Morgunblaðið - 05.02.2000, Blaðsíða 55

Morgunblaðið - 05.02.2000, Blaðsíða 55
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 5. FEBRÚAR 2000 55^, MINNINGAR þessi orð, meðal annars þegar við stofnuðum hljómsveit og fórum út í búð og keyptum rándýr hljóðfæri án þess að kunna nokkuð á þau og vor- um lengur að borga þau en nam ævi- lengd hljómsveitarinnar. En þrátt fyrir þessar hugleiðingar um skemmtileg uppátækki þykir mér ákaflega sárt að horfast í augu við þá staðreynd að ég kem aldrei til með að sjá Einar aftur. í minningu minni mun Einar lifa sem gríðarlega hug- rakkur, sterkur og traustur vinur, og ég mun minnast hans með hlýhug það sem ég á eftir ólifað. Ég vil þakka fyrir þær stundir sem ég hef átt með honum í gegnum tíð- ina. Ég sendi konu hans og fjölskyldu mínar innilegustu samúðarkveðjur. Sölvi Snær Magnússon. Elsku Einar. Það er erfitt að trúa því að þú sért farinn. Við eigum góð- ar og skemmtilegar minningar um þig, elsku Einar, og þær munum við varðveita í hjarta okkar. Það voru margar skemmtilegar stundir sem við áttum með þér og Önnu Stínu þinni. Þetta er sár missir fyrir alla þá sem þekktu þig og kynntust þér. Far þú í friði, elsku Einar. Við viijum votta Önnu Stínu, fjöl- skyldu þinni og vinum okkar dýpstu samúð. Eitt lítið Ijóð Ijúfsárteraðinnan. Egyrláóð einumfyrirhandan til heiðurs. Þúáttirþrá, þurftir ekki að deyja. Mnleiðleiðhúnlá millilandsogeyja. Þúfórst Tvð þúsund tár, tregafullur fimmtudagur. Öll þessi ár, aldreivarsturagur. Þérfórst. Eittlítiðiag ljúfsárteraðutan. Dageftirdag dansarfyrirhandan, annaðlíf. Þögnin er svo þungbær. Þérlásvolífiðá. Semgersthefðiígær, grálynthafiðbarþig burt Þorvaldur Sæmundsson og Steinunn Dagný Ingvarsdóttir. Kveðja frá Vfsi Allt hefur sitt upphaf og endi. Enginn veit þó með fiillri vissu hvort er hvað. Auðveldara er að greina kaflaskil og tímamót í lífi manna en upphaf frá endi. Það urðu tímamót hjá okkur í Vísi hf. fyrir rúmum áratug. Ný kynslóð manna var að taka sín fyrstu spor við rekstur fyrirtækisins. A sama tíma réðust til okkar í vinnu nokkrir ungir menn, duglegir, traustir, áhugasamir og umfram allt vingjamlegir og hvetjandi. Það geislaði af þeim lífs- gleðin og krafturinn. Einar Þór Ein- arsson var einn þeirra. Slfldr menn eru gimsteinar hvers fyrirtækis, upp- áhald hvers stjómanda. Þessir menn em aflið sem þarf til átaka og árang- urs. Einar hefur unnið hjá okkur meira og minna síðan. Þegar hann hafði tima til - og einhvem veginn gaf hann sér oft tíma frá erli dagsins - leit hann inn í kaffispjall á skrifstof- una til okkar og í eldhúsið tfl hennar Ellu. Þá gaf hann nógu mikið af sér til að auðvelt var að skynja þann góða dreng er hann hafði að geyma. Þess drengs verður sárt saknað. Einar - þér leið vel hjá okkur og það þykir okkur vænt um. Nú ertu hins vegar á tímamótum, komin endalok samverunnar í þessu jarðlífi, sem markar þó nýtt upphaf á nýjum stað. Þar biðjum við algóðan Guð að veita þér þá ró og þann frið sem þú átt skilið. Við þökkum þér fyrir allt sem þú hefur gert með okkur og fyrir okkur. Guð blessi og styrki Önnu þína og fjölskyldur ykkar og megi minningin um þig vera þeim huggun harmi gegn. + Inga Kr. Bjart- mars fæddist í Stykkishólmi 20. október 1925. Hún lést á Landspítalan- um 26. janúar síðast- liðinn. Foreldrar hennar voru Krislján Bjartmars, f. 4.3. 