dætur mínar boðnar
velkomnar af þeim alúð sem ávallt
síðan einkenndi samband okkar við
þau.
Alltaf gátum við leitað til þeirra
og þau voru ófá handtökin sem þau
hjón og aðrir í þessari stóru sam-
hentu fjölskyldu áttu í húsinu okk-
ar þegar við vorum að byggja. Ég
sé tengdapabba fyrir mér reiðubú-
inn að hjálpa með góð ráð á tak-
teinum, hann hafði tekið sér ýmis-
legt fyrir hendur um ævina og
miðlaði okkur af reynslu sinni.
Aldrei taldi hann það eftir sér að
aka frá Hvolsvelli til að létta undir
með okkur.
En þegar kom að því að mála
húsið vorum við Ólafur ekki sam-
mála, hann leyndi ekkert þeirri
skoðun sinni að heppilegast væri
að mála alla veggi hvíta. En þótt
hann væri skoðanafastur og ákveð-
inn gafst hann ljúflega upp og
sætti sig við duttlunga tengdadótt-
urinnar og tískunnar og málaði af
elju sem hvítt væri, í öllum þeim
litum sem okkur húsbyggjendun-
um datt í hug. Tengdafaðir minn
var ávallt drífandi og ötull og
þarna við málningarvinnuna áttu
ég og hann samleið og tókum á
hlutunum.
I mínum huga er eitt af
Jjskemmtilegri einkennum hans hve
hann átti það til að gleyma sér þeg-
ar hann talaði um hugðarefni sín.
Eitt af þeim var hvar bestu kaupin
væru í kjöti á hverjum tíma, enda
gamall bóndi og frystihússtjóri.
Þegar hann á annað borð var með
hugann við það áhugamál sitt var
erfitt að koma öðrum málefnum að.
Hann hafði góða frásagnarhæfi-
leika og það var alltaf skemmtilegt
að ferðast með hugarflugi hans.
Ólafur og Kristín fluttu til
Reykjavíkur fyrir tæpum tveimur
árum. Svo sannarlega naut stór-
fjölskyldan þess að hafa þau í ná-
grenninu, þótt þær stundir kæmu
að við söknuðum þess að komast
ekki lengur í sveitina. Hitt var þó
miklu ánægjulegra að hafa þau hér
nálægt okkur.
Síðustu mánuði ágerðust hjarta-
veikindi Ólafs og hann var oft veik-
ari en við tókum eftir. Þegar við
héldum upp á tveggja ára afmæli
sonar okkar kvaddi hann með þeim
orðum að nú væri hann hress,
þetta væri allt í lagi og brosti hlýtt
með gamalkunnu glettnisbliki sem
jafnan var í augum hans.
Fimm dögum seinna, á dánar-
beði sínum, leit hann til mín ein-
arðlega. Sama greindarlega augna-
ráðið. Augu hans þá, alvarleg og
rósöm, sögðu allt sem þurfti.
Þannig kvöddumst við í síðasta
sinn.
Ævidögum sínum lauk hann um-
vafinn elsku ástvina sinna og fór
með reisn þeirri sem ávallt fylgdi
honum gegnum lífið.
Ég kveð tengdaföður minn með
eftirsjá og þakklæti yfir að hafa átt
samleið með þessum grandvara,
góða manni.
Elsku Kristín. Með miklu sálar-
þreki og hugrekki hefur þú tekið á
móti óumflýjanlegum erfiðum
stundum. Megi mildi Guðs lina
söknuðinn og auka þér og ástvinum
öllum styrk í sorginni.
Þið heyrðuð kall frá eilífð - og hugprúð
fylgdust að
í helga kirkju sorgar - í duftsins yzta stað.
Logasverðsins undratákn með þögn og
þreki
hyljið
að það er allra samraun, sem lifa, vel þið
skiljið.
Sjá eina perlu skorti - hún heitir hjartasorg
og helgar fegurst ástvini og auðgar þeirra
borg
að einskis væri ávant hana ykkur lífíð sendi.
- Ó, að hún verði stjarna, er í hæðir hæða
bendi.
(Hulda)
Þóra S. Þorgeirsdóttir.
