Morgunblaðið - 26.03.2000, Síða 38

"S8 SUNNUDAGUR 26. MARS 2000
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
+
Elskulegur sonur okkar, faðir, tengdafaðir,
vinur og afi,
STURLA EINARSSON
húsgagna- og húsasmíðameistari,
Klyfjaseli 2,
Reykjavík,
sem lést laugardaginn 18. mars, verður
jarðsunginn frá Seljakirkju þriðjudaginn
28. mars kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent á líknardeild Landspítalans.
Unnur D. Haraldsdóttir,
Einar Sturluson, Arnhildur Reynis,
Guðlaug J. Sturludóttir, Áki Jóhannsson,
Einar Sturluson,
Atli Sturluson, Hólmfrfður B. Petersen,
Sigurjón Ernir Sturluson,
Guðmann Geir Sturluson,
Bára M. Eiríksdóttir
og barnaböm.
+
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
JÚLÍUS BJARNI GUÐMUNDSSON
teppalagningarmaður,
Vallarási 4,
er látinn.
Hafþór Júlíusson, Regína Vilhjálmsdóttir,
Sigríður Magnúsdóttir, Grettir Gíslason,
barnabörn og barnabarnabarn.
ÞORA
BJARNADÓTTIR
TIMMERMANN
+ Þóra Bjarnadótt-
ir Timmermann
fæddist á Höfn í
Hornafírði 28. aprfl
1912. Hún lést á
hjúkrunarhcimilinu
Skógarbæ í Reykja-
vík 20. mars síðastlið-
inn. Þóra var dóttir
hjónanna Ingibjarg-
ar Gunnlaugsdóttur
og Bjarna Guð-
mundssonar, kaupfc-
lagsstjóra KASK á
Höfn. Systur Þóru
voru Sigríður, f. 8.
september 1917, d.
15. mars 1972, gift Sigurgeiri
Benediktssyni, varðstjóra í
Reykjavík, og Friðrikka, f. 29.
mars 1925, gift Ólafí E. Ólafssyni,
kaupfélagsstjóra í Króksfjarðar-
nesi.
Árið 1940 giftist Þóra dr. habil.
Giinter Timmermann, náttúru- og
fuglafræðingi frá Hamborg í
Þýskalandi og siðar prófessor í
náttúruvísindum við Hamborgar-
háskóla, f. 14. febrúar 1908, d. 4.
maí 1979. Einkadóttir þeirra er
Björk Sigrún, f. 16. ágúst 1942,
gift Andrési Svanbjömssyni, yfir-
verkfræðingi í Reykjavík, f. 20.
október 1939. Böm Bjarkar og
Andrésar eru Frímann, útfarar-
stjóri í Reykjavík, f. 24. október
1972, og Markús
Þór, leiðsögumaður
og nemi í listfræð-
um, f. 11. mars 1975.
Að lokinni hefð-
bundinni skóla-
göngu á Höfn fluttist
Þóra til Reykjavíkur
og stundaði nám
m.a. við Samvinnu-
skólann. Hún réðist
til starfa hjá skrif-
stofu bæjarsímans
1931, síðar Lands-
símans, og starfaði
þar næstum óslitið
þar til hún lét af
störfum fyrir aldurs sakir 1976, að
undanskildu tímabili frá 1939 til
1945, er hún dvaldist í Þýskalandi,
síðustu 10 árin sem aðalgjaldkeri
stofnunarinnar. Þóra tók virkan
þátt í' félagsstarfi símamanna,
m.a. í eftirlaunadeild FIS, og sat í
stjórn Sambands lífeyrisþega rík-
is og bæja um árabil og átti sæti í
stjórn þýsk-íslenska vinafélagsins
Germaníu samfellt f 35 ár, 1951 til
1986. Hún hlaut heiðursmerki
sambandslýðveldis Þýskalands
fyrir störf sín að menningar-
tengslum Islands og Þýskalands.
Utför Þóm fer fram í Dómkirkj-
unni í Reykjavík mánudaginn 27.
mars og hefst athöfnin klukkan
13.30.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ÁSBJÖRG ÁSBJÖRNSDÓTTIR,
Hrafnistu, Hafnarfirði,
áður Reykjavíkurvegi 38,
Hafnarfirði,
lést á Hrafnistu fimmtudaginn 16. mars.
