Morgunblaðið - 17.03.2000, Síða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FÖSTUDAGUR 17. MARS 2000 49
SIGRIÐUR ÞORA
GESTSDÓTTIR
+ Sigríður Þdra
Gestsdóttir
fæddist í Reykjavfk
30. júní 1926. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 3. mars
síðastliðinn og fór
útför hennar fram
frá Dómkirkjunni 10.
mars.
Vinir eru eins og
blómin, þeir veita
manni ánægju bara
með því að vera til.
Það var undarleg til-
finning, sem greip mig
eldsnemma morguns hinn þriðja
mars síðastliðinn, þegar við hjónin
lögðum af stað úr Ölpunum áleiðis
heim.
Söknuður, sem ég vissi að átti
ekkert skylt við að yfirgefa skíða-
staðinn, því þangað förum við aftur.
Þegar ég vaknaði um morguninn
eftir heimkomuna fékk ég fréttina,
sem ég vildi ekki fá. Hún Siggý var
dáin og sorgin helltist yfir mig.
Þegar ég byrjaði að fljúga hjá
Loftleiðum, endur fyrir löngu, tók
Sigríður Gestsdóttir mér opnum
örmum með fallega brosið sitt, góða
skemmtilega skapið og kímnigáf-
una. Reynd flugfreyja og ein af
framherjum þeirrar stéttar á Is-
landi. Hún kenndi mér
og leiðbeindi á mjög já-
kvæðan hátt, sem var
hennar stíll í einu og
öllu. Átti ég því láni að
fagna að vera langoft-
ast með henni í áhöfn
1, sem aðallega var á
New York-rútunni.
Bandaríkjaflugið tók
16 tíma héðan, ef lenda
þurfti í Gander eða
Goose Bay, annars 12
tíma. Nægur var því
lærdómstíminn. Flugið
og dvölin i New York
með Siggý voru mér
mjög ánægjuleg. Þar höfðum við
tíma til þess að skoða okkur um og
fara í búðir. Við höfðum meira að
segja dagpeninga, sem gerðu okkur
kleift að kaupa ýmislegt, sem ekki
fékkst á íslandi, aðallega hjá
Macy’s. Þar kunni Siggý líka sitt fag
og hjálpaði mér að öngla saman
smáhlutum í búið, sem ég enn á.
Mannhafið í milljónaborginni heill-
aði okkur og þar leið okkur vel.
Tuttugu og eins tíma ferðalagi úr
Ölpunum var að ljúka, þegar flogið
var yfir Hekluelda aðfaranótt síð-
asta laugardags. Þá skaust upp í
minninguna ævintýrið ógleyman-
lega, sem við Siggý lentum í á leið
okkar frá New York til íslands í
BJORN
GÍSLASON
+ Björn Gíslason
fæddist í Hafnar-
firði 28. febrúar
1963. Hann lést í um-
ferðarslysi á Kjalar-
nesi 25. febrúar síð-
astliðinn og fór útför
hans fram frá Bú-
staðakirkju 10. mars.
Kveðjuorð frá
Félagi sérsveitar-
mannai
V íkingas veitinni
Björn Gíslason félagi
okkar er látinn. Fréttin
um andlát hans hljómaði svo óraun-
verulega og maður gat ekki trúað því
að Bassi, þessi lífsglaði ofurhugi,
væri allur.
Bassi starfaði í Víkingasveitinni
um árabil og við erum nokkrir enn
starfandi sem fengum að njóta ná-
vistar hans í Víkingasveitinni. I okk-
ar starfi er brynjan stór og hver og
einn þarf að standa fyrir sínu. Björn
Gíslason stóð fyrir
sínu. Hann var hafsjór
af hugmyndum og allt-
af tilbúinn að prófa eitt-
hvað nýtt. Bassi var
kjarkmaður sem fram-
kvæmdi allt það sem
aðrir kannski létu sér
nægja að hugsa um.
Það var aldrei logn-
molla á æfingum þegar
Bassi var til staðar og
við félagar hans mun-
um geyma minningu
um góðan dreng í hjört-
um okkar. Bassi var
sannur Víkingur og
honum gátum við treyst á rauna-
stundu. Hans verður sárt saknað.
Kæra Villa og börn, við viljum
senda ykkur og fjölskyldu ykkar
okkar innilegustu samúðarkveðjur á
þessari sorgarstundu. Megi Guð og
góðar vættir styrkja ykkur öll.
