Morgunblaðið - 07.01.2000, Blaðsíða 45

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 7. JANÚAR 2000 45<
ar varð um tómstundaiðju hans.
Hann vann alla sína tíð erfiðisvinnu
við sjósókn og múrverk. Frístund-
irnar notaði hann til útiveru, einkum
til silungs- og laxveiða og svo hesta-
mennsku, en lengst af átti hann
nokkra hesta og hafði af þeim mikið
yndi. A síðustu árunum keyptu þau
hjónin sér allmikla landspildu austur
í Landeyjum og höfðu nýverið reist
sér þar sumarbústað. Var það verk-
efni ásamt hestamennskunni mikið
Grettistak og e.t.v. það, sem sköpum
skipti að lokum.
Ökkur, sem eftir stöndum og horf-
um á eftir ættingjum og ástvinum, er
gjamt að segja sem svo að þetta sé of
snemmt og komi fyrir tímann. Eng-
inn er þó fær um að dæma um slíkt.
Hitt er þó víst, að rétt er að vera við
öllu búinn og játa sig undir vald þess
er öllu ræður. Ungur má en gamall
skal eru alkunn sannindi, sem sanna
sig sífellt.
Mikill frændgarður kveður nú
góðan vin og biður honum farar-
heilla. Eiginkonu og öllum afkom-
endum eru sendar hugheilar samúð-
arkveðjur. Ekki gleymi ég á þessari
stundu aldraðri móður hans, sem ég
veit að hefur mikið misst og hefur
mikils að sakna.
Björn Hermannsson.
Kæri frændi minn og vinur, það
var nær ómögulegt að trúa því þegar
mamma hringdi í kvöldmatartíman-
um þriðjudaginn 28. desember og
sagði okkur að þú hefðir orðið bráð-
kvaddur fyrir u.þ.b. tveimur klukku-
stundum. Þegar ég nú sit hér og
skrifa þér nokkrar línur í þakklætis-
skyni fyrir samveruna, með dánar-
tilkynningu, ásamt mynd af þér, fyr-
ir framan mig verð ég að viðurkenna
þessa staðreynd, sem ekki verður
aftur tekin. Þegar við vorum guttar í
sveitinni hjá ömmu og afa á Mói
sumar eftir sumar, ásamt fullt af
frændsystkinum okkar, varst þú allt-
af sterkastur og duglegastur.
Alla vega hefur það verið þannig í
minningunni hjá mér og hef ég oft
lýst því og ekki bara nú á kveðju-
stundu hversu duglegur og útsjónar-
samur þú varst við útiverkin í sveit-
inni. Erfið fullorðinsverk eins og að
hirða hey og koma því í hlöðu voru
þér engin hindrun, jafnvel mjög ung-
um. Þú kunnir vel að annast skepn-
umar og þá sérstaklega hestana.
Hundarnir fengu líka sína athygli og
gantaðist þú gjarnan við þá, enda
sýndu þeir þér sanna væntumþykju í
verki þegar þú þurftir á að halda og
hlýddu þér í einu sem öllu. Þú varst
ekki aðeins iðinn við vinnuna, heldur
einnig við alls kyns græskulaus (í
flestum tilfellum) uppátæki, þar sem
þú varst jafnan í fremstu víglínu.
Auðvitað fengum við alloft tiltal fyrir
uppátækin, sem hlýtur að verða í
jafn miklu frjálsræði og var í sveit-
inni. Þú varst alltaf tilbúin að taka
sök á þig, ef á þurfti að halda, og vís-
aðir aldrei á aðra. Auðvitað var ekki
um eina sök að ræða heldur græsku-
laust gaman. Eg sé mig tilneyddan
til að geta þess hér að ég var afar lat-
ur við sveitastörf, og þú aðstoðaðir
mig oft við það. Eldhúsið hjá ömmu
var mér meira að skapi: Þar aðstoð-
aði ég við bakstur og þess háttar og
var það nú aldrei virt á við útistörfin
nema af henni. Liðtækur var ég í
leikjum að loknum vinnudegi.
