Morgunblaðið - 05.02.2000, Blaðsíða 56

.56 LAUGARDAGUR 5. FEBRÚAR 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Elskulegur faðir okkar, tengdafaðir, afi, langafi
og langalangafi,
BJÖRN INGI STEFÁNSSON
fyrrverandi kaupfélagsstjóri,
Grandavegi 47,
Reykjavík,
sem lést mánudaginn 31. janúar, verður jarð-
sunginn frá Fossvogskirkju mánudaginn
7. febrúar kl. 13.30.
Stefán Björnsson,
Helga Björnsdóttir,
Sveinn Björnsson,
Örn Björnsson,
Jón Björnsson,
Þórdís Björnsdóttir,
Gyða Guðbjörnsdóttir,
Stefán Ágústsson,
Þórdís Vilhjálmsdóttir,
Svana Júlíusdóttir,
Stefán Sæmundsson,
barnabörn, barnabarnabörn
og langalangafabarn.
t
Innilegar þakkir til allra þeirra, sem sýndu
okkur samúð og hlýhug vegna andláts og
útfarar
EINVARÐS RÚNARS ALBERTSSONAR,
áður til heimilis
á Garðbraut 51,
Garði.
Ingibjörg Sólmundardóttir,
S. Birna Einvarðsdóttir, Jón Már Sverrisson,
Albert R. Einvarðsson, Elva H. Guðmundsdóttir,
Helga S. Einvarðsdóttir, Hannes J. Jónsson,
Sólmundur I. Einvarðsson,
Helga Indriðadóttir,
barnabörn, systkini
og fyrrverandi tengdaforeldrar.
t
Elskuleg eiginkona mín, móðir okkar, tengda-
móðir, amma og langamma,
KRISTBJÖRG SVEINSDÓTTIR,
Njarðvíkurbraut 44,
Innri-Njarðvík,
verður jarðsungin frá Innri-Njarðvíkurkirkju
mánudaginn 7. febrúar kl. 14.00.
Ragnar Guðmundsson,
Rósa Ragnarsdóttir, Stefán Guðmundsson,
Margrét Ragnarsdóttir, Sigurður Þóróifsson,
Steinar Ragnarsson, Hulda Kragh,
Ragnheiður Ragnarsdóttir, Ólafur Haraldsson,
Helga Ragnarsdóttir, Sigtryggur Sigtryggsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Við þökkum af alhug öllum þeim, er sýndu
okkur samúð og hlýhug við andlát og útför
elskulegrar eiginkonu minnar, móður okkar,
tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR GUÐBJÖRNSDÓTTUR,
Skólabraut 5,
Seltjarnarnesi.
Sérstakar þakkir sendum við Páli Þorgeirssyni
og starfsfólki deildar 14G á Landspítalanum.
Guð blessi ykkur öll.
Fyrir hönd aðstandenda,
Þórður Björnsson.
t
Innilegar þakkir færum við öllum þeim, sem
sýndu okkur samúð og hlýhug við andlát og
útför elskulegrar konu minnar, móður okkar,
tengdamóður, dóttur, systur og ömmu,
HELGU BJARGAR HILMARSDÓTTUR,
Lyngholti 17,
Akureyri.
Sérstakar þakkir viljum við færa starfsfólki FSA
og kvenfélaginu Baldursþrá.
Hermann Jónsson,
Steina Jóna Hermannsdóttir, Númi Ingimarsson,
Rúnar Hermannsson, Ragnheiður Jakobsdóttir,
Áslaug Þorleifsdóttir, Sigfús Stefánsson,
Gunnhildur Hilmarsdóttir, Guðbjörn Jónsson,
Gylfi Hilmarsson, Marla Ýr Donaire
og barnabörn.
EYJÓLFUR SVANUR
PÁLSSON
+ Eyjólfur Svanur
Pálsson fæddist á
Starrastöðum í
Skagafirði 23. nóv-
ember 1952. Hann
lést 25. janúar síðast-
liðinn. Foreldrar
hans voru Páll Gísli
Ólafsson, f. 15.5.
1910, d. 12.1. 1990,
og Guðrún Kristjáns-
dóttir, f. 11.7. 1913.