Fyrir hönd FSV,
Ásmundur Kr. Ásmundsson,
formaður.
ÞORMOÐUR
KARLSSON
+ Þormóður Karls-
son fæddist í
Reykjavík 29. des-
ember 1958. Hann
lést á Landspítalan-
um 2. mars síðastlið-
inn og fór útför hans
fram frá Fossvog-
skirkju 14. mars.
Móði er dáinn og ég
fer að rifja upp ... ég
kynntist Móða í strætó
þegar við vorum báðir í
Landakoti og áttum
heima í sama hverfi.
Ég man eftir úlpunni
sem stóð peace aftan á, ég vissi ekki
hvað það þýddi en komst fljótt að því
enda var þetta Reykjavík árið 1970.
Ég tók strax eftir því hvað hann
var hæfileikaríkur, spilaði á gítar,
píanó og var flinkur að teikna.
Seinna kynntumst við betur þegar
við vorum báðir í Hagaskóla . Ég
man þegar Móði spilaði „Johnny B.
Goode“ á gítarinn og söng líka, það
var rosalega gott „He played that
guitar just like he was
ringing a bell“. Rokk-
tímabilið okkar, ég man
þegar við dressuðum
okkur öll upp og fórum
á American Graffiti í
Laugarásbíói. Á eftir
fórum við sjö saman í
gömlu Volgunni, við
urðum auðvitað að
prófa að spyrna. Mig
minnir að Volgan hafi
komist í 140 hjá álver-
inu en þá var stýrið líka
farið að titra.
Öll partýin og útileg-
urnar. Ég hef oft rifjað
upp þetta tímabil, þetta eru svo góð-
ar minningar og allt eitthvað svo
orginal. Haukur, Signý, Anna, Erl-
ing, Nebbi og klíkan á Dunhaganum,
við kunnum að skemmta okkur og
það var verulega gaman.
Svo vorum við samtíða einn vetur í
Kaupmannahöfn, það var frábær
tími og alltaf gaman að hitta Móða og
Bjössa. Svo skildi leiðir, Móði flutti
til Ameríku og ég á klakann.
Heklu DC-4. Norsk kona ól bam á
salerni vélarinnar, þegar við vorum
stödd suður af Grænlandi, og sat
hún með barnið í höndunum, þegar
að var komið. Nú vom góð ráð dýr,
ekki var hægt að snúa við og veðrið
var vont. Flugstjórinn trausti,
Kristinn Olsen, lækkaði flugið um
helming og gaf þannig barninu
meira súrefni og ef til vill lífið. Okk-
ur fannst við skríða yfir öldutoppun-
um og við báðum fyrir litla stúlku-
barninu og móðurinni. Siggý ákvað
að skipta verkum þannig, að hún
hugsaði um farþegana 56 og ég um
móðurina og 57. farþegann. Allt fór
vel, litla stúlkan, sem var skírð
Hekla, lifði og hetjulund móðurinn-
ar gleymist aldrei. Kannski hefur
stúlkan litla fengið skap eldfjallsins
og gýs öðm hverju svona til að
minna sjálfa sig og aðra á að hún
fæddist í flugvél yfir Atlantshafinu
fyrir 45 árum.
Seinna gafst mér tækifæri til þess
að leiðbeina Siggý og endurgjalda
henni hjálpsemina, þegar hún bjó
sig undir að taka við starfi mínu í
söluskrifstofu Loftleiða í Lækjar-
götu, en það átti eftir að verða henn-
ar ævistarf.
Vináttan við hana og allar hinar
elskulegu flugfreyjurnar frá þessum
gamla tíma endurnýjaðist í félags-
skap Svalanna, því merkilega og
skemmtilega félagi.
Guðgeiri og Dóru og fjölskyldunni
allri votta ég mína dýpstu samúð.
Góða ferð, elsku Siggý.
Anna Margrét Lárusdóttir.
Undanfarið hefur hafsjór góðra
minninga sem tengdar era honum
Bassa, sótt fram, og frá meiru er að
segja en hér er veitt rúm fyrir.
Ef við ættum að takmarka mann-
lýsingu við eitt orð, myndum við
sennilega nota hugtakið kappi þegar
við segjum lesandanum hver hann
Bassi var. I þeirri meiningu að hann
var garpur og hreystimenni. Og svo
teygt sé á merkingunni, þá sýndi
hann líka kapp í öllu því sem hann
tók sér fyrir hendur. En kappinu
fylgdi líka forsjá, því að hversu háleit
sem markmiðin voru og hugmynd-
irnar virtust ólíklegar til að verða að
veraleika, þá er líkast því að Bassa
hafi alltaf auðnast það sem hann tók
sér fyrir hendur. Það segir mest um
þann persónuþroska sem hann bjó
yfir, að þekkja bæði getu sína og líka
takmörk og veikleika gagnvart við-
fangsefninu. Þannig hafði hann
mannraunir að leik.
Bassi var vel kvæntur. Villa er
sömu manngerðar og hann var.
Henni, mannvænlegum börnunum
þremur; Elínu, Gísla og Grétu Ósk
og aðstandendum öllum flytjum við
okkar innilegustu samúðarkveðjur
um leið og við kveðjum góðan vin
með sáram söknuði.
Júlíus, Hrefna og Daníel.
Það vora hræðilegar fréttir sem
ég fékk 1988 þegar það var ráðist á
Móða og hann lá í dái í langan tíma.
Nýútskrifaður úr listaskóla, innan
við þrítugt og allt lífið framundan.
Það var sorglegt að Móði skyldi ekki
fá að halda áfram að þroska sig sem
einstaklingur og listamaður.
Við rifjuðum stundum upp gamlar
minningar saman og ég ætla að
halda því áfram ... „Go Johnny go, oh
Johnny B. Goode".
Elsku vinur, næst þegar ég horfi á
fallegt sólarlag þá veit ég hver held-
ur á penslinum.
Ég sendi Höllu og Karli og allri
fjölskyldunni mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Ingvar.
Ég minnist þandra segla er þutu
um Fossvoginn. Við vorum ungir, líf-
ið svo sjálfsagt, svo fullt af möguleik-
um sem fuku í vindinum, og tíminn
fauk líka. I Kaupmannahöfn upp-
götvuðum við að listin þurfti loft og
rými. Þormóður vinur minn dáinn.
Ég minnist þegai' þaut um að Þor-
móður þrautir þyldi. Mikil er mann-
vonskan Móði minn. Takk fyrir tím-
ann, listina og lífið.
Guðjón.
BIRGIR
SVEINBJÖRNSSON
+ Birgir Svein-
björnsson fædd-
ist í Skáleyjum á
Breiðafirði hinn 23.
maí 1937. Hann lést á
Eyrarbakka 4. mars
síðastliðinn og fór
útför hans fram frá
Ey rar bakkakir kj u
11. mars.
I liðinni viku kom
Birgir við hjá mér og
þáði matarbita áður en
hann fór austur. Það
var alltaf gaman að
hafa hann í mat. Hann
tók hraustlega til matar síns og var
viðræðugóður. Eins og venjulega
áttum við góða stund saman og
ræddum ýmsa hluti, bæði það sem
var ofarlega á baugi og ekki síður
persónuleg mál. Meðal annars
spurði ég hann hvernig hann væri
til heilsunnar. Hann svaraði einu til
að það væri ekkert um að ræða,
hann væri í góðu lagi. Það kom mér
svo sem ekki á óvart því Birgir
sneiddi framhjá því umræðuefni
sem heilsa hans var. Hinsvegar gát-
um við rætt saman um allt annað.
Vegna þess hversu gaman var að
gefa honum að borða vorum ég og
Inga dóttir hans búnar að skipu-
leggja grillveislu fyrir hann bráð-
lega, fyrir austan. Við vorum ekki
búnar að segja honum frá því, enda
nógur tími að við héldum. Skyndi-
lega er svo Birgii' dáinn. Ég þarf
því að kveðja þennan góða mann og
vin betur, þar sem faðmlagið og
kossinn sem við kvöddumst með síð-
ast var bara okkar vanalega kveðju-
stund með vissu um endurfund.
Sem barn var ég mikið hjá Bigga
og Ellu, sumar jafnt sem vetur. Það
var alltaf gott að koma til þeirra.
Heimilið var hlýlegt og notalegt,
alltaf nóg að bíta og brenna. Það
gekk ýmislegt á enda var Biggi allt-
af til í að sprella með okkur börnun-
um og leit svo á að ekki mætti
gleyma barninu í sjálfum sér. Þótt
hann væri ófeiminn við að leika sér
við okkur krakkana á okkar for-
sendum þá var hann einnig mjög
traustur þegar til alvörunnar kom.
