Morgunblaðið - 22.05.1999, Blaðsíða 55

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
LAUGARDAGUR 22. MAÍ 1999 55 ^
veguð svo að fólki leið vel í návist
hennar. Vináttan hélst óbreytt þótt
samskiptin yrðu minni á seinni ár-
um. Hún var góð fyrirmynd ungu
fólki og sýndi í verki að inntak og
markmið lífs hennar var að leggja
sitt af mörkum við að útbreiða
Guðs ríki hér á jörð. Hún var ávallt
mikill kristniboðsvinur, fylgdist vel
með kristniboðsstarfi Sambands ís-
lenskra kristniboðsfélaga og studdi
það af alhug. Okkur fjölskyldunni
var jafnan boðið heim til þeirra
hjóna, þegar við komum heim frá
Afríku, og sögðum þeim nýjar
fréttir. Um leið og ég þakka Guði
fyrir Öddu og góðar minningar um
hana votta ég ástvinum hennar
innilega samúð.
Fyrir hönd Sambands íslenskra
kristniboðsfélaga,
Kjartan Jónsson, fram-
kvæmdastjóri.
Kveðja frá Kvenfélagi
Grensássóknar.
Það eru góðar minningar tengd-
ar henni Arnfríði. Hún kom til þess
að verða prestskonan okkar í
Grensássókn þegar maður hennar,
séra Jónas Gíslason, tók þar við
embætti. Þá var margt enn með
frumbýlingshætti hjá hinum unga
söfnuði, aðstaða léleg í einskonar
bráðabirgðahúsnæði og hægt gekk
með byggingaframkvæmdir safnað-
arheimilisins, sem líka skyldi verða
kirkja. En þau hjón létu það ekki á
sig fá. Full bjartsýni efldu þau
kjark okkar, hvöttu heldur en löttu
og tókst ásamt okkur öllum að sjá
draum um húsnæði kirkjunnar ræt-
ast er safnaðarheimilið var vígt
sem helgidómur Grensássafnaðar,
átta árum eftir stofnun hans. Arn-
fríður gerðist strax virkur félagi í
Kvenfélagi Grensássóknar og gekk
til liðs við kirkjukórinn. Hún var
mjög traustur og góður félagi, í
senn hlédræg og hreinskiptin. Hún
var góðum gáfum gædd og gott að
deila með henni geði og störfum.
Minnistætt er hversu ötullega hún
lagði fram krafta sína í kvenfélag-
inu með brennandi áhuga á safnað-
arstarfinu og framgangi alls kirkju-
starfs, enda einlæg í trú. Ánægju-
legt var að verða þess aðnjótandi að
heimsækja þau hjón. Alúð og lát-
leysi einkenndi þau bæði og varla
er hægt að minnast svo annars
þeirra að hins sé ekki getið um leið,
svo samrýnd og samstiga voru þau í
lífi sínu. En sr. Jónas hvarf frá
söfnuðinum til annarra starfa. Arn-
fríður hélt áfram að leggja kvenfé-
laginu lið, allt uns hún flutti með
manni sínum austur í Skálholt, er
hann tók við embætti vígslubiskups
þar. En tengslin við Grensássöfnuð
héldust alltaf þótt samverustund-
irnar yrðu strjálli. Því miður fór
heilsu sr. Jónasar hrakandi og hann
lét af störfum af þeim sökum.
Vissulega reyndi á þrek Arnfríðar,
sem enn sem fyrr studdi mann sinn
dyggilega, þrátt fyrir að hún sjálf
væri ekki hraust. Eftir fráfall sr.
Jónasar þurfti Amfríður að glíma
við eigin sjúkdóm. Nú er því stríði
lokið og hvíldin fengin, aðskilnaður
þeirra hjóna ekki lengri. Að leiðar-
lokum eiga þessi fátæklegu orð að
þakka samveruna með Amfríði og
frábær kynni. Guð blessi Arnfríði
Arnmundsdóttur og varðveiti fjöl-
skyldu hennar og ættingja. Guð
blessi minningar um prestshjónin
sr. Jónas og Amfríði.
