Morgunblaðið - 04.11.1999, Blaðsíða 57

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 4. NÓVEMBER 1999 57 r-.
varst alltaf svo umhyggjusamur.
Þú sagðir einstaklega skemmtilega
frá gamla tímanum og öllum ævin-
týrunum sem þú lentir í bæði í
lofti, á láði og legi. Við erum mjög
stoltir af því að hafa átt þig sem afa
og sinntir þú afahlutverkinu mjög
vel. Við munum sakna þín sárt, en
minningin um yndislegan mann
mun ávallt lifa innra með okkur og
þá minningu munum við taka með
okkur hvert sem við förum.
Nú er komið að kveðjustund. Við
vitum að þú munt fylgjast með
okkur og það er gott að vita af því.
Hvíl í friði, elsku afí, þú munt
alltaf eiga sérstakan stað í hjarta
okkar.
Þínir
Jóhann Axel, Skúli Björn
og Gunnar Thorarensen.
Á stundum sem þessum fá orð
ekki lýst þeirri djúpu hryggð og
söknuði sem leitar á huga okkar
við andlátsfregn míns kæra svila
og mágs konu minnar, Axels
Thorarensen, vinar míns og minn-
ar fjölskyldu í yfír 50 ár.
Hann var í eðli sínu einstaklega
góður og blíður maður sem elskaði
lífíð og lífsins ævintýri en umfram
allt, sína kæru fjölskyldu.
í meira en 50 ár höfum við notið
margra gagnkvæmra og ánægju-
og eftirminnilegra heimsókna,
jafnt hér hjá okkur í Bandaríkjun-
um sem á Islandi.
Sú fyrsta var 1949, þegar Axel,
þá siglingafræðingur hjá Loftleið-
um, kom með lest frá New York til
okkar Ásdísar og Bobby sonar
okkar sem þá var þriggja ára í Gla-
stonbury Connecticut. Þetta var
upphafíð að okkar löngu og traustu
vináttu.
Þegar þau Jóhanna mágkona
mín og Áxel komu til Ameríku,
bjuggu þau alltaf hjá okkur og
þeirra heimili var sem okkar annað
heimili þegar við heimsóttum Is-
land. Og hvílíkar ánægjustundir
sem við áttum með okkar stóru ís-
lensku fjölskyldu!
Væntumþykja Axels til heima-
lands síns smitaði okkur og við nut-
um þess með honum á mörgum
ferðum um landið. Ein af þessum
eftirminnilegu ferðum var viku
löng hringferð 1987 sem hann og
Villi svili okkar skipulögðu af kost-
gæfni, þeir sáu til þess að komið
væri við á sem flestum merkilegum
stöðum og okkur fannst mikið til
koma að sjá Heklu, Skálholt, Gull-
foss og Geysi, Þingvelli, Vík, Seyð-
isfjörð, Mývatn, Reykholt og Vest-
mannaeyjar svo nokkrir staðir séu
nefndir. Oft keyrðum við austur á
Eyrarbakka og Stokkseyri og að
ógleymdum Skíðaskálanum, sem
við tengdumst sérstökum böndum
og öll fjölskyldan kom oft saman.
Síðasta heimsókn okkar var í
haust, 28. september til 7. október.
Við bjuggum eins og alltaf áður hjá
Axel og Blíu og við eigum hlýjar
minningar frá þessum síðustu dög-
um með honum. Hann kom með
okkur til að skoða Bláa lónið og
það var mikill gleðidagur, sem ekki
gleymist. Við erum þakklát for-
sjóninni íyrir að hafa fengið tæki-
færi til að kveðja.
Við vorum báðir giftir inn í stóra
fjölskyldu og sem slíkir áttum við
margt sameiginlegt og gátum við
rætt saman um hin ólíkustu mál-
efni. Hann var mjög kær og náinn
vinur. Fjölskylda mín sendir sínar
dýpstu samúðarkveðjur til Jó-
hönnu, Hannesar og Kristínar og
þeirra fjölskyldna og ekki síst til
barnabarnabarna, fjölgun þeirra
var honum ómælt gleðiefni.
Minning hans lifir í hugum okk-
ar.
John og Ásdis Callaghan
og fjölskylda.
Við fráfall tengdaföður míns
leita á hugann margar góðar minn-
ingar um heilsteyptan og góðan
einstakling. Axel var á margan
hátt einstakur maður, nákvæmur,
öruggur og stefnufastur í öllum
sínum gjörðum í leik og starfí
þannig að eftir var tekið og þurfti
ekki við verk hans að bæta í þeim
efnum. Þessir eiginleikar hans
leiddu hann eflaust til þeirra starfa
sem hann valdi sér sem siglinga-
fræðingur hjá íslensku flugfélögun-
um.