Bræður hans eru: 1)
Ólafur Sigmar, f.
25.5. 1938, 2) Sigurð-
ur, f. 20.11. 1940, 3)
Jóhann Reynir, f. 8.7.
1945, 4) Ingimar, f. 24.6.1946.
Eftirlifandi eiginkona Eyjólfs
er María Ingiríður Reykdai, f.
25.2. 1958. Börn þeirra eru: 1)
Þórunn, f. 4.2.1984, 2) Margrét, f.
24.12. 1987, 3) Páll Starri, f. 17.4.
1990, 4) Stefanía
Guðrún, f. 24.10.
1995. Sonur Eyjólfs
með Kristbjörgu
Maríu Einarsdóttur,
f. 12.7. 1957, er Arn-
ar Páll, f. 27.11.
1976, í sambúð með
Elinu Ólafsdóttur, f.
7.11. 1978. Dóttir
Maríu, fósturdóttir
Eyjólfs, er Sara
Reykdal Einarsdótt-
ir, f. 5.8.1978, í sam-
búð með Sveini Þ.
tílfarssyni, f. 31.8.
1977.
Eyjólfur ólst upp á Starrastöð-
um, tók þar við búi af foður sinum
og bjó þar til æviloka.
títför Eyjólfs fer fram frá
Sauðárkrókskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Elsku Eyjólfur minn,
Ég trúi því vart ennþá að það sé
komið að kveðjustund hjá okkur. Það
er svo stutt síðan að ættarmótið var,
bara nokkrir mánuðir, ég er nýbúin
að framkalla myndimar frá því. Ein
myndin er af mér og þér, við erum
bæði skælbrosandi, þú brúnn og sæl-
legur.
Þetta var mjög skemmtileg helgi
og að venju var yndislegt að koma og
hitta þig, Maríu og krakkana. Þú
tókst alltaf svo vel á móti okkur, við
vorum ávallt innilega velkomin til þín
á Starrastaði. Aðeins nokkrum vikum
síðar greinist þú með krabbamein.
Síðan hefur þetta gerst alltof hratt og
núna ertu farinn. Samt er það fyrir
öllu að þjáningar þínar eru á enda.
Fyrir u.þ.b. fimm árum kynnti
Amar mig fyrir þér, en þá varstu að
syngja með Heimi á Akranesi. Ég
man að við komum rétt í lok tónleik-
anna og náðum síðustu lögunum sem
þið sunguð, Amar benti mér á þig og
þegar þið vomð búnir að syngja fékk
ég tækifæri til að hitta manninn. Það
fyrsta sem ég tók eftir í fari þínu var
hlýja, umhyggja og léttleiki, en þetta
em þeir þrír eiginleikar sem ég kann
best að meta í fari annarra. Betri
tengdapabba hefði ég ekki getað
fengið.
Víst er Eyjólfur minn, að þín verð-
ur sárt saknað og erfitt er að hugsa
til þess að þú fáir ekki að kynnast
ófædda bamabarninu þínu. Síðast
þegar við hittumst fékkstu að vita að
krílið væri alveg heilbrigt og
sísparkandi, þú vissir þó það þegar
þú fórst. Ég lofa þér að litla barnið
mun fá að vita hver afi Eyjólfur var,
hversu góður maður hann var.
Ég vildi að við hefðum getað kom-
ist oftar í heimsókn, en í erli dagsins
líður tíminn alltof fljótt og stundum
er tíminn allt í einu búinn sem við
Skilafrest-
ur minn-
ingar-
greina
EIGI minningargrein að birt-
ast á útfarardegi (eða í sunnu-
dagsblaði ef útför er á mánu-
degi), er skilafrestur sem hér
segir: I sunnudags- og þriðju-
dagsblað þarf grein að berast
fyrir hádegi á fostudag. í mið-
vikudags-, fimmtudags-, föstu-
dags- og laugardagsblað þarf
greinin að berast fyrir hádegi
tveimur virkum dögum fyrir
birtingardag. Berist grein eftir
að skilafrestur er útmnninn
eða eftir að útför hefur farið
fram, er ekki unnt að lofa
ákveðnum birtingardegi. Þar
sem pláss er takmarkað getur
þurft að fresta birtingu greina,
enda þótt þær berist innan hins
tiltekna skilafrests.
höfum. Sá tími sem við höfðum þó
saman gleymist seint og er ég mjög
þakklát fyrir að hafa fengið að kynn-
ast þér.