Elsku tengdapabbi. Mikið er nú
sárt að þurfa að kveðja þig. Marg-
ar eru nú stundirnar sem við höf-
um átt saman og eru þær allar jafn
yndislegar. Okkar fyrstu kynni
voru á Stórólfshvoli, þegar Garðar
kynnti okkur. Mikið ofboðslega leið
mér vel. Þið tókuð svo vel á móti
mér að ég man ég hugsaði: „Af-
skaplega er þetta gott fólk. Mér
þykir bara strax vænt um þau.“ Oft
lögðum við leið okkar austur til
ykkar. Ef það var ekki verið að
gera við bíla þá vorum við í golfi.
Þegar klukkan sló fimm á föstu-
degi hentist maður heim í önnur
föt og lagði síðan af stað austur.
Mikið leið manni vel, vitandi það að
eftir u.þ.b. klukkustund værum við
komin til ykkar í sveitina, í kyrrð
og ró.
Oft fékk ég að heyra sögur um
búskapinn, fjölskylduna og vinnuna
og alltaf fannst mér jafn gaman að
hlusta, því þú sagðir svo skemmti-
lega og heillandi frá. Þessar stund-
ir, þar sem þú leiddir huga minn
áfram, eru mér ógleymanlegar.
Eitt atvik stendur þó upp úr,
sem fylgdi okkur alltaf þegar
minnst var á kartöflur. Dag einn
kem ég að Ólafi frammi í þvotta-
húsi þar sem hann er að baksa við
kartöflur. Mér verður á að mis-
mæla mig og spyr hvort hann sé að
fara að setja niður kartöflur. Hann
horfir á mig sposkur á svipinn og
svarar léttur í lund: Nei, Ragnheið-
ur mín, ég var reyndar að taka þær
upp. Við hlógum mikið að þessu og
mátti varla minnast á kartöflur eft-
ir þetta án þess að við skelltum upp
úr.
Elsku Ólafur minn, þú varst svo
góður maður að betri tengdaföður
er ekki hægt að hugsa sér. Svo
traustur og hlýr að manni leið
alltaf vel í návist þinni. Nú fá aðrir
að njóta velvildar þinnar, heiðar-
leika og góðmennsku sem við höf-
um fengið að njóta gegnum árin.
Elsku tengdapabbi, ég þakka
þér fyrir öll yndislegu árin, alla
hjálpina, þína miklu góðmennsku
og hlýju. Megir þú hvíla í friði. Guð
geymi þig og varðveiti.
Nú hljóð er stund, svo helg og fríð,
að hjarta kemur minning blíð.
Hún sendir huga bros þitt bjart,
blessar, þakkar, þakkai' allt.
Hún minnir sál á sorgaryl,
sendir huggun hjartans til.
(Steinunn Þ. Guðm.)
Ragnheiður.
Hann Ólafur, tengdafaðir minn,
er látinn. Eftir áralanga baráttu
við hjartasjúkdóma er Ólafur allur.
Ég kynntist Ólafi fyrir um 11 árum
eða árið 1988 þegar ég og dóttir
hans kynntumst. Það er nú svo að á
tímamótum, hvort sem eru áramót,
aldamót eða annað, að manni er
tamt að líta yfir farinn veg og líka
fram á þann ófarna. Eftir andlát
tengdaföður míns hefur mér verið
tíðhugsað til farins vegar og þeirra
stunda sem ég fékk að njóta í sam-
vistum við Ólaf á þessum 11 árum.
Ég man eftir fyrsta skiptinu sem
ég hitti Ólaf. Þá fórum við Ingi-
björg Birna, konan mín, í heimsókn
austur á Stórólfshvol. Ferðin var
m.a. fyrir Ingibjörgu til að kynna
mannsefnið sitt nýja og til að
skreppa á ball í Njálsbúð. Það vildi
svo til að komið var að sláturlokum
í sláturhúsi SS þar sem Ólafur var
stöðvarstjóri og þá var jafnan mik-
ið um að vera.