Axel lauk námi frá Verzlunar-
skóla íslands 1940. Árið 1943 hélt
hann til náms í viðskiptafræðum
við Northwestern University í
Cicago og lauk þar námi 1944. Þá
hafði hugur hans hneigst að flug-
málum og hélt hann til náms í sigl-
ingafræðum við Pan American Na-
vigation Service í Los Angeles og
lauk þar prófi í siglingafræðum ár-
ið 1946 með viðurkenningu CAA
(fyrirrennari Federal Aviation
Agency) sem siglingafræðingur og
kennari í siglingafræðum. Þegar
heim var komið starfaði Axel um
skamma hríð á skrifstofu Flugfé-
lags íslands hf. en árið 1947 hóf
hann störf sem siglingafræðingur
hjá Loftleiðum og starfaði þar á ár-
unum 1947-1950 og aftur frá 1963
til 1970 að hann hætti störfum sem
siglingafræðingur. Á fimmta ára-
tugnum var starf siglingafræðings
mjög krefjandi og tækjabúnaður
ófullkominn þá, svo öryggi og ná-
kvæmni siglingafræðinganna skipti
sköpum í flugi, oft við erfiðar að-
stæður. Ég veit að í þessu starfí
nutu hæfileikar Axels sín með af-
brigðum, sú festa og nákvæmni
sem ég gat um hér að framan átti
hvergi betur heima en í slíku, þar
sem stundum allt var undir því
komið að rétt væri á haldið. I 14 ár
frá 1950 til 1963 var hann siglinga-
fræðingur hjá Flugfélagi Islands
jafnt í áætlunarflugi félagsins sem
í hinu umfangsmikla Grænlands-
flugi sem stundað var á sjötta ára-
tugnum oft við misjafnar aðstæður.
Hann hafði oft gaman af að rifja
upp ferðirnar til Grænlands á þess-
um árum sem á stundum voru
sannkallaðar „ævintýraferðir" til
að þjóna rannsóknarleiðöngrum á
Grænlandi eins og landkönnuðanna
Lauge Koch á austurströnd Græn-
lands og Poul Emile Victors á
Grænlandsjökli.
Þá var einnig gaman sl. sumar
að heyra hann rifja upp fyrstu
áætlunarferð Loftleiða til New
York sem hann tók þátt í en þá
voru einmitt liðin 50 ár frá því flug-
vél félagsins Geysir flaug þá ferð.
Nokkrum árum áður en Axel lét af
störfum sem siglingafræðingur
hafði hann gerst meðeigandi í inn-
flutningsfyrirtæki í Reykjavík og
starfaði hann þar til ársins 1980.
Tengdafaðir minn var þó fyrst
og fremst mikill fjölskyldumaður
og lagði sig allan fram um að vel-
ferð hennar yrði sem mest. Þar bar
hann fyrir brjósti hag bama og
barnabama og dró hvergi af sér til
þess að tryggja þeirra hlut og er
hans sárt saknað í dag af barna-
börnum sem unnu afa sínum mjög.
Veikindi þau sem drógu hann til
dauða vom síður en svo óvænt því
hann greindist með krabbamein
fyrir 8 ámm. Lengi vel hélt hann
vel sínum hlut í glímunni við þann
sjúkdóm svo aðdáunarvert var.
Veralega tók þá undan að síga upp
úr sl. áramótum og dró úr honum
þrótt hægt og bítandi allt yfir-
standandi ár, samt naut hann þess
að geta dvalið á heimili sínu þar til
yfir lauk með styrkri og mikilli al-
úð Jóhönnu eiginkonu sinnar
ásamt með þeirri aðstoð sem þau
hjón nutu frá hjukrunarsamtökun-
um Karitas en hjúkrunarfræðingar
þeirra veittu þeim ómetanlega að-
stoð þessa síðustu mánuði á veik-
indaferli Axels og gerðu honum
kleift að vera heima til hinstu
stundar og halda sinni reisn og
sínu góða og glaða geði í gegnum
alla þá göngu. Tengdafaðir minn
gerði sér fulla grein fyrir því nú
síðsumars að farið var að draga að
lokum hjá honum og óhætt er að
segja að hann hafi verið reiðubúinn
að mæta dauða sínum af sömu
festu og æðruleysi sem hann tókst
á við lífíð.