Kvenfélag Grensássóknar.
Nú þegar elskuleg vinkona mín,
Arnfríður Arnmundsdóttir, eða
Adda eins og ég kallaði hana, hefur
kvatt okkur, hrannast minningam-
ar upp hver af annarri. Enda sam-
fylgdin oi;ðin löng. Það var árið 1943
sem ég sá Öddu fyrst en það var á
kristilegri samkomu í Frón á Akra-
nesi þar sem starfsemi KFUM og
KFUK fór fram. Ég var þá nýlega
farin að vera með í kristilega félags-
skapnum í Reykjavík og tók fljótt
virkan þátt í sönglífinu sem þá stóð
með miklum blóma. Um þetta leyti
var mikill samgangur á milli Akra-
ness og Reykjavíkur og einmitt á
þessum tíma var mikil kristileg trú-
arvakning á báðum stöðum.
Stundum fómm við í smá hópum
upp á Akranes og var þá oft troðið
upp með söng, við sungum fyrir þau
og þau fyrir okkur, en á einni slíkri
samkomu er Adda mér einkar
minnisstæð. Ég ásamt fleirum var
þá komin á söngpallinn og við mér
blasti stúlka á næstfremsta bekk í
hárauðri blússu með fallegt lauslið-
að hár niður á axlir og með svolítið
skásett augu. Mér fannst hún hafa
mikið við sig, bæði lagleg og greind-
arleg. Ekki vissi ég þá að við ættum
eftir að bindast slíkum vináttubönd-
um sem raun varð á.
En Adda kom til Reykjavíkur um
haustið og auðvitað lágu leiðir okk-
ar saman í KFUM og KFUK. Því
þann félagsskap elskuðum við báð-
ar. Hún hafði þá lokið sínum ung-
lingaskóla á Akranesi en hafði mikla
löngun til að læra á píanó. Hún
bæði vann fyrir sér og sótti píanó-
tíma og hafði tækifæri til að æfa sig.
Við vorum ekki lengi að kynnast.
Ég bauð henni heim við fyrsta tæki-
færi, enda áttum við samleið, þar
sem báðar voru Vesturbæingar.
Adda hafði mjög næmt tóneyra
og þýða og fallega söngrödd. Báðar
lærðum við að spila á gítar og það
var okkar yndi að syngja og spila
saman og oft vorum við fleiri og þá
gjarnan sungið í röddum.
Þegar ég hugsa til æskuáranna
fyllist hugur minn þakklæti fyrir að
hafa átt svona góða vinkonu. Adda
var svo ekta. Eg gat treyst henni
fullkomlega, hún var ákveðin stúlka
og vönd að virðingu sinni. Það fór
enginn með hana lengra en hún
sjálf vildi. Okkur fannst báðum þeg-
ar við töluðum saman seinna á æv-
inni að það hefði verið mikil gæfa að
fá að vera með í kristilega félags-
skapnum og báðar kynntumst við
okkar góðu eiginmönnum þar. Vin-
átta og gott samband hélst ávallt á
milli okkar og þeirra hjóna, þótt
stundum liði langt á milli þess að við
hittumst eins og gengur.
Tíu ár voru þau í Vík í Mýrdal,
fyrstu prestskaparár sr. Jónasar.
Einu sinni heimsóttum við þau
þangað okkur til mikillar ánægju.
En þau komu af og til í bæinn og þá
fannst mér alltaf hátíð, því nær
undantekningarlaust heimsóttu þau
okkur og þá var mikið skrafað. Éig-
inmenn okkar þekktust mjög vel, og
áttu mörg sameiginleg áhugamál.
En svo lá leið þeirra hjóna til Dan-
merkur ásamt sonum þeirra tveim
þar sem sr. Jónas var prestur Is-
lendinga í fimm ár. Þá var skrifast á
og jafnvel skipst á gjöfum. Ég á
mörg bréf frá Óddu sem ég geymi í
sérstökum sendibréfakassa og sum
svo gömul að þau eru skrifuð á
Akranesi.