1886, d. 1.9. 1978, og Anna Petrína Ingv- arsdóttir, f. 13.2. 1894, d. 20.8. 1930. Systkini Ingu eru: Ásta Soffía, f. 4.7. 1917, búsett í Vest- mannaeyjum; Gunn- ar, f. 28.11. 1919, d. 1.2. 1945, og Ágúst, f. 13.1. 1924, búsettur í Stykkishólmi. Árið 1933 kvæntist Kristján seinni konu sinni, Sólborgu Ingv- arsdóttur, f. 28.4. 1899, d. 7.6. 1990, systur Önnu Petrínar. Dótt- ir þeirra er Anna María, f. 6.12. 1933, búsett í Stykkishólmi. Inga giftist Svanlaugi Lárus- syni, f. 28.3.1924, hinn 20.10.1950 í Stykkishólmi. Foreldrar hans voru Lárus Elíasson, f. 27.11. 1893, d. 9.12. 1971, og Ásta Páls- dóttir, f. 30.9.1900, d. 15.11.1987. Börn Ingu og Svanlaugs eru: 1) Sara Elín, kennari, f. 6.3. 1951, gift Jónasi Jónssyni, kennara, f. 10.6. 1955. Börn þeirra eru Svan- laugur, f. 1974, í sambúð með Rannveigu Oddsdóttur, f. 1973, og Ragnhildur, f. 1980. 2) Gunnar, Elskuleg tengdamóðir mín er látin. Ég kom íyrst á heimili þeirra hjóna þegar ég var 18 ára og tiltölulega nýbúin að kynnast Lárusi, syni þeirra hjóna. Ég sat í rútunni á leiðinni í Stykkishóhn og velti fyrir mér hvem- ig yrði tekið á móti mér. Ekki var laust við að ég væri örlítið kvíðin. Sá kvíði reyndist ástæðulaus því Inga og Svanlaugur tóku hlýlega á móti mér og gerðu allt til að mér liði sem best. Fljótlega tókst með okkur Ingu góð vinátta. Okkar bestu stundir voru heima á Bókhlöðustígnum, tvær ein- ar, inn í eldhúsi þar sem við ræddum um heima og geima. Þau hjónin höfðu nú í seinni tíð ferðast út fyrir land- steinana og hafði Inga sett sig vel inn í sögu þeirra landa sem hún ferðaðist til. Oft kom það mér á óvart hvað hún var vel að sér. „Hvað finnst þér um“ og stundum kom hún að tómum kof- unum hjá mér, ég hafði hreinlega ekki sett mig inn í málið. Hún hafði ákveðnar skoðanir á hlutunum og var gaman að ræða þær við hana. Inga var náttúruunnandi, safnaði fallegum steinum og geymdi, ræktaði garðinn sinn af natni og bar hann þess vel merki. Mikill fjöldi plantna prýddi hann og hafði ég aðeins lært að þekkja hluta af þeim undir hennar leiðsögn. Mikið starf var framundan en áhugi minn á garðrækt kviknaði allt of seint. Inga var glæsileg kona. Það gladdi mig mjög milrið að þú, Inga mín, skyldir koma í afmælið mitt síðast lið- ið haust. Margir vinna minna hafa einmitt nefnt það nú hvað það var gaman að hitta þig á þessum tíma- mótum. Inga mín. Kallið kom allt of fljótt. Ég sem átti eftir að gera svo margt með þér og ekki síst læra margt af þér. Ég er viss um að nú hafir þú hitt móður þína sem þú misstir aðeins fjögurra ára gömul. Hún hefur tekið vel á móti yndislegri dóttur. Hvíl í friði. Þín Helga. „En þeir sem vona á Drottinn, fá nýjan kraft, þeir fljúga upp á vængj- um sem emir.