Blessuð sé minning hans.
Víglundur Þorsteinsson.
+ Jóhanna
Björnsdóttir
fæddist í Reykjavík
27. júlí 1918 og ólst
þar upp. Hún lést á
Landspítalanum 29.
október siðastlið-
inn. Foreidrar
hennar voru hjónin
Jónina G. Elíasdótt-
ir, f. 14.7. 1897, d.
24.12. 1966, og
Björn Jónsson, bak-
arameistari, f. 29.3.
1881, d. 4.8. 1972,
sem bjuggu í
Reykjavík. Systkini
Jóhönnu í aldursröð eru Hauk-
ur Björn, f. 3.6. 1920, Þorbjörg
Ragna, f. 25.5.1923, Sigríður, f.
13.10. 1925, Birgir, f. 1.4. 1932.
Jóhanna giftist 27. maí 1939
Sigfúsi Ólafi Sigurðssyni, húsa-
smið, f. 7. apríl 1907 í Árkvörn í
Fljótshlíð, d. 24. desember
1995. Þau eignuðust fjögur
börn. Þau eru í aldursröð: 1)
Sigfríð Elín Sigfúsdóttir, f. 8.
ágúst 1939, skrifstofumaður í
Reykjavík, gift Marinó Bóas
Þegar við systkinin kveðjum
móður okkar Jóhönnu Björnsdótt-
ur hinstu kveðju kemur margt upp
í hugann, bæði frá bernsku- og full-
orðinsámm, sem veldur trega og
eftirsjá og minnir okkur á hve mik-
ils við höfum misst við andlát henn-
ar. Kærleikur og óeigingirni, já
fórnfýsi vora þeir mannkostir sem
hún var ríkust af í gnægð hjarta
síns í smáu sem stóru. Börnin og
eiginmaðurinn, og síðar barnabörn
og tengdabörn, eftir að þau komu
til sögunnar vora hennar hjartans
mál, því hún lifði alla tíð fyrir fjöl-
skyldu sína. Ógleymanlegar era
samverustundirnar með mömmu á
jólum, afmælisdögum og öðrum há-
tíðisdögum og ekki síst undirbún-
ingurinn undir þá, því þá var hún í
essinu sínu. Hún saumaði dýrindis
kjóla á okkur systurnar sem era
varðveittir á gömlum myndum, og
reyndi að gera allt sem fallegast.
Heimilið var hennar helgidómur og
þar var fjölskyldan í öndvegi. Hún
elskaði okkur og umvafði með
hlýju sinni og örlæti og það fáum
við aldrei fullþakkað. Hún var móð-
ir í besta sldlningi þess orðs, en
móðurheitið er mesta sæmdarheiti
sem til er. Þegar við systkinin vor-
um ung fóram við í árlegar heim-
sóknir með mömmu og pabba aust-
ur í Fljótshlíð, á æsku- og ættar-
slóðir föður míns, og eru þær ferðir
einnig ógleymanlegar. Pabbi ók
okkur í Tötranni sinni, sem var
skrýtinn og skemmtilegur bíll,
austur í Arkvörn fæðingarstað
sinn, og hafði viðkomu og nætur-
dvöl á Neðri-Þverá, þar sem systir
hans, Sigríður, bjó ásamt manni
sínum Guðjóni. Eftir sitja minning-
ar um gott veður alla daga og vegi
sem eiginlega voru bara troðning-
ar. Ég undirrituð minnist lítils
tjalds með lausum botni þar sem
reimað var fyrir dyrnar og fjöl-
skyldan reyndi að láta fara vel um
sig, þó að þröngt væri setið. Já,
þetta voru yndislegar stundir þó að
engir stórviðburðir væru þar á
ferðinni. En þegar árin liðu og við
systkinin uxum úr grasi fór
mamma að víkka sjóndeildarhring-
inn og fara í lengri og stærri ferðir.
Forldrar okkar höfðu gaman af að
ferðast og þau fóru nokkrum sinn-
um í siglingu með Gullfossi til
Norðurlandanna, einnig í sólar-
landaferðir til Kanaríeyja og
Benidorm eftir að slíkar ferðir fóru
að tíðkast, og einnig til Grikklands
og Rínarlanda. Af öllu þessu hafði
mamma yndi og ánægju, þó að hún
væri að vísu ekki eins mikill ferða-
garpur og pabbi veitti það henni
ánægju að rifja það upp síðar á æv-
inni. Mamma og pabbi héldu alltaf
góðu sambandi við ættingja sína og
vini, bæði hér í Reykjavík og aust-
ur í sveitum og gestakomur voru
Karlssyni, f. 25.
október 1941,
slökkviliðsmaður
hjá Flugmálastjórn
og eiga þau fjögur
börn, eina dóttur
og þrjá syni. 2) Þór-
unn Jóna Sigfús-
dóttir, f. 6. maí
1941, fulltrúi, ógift.