Svo merkilega vildi til að fyrir
tæpum tveim árum fluttum við í
sömu blokk í Kópavogi. Eftir að við
vissum að við myndum flytjast í
sömu blokkina, töluðum við oft sam-
an. Adda batt miklar vonir við
þennan stað, þar sem þau væru
komin miklu nær sonum sínum og
henni Sveinbjörgu systur hennar,
sem reyndist þeim ómetanleg hjálp-
arhella.
En nú hafa þau bæði verið kölluð
frá okkur, sambýlið varð ekki langt.
Ekki hvarflaði að okkur að þau ættu
svona stutt eftir ólifað, en eins og
Adda sagði eitt sinn við mig: „Peta,
finnst þér ekki gott að við vitum
ekkert fyrir?“ „Jú, mér finnst það
ein af Guðs góðu gjöfum,“ svaraði
ég. Þá var sr. Jónas mjög langt
leiddur af sínum sjúkdómi og erfitt
fyrir hana að annast hann, en það
hafði hún gert af mikilli þrautseigju.
En allt í einu var hún orðin veik
af krabbameini sem uppgötvaðist
tiltölulega fljótt eftir að þau fluttu.
Hún barðist hetjulegri baráttu við
þennan illvíga sjúkdóm og var
stundum ótrúlega hress og bjartsýn
þó hún gæti ekki annast manninn
sinn lengur. Það varð aðeins hálft ár
á milli þeirra, henni varð að ósk
sinni: að lifa hann. Hún vissi hversu
erfítt myndi fyrir hann að missa
hana.
Undanfarið, þegar ég hef vitjað
Öddu á spítala, hef ég ósjálfrátt
hugsað um himininn og hversu gott
er að geta beðið til Jesú fyrir þeim
sem manni þykir vænt um. Eftir að
Adda kvaddi þennan heim hefur
sálmur sem ég held mikið uppá ver-
ið í huga mér.
Ó, að þig, Jesú, ég göfgað gæti. Sem
gimist nýtt og þakklátt hjarta mitt.
Þú gafst mér Mmin þinn, son Guðs sæti.
Með sælu allri, fyrir nafnið þitt.
Ég þakka, frelsari, þér af hjarta.
Að þú leiðst kvöl og dauða fyrir mig.
Þú gafst mér friðinn og framtíð bjarta.
Já, fyrir vor og sumar lofa eg þig.
Við komum senn upp til sala hæða.
Hvað sakar þá þótt ferðin reynist ströng?
Við öðMmst kórónu og gnóttir gæða.
Og grátur allur snýst í feginsöng.
(Þýð. Bjami Jónsson.)
Við hjónin vottum sonum Öddu
og ástvinum öllum okkar dýpstu
samúð.
Petrfna Steinadóttir.
Það er sárt að missa þá sem okk-
ur þykir vænt um. Og það er enn
sárara að missa þá sem þykir vænt
um okkur. Þess vegna finn ég fyrir
fátækt nú, þegar Adda er dáin.
Arnfríður Arnmundsdóttir var
mikilfengleg kona - í stíl við nafnið.
Um leið var Adda jafn látlaus og
heimilisleg og gælunafnið. Hún var
kærleiksríkur vinur og einn af mátt-
arstólpum samfélagsins. Hún var
ekki í hópi þeirra sem eru þekktir
og fá heiðursmerki. Hún var hljóð-
látur boðberi kærleikans. Eigin-
maðurinn, sr. Jónas Gíslason,
vígslubiskup, var góður fræðari og
predikari, sem margir fengu að
hlusta á. Við vorum færri, sem nut-
um predikunar Arnfríðar. En
predikun hennar var ekki síður góð
og eftirminnileg. Það var ekki
predikun úr ræðustóli. Það var
predikun með lífi. Áhrif slíkrar
predikunar eru sterk og varanleg.