Fyrirfram átti ég von á því að ég
yrði spurður spjörunum úr um hagi
mína og framtíðaráform þegar á
Stórólfshvol kom. En Ólafur, og
þau hjónin, spurði mig nánast
einskis. Þau ræddu helst sveitina
sína sem var þeim svo kær og svo
var rætt um veðrið og sláturhúsið
og þar fram eftir götunum. I fyrstu
þótti mér þetta svolitið skrýtið. Á
sama hátt var það sérlega notalegt
þvi mér leið eins og ég hefði verið í
fjölskyldunni í áraraðir. Reyndar
komst ég að því síðar að þau Ólafur
og Kristín höfðu fengið allar helstu
upplýsingar um mig frá dóttur
sinni nokkru áður. Notalegt og
kumpánlegt viðmót Ólafs og þeirra
hjóna beggja var mér mjög að
skapi og í þau fjölmörgu skipti sem
ég og fjölskylda mín lögðum leið
okkar austur á Stórólfhvol næstu
árin leið mér alltaf eins og ég væri
að „koma heim“. Jafnvel þó ég hafi
aldrei búið þar. Þannig kom það oft
fyrir þegar við hjónin áttum fría
stund um helgi að ég stakk upp á
því að skjótast austur og heilsa upp
á Ólaf og Kristínu.
Ólafur sagði hlutina beint út eða
sagði þá alls ekki. Ég man eftir því
snemma árs 1991 að við Ingibjörg
Birna vorum fyrir austan og við
höfðum í hyggju að gifta okkur þá
um sumarið. Mérjiótti því sjálfsagt
að athuga hvort Ólafur hefði nokk-
uð við ráðhaginn að athuga og bað
um hönd dóttur hans. Hann svar-
aði: „Ha - jú, blessaður vertu,
taktu hana bara alla!“ Og svo hló
hann að formlegheitunum í mér.
Mér finnst þetta lýsa Ólafi nokkuð
vel. Hann var blátt áfram en
traustur maður. Satt að segja man
ég varla eftir að hafa kynnst
traustari manni en Ólafí. Hann var
ekki sérlega ræðinn en samt fannst
mér ég geta rætt hvað sem er við
hann enda kom maður sjaldan að
tómum kofunum hjá honum.
Það má segja að Ólafur hafi ver-
ið maður fárra orða en stórra
verka. Hann var vinnusamari en
gerist og gengur og fór ekki frá
ókláruðu verki. Meira að segja síð-
ustu ár ævi sinnar var sama barátt-
an og vinnusemin í Ólafi þrátt fyrir
veikindi. Síðasta árið fyrir flutning
þeirra hjóna til borgarinnar leið
ekki svo mánuður að Ólafur væri
ekki búinn að mála vegg, pússa gólf
eða lakka glugga. Mér varð einnig
hugsað til þessarar vinnusemi
Ólafs fyrir tveimur árum þegar við
tengdafólk hans og börn unnum að
því að koma húsinu þeirra í Breið-
holtinu í stand. Ólafur vann ötul-
lega í þessu sjálfur þrátt fyrir að
heilsan væri ekki of góð og auðvit-
að er hægt að segja eftir á að hann
hefði átt að fara betur með sig. En
Ólafur var bara svona. Hann gekk í
verkin og kláraði þau með sóma.
Svona í lokin langar mig að
minnast á skemmtilegt samband
milli þeirra Ólafs og Fannars, tæp-
lega tveggja ára sonar míns. Fann-
ar hafði töluvert af afa sínum að
segja þar sem þau hjónin voru flutt
til höfuðborgarinnar þegar Fannar
fæddist og voru auk þess hætt að
vinna úti þannig að þeim gafst
meiri tími en áður til að sinna
barnabörnunum. Það situr í mér að
síðasta daginn sem Ólafur lifði kom
ég ásamt konu minni í heimsókn til
hans þar sem hann lá þungt hald-
inn á hjartadeild Sjúkrahúss
Reykjavíkur. Hann heilsaði okkur
svona eins og hann best gat við
þessar aðstæður og spurði okkur
síðan strax hvort „Iitli maðurinn"
væri ekki með okkur og átti þá við
Fannar.
Ég kveð þig, Ólafur, með söknuði.
Með þér er farinn traustur og góður
vinur.