3) Jóhanna Edda
Sigfúsdóttir, hús-
móðir, f. 16. nóv.
1945, d. 16. apríl
1999, hún var gift
Sveini Hafdal, f. 7.
júlí 1940, og áttu
þau tvö börn saman, son og
dóttur. Þau slitu samvistum.
Fyrir átti Edda einn son. 4) Sig-
urður Gylfi Sigfússon, f. 19.
mars 1950, húsasmiður, kvænt-
ur Björgu Gunnarsdóttur, hús-
móður, f. 20. jan. 1951, og eiga
þau þrjú börn, tvo syni og eina
dóttur. Ömmubörnin eru tíu og
langömmmubörnin 14.
Utför Jóhönnu fer fram frá
Áskirkju í dag og hefst athöfn-
in kl. 13.30.
tíðar á heimili þeirra í Stórholtinu
og síðar í Selvogsgranni. Þau tóku
öllum vel og þó að húsrými væri af
skornum skammti meðan þau
bjuggu í Stórholti 43 var alltaf til
reiðu uppbúið rúm fyrir gesti utan
af landi. Oft var tekið í spil og spil-
að brids eða tefld skák og fylgdist
mamma vel með öllu sem fram fór
og var tilbúin með bakkelsi og veit-
ingar sem hún bar fram af rausn
og myndarskap. Mamma og pabbi
hófu búskap sinn við Bragagötu, en
bjuggu síðan í sjö ár í Stórholti 43
uns þau fluttu í Selvogsgrann 12,
Reykjavík. Fyrstu minningar mín-
ar um mömmu eru úr Stórholtinu,
þar sem hún stóð í vaskahúsinu að
sjóða tau og síðan að búa til slátur
og ég fylgdist með af undrun og
áhuga. Þá á ég einnig ógleyman-
legar minningar um dugnað henn-
ar og áhuga á velferð fjölskyldunn-
ar, þegar við fluttum í kjallarann í
Selvogsgranni 12, hálfldárað og
varla íbúðarhæft eins og algengt
var á þessum árum og hún studdi
pabba með ráðum og dáð til að
koma upp þaki yfir höfuðið. Hún
var góði engillinn í lífi föður okkar,
elskaði hann og studdi og vakti yfir
honum allt til elliára að hann lést
farinn að heilsu. Mamma fór að
kenna heilsubrests um sjötugsald-
ur, en þá hafði hún ætlað sér að
hugsa alfarið um föður okkar sem
var ellefu árum eldri en hún. Þau
fluttust úr Selvogsgranninu í íbúð
fyrir aldraða í Jökulgrunni 23 og
huguðust eyða efri árunum þar. En
pabbi átti þá ekki langt eftir ólifað
og heilsa hans var á þrotum. Þá var
hlutskipti mömmu erfitt en hún
bar það eins og hetja og lét engan
bilbug á sér fínna. En eftir andlát
föður okkar hrakaði henni, þó að
hún væri andlega ern og fylgdist
vel með öllu sem fram fór í kring-
um hana. Og fráfall Eddu, yngstu
systur okkar, fyrr á þessu ári, var
móður okkar þungt áfall, þó að allir
hefðu raunar lengi vitað hvert
stefndi. Eftir það smádró af móður
okkar, uns kallið kom í lok október.
Mamma var þakklát fyrir allt sem
fyrir hana var gert, en hún vildi
samt ekki vera upp á aðra komin.
Hún vildi vera hún sjálf og ekki
láta aðra hafa of mikið fyrir sér.
Hún var heilsteypt og sönn mann-
eskja allt til hinstu stundar og við
megum vera þakklát fyrir að hafa
fengið að njóta hennar svo lengi.
Við börn hennar, afkomendur og
venslamenn, biðjum guð að varð-
veita hana í nýjum heimkynnum.
Vertu sæl, elsku mamma.
Þín dóttir
Elín.