Sú predikun gæti haft einkunnar-
orðin: „Þjónið hver öðrum í kær-
leika“. Kærleiksþjónusta Öddu varð
mér undirstrikun á orðum Jesú um
að „sá sem mikill vill verða meðal
yðar, sé þjónn vðar“. Þeim orðum
verður ekki fylgt í framavon, heldur
í auðmýkt og kærleika.
Þegar ég kynntist Jónasi fyrir
áratugum, undraðist ég hve hann
gat tekið þátt í mörgu og gert það
vel. Mér fannst það stundum ofur-
mannlegt. En þegar ég kynntist
Öddu, fékk ég skýringuna. I henni
átti hann svo kærleiksríka og fóm-
fúsa eiginkonu og vin, að við lá að
hún gengi of langt í þjónustu sinni.
Hún vildi allt gera til að hjálpa
manni sínum að verða góður þjónn í
víngarði Drottins. Mannlega talað
var hún máttarstólpinn í lífi hans.
Jónas var ekki hálfur maður án
Öddu. Þess vegna var þeim báðum
dýrmætt, að hún skyldi fá að lifa
mann sinn. Hann þurfti á henni að
halda til hinstu stundar, og þrátt
fyrir að Adda væri komin með al-
varlegt krabbamein, tókst henni að
standa upprétt og lifa hálfu ári
lengur en Jónas.
Með sama hætti var Adda mikil-
vægur og traustur vinur fjölskyldu
sinnar og vina. Umhyggja hennar
var sönn og einlæg. Því er erfítt fyr-
ir hina nánustu að missa Öddu nú,
aðeins hálfu ári eftir andlát Jónas-
ar. En minningin um þau eru dýr-
mæt. í fimmtíu ár voru þau ein ein-
ing, en þó svo ólíkir persónuleikar.
Þau gátu skipst á skoðunum, og þau
gátu rifist, en fyrst og fremst stóðu
þau saman. Saman voru þau sterk
og mótandi í samtíð sinni. Jónas var
sterkari út á við, en Adda var sterk-
ari heima fyrir. Þar var undirstaðan
lögð - ekki bara í fjölskyldunni,
heldur í allri tilveru þeirra. Orð Bi-
blíunnar urðu að veruleika: „Berið
hver annars byrðar og uppfyllið
þannig lögmál Krists“. í vissum
skilningi er viðeigandi og gott að
hugsa til þess, að Adda og Jónas fá
nú að vera saman í eilífð Drottins.
Ég tel það gæfu að hafa fengið að
vera vinur og náinn samstarfsmað-
ur Öddu og Jónasar í nálægt 30 ár.
Það hefur auðgað líf mitt og kennt
mér ótalmargt um mannlífið, hjóna-
bandið, kirkjuna, trúarlífið - og
ekki síst um kærleiksþjónustuna
mikilvægu. Ég kveð Öddu í þakk-
læti og virðingu. Lífspredikun
hennar talar skýrt, og nú við andlát
hennar finnst mér sem orð Páls
postula séu orð Öddu til okkar:
„Vakið, standið stöðugir í trúnni,
verið karlmannlegir, verið styrkir.
Allt hjá yður sé í kærleika gjört.“
(1. Kor. 16:13-14.)
Guð styrki og blessi syni, tengda-
dætur, barnaböm, systur og aðra
ástvini.
Með samúðarkveðju og þakklæti
frá okkur hjónunum.
Stína Gísladóttir og
Óli Aadnegard.
Með nokkrum orðum langar okk-
ur að minnast vinkonu okkar, Arn-
fríðar. Leiðir okkar lágu saman fyr-
ir u.þ.b. 10 árum í dönskudeild Há-
skóla íslands. Þá hafði Amfríður
nýlokið stúdentsprófi frá öldunga-
deild og hélt ótrauð áfram náminu,
og var aldursforseti í deildinni þetta
árið. Þar hófst okkar vinskapur sem
hélst fram á hennar síðasta dag.