Þú varst stóri frændi minn sem ég
leit upp til. Ég fylgdist með þér og
þú leist til með mér ef ég varð fyrir
einhverju áreiti. Ég minnist stund-
anna heima hjá þinum góðu foreldr-
um í Hvanneyrarbrautinni, þar sem
alltaf var nýbakað flatbrauð og kæfa.
Stríðinn varst þú líka, ég minnist
þess þegar ég fékk fyrsta hjólið. Ég
kom náttúrulega beint heim til þín til
að sýna þér gripinn og þú vildir endi-
lega fara í kapp frá tröppunum að
næstu girðingu, þú hlaupandi og ég á
hjólinu. Þú hafðir betur en sagðir:
„Förum aftur og taktu einn hring í
viðbót með petölunum þá vinnur þú.“
Auðvitað gerði ég eins og þú sagðir,
en keyrði á girðinguna, skall á henni
sjálfur og hjólið bognaði. Þá kom
púkinn nú svolítið upp í þér, pabbi
þinn hundskammaði þig, en engum
varð meint af nema hjólinu.
Á Hvanneyrarbrautinni bjugguð
þið Baldur, sem einnig er frændi
minn, hann á efri hæðinni hjá for-
eldrum sínum, Soffíu og Árna, þú á
neðri hæðinni, báðir frændur mínir
og þremur árum eldri. Það var oft
mikið fjör hjá okkur á efri hæðinni í
jólafríum Baldurs eftir að hann fór í
MA.. Þá sátum við gjarnan langt
fram á nótt ásamt Önnu Laufeyju,
frænku okkar Baldurs, spiluðum
Mattador, versluðum með fasteignir
og heilu göturnar af miklu kappi,
drukkum malt og applesín og þáðum
góðgæti með. Þetta voru yndislegir
tímar.
Margar skemmtiferðir fórum við
síðan saman á Volkswagen-bílunum
okkar með mörgum og góðum vinum
og alltaf passaðir þú vel uppá litla
frænda.
Þegar ég fór í skóla til Svíþjóðar
haustið 1963 var það síðasta sem þú
sagðir mér morguninn sem ég fór, að
kvöldið áður hafir þú hitt glæsilega
stelpu sem væri að læra hárgreiðslu,
og þegar ég kom heim um jólin kom í
ljós að þarna hafði verið Ágnes Ein-
arsdóttir sem þá var að verða eigin-
kona þín.
Þú varst náttúrubarn. í frístund-
um voni hestar og söngur þitt líf og
yndi.
Þú söngst með Karlakórnum Vísi
hér heima í Siglufirði og Karlakór
Reykjavíkur eftir að þú fluttist og
hefur góður kórfélagi sagt mér að
ófá handtökin eigir þú í nýja félags-
heimihnu þeirra.
Sennilega hefur þér hvergi liðið
betur utan heimilisins en með hest-
unum og í hestaferðum um landið í
hópi góðra vina sem þú varst svo vin-
sæll hjá. Hestamennskan hefur sam-
einað hjá þér dýravininn, náttúru-
barnið og ferðalanginn. Þú varst
hvergi hálfdrættingur og hef ég
grun um að svo hafi það einnig verið
þegar kallið kom.
Kæri frændi minn, vera okkar
mannanna er mislöng í þessu lífi, ég
trúi því að við munum hittast á ný.
Kæra Dóra frænka, Agnes og öll
frændsystkin mín, minningin um
elskulegan og
heilsteyptan vin hjálpi okkur í
sorginni.
Við Ásdís biðjum Guð að blessa
ykkur öll.
Björn Jónasson.
Mig langar að minnast frænda
míns ,Hermanns Friðrikssonar. Oft
veltir maður fyrir sér af hverju góðir
menn fara langt fyrir aldur fram en
engin eru svörin.
Ég vil þakka þér, frændi, og Mós-
ari fyrir samverustundirnar sem við
áttum og þá sérstaklega hvað mér
þótti gaman að heimsækja ykkur
Agnesi í tjaldvagninn á ættarmótun-
um annaðhvert ár. Þín mun verða
sárt saknað.
Elsku Agnes, Halldóra, Einar,
Baldur og og Friðrik, mikill er ykkar
missir. Og elsku Dóra mín sem misst
hefur son sinn. Megi allar góðar
vættir vera með ykkur nú og um alla
framtíð
Níels R. Björnsson.
Árið 1967 fluttum við til Flateyrar
og bjuggum þar í þrjú ár.
Meðal þess ágæta fólks sem við
kynntumst þar og eignuðumst að
vinum, voru ung hjón, Agnes og Her-
mann. Þau fluttu síðan til Siglufjarð-
ar, en við til Hornafjarðar og á þeim
árum áttum við engin samskipti, en
vissum auðvitað hvort af öðru.
Kynni okkar voru endurnýjuð fyr-
ir örfáum árum og ekki síst í fram-
haldi að kaupum þeirra á landspildu í
Vestur Landeyjum, sem við höfðum
ætlað okkur að byggja á sumarbú-
stað með aðstöðu fyrir hestana okk-
ar.
í rauninni tóku þau Agnes og Her-
mann við áformum okkar og draum-
um um staðinn til að njóta landsins
og útivistarinnar, með börnun og
barnabörnum, vinum og hestum.
Kynni okkar síðustu árin hafa orðið
æ nánari og fundum við alltaf betur
og betur hvers konar mannkosta og
hamingjufólk þau voru.
Agnes og Hermann voru einstak-
lega samhent og duldist ekki hvað
þau lifðu í góðu hjónabandi. Þau
bjuggu við mikið barnalán og voru
stolt af sínum börnum og barnabörn-
um. Fjöldi vina, sem sóttust eftir
samsldptum við þau, bar því vitni
hvers konar fólk þau voru og ófáir
eru greiðamir sem þau gerðu fyrir
vini sína og var þar aldrei neitt til
spai-að. Eldmóður þeirra og framtíð-
arplön hrifu aðra með og ævinlega
vom þau bæði nefnd í sama orði, svo
samtaka og samhent vom þau.
Hestamennskan var tómstunda-
gaman þeirra og var þar ekkert til
sparað hvorki í tíma né fjármunum.
Að heimsækja þau í Heygullsmýri,
skoða hestana og húsið sem þau vom
að byggja, ræða framtíðaráfonn og
áhugamál, fá fréttir af bömum og
barnabörnum, skilur eftir dýrmætar
minningar.
Þegar okkur var tilkynnt að vinur
okkar hefði verið kallaður burt úr
þessu jarðlífi svo óvænt og að það
hefði gerst þegar hann var að sinna
hestunum sínum og á þeim stað sem
var honum og Agnesi svo kær, flaug
fyrst í gegnum hugann hversu
ósanngjarnt þetta væri. Að Her-
mann, þessi hrausti og heilbrigði
maður, væri farinn frá okkur var
ótrúlegt og að hann fengi ekki fram-
ar að njóta þess sem þau höfðu byggt
upp fyrir sig og sína var einhvern
veginn svo óréttlátt.
Hermann Friðriksson var mikill
gæfumaður í sínu lífi og það var ekki
tilviljun.
Allt hans líf miðaði að því að
byggja upp og bæta. Fjölskyldan var
honum dýrmætust alls og margir
eiga eftir að sakna gengins vinar og
félaga.
Það reynist mörgum erfitt að yfir-
gefa þetta jarðlíf, en Hermann
kvaddi snöggt, sem er ábyggilega
best fyrir þá sem yfirgefa þetta jarð-
líf, þar sem enginn ræður sínum
næturstað. En ótímabært lát hans er
mikið áfall fyrir þá sem eftir lifa.
Elsku Agnes og fjölskylda, við
vottum ykkur dýpstu samúð og
þökkum Hermanni ógleymanleg
kynni.
Erla og Eysteinn.
Sviplegt fráfall Hemma, æskuvin-
ar okkar hjóna, var sem reiðarslag.
Við hittumst í daglegum erli daginn
fyrir fráfall Hemma og hressleikinn
var sá sami og alltaf.
Við Brynja vorum jafnaldrar
Hemma og ólumst upp saman á
Siglufirði. Við urðum því samferða í
gegnum skólakerfið og við Hermann
saman í Iðnskólanum að auki. Eins
og alkunna er var Siglufjörður á
þeim tíma miðpunktur atvinnulífs ís-
lendinga. Nóg var að snúast, unnið á
sfldarplönum og farið í nágranna-
sveitir til skemmtunar og sveita-
starfs. Allir jafnaldrar voru eins og
ein stór fjölskylda. Slík vináttubönd
slitna aldrei.
Við Brynja hleyptum heimdragan-
um árið 1960 og fluttumst til Reykja-
víkur en Hermann dvaldi áfram á
Siglufirði. Þannig skildust leiðir okk-
ar í rúma þrjá áratugi. Það var síðan
í fimmtugsafmæli Hemma að við
fundum æskuvin okkar aftur, kvænt-
an og ráðsettan fjölskylduföður! Það
var eins og við hefðum aldrei misst
hvert annað. Vináttan var sú sama
og við fengum að kynnast elskulegri
eiginkonu og börnum að auki.
Ég hafði þá um alllangt skeið verið
félagi í Karlakór Reykjavíkur og var
ekki lengi að sannfæra Hemma um
ágæti þess félagsskapar, þegar í Ijós
kom að hann bjó yfir góðri tenór-
rödd. Síðan hafa leiðir okkar legið æ
meira saman gegnum kórstarfið,
sameiginleg áhugamál eins og stang-
veiði og aðra útivist.
Hemmi var mikill Ijúílingur í öll-
um mannlegum samskiptum. Hann
var hafsjór fróðleiks um skáldskap,
sérstaklega ferskeytlur og lausavís-
ur úr öllum áttum. Stundirnar, sem
við áttum með Hemma og Agnesi,
bæði einum og í hópi kátra kórfé-
laga, líða seint úr minni.
Við hjónin viljum með þessum fáu
línum þakka Hermanni allt gamalt
og gott. Jafnframt vottum við Agn-
esi, börnunum, barnabörnunum og
háaldraðri móður Hermanns okkar
dýpstu samúð. Megi góður Guð
styrkja þau öll við fráfall góðs
drengs.
Brynja og Snorri.
Ég vil með örfáum orðum minnast
æskuvinar míns Hermanns Friðriks-
sonar, sem fallinn er frá svo skyndi-
lega, langt um aldur fram. Við Her-
mann vorum miklir vinir frá því við
vorum litlir strákar á Siglufirði.
Margt var brallað og margar ákvarð-
anir teknar.
Þegar við vorum 15 ára keyptum
við okkur báðfr skellinöðrur sama
dag, en ég fékk prófið í janúar en
hann í aprfl, og þótti honum ekki
gaman að þurfa að bíða svo lengi. Á
meðan á biðinni stóð varð hann að
láta nægja að keyra hring eftir hring
í kringum húsið á Hvanneyrarbraut-
inni.
Snemma ákváðum við hvað við
ætluðum að verða, hann ætlaði að
verða múrari og ég trésmiður og ætl-
uðum við að hjálpa hvor öðrum þeg-
ar við færum að byggja. En það fór á
annan veg, Hermann flutti frá Siglu-
firði og settist að á Flateyri, bjó þar í
nokkuð mörg ár en síðan lá leiðin til
Reykjavíkur með viðkomu á Siglu-
firði.
í Reykjavík keypti hann sér hús í
Bleikjukvíslinni og innréttaði með
aðstoð sona sinna, og ekki má
gleyma Agnesi, hans ágætu eigin-
konu, sem hefur verið stoð hans og
stytta.
Hemmi var mikill söngmaður með
góða tenórrödd, enda varð það úr að
hann fór í Karlakór Reykjavíkur og
hafði mjög gaman af.
Ég vil þakka Hemma samfylgdina
í gegnum árin og bið góðan Guð að
varðveita Agnesi og fjölskyldu.
Þinn vinur
Jdnniundur.