Það var hægt að ræða allt við þig
og alltaf var stutt í léttleikann hjá
þér. Meira að segja þegar við kom-
um um jólin þegar veikindin vom
farin að hrjá þig meira vom þeir eig-
inleikar ekki týndir. Að venju, þá
heimsókn eins og allar aðrar, feng-
um við ekki að fara nema með nesti,
svoleiðis var það alltaf, m.a.s þegar
þú og María vomð að koma til
Reykjavíkur til læknis vomð þið að
hugsa um að færa okkur eitthvað.
Þannig fann ég fyrir kærleiknum
sem í þér bjó, þú vildir okkur alltaf
það besta.
Ég hugsa oft um síðasta skiptið
sem við hittumst. Égvildi að ég hefði
kvatt þig betur, haldið betur og
fastar utan um þig, en með þessari
setningu kveð ég þig nú:
Minning þín er ljós í lífi okkar.
Ég bið guð að blessa þig og vera
eftirlifandi eiginkonu þinni, bömum
og móður styrkur í sorginni.
Kveðja, þín tengdadóttir,
Elín Ólafsdóttir.
Rosalega er þetta skrítið, nú sit ég
hér og er að skrifa minningargrein
um frænda minn, sem var tekinn frá
okkur 25. janúar. Aldrei hefði mér
dottið í hug í sumar þegar ég fór eitt
skiptið í sveitina og var eitthvað að
kvarta yfir því að vera ekki með æf-
ingarleyfi. Eyjólfur sagði að það
væri nú í lagi, ég gæti bara farið að
keyra heim rúllum, það væri nú lítið
mál. Og það var nú alltaf ágætt þeg-
ar ég kom heim, þú sast í eldhúsinu
með mömmu eða pabba og sagðir
hæ, mig langar bara í kaffi, svo þeg-
ar kaffið og spjallið var búið fórstu
aldrei án þess að segja bless, Linda
mín. En nú er ég að gera mér grein
fyrir því hvernig hlutimir era. Það
var síminn til mín þegar ég kom úr
skólanum 25. janúar, þetta var búinn
að vera fínn dagur hjá mér þangað til
ég heyrði röddina í pabba og hann
sagði: „Það era nú ekki góðar frétt-
ir.“ Hann þurfti ekki að segja meira,
en mikið rosalega getur tilveran
breyst á nokkram mínútum. Ég veit
samt að þér líður ekki illa núna og ég
er viss um að það er mikið sungið og
gott að vera þar sem þú ert núna. Ég
veit líka að afi hefur tekið á móti þér
opnum örmum, en við sem eftir eram
hér munum eftir þér. Það era marg-
ar dýrmætar minningar sem við eig-
um öll. Pabbi, mamma og Selma
þakka þér fyrir allt. Mig langar að
kveðja þig með þessum orðum. Eitt
máttu samt vera viss um og það er að
við hjálpumst öll að og styðjum
krakkana, Maríu, ömmu og hvert
annað.
Margseraðminnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margseraðminnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
(V. Briem.)
Linda Rós Reynisdóttir.
Gott er sjúkum að sofna,
meðan sólin er aftamjóð,
og mjallhvítir svanir syngja
sorgblíðvögguljóð.
Gottersjúkumaðsofa,
meðan sólin í djúpinu er,
og ef til vill dreymir þá eitthvað,
sem enginn í vöku sér.
(Davíð Stefánsson.)
Hetjulegri baráttu er lokið. Eyj-
ólfur á Starrastöðum er látinn.