Líklega höfum við því kynnst henni
á annan hátt en flestir þeir sem nú
syrgja hana, því að alveg eins og hjá
því unga fólki sem er að hefja há-
skólanám þá var helsta umræðuefni
okkar námsefnið og það sem því
fylgdi. Amfríður var mikil náms-
manneskja og sætti sig aldrei við
annað en að ná hámarksárangri. En
alltaf kveið hún mikið fyrir prófum,
því að sjálfstraustið var ekki alltaf í
samræmi við getu. Og gaman var
svo að fagna með henni í Skálholti
að loknu prófi.
Það má segja að hún hafi verið af
þeirri kynslóð þegar sjálfsagt þótti
að karlmenn nýttu sína hæfileika til
náms á meðan konum var ætlað það
hlutverk að vera fyrst og fremst
eiginkona og móðir. Þannig hefur
henni þótt sjálfsagt að styðja bónda
sinn og fylgja honum þangað sem
störf hans leiddu hann, og hefur
ekki farið að huga að eigin löngun-
um og getu til mennta fyrr en eftir
að synir þeirra vora vaxnir úr grasi.
Og það jafnvel þótt hún væri slík
námsmanneskja og fræðimaður í
eðli sínu sem raun bar vitni. Hug-
myndaflug skorti hana heldur ekki,
og að námi loknu byrjaði hún að
skrifa skáldsögu sem hún lauk þó
aldrei við. Hún hefði eflaust haft
ýmislegt fram að færa fyrir land og
þjóð hefði hún fengið að njóta
ávaxtanna af námi sínu og hefði haft
tækifæri til að sýna hvað í henni bjó
á því sviði. En veikindi Jónasar og
síðar hennar sjálfrar komu í veg
fyrir það. Aldrei heyrðum við hana
þó tala um það, enda hafði hún ef til
vill miklu minni trú á eigin verðleik-
um en þeir sem í kringum hana
vora.
Hvorag okkar hefði trúað því fyr-
ir 10 árum að Amfríður yrði öll
svona skjótt, aðeins hálfu ári eftir
lát Jónasar. Hún sem alltaf virtist
svo hraust og ungleg varð á svo
skömmum tíma að láta undan þvi
meini sem leiddi hana til dauða. En
aldrei heyrðist hún æðrast eða láta í
ljós kvíða fyrir endalokunum, enda
trúuð kona.
Með Arnfríði er gengin merkis-
kona, heimskona, gestgjafi góður og
ekki síst gáfukona. Megi hún hvíla í
friði.
Aldís Sigurðardóttir og
Margrét Kolka.
Drottinn gaf
og Drottinn tók
lofað veri nafe Drottins
(Job 1,21.)
Þessi orð komu sterkt upp í huga
okkar þegar við vinkonurnar frétt-
um af andláti Arnfríðar Ingu Arn-
mundsdóttur eða Öddu, eins og við
ávallt kölluðum hana. Stórt skarð er
höggvið í vinahóp okkar og eftir sit-
ur tómarúm og söknuður.
Adda barðist hetjulega síðastliðin
ár af miklu æðruleysi við illvígan
sjúkdóm. Hún var einstök, róleg, yf-
irveguð og sterk. Hún reyndi af
fremsta megni að styrkja fjölskyldu
sína og vini. Að hugsa um aðra
fremur en sjálfa sig var hennar að-
alsmerki. Það sannaðist margoft á
hennar lífsleið. Nærtækasta dæmið
var þegar eiginmaður hennar, sr.
Jónas Gíslason, síðar vígslubiskup,
háði sitt stranga dauðastríð síðast-
liðið haust. Öllum stundum var hún
hjá manni sínum, þrátt fyrir veik-
indi sín. Við dáðumst að styrk henn-
ar, en vissum hvaðan hún fékk
hann. Adda hafði ung öðlast sterka
trú á Jesú Krist sem vin og per-
sónulegan frelsara sinn. Hann gaf
henni kraft til að takast á við hvern
dag, Jesús Kristur var leiðtogi í lífi
hennar.
Stór hluti lífshlaups Öddu var að
sinna preststörfum með eiginmanni
sínum, hún gegndi því hlutverki af-
skaplega vel og stóð sem klettur við
hlið hans í öllum hans störfum. Hún
opnaði heimili sitt og sinnti þeim
ólíku hlutverkum sem upp komu
hverju sinni. Um fimm ára skeið
bjuggu þau hjón í Danmörku þar
sem sr. Jónas var sendiráðsprestur.
Þau tóku þá á móti sjúklingum, sem
leituðu læknisaðstoðar, fylgdu þeim
á sjúkrahúsið og veittu þeim upp-
örvun og styrk á meðan á sjúló-a-
húsvist þeirra stóð.
Við vinkonurnar hittumst í MH
og áttum það sameiginlegt að vera
nú á fullorðinsáram tilbúnar að láta
gamlan draum rætast. (Þökk sé
áfangakerfi MH.) Að vera komnar
aftur í skóla var stórkostlegt og það
vantaði ekki áhugann. Ekki var
laust við vanmetakennd hjá okkur
öllum. Hvemig mundi okkur ganga
í klukkutímaprófi? Gátum við mætt
kröfum skólans? Smám saman urð-
um við sigurvissari og jafnvel svolít-
ið hreyknar af árangrinum. Minni-
máttarkenndin þokaðist burt. Þetta
var sérlega gleðilegt tímabil í lífi
okkar. Fljótlega fórum við að
hringja hver í aðra og bera saman
bækur okkar. Hver og ein lagði sig
fram um að gera sitt besta.
Við komum oft heim til Öddu til
þess að lesa saman fyrir próf. Hún
tók alltaf á móti okkur af miklum
hlýleik og myndarskap. Það var
mikið talað saman og námsefnið
rætt fram og aftur. Töluðum við þá
gjaman um bókmenntir, jafnvel
Njála var krufin til mergjar.
I vor era liðin 10 ár síðan Adda
lauk stúdentsprófi. Tíminn hefur
liðið svo fljótt. Eftir stúdentspróf
fór Adda í Háskólann og lauk BA
prófi í dönsku með sérlega glæsi-
legum árangri. Hún gerði alltaf
miklar kröfur til sjálfrar sín að
hverju sem hún gekk. Adda bauð
okkur vinkonunum í Skálholt í til-
efni útskriftarinnar úr Háskólan-
um. Við munum alltaf minnast
þessa vordags með mikilli ánægju
og voram ekki lítið stoltar af henni
að vera búin að ljúka þessum stóra
áfanga þrátt fyrir flutninga í Skál-
holt og annir í sambandi við emb-
ætti manns síns.
Af og til höfum við vinkonur hist
hver hjá annairi og nú í desember
sl. heima hjá Öddu. Ekki er því að
neita að veikindin höfðu þá sett sitt
mark á hana, en hún var bjartsýn
og þarna urðum við vitni að óvenju-
legri hetjulund og hugrekki hennar.
Við erum þakklátar fyrir þessa sér-
stöku kvöldstund sem við eigum í
minningunni um kjarkmikla konu
sem reyndi í lengstu lög að verða
ekki öðram til byrði þrátt fyrir
óvenju löng og erfið veikindi þeirra
hjóna beggja.
Vináttan er hæsta fullkomnunar-
stigið innan mannlegs samfélags
(Montaigne). Margir telja þá vin-
áttu sem mynduð er á æskuáranum
vera þá sterkustu og ekki viljum við
gera lítið úr því. Sú vinátta sem við
Adda, Ólöf, Guðlaug og Sigrún upp-
lifðum á okkar fullorðinsárum var
bæði traust og góð og gaf lífinu
gildi.

Þei, þei og ró
Þögn breiðist yfir allt.
Hmgin er sól í sjó.
Sof þú í blíðri ró.
Við höfum vakað nóg.
Værðarþúnjótaskalt.
Þei, þei og ró.
Þögn breiðist yfir allt.
(Jóh. Jónsson.)
Við þökkum Öddu samfylgdina og
biðjum Guð að blessa minningu
hennar. Börnum hennar og ástvin-
um öllum vottum við dýpstu samúð.
Guðlaug Ragnarsdóttir,
Ólöf Stefánsdóttir og
Sigrún Skúladóttir.