Sigurður Krisljánsson.
Drottinn, þinnar ástar óður
endurhljómi um jörð og höf.
Breiddu þína blessun yfir
blóma lífs og þögla gröf.
Vígi og skjöldur vertu þeim,
sem vinda upp hin hvítu tröf.
Drottinn þinnar ástar óður
endurhljómi um jörð og höf.
(J. Magnússon)
Við þökkum Ólafí allar góðu
stundirnar, minningin um góðan afa
lifir í hjörtum okkar.
Hlynur Þór, Thelma Hrönn
og Arnfríður Björg.
Snert hörpu mína himinborna dís,
svo hlusti englar guðs í Paradís.
Við götu mína fann ég fjalarstúf
og festi á hann streng og rauðan skúf.
Ur furutré, sem fann ég út við sjó,
ég fugla skar og líka smiðjumó.
I huganum til himins oft ég svíf
og hlýt að geta sungið í þá líf.
Þeir geta sumir synt á læk og tjöm,
og sumir verða alltaf lítil börn.
En sólin gyllir sund og bláan fjörð
og sameinar með töfmm loft og jörð.
Ég heyri í fjarska villtan vængjaþyt.
Um varpann leikur draumsins perluglit.
Snert, hörpu mína, himinborna dís
og hlustið, englar guðs í Paradís.
(Davíð Stef.)
Elsku afí. Þú kvaddir svo skyndi-
lega þennan heim að við litlu krakk-
arnir eigum erfitt með að átta okk-
ur á því sem hefur gerst.
Daginn áður en þú veiktist voruð
þið amma að passa það yngsta okk-
ar sem var lasið og þú varst svo
hress en síðan varstu farinn næst-
um jafnskjótt og ský dregur fyrir
sólu. Við áttum alltaf öruggt og
traust skjól hjá ykkur ömmu eftir
að þið fluttuð til Reykjavíkur og
okkur var alltaf tekið fagnandi þeg-
ar við komum til ykkar í Gljúfrasel-
ið. Einnig vomð þið amma sérlega
viljug að sækja okkur krakkana ef á
þurfti að halda, í pössun eða í skól-
ann og hafa okkur hjá ykkur. En við
ornum okkur við minninguna um
góðan og traustan afa sem við hefð-
um viljað hafa miklu lengur hjá
okkur en vegir guðs eru órannsak-
anlegir.
Því viljum við segja við þig, elsku
afi, að leiðarlokum:
Far þú í friði,
frióur guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Þín barnabörn
Ólafur Björn, Katrín Birna
og Fannar.
Elsku afí minn. Nú ert þú farinn
frá okkur. Afi minn, þú varst svo
góður og hlýr maður. Alltaf tókstu á
móti okkur með bros á vör, hvort
sem það var á Stórólfshvoli eða í
Gljúfraseli. Ég var skírður í kirkj-
unni ykkar ömmu, Stórólfshvols-
kirkju, fyrir austan fyrir nær fjór-
um árum. Fallegu kirkjunni sem þið
hugsuðuð svo vel um. Alltaf þótti
mér gaman að koma austur og sjá
ykkur, fá að skríða úti í stóra garð-
inum og gefa litlu öndunum brauð á
tjörninni rétt fyrir framan Stórólfs-
hvol. Þegar ég var þreyttur þótti
mér langbest að leggjast í kjöltu
þína þegar þú sast í stólnum þínum
og sofna þannig hjá þér, afi minn.
Mín fyrstu skref voru stigin til þín,
elsku afi minn, fýrir austan á Stór-
ólfshvoli. Mikið var ég montinn þá
og þú ekki síður. Þegar þið fluttuð í
Gljúfraselið gat ég komið miklu oft-
ar í heimsókn til ykkar. Alltaf var til
kókómjólk því eins og þú vissir er
hún það besta sem ég fæ. Síðan var
sest niður og horft á Tomma og
Jenna-spóluna sem búin er að
ganga í mörg ár.
Þegar ég horfi á mynd af þér þá
færist stórt bros yfir andlit mitt og
ég segi alltaf: „Þetta er afí Oli
minn.“
Afi minn, ég veit að núna ert þú