Það var alveg sama hvað mér lá á
hjarta og ræddi við hann, hann
gerði aldrei lítið úr því eða brást
trúnaði. Þótt ég yrði eldri og áhuga-
málin fjölbreyttari breyttist ekkert
í sambandi við það að ræða málin
við Bigga. Allt gátum við rætt um,
en á sama tíma var alltaf stutt í grín
og gaman.
Mér fannst gaman að því hvað
Birgir var að mörgu leyti persónu-
leiki andstæðnanna. Hann gat verið
óskaplega opinn og hlýr við þá sem
til þekktu, hinsvegar gat hann verið
fjarrænn og lokaður ef hann var
óöraggur. Hann var dagfarsprúður
maður og fór lítið fyrir honum, samt
varð hann hrókur alls fagnaðar hvar
sem honum dvaldist eitthvað. Biggi
vmnusemi
var harðger maður,
mótaður af erfiðum að-
stæðum í uppeldinu á
afskekktri eyju, en
hann var líka við-
kvæmur og auðsærð-
ur. Þó svo að hann
gæti snarast um í bæn-
um og útréttað eins og
hvert annað alvant
borgarbam var Birgir
samt náttúrabam í eðli
sínu. Þar leið honum
best, úti í náttúranni.
Biggi gat verið hinn
rólegasti, slakað á og
notið augnabliksins en
og samviskusemi var
samt einn stærsti þátturinn í pers-
ónuleika hans.
Birgi féll ekki verk úr hendi þeg-
ar hann var að störfum. Ef hann
hrinti einhverri af sínum fjölmörgu
hugmyndum í framkvæmd var hann
vakinn og sofinn í framkvæmdum.
Hann var mjög fjölhæfur og gat
tekist á við flest verk. Hann hafði
græna fingur og jarðræktin lá fyrir
honum. Sjómaður góður var hann
líka. Völundur á tré og alveg úrvals
dúntekjumaður. Það er því óhætt að
segja að Birgir hafi komið að ýms-'
um störfum.
Birgir kom líka á hina ýmsu staði
þar sem hann hafði mjög gaman af
því að ferðast. Ég kallaði hann
stundum flakka fiakkason þegar við
voram að gantast. Ekki að ástæðu-
lausu, því hann var búinn að ferðast
um allt landið bæði sér til skemmt-
unar og starfa. Ef hann komst ekki
á flakk í einhvern tíma var hann al-
veg ómögulegur maður. Það var
honum alveg lífsnauðsynlegt að
ferðast um. Stór hluti af ánægjunni*-
sem hann fékk út úr því vai’ að hitta
fólk. Það sýndi sig líka þegar hann
fór utan í fyrsta sinn, til Portúgal,
en þá féll hann jafnvel inn í hópinn
og umhverfið þar og hann gerði hér
á landi. Þetta lýsir honum vel því
hann var hvers manns hugljúfi.
Með þessu kveð ég þig, Biggi
minn, og óska þér velfarnaðar á
flakki þínu þarna fyrir handan.
Hans nánustu votta ég mína inni-
legustu samúð.
Dagbjört.
Ég sit hér ein og hugsa um liðnar
stundir, ástin mín, fallegar stundir
með þér og börnum okkar. g.
Þig sem í fjarlægð fjöllin bak við dvelur
og fagrar vonir tengir líf mitt frið.
Minn hugur þráir hjartað ákaft saknar
er horínum stundum ljúfum dvel ég hjá.
Ég vil þakka þá sérstaklega hvað
þú varst okkur góður og ég vil
þakka vinnufélögum Birgis sérstak-
lega fyrir góða aðstoð og vináttu.
Ég elskaði þig, Birgir minn, og
mun alltaf gera.
Þín
Elín.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjórn blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstofu blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinarnar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugi-ein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra i blaðinu). Tilvitnanfr í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar eru beðnir að hafa
skímarnöfn sín en ekki stuttnefni undir gi-einunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins era birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar era birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.
Auðveldust er móttaka svokallaðra ASCII-skráa sem í daglegu tali era
nefndar DOS-textaskrár. Þá era ritvinnslukerfin Word og Wordperfect
einnig auðveld í úrvinnslu.