Vinur okkar er látinn, langt um al-
dur fram. Hermann Friðriksson
kvaddi alltof fljótt. Eins og ávallt er
enginn viðbúinn slíkum fregnum.
Hermanni og Agnesi konu hans
kynntumst við gegnum hestamanna-
félagið Fák fyrir allmörgum árum.
Seinni árin varð samband okkar
meira í tengslum við hestana. Það
var yndislegt tímabil. Við höfum
saman upplifað ótalmargar ánægju-
legar samverustundir á hestaferða-
lögum og á landskikum okkar fyrir
austan fjall, þau með sinn í Landeyj-
um og við í Rangárvallahreppi. Við
höfum einnig notið frábærra stunda
með þeim hjónum í góðum hópi
hestamanna. Það eru alveg sérstak-
lega sterk tengsl sem binda hesta-
menn; sterkari og persónulegri bönd
en í mörgum öðrum félagasamtök-
um. Það er samband sem maður
metur mikils.
Agnes, kæra vinkona, brotthvarf
Hermasnns er mikill missir fyrir þig
og fjölskyldu þína. Sporin framund-
an verða þung en með góðra vina
hjálp gengur lífið fram á veg. Góður
drengur verður lengi í hugum okkar.
Við vottum þér, Agnes, og fjölskyldu
þinni okkar dýpstu hluttekningu.
Katrín og Guðmundur.
Alltaf er það nú svo að manni
bregður þegar tilkynnt er andlát vin-
ar eða ættingja. Sjaldan hefur mér
brugðið mefra en þegar mér var flutt^
fregn um andlát kórfélaga okkar og
vinar Hermanns Friðrikssonar.
Karlakór Reykjavíkur naut krafta
Hermanns sem söngmanns um ára-
bil. Hann hafði háa og bjarta tenór-
rödd og naut sín vel í söngstarfi
kórsins og lagði metnað sinn og alúð
við það sem iaut að kórnum. Sá
metnaður fylgdi reyndar manngerð-
inni og endurspeglaðist í starfi hans
sem múrarameistara hvarvetna.
Karlakór Reykjavíkur hefur í all-
mörg ár unnið að því að byggja sér
tónleikahús og félagsheimili við
Skógarhlíð í Reykjavík. Þar var Her- -r
mann í fremstu röð og varði þar stór-
um hluta vinnutíma síns síðastliðin
ár og reisti sér með vandaðri vinnu
sinni þar, einkum við flísalögn, verð-
ugt og varanlegt listaverk, sem ber
skapara sínum fagurt vitni um fag-
legan metnað og smekkvísi.
Hermanns mun sárt saknað af fé-
lögum í kórnum og við kveðjum með
trega traustan félaga og góðan vin.
Við biðjum algóðan Guð að vernda
og styrkja Agnesi og börnin í þeirra
miklu sorg.
Karlakór Reykjavíkur,
Guðmundur Sigþórsson.
Sérmerktar
GESTABÆKUR
fljót afgreiðsla
íslenski póstlistinn
s. 5571960
www.postlistinn.is
om<
v/ Trossvogskif‘kjwga»tc3 >
Sw 5fmi.s 554 0500

Persónuleg,
alhliða útfararþjónusta.
Svemr Olsen, Sverrir Einarsson,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands
Suðurhlið 35 • Sími 581 3300
Allan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
+
Elskuleg systir okkar og frænka,
ANNA KRISTMUNDSDÓTTIR,
frá Goðdal,
Hvassaleiti 22,
sem lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur miðvikudag-
inn 29. desember, verður jarðsungin frá Grens-
áskirkju laugardaginn 8. janúar kl. 13.30.
Rósa Kristmundsdóttir,
Ingibjörg Kristmundsdóttir
og frændsystkini.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
GUÐRÚN ÓSK ÓSKARSDÓTTIR
(Stella),
Mýrargötu 18,
Neskaupstað,
verður jarðsungin frá Norðfjarðarkirkju laugar-
daginn 8. janúar kl. 14.00.
Börn, tengdabörn, barnabörn
og barnabarnabörn.