“ (Jes. 40.31) Ég veit að Guð hefur þurft á þér að halda hjá sér, elsku amma. Það er erfiðast hvað ég er óþolinmóð að komast til þín til að taka upp þráðinn í spjallinu okkar eða til að dansa í eldhúsinu eða bara til að fela mig í faðmlaginu þínu og leyfa þér að segja mér til í öllu. skólastjóri, f. 8.2. 1954, kvæntur Láru Guðmundsdóttur, kennara, f. 3.4.1955. Börn þeirra eru Hrefna Dögg, f. 1984, Guðlaugur Ingi, f. 1986, Gunn- hildur, f. 1990, og Berglind, f. 1993. 3) Lárus Þór, við- skiptafræðingur, f. 5.10. 1957, kvæntur Helgu Harðardótt- ur, endurskoðanda, f. 10.10. 1959. Böra þeirra eru Haukur, f. 1987, Hörður Þór, f. 1989, og Linda, f. 1996. 4) Anna Kristborg, leikskólakennari, f. 21.9. 1963, gift Ingvari G. Jónssyni, kennara, f. 5.6. 1962. Börn þeirra eru Inga Rún, f. 1983, Fanney, f. 1991, og Anna Guðný, f. 1999. Inga ólst upp í Stykkishólmi. Hún tók virkan þátt í starfi Ung- mennafélagsins, skátahreyfingar- innar og stúkunnar. Inga söng og starfaði með kór Stykkishólms- kirkju til fjölda ára. Árið 1943- 1944 stundaði hún nám við Hús- mæðraskólann á Blönduósi. Með heimilisstörfum vann hún aðal- lega við verslun, fyrst í Vest- mannaeyjum en lengst af í Stykk- ishólmi. Útför Ingu fer fram frá Stykkis- hólmskirkju í dag og hefst athöfn- in klukkan 14. En þrátt fyrir það allt saman, hvað ég sakna þín endalaust og vildi heitast að þú værir hjá okkur, þá ertu nú samt komin heim til Jesú og hefur hafið lífið. Yfir því verð ég að gleðjast því það er það sem vera okkar hér á jörðinni snýst um. Nú er bara að vona og reyna eftir bestu getu að vera pott- þétt svo ég komist til þín seinna meir. Ég þeysi um víðáttuna á skínandi stjömu. Geislar vetrarsólarinnar mæna brothættir. Hlýtt bros er ég bursta bæinn, Hlýr faðraur fyrir kalda fingur, Hlýjar áminningar fyrir framhleypið fljóð skemmtun, Hlýjar sðgur fyrir svefninn, Hlýjar gjafir á góðum stundum, Hlýjar minningar fyrir tárvota brá Ég elska þig og ég sakna. Þín Hrefna Dögg. Það er stundum erfitt að trúa stað- reyndum. Það fengu margir að reyna, þegar fregnin um að Inga Bjartmars hefði kvatt þetta jarðlíf og ég verð að segja eins og er að þótt ég hafi haft hugboð um að ekki væri allt með felldu, þá vildi ég eins og svo margir aðrir, ekki sætta mig við staðreynd- ina. Ég hafði kvatt hana svo hýra og hressa, rétt eftir jólin. En svona er líf- ið. Hallgrímur Pétursson segir líka að aldrei skyldi treysta óvissri dauða- stund, og hann vissi hvað lífið var. Það er mér í fersku minni, þegar ég kom fyrst í Hólminn og kynntist fjöl- skyldu hennar, hve hún hreif mig, sem ung stúlka, fyrir sérstaka prúð- mennsku, fijálsa framkomu og áhuga fyrir öllu því sem glæðir og bætir hveija persónu. Hún var snemma dugleg og ákveðin í félagslífi Hólm- ara, og hversu mikið líf var og fjör í kringum hana. Ég man hana bæði sem í fremstu röð í skátafélagsskap- num og þá ekki síður í bamastúku- starfinu sem þá blómstraði vel í Stykkishólmi meðal bamanna og bamaskólans sem þá og lengi síðar studdi það af heilum hug. íþróttir áttu hug hennar, þar var hún