Hún verður jarðsungin frá Frikirkjunni í
Hafnarfirði þriðjudaginn 28. mars kl. 13.30.
María Paulsen,
Jón Kr. Jóhannesson,
Sigursveinn H. Jóhannesson,
Ingibjörg Jóhannesdóttir,
Eygló Einarsdóttir,
barnabörn, barnabarnabörn
og barnabarnabarnabörn.
Kristín Þorvarðardóttir,
Lilja Jónsdóttir,
Kolbrún Kristjánsdóttir,
Sveinn Sigurjónsson,
Haukur Reynisson,
+
Elskuleg systir mín,
GUÐRÚN ODDSDÓTTIR,
sem lést föstudaginn 17. mars sl., verðurjarð-
sungin frá Fossvogskapellu mánudaginn
27. mars kl. 15.00.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Kristniboðsfélagið.
Páll B. Oddsson.
+
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur sam-
úð og hlýhug við andlát og útför sambýlis-
manns míns, bróður okkar og frænda,
SIGURBJÖRNS GUÐBRANDSSONAR
frá Spágilsstöðum,
til heimilis
á Hrafnistu, Reykjavík.
Salbjörg Halldórsdóttir,
Guðríður Guðbrandsdóttir,
Guðrún Guðbrandsdóttir,
Sigríður M. Markúsdóttir, Hjörtur Gunnarsson,
Jón Markússon, Sigurbjörg Pétursdóttir.
Mér er Ijúft að minnast tengda-
móður minnar, Þóru Timmermann,
nú þegar hún verður til grafar borin
tæplega 88 ára að aldri. Leiðir okkar
lágu fyrst saman á vettvangi þýsk-
íslenska vinafélagsins Germaníu,
1968. Stjóm félagsins hafði ákveðið
að hressa upp á félagslífið með því að
kalla til stjómarstarfa nokkra nýút-
skrifaða háskólastúdenta, sem num-
ið höfðu fræðin í Þýskalandi, og var
ég einn þeirra. Þóra hafði þá þegar
starfað í stjóm félagsins um árabil
og var sjálfkjörin til áframhaldandi
stjómarsetu sökum forystuhæfi-
leika, dugnaðar og annarra mann-
kosta.
Þóra var glæsileg kona, lagleg og
bjó yfir mikilli reisn. Hún var greind
og geislaði af lífsþrótti en jafnframt
æðmleysi. Eg heillaðist af þessari
sjarmerandi konu frá fyrstu kynnum
og komst fljótlega að því, að ég var
ekki einn um það. Hún hafði þá um
skeið verið aðalgjaldkeri Landssím-
ans, einnar umsvifamestu stofnunar
landsins, ein af örfáum konum í
áhrifamiklum stjómunarstörfum á 7.
áratugnum. Ovenjulegt lífshlaup
Þóm vakti aðdáun mína og forvitni,
sem var svalað nokkmm mánuðum
síðar, er ég kynntist einkadótturinni,
Björk Sigrúnu, á glæsilegu heimili
mæðgnanna á Fornhaganum og ten-
ingunum var kastað.
Þóra kynntist eiginmanni sínum,
Dr. Gunter Timmermann, snemma á
fjórða áratugnum, er hann starfaði
hér á landi sem ræðismaður þýska
ríkisins, 1934 til 1939. Þau vom gefin
saman og hófu búskap í Hamborg í
byrjun heimsstyrjaldarinnar vorið
1940. Örlaganomimar tóku snemma
völdin í hjónabandi þeirra og Þóra
varð vitni að ógæfu þýsku þjóðarinn-
ar úr návígi, hneppt í farbann. Hún
komst að lokum á ævintýralegan
hátt heim til íslands að stríði loknu
með aleiguna, dóttur sína, sem þá
var þriggja ára, undir öðmm hand-
leggnum og Þingvallamálverk eftir
Jón Stefánsson í blindramma undir
hinum, eins og hún sjálf komst að
orði er hún seinna lýsti þessu ferða-
lagi.
Gunter var kvaddur til herþjón-
ustu eins og lög gerðu ráð fyrir en
hélt lífi og nú var það hann sem sat í
farbanni, atvinnulaus, þar til her-
stjómin gaf brottfararleyfi til ís-
lands mörgum ámm síðar. Björk var
tekin í fóstur hjá ömmu sinni og afa
og ólst upp á Hornafirði til ferming-
araldurs. Þóra tók til við fyrri störf
hjá Landssímanum og náði góðum
frama í starfi eins og áður er getið.
Mæðgumar fluttu aftur saman í eig-
in íbúð í vesturbænum, en Gunter
festi ekki yndi á Islandi þrátt fyrir
gott starf hjá Hafrannsóknastofnun.
Sérsvið hans var á sviði fuglafræði
eða nánar tiltekið sníkjudýra á fugl-
um (Parasitologie). Hann hafði á
langri dvöl á íslandi fyrir stríð unnið
að fræðigrein sinni og safnað efni í
ritgerð um íslenska fugla. Ritgerðin
Die Vögel Islands (1941) er talin eitt
merkasta fræðirit um íslenska fugla
fyrr og síðar og veitti Gunter m.a.
réttindi til starfa sem háskólaprófes-
sor og aflaði honum alþjóðlegrar við-
urkenningar á sérsviði hans.
Hjónaband Þóm og Gunters hafði
beðið alvarlegan hnekki af völdum
heúnsstyijaldarinnar. Þóra deildi
þannig örlögum fjölda íslenskra
kvenna, sem á ámnum skömmu fyrir
stríðið giftust Þjóðverjum granda-
lausar fyrir því sem í vændum var,
sem reyndist í flestum tilfellum var-
anleg upplausn fjölskyldunnar og oft
ástvinamissir að auki. Það varð hlut-
skipti Þóra að búa í aðskildu hjóna-
bandi mestallan hjúskaparaldurinn.
Þótt Þóra og Gúnter byggju lengst
af hvort í sínu landinu héldu þau
góðu sambandi og fóm oft að finna
hvort annað. Nærri má geta að slíkt
fjölskyldulíf reyndi á þolrif bæði for-
eldra og dóttur þegar til lengdar lét.
Björk, sem var altalandi á þýsku
þegar hún kom til Islands, týndi
tungunni á kostnað íslenskunnar, en
seinna lærði hún málið að nýju og
naut samvista við föður sinn þegar
tækifærin gáfust. Báðir foreldrarnir
unnu dóttur sinni framar öllu, enda
þótt þau væm ekki alltaf sammála
um uppeldisaðferðir. Mér er ekki
gmnlaust um að hin raunvemlega
ástæða fyrir því að hjónabandið fór
ekki út um þúfur hafi verið velferð
Bjarkar.
Þóra var stolt af uppmna sínum
og fjölskyldu frá Hornafirði og rækt-
aði samband sitt við ættingja og vini
alla tíð. í Reykjavík gerðist hún
sannur vesturbæingur, bjó á Melun-
um lengst af og gekk til vinnu sinnar
við Austurvöll dag hvem, enda vel á
sig komin líkamlega. Það sópaði að
Þóru hvar sem hún fór og setti hún
svip á bæjarlífið. Hún lærði aldrei á
bíl en fór allt fótgangandi eða í
strætó og er mér næsta óskiljanlegt
hvemig hún gat komist allra sinna
ferða og yfir allt sem hún gerði án
eigin farartækis.
Þóra var mikill gestgjafi, gerði
kröfur í matargerð og naut þess að
vera veitandi. „Kaffi og súpur á að
bera fram heitt,“ var hún vön að
segja, þannig að gestimir máttu
stundum gæta tungu sinnar. Hún
var jafnframt mikill tónlistamnn-
andi og fastagestur á tónleikum
Tónlistarfélagsins á ámm áður sem
og Sinfóníuhljómsveitar íslands síð-
ar meir allt þar til heilsan tók að gefa
sig.
Þóra reyndist mér og fjölskyldu
minni afar vel. Hún sá ekki sólina
fyrir drengjunum okkar tveimur og
var óþreytt að gera vel til þeirra,
enda unnu þeir ömmu sinni og vildu
allt fyrir hana gera. Eftir á að hyggja
verður mér Ijóst að ég leit aldrei á
Þóm sem tengdamóður i gamaldags
merkingu þess hlutverks, heldur
miklu fremur sem góðan vin og au-
fúsugest á heimili okkar alla tíð.
Þóra hélt reisn sinni og glæsileika
fram í andlátið. Fyrir það ber ekki
síst að þakka starfsfólki Efstabæjar
sem annaðist hana af einstakri alúð
og nærgætni síðustu æviárin. Það er
sjónarsviptir að slíkri konu og mun
hennar sárt saknað. Blessuð sé
minning Þóm Timmermann.
Andrés Svanbjörnsson.
„Nú hefur hún fengið hvíldina.“
Þetta vom orð móður minnar þegar
hún tilkynnti mér að Þóra frænka
væri dáin. Svona er gjaman tekið til
orða þegar fyrirséð er hvert stefnir. í
orðunum felst ósk eftirlifenda um að
sú látna hafi öðlast frið. Þóra var um
margt merk kona sem gædd var
virðuleika. Minningar mínar allt frá
bamæsku tengjast ávallt glæsilegri
og virðulegri konu. Virðuleika sínum
hélt Þóra fram á síðustu daga ævi
sinnar. Á langri og gæfuríkri ævi var
líf hennar ekki eilífur dans á rósum
frekar en gengur og gerist hjá okkur
flestum. Ein fárra Islendinga lifði
Þóra við loftárásir Bandamanna á
Hamborg þar sem hún bjó ásamt
manni sínum Gúnter Timmermann.
Við þessar kringumstæður eignaðist
þessi unga kona frá Höfn í Homa-
firði fmmburð sinn og jafnframt eina
bam, Björk Timmermann. Að lifa við
hörmungar stríðsátaka er sem betur
fer flestum núlifandi íslendingum
framandi, en þessi reynsla Þóm
frænku í Þýskalandi á stríðsámm
hefur án efa mótað agaða framkomu
hennar. Sem bami era mér eftir-
minnileg ýmis atvik þar sem Þóra
frænka gaf okkur systkinunum hva-
tyrtar ábendingar um sitthvað sem
betur mætti fara í háttalagi okkar.
Ábendingar þessar vom þess eðhs að
ekki þurfti að endurtaka þær oft og
árutugum síðar em sumar þeirra enn
í fersku minni þess sem þetta skrifar.
Uppeldisleg heilræði sem slík em
marklaus ef ekki er borin virðing fyr-
ir þeim sem þau gefur. Slíkt var ein-
mitt reyndin, virðing okkar fyrir
móðursystur okkar var slík og fyllsta
túht var tekið til þeirra lífsreglna
sem hún lagði okkur. Virðing þessi
var þó engan veginn óttablandin,
öðm nær. Nú hefur þessi virðulega
kona fengið hvíldina og munu minn-
ingar um hana lifa með þeim er nutu
nærvem hennar. Eg er ákaflega
þakklátur fyrir að hafa fengið að
kynnast og þiggja heilræði frá móð-
ursystur minni, og veit að ég deili því
þakklæti með systkinum mínum.
Þátttaka hennar í að móta okkur til
fullþroska einstaklinga og eilíf hvatn-
ing hennar til frekari landvinninga er
okkur múdls virði. Tú að mynda veit
ég að elsta systir mín á Þóm mikið að
þakka eftir að hún dvaldi hjá henni
um nokkra hríð á unglingsárum sín-
um. Var þá Þóra óspör á að hvetja
hana til frekari menntunnar, hvatn-
ing sem seint verður fullþökkuð og
mótaði lífsmunstur systur minnar.
Hvfli sál þín í friði elsku frænka.
Jón S. Ólafsson og systkini.
Kvödd er í dag kær vinkona og
fjölskylduvinur, frú Þóra Timmer-
mann. Fyrstu minningar um Þóm
em þegar hún ásamt elstu systur
minni, Sigrúnu, kom að aflokinni bíó-
ferð heim til móður minnar. Mér em
í barnsminni þessar stórglæsilegu
ungmeyjar, þar sem þær sátu og út-
listuðu fyrir móður minni ævintýrin
sem þær höfðu upplifað í bíóferðinni.
Því nefni ég þetta atvik að mér
hefur fundist að frá þessum ámm
hafi Þóra verið eins og ein af fjöl-
skyldunni.