Hún var sláandi fréttin sem barst
okkur hinn 19. september sl. að hann
hefði greinst með krabbamein. Þótt
stríð við þann vágest geti verið langt
og strangt, þar sem erfitt er að
spyrja að leikslokum, vonuðu allir að
ráðið yrði við sjúkdóminn. Við sem
höfum verið nágrannar hans alla
hans tíð eigum margar góðar minn-
ingar sem ekki verða frá okkur tekn-
ar. Hann var ekki aðeins góður
frændi, heldur líka einstakur vinur
og nágranni. Það er ekki langt á milli
bæjanna og þegar eitthvað bjátaði á
hjá okkur var Eyjólfur ævinlega
fljótur að bregðast við til hjálpar.
Ekki vora síðri stundirnar þegar
hann bankaði á dyrnar og sagðist
bara hafa skroppið, hann ætti svo
sem ekkert erindi. Það var alltaf
gaman að spjalla við hann enda ætið
glaður og hress. Hann var mjög fé-
lagslyndur og vinmargur, enda mað-
ur sátta og samlyndis. Það væri ekki
í hans anda að við teldum upp öll
störfin hans, hann var ekki vanur að
hreykja sér af verkum sínum. Fyrir
öll samskiptin við góðan granna,
frænda og vin viljum við þakka, við
söknum hans.
Innilegar samúðarkveðjur til ykk-
ar allra sem eigið um sárt að binda,
Guð veri með ykkur öllum.
Rósa og Indriði.
Nú moldin hylur mirrn söngvasvein,
Svanurinn minn er hljóður
Þessar ljóðlínur Davíðs Stefáns-
sonar, sveima í huga mínum, er ég
sit með penna í hönd, knúin af innri
þörf til að festa nokkur kveðjuorð á
blað, til minningar um fyrram sveit-
unga minn og nágranna, Eyjólf
Starra.
Mér er þungt í sinni og það svíður
í augum og ég vil ekki trúa því að
hann sé horfinn sjónum okkar svo
allt, allt of fljótt. Fregnin um veik-
indi Eyjólfs, kom eins og reiðarslag,
en það er í eðli manns að halda í von-
ina fram á síðustu stund. Það er líka
sárt að vera svona langt í burtu og
geta ekki rétt hjálparhönd. Ég er
dofin og hugsanir mínar flögra
stjórnlaust um svið fortíðarinnar
eins og vængbrotnir fuglar. Að lok-
um stöðvast þær við einn góðviðris-
dag í nóvember fyrir rúmum 47 ár-
um. Við systkinin á Mælifelli,
höfðum fengið heimsókn. Tveir
yngri bræðurnir á Starrastöðum
vora í leik með okkur, sem oftar. Við
hugsuðum ekkert út í, að sérstök
ástæða væri fyrir heimsókn þeirra,
einmitt þennan dag, enda skipti það
ekki máli, það var alltaf gaman þeg-
ar þeir komu. Svo allt í einu var Páll,
faðir þeirra kominn að sækja þá,
hann stóð í dyranum og sagði „það
var einn strákurinn enn“. Þá var að
fæðast sá fimmti og yngsti af Starra-
staðastrákunum, eins og við systkin-
in nefndum þá bræður í daglegu tali.
Væri einn þeirra til umræðu, fékk
hann viðurnefnið Starri, svo og Páll,
faðir þeirra. Þessi litli drengur hlaut
hið fallega nafn, Eyjólfur Svanur.
Mér fannst þetta merkilegur at-
burður, sem er ef til vill, ástæðan
fyrir því að ég man sérstaklega
þennan dag. Þar að auki var líka von
á nýju bami hjá okkur. Foreldrar
mínir fluttu í Skagafjörðinn, árið
1946, er faðir minn var vígður til
Mælifellsprestakalls. Þau eignuðust
marga ævarandi vini, víðsvegar um
sveitina og minntust jafnan gömlu
sveitunganna með miklum hlýhug.
En eðlilega urðu tengslin sterkust
við næstu bæi, þar sem við börnin
áttum jafnaldra. Við trítluðum milli
bæjanna, vetur, sumar vor og haust
og óteljandi era sporin okkar, sem
móðir jörð geymir við barm sinn.
Svo liðu árin, við uxum úr grasi og
hófum að ryðja okkar braut á vett-
vangi lífsins. Leiðir skildi og við sá-
umst æ sjaldnar, en þau bönd er