Morgunblaðið - 26.03.2000, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
SUNNUDAGUR 26. MARS 2000 4
GUNNAR HÓLM
RANDVERSSON
+ Gunnar Hólra
Randversson
fæddist í Ólafsvík 31.
maí 1931. Hann lést
á Fjórðungssjúkra-
húsinu á Akureyri
13. mars síðastlið-
inn. Foreldrar hans
voru Randver Richt-
er Kristjánsson, f.
18. október 1908, d.
28. maí 1937 af slys-
förum, og Gyða
Gunnarsdóttir, f. 9.
nóvember 1913, d.
20. nóvember 1981.
Alsystkini Gunnars
eru Guðni Agnar, f. 3. apríl 1932,
d. 2. maí 1942 af slysförum, Úlfar
Garðar, f. 22. júní 1934, Steinn Jó-
hann, f. 8. ágúst 1936, d. 27. mars
1985 af slysförum, og Rannveig
Kristín, f. 5. janúar 1938. Hálf-
systkini Gunnars sammæðra, börn
Gyðu og seinni manns hennar, El-
íasar Þórarinssonar, f. 20. júlí
1917, d. 20. nóvember 1979, eru
Kristbjörg Elma, f. 27. ágúst 1940,
Agnar Þórir, f. 25. febrúar 1942,
d. 25. mars 1989, Sigurrós Fann-
ey, f. 8. apríl 1943, Fríða Jóna
Bára, f. 14. ágúst 1944, Sylvía
Bryndís, f. 26. nóvember 1945, d.
29. desember 1994, og Aldís
Dröfn, f. 8. janúar 1947.
Fyrri eiginkona Gunnars var
Guðlaug Sigyn Jó-
hannsdóttir, f. 22. des-
ember 1934 á Akur-
eyri. Börn þeirra eru:
1) Jóhann Frímann, f.
11. desember 1955,
hann á synina Gunnar
Torfa, f. 7. desember
1980, og Kára, f. 19.
febrúar 1987. 2)
Randver Páll, f. 9. jan-
úar 1959. 3) Gyða
Jóna, f. 29. desember
1961, gift Júliusi Þór
Tryggvasyni, f. 22.
október 1966, synir
þeirra eru Davíð
Hólm, f. 21. desember 1984, Arnór
Páll, f. 19. júlí 1994, og Kristófer
Valsteinn, f. 28. nóvember 1996.4)
Guðlaug Hrönn, f. 8. nóvember
1967, gift Garðari Hallgrímssyni,
f. 27. febrúar 1964, börn Linda Sif,
f. 28. nóvember 1983, Bjarki, f. 17.
september 1988, og Iris Hrönn, f.
15. janúar 1997. Seinni eiginkona
Gunnars var Katrín Sigurðardótt-
ir, frá Ljótsstöðum í Vopnafirði, f.
11. október 1936. Dætur hcnnar
eru: l)Guðrún Steingrimsdóttir, f.
1. júní 1959, gift Arna Róberts-
syni, f. 6. nóvember 1958, synir
þeirra eru Steingrímur Róbert, f.
9. júlí 1978, og Nikulás Albert, f.
27. desember 1980. 2) Svandís
Steingrímsdóttir, f. 16. desember
1971, sambýlismaður hennar er
Jón Steinsson, f. 9. september
1969.
Gunnar varð fullgildur sjómað-
ur strax á unglingsárum, bæði há-
seti og matsveinn. Á 18. aldursári
hafði hann aflað sér vélsljórnar-
réttinda og starfaði sem vélstjóri
næstu árin á ýmsum bátum og
skipum. Um tíma vann hann sem
afleysingamaður í lögreglunni á
Akureyri, á milli þess sem hann
stundaði sjóinn. Hann lauk prófi
frá Lögregluskólanum í Reykjavík
1957 og frá árinu 1958 var lög-
reglustarfið hans aðalstarf, íyrst í
Ólafsfirði í tvö ár og síðan á Akur-
eyri. Gunnár varð aðstoðarvarð-
stjóri árið 1971 og varðstjóri 1981,
til starfsloka árið 1998. Gunnar
lauk ökukennaraprófí árið 1963
og hafði ökukennslu sem auka-
starf um árabil. Gunnar átti hlut í
smábátum og eigin bát, Gyðu EA,
um skeið. Hann fór í kokkanám
1987 og öðlaðist réttindi til þess að
elda í öllum fískiskipum og mötun-
eytum. 1992 sótti Gunnar skip-
stjórnarnámskeið og lauk minna
skipastjóraprófí. Þá sótti hann
fjölda námskeiða er tengdust lög-
reglustarfinu.
Gunnar hafði yndi af fþróttum,
einkum knattspyrnu og bridge og
var virkur þátttakandi í íþrótta-
iðkunum og félagslífí lögreglu-
manna. Ilann sat um árabil í stjórn
Lögreglufélags Akureyrar og var
kjörinn heiðursfélagi félagsins 15.
apríl 1998.
Útför Gunnars fór fram frá Ak-
ureyrarkirkju 22. mars.
Kæri frændi. Okkur systumar
langar til að minnast þín með fáein-
um orðum. Strax frá blautu barns-
beini varstu í okkar huga stóri,
sterki, trausti frændinn, enda elstur
af stórum systkinahópi.