Það er komið að kveðjustundinni,
elsku amma mín. Mikið er ég þakk-
lát fyrir að hafa átt 40 góð ár með
þér. Það auðnast ekki öllum að eiga
ömmu svo lengi, hvað þá tvær eins
og ég. Það er svo skrítið að allar
mína bernskuminningar era tengd-
ar þér. Kannski vegna þess að við
bjuggum í sama húsi fyrstu níu árin
mín, kannski vegna þess að enginn
er mér minnisstæðari en þú fyrir
svo ótalmargt. Þú kenndir mér
flesta hluti fyrstu árin. Ekki skrítið
þar sem ég sótti svo mikið til þín, ~
enda stutt að fara. Fyrst hljóp ég
niður, síðan upp til ömmu og afa og
svo tók ég strætó þegar við flutt-
umst í annað hverfi. Það var alveg
sama hvert erindið var, alltaf var
tekið vel á móti mér. Fyrst var sest
við eldhúsborðið í Selvogsgrannin-
um en amma sá um að enginn færi
svangur frá því. Síðan var farið í
eitthvert af herbergjunum og eitt-
hvað skemmtilegt eða fallegt skoð-
að, gjaman eitthvað sem amma
hafði búið til sjálf. Aldrei fór ég
tómhent heim frá ömmu. Hún átti
alltaf eitthvað til að gefa frá sér. Ef
það var ekki handavinna, þá vora
það ávextir eða smákökur.
Hún var annáluð hannyrðakona
og sá öllum í fjölskyldunni fyrir
sokkum, vettlingum og húfum.
Barnabörnin fengu peysui' að auki
og langömmubörnin gammosíur.
Einnig saumaði hún mokkajakka á
alla, loðhúfur og vettlinga eins og
fínasti hönnuður. Allt stenst þetta
tímans tönn og nú er dóttir mín í
mokkajakkanum sem amma saum-
aði á mig fyrir 24 áram. Hann er
ennþá í tísku og frágangurinn
þannig að ekki sér fyrir endann á
notkuninni. '
Ég er þakklát þér fyrir margt,
elsku amma mín. Upp úr stendur þó
það sem hefur verið lífsviðurværi
mitt að hluta en það er handavinn-
an. Allt varðandi handavinnu lærði
ég af þér. Prjón, hekl, útsaum og
fatasaum. Þær vora margar stund-
imar sem við sátum og ég horfði á
þig vinna. Þannig lærði ég af þér.
Margir hafa furðað sig á því að þótt
ég sé örvhent, þá geri ég suma
handavinnu eins og rétthent. Það er
vegna þess að ég sat og gerði eins
og þú. Notaði sömu hendi og sömu
hreyfingar. Þessar stundir era
ómetanlegar og koma alltaf upp í
hugann þegar ég sit og geri handa-
vinnu. Þannig era góðar minningar.
Umburðarlynd og æðralaus
varstu alla tíð. Þú hjálpaðir mér oft
í gegnum erfiðar stundir með sam-
tölum og dæmisögum. Ég reyni eft-
ir fremsta megni að miðla því áfram
til minna barna og barnabarnanna
þegar þau koma.
Ég man svo vel eftir mömmu
þinni, langömmu minni. Ég veit að
mín börn munu minnast þín eins og
ég minnist hennai’. Með hlýju og
eftirsjá. Langömmubörnin þín
fengu að njóta þín mislengi eins og
gengur. Þú varst stór þáttur í
þeirra lífi og þau eiga eftir að sakna
þín mikið.
Kallið er komið. Okkur sem eftir f
sitjum finnst oft að það komi of
fljótt og óvænt. Ég veit að þú ert
ánægð með að þitt kom og ég ætla
að vera ánægð með þér. Þú ert
komin til afa og Eddu, langömmu
og langafa. Nú getið þið setið saman
og spjallað um liðna tíma og ég veit
að ykkur líður vel. Þið fylgist líka
með okkur sem eram hérna megin
við hliðið og vakið yfir okkur.
Elsku amma, vertu sæl að sinni
og þakka þér fyrir allt. Við sjáumst
síðar.
Þín elskandi dótturdóttir og ^
nafna,
Hanna.
Handrit afmœlis- og minningargreina skulu vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. Sé
handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er móttaka
svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin Word og Wordper-
fect eru einnig auðveld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í bréfsíma 569 1115, eða á
netfang þess (minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið greinina inni í bréfinu, ekki sem
viðhengi. Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum. Pað eru vinsamleg tilmæli að lengd
greina fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd — eða 2.200 v,
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
JOHANNA
BJÖRNSDÓTTIR