framarlega og sérstaklega man ég vel eftir henni í handboltanum sem þá átti vaxandi ítök í æsku landsins. Það var engin hálfvelgja í neinu sem hún kom að. Þá má ekki gleyma því hversu hún hafði gaman af söng. Hann var henni hjartans mál og naut lrirkjukórinn þess í ríkum mæli. Hún hafði bjarta og fagra söngrödd, og hún miðlaði söng sínum á góðum stundum í hópi INGA KR. BJARTMARS glaðra og glaðværra félaga. Inga var dugnaðarkona að hverju sem hún gekk. Snyrtimennskan ein- kenndi allt líf hennar. Hún var ham- ingjusöm. Eignaðist góðan eiginmann sem var henni sterkur og hús reistu þau á Bókhlöðustígnum og fagran garð í kringum það, þar áttu þau sam- an milrið starf og mikla gleði af. Þetta var þeirra annað líf ef svo mætti að orði komast. Þau eignuðust dugleg og elskuleg böm sem hafa alltaf reynst þeim svo vel. Það var ein af þeirra auðlindum. Það var mín gleði og gæfa að eign- ast þau hjón að sönnum vinum, enda var það notað vel og dyggilega, heim- sóknin hver af annairi varð okkur öll- um gleðigjafi og milrill ávinningur. Ég finn svo vel á efri árum hversu milrill gróði er í sannri vináttu. Inga hafði skoðanir á flestu í lífinu og duldi þær ekki, hreinskiftni og alúð voru þar mesti aflvakinn. Af fundi hennar tel ég víst að hver hafi farið auðugri. Þannig var hún. Hún studdi það lífsafl sem hún vissi að horfði til gagns og blessunar landi og þjóð og Hólmurinn var henni kær og allt sem þar miðaði áfram til gagns og bættari hátta, gladdist hún yfir. Það fór eklri á milli mála. í Hólminum eyddi hún öll- um sínum ævidögum. Þar stóðu henn- ar rætur. Ég vil með þessum orðum mínum þakka Ingu fyrir samstarf, vináttu og góða samfylgd. Þakka fyrir alla birt- una sem hún lagði lífi mínu og minna, þakka henni fyrir hressandi blæinn sem fylgdi hverri heimsókn, og allar dýrmætar minningar. Góður guð farsæli og blessi hana á nýjum vettvangi, blessa ástvini henn- ar og vinafjöldi. Hann einn gefur þrek í þrautum og nýja lífsorku. Árni Helgason, Stykkishólmi. Kveðja frá Kór Stykkishólmskirkju Okkur bregður illa þegar höggvið er nærri okkur, það gerðist einmitt þegar við fréttum lát kórfélaga okkar, Ingu Bjartmarz. Inga byrjaði ung að árum að syngja með Kór Stykkis- hólmskirkju, og víst er að árin sem hún starfaði þar fylla röska fimm ára- tugi. Hún var ein af þeim kjama traustra félaga sem ætíð var til staðar þegar á þurfti að halda. Hún hafði ákaflega fallega sópranrödd, mjög tónviss og fljót að læra, þess nutu ekki síst félagar hennar sem voru svo lánsamir að standa í nálægð við hana í kómum. Hún var í hópi þeirra kórfélaga sem upplifðu miklar breytingar í starfi kórsins, nokkra nýja kórstjóra, innlenda og erlenda, breyttan aðbún- að við æfmgar og athafnir. Má þar nefna söng á lofti gömlu kirkjunnar og þá miklu breytingu sem varð þeg- ar nýja kirkjan var tekin í notkun. Inga og eiginmaður hennar Svan- laugur tóku þátt í ferð Jöklakórsins þegar ferð var farin um jól til ísraels, og lagði hún þá sem endranær sitt af mörkum til undirbúnings. Auk allra samvemstunda við æfingar og at- hafnir í kirkjunni eigum við félagar hennar góðar minningar um þá daga þegar unnið var að fjáröflunum í þágu kórsins, s.s. við kleinubakstur, saumaskap o.fl. Félagar í Kór Stykkishólmskirkju minnast hennar með virðingu og þökk fyrir samveru og starf liðinna ára. Svanlaugi, bömum þeirra og fjöl- skyldum sendum við innilegar samúð- arkveðjur. F.h. Kórs Stykkishólmskirkju, Magndís Alexandersdóttir. Kæra Inga. Ég vil minnast þín með fáeinum orðum og um leið kveðja þig, þar sem þú varst svo skyndilega köll- uð á brott. Þegar við fylgdum þér síðustu ferð- ' ina þína yfir Kerlingarskarðið í snjó- kófinu kom upp í huga mér fyrsta fjöl- skylduferðin sem ég man eftir, ég bara nokkurra ára. Þá vorum við líka í vitlausu veðri upp í Helgafellssveit á hálfkassabflnum sem Laugi keyrði, á leiðinni í útilegu í skálann upp á Hraunflöt, þá var ekki snjór en grenj- andi rigning og rok. Þessi ferð eins og svo margar aðrar, sem fjölskyldur okkar fóm saman meðan við bömin vorum í heimahúsum, vom ein- kennandi fyrir þig, kæra frænka, oft var okkur systkinunum boðið með einu eða fleiram. Það fannst þér alltaf ‘ sjálfsagt því á þeim ámm var aðeins til bfll hjá ykkur. Já, þú varst mflril fjölskyldumanneskja og þér þótti gott að hafa bömin og síðar bamabömin í kringum þig og alltaf vorum við systkinin velkomin líka. Þú varst mikfll náttúruunnandi og leið varla sú helgi sem ekki var farið eitthvert út í náttúmna, ég held að varla sé til sá blettur hér í kringum Stykkishólm sem þú ekki þekktir eða hafðir gengið um svo ekki sé talað um landið allt. Þú hafðir skoðanir á flest- um málum og varst óhrædd við að tjá þær, sumum til svolítils ama, en þetta var eitt af því sem ég virti mest í fari þínu. Þegar málin vom rædd fór aldrei á milli mála að þú sagðir þinm hug af einlægni hvort sem það kom sér vel eða flla. Eftir að ég íluttist heim í Hólm aft- ur urðu ferðimar yfir á Bókhlöðustíg dýrmætar ekki síst vegna þess hve gaman var að spjalla og hversu vel þú tókst á móti mér. Ég á eftir að sakna þess, kæra frænka, að nú ert þú ekki þar lengur og fylgir mér alveg út á gangstétt því oft áttum við erfitt með að hætta ræða málin. Kæra Inga, við munum geyma í minningunni okkar síðustu samvera-. stundir fjölskyldnanna á annan í jól- um heima hjámér þar sem glatt var á hjall að venju. Það skarð sem þú hefur skflið eftir verður erfitt að fylla. Takk fyrir allt og allL Kæri Laugi, Sara, Gunnar, Láras, Anna, makar og böm, megi góður Guð styrkja ykkur í sorginni og um leið okkur öll í fjölskyldunni. Súlborg Olga. Gróðrarslöðin Hús hlómanna Blóniaskreylingar við ölI lækilæri. Dalvcg 32 Kópavogi sími: 564 2480 Sérfræðingar í blómaskreytingum við öll tækifæri mblómaverkstæði I innaJI Skólavörðustíg 12, á horni Bergstaðastrætis, j sínii 551 9090. Persónuleg, alhliða útfararþjónusta. Sverrir Olsen, Sverrir Einarsson, útfararstjóri útfararstjóri Útfararstofa íslands Suðurhlíð 35 ♦ Sími 581 3300 Altan sólarhringinn. www.utfararstofa.ehf.is/
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.