Það sem gerði þig svo sérstakan í
okkar augum var hversu hlýr þú
varst, og alltaf varstu tilbúinn að
ræða málin í rólegheitum, sama
hvers eðlis það var og hversu ungar
við vorum. Þú notaðir t.d. orðið
„frænka“ en ekki skírnarnöfn, sem
varð þess valdandi að okkur fannst
fjölskyldutengslin vera meiri. Þau
skipti sem við komum í heimsókn til
þín var alltaf hlaðið borð af krásum
enda varstu mikill gestgjafi og mat-
gerðarmaður. Sem litlar stelpur
komum við oftast í heimsókn að
sumri til enda vegir á þeim árum
miklu verri en í dag.
Eins og gerist þá fækkaði ferðum
okkar norður á fullorðinsárunum en
hugurinn var alltaf til staðar og
minningamar eru margar og falleg-
ar. Önnur okkar átti samtal við þig í
september sl. þar sem brúðkaup var
í vændum hjá henni, en vegna veik-
inda sástu þér ekki fært að koma. En
eins og þér var • einum lagið þá
hringdir þú í staðinn og lagðir inn til
hennar falleg orð sem hún geymir í
hjarta sér.
Hvíl þú í friði, elsku frændi, í hlýj-
um örmum Gyðu ömmu.
Konu þinni Kötu, börnum og öðr-
um ástvinum sendum við okkar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Þínar frænkur,
Margrét Agnarsdóttir,
Kolbrún Indriðadóttir,
Hafnarfírði.
Nú er komið að þeirri stundu að
þurfa að kveðja góðan vin og frænda,
hann Gunnar.
Frændsemi og vinátta eru sterkir
þræðir sem oft eru samofnir og
bresta ekki fyrr en æviþráðurinn
slitnar.
Gott er að njóta skjóls góðs vinar
og það sannaðist um Gunnar að í
skjóli hans var ætíð hlýtt og bjart.
Tryggð og vinátta eru eðliskostir
sem verma minninguna þegar leiðir
skilur.
Ég bar gæfu til að eiga Gunnar
sem mág og ekki síst góðan vin í ára-
tugi og að eiga slíkan vin í gleði og
sorg verður ekki lýst með orðum.
Það verður geymt í minningunni um
Gunnar. Nú er hann farinn yfir móð-
una miklu þessi góði vinur.
Við kveðjum hann með trega og
þökkum honum fyrir það sem hann
gaf okkur. Við vitum að Gunnar fær
góða heimkomu á nýjum stað. Guð
geymi minningu þína um ókomin ár
og Drottinn blessi þig, Gunnar minn.
Við vottum Katrínu, ættingjum og
vinum okkar dýpstu samúð og biðj-
um góðan Guð að styrkja ykkur í
ykkar miklu sorg.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt
(V. Briem.)
Lilja Pálsdóttir, Ómar
Gústafsson, Anna María
Agnarsdóttir, Agnes Lilja
Agnarsdóttir.
Elsku frændi. Nú er kveðjustun-
din komin og þraut þín liðin. Það er
ekki nema mánuður síðan við áttum
stund saman þegar ég heimsótti þig
á sjúkrahúsið, aldrei gleymist sú
stund. Mikið fannst mér gaman að
heimsækja þig þegar ég var lítil
stúlka, mér er það enn svo minnis-
stætt þegar þú tókst mig með þér á
lögreglubílnum og sýndir mér vinnu-
staðinn þinn. Þetta var allt svo
spennandi fyrir mig. Ég þakka guði
fýrir að fá að kynnast þér, svona góð-
um og elskulegum frænda sem alltaf
var með faðminn breiða opinn.
Elsku ástkæri frændi, ég kveð þig
nú með söknuð í hjarta.
Kallið er komið,
kominernústundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margseraðminnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margseraðsakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guðþérnúfylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Góður Guð styrki ykkur, elsku
Kata, börn og aðra ástvini.
Ragna Kristín.
Gunnar Hólm Randversson er
fallinn frá. Þar er genginn góður
drengur.
Andlát hans kom okkur, fyrrum
vinnufélögum hans, ekki á óvart því
hann hafði barist hetjulega við
óvæginn sjúkdóm í nokkur ár sem að
lyktum hafði betur.
Lögreglustarfið varð hans ævi-
starf og átti hann að baki langan og
giftudrjúgan feril í lögreglunni á Ak-
ureyri. Hann byrjaði sem sumar-
maður árinl956 og 1957, var síðan í
lögreglunni í Ólafsfirði 1958 og 1959
en fastráðinn lögreglumaður í lög-
reglunni á Akureyri árið 1960. Hann
varð aðstoðarvarðstjóri 1972, varð-
stjóri 1981 og þeirri stöðu gegndi
hann allt þar til hann varð að láta af
störfum vegna heilsubrests fyrir
tæpum tveimur árum.
Ég kynntist Gunnari íyrst meðan
ég var starfandi í lögreglunni á
Húsavík en þá átti ég oft leið til Ak-
ureyrar starfs míns vegna og kom þá
gjarnan við á lögreglustöðinni. Þá
hittist oft svo á að Gunnar var á vakt-
inni og reyndi hann ávallt að gefa sér
tíma til að setjast smástund yfir
kaffibolla ef tóm gafst til og spjalla
við gestina. Hann var hafsjór af fróð-
leik og hafði gaman af að segja sögur
frá liðnum árum, bæði úr starfinu og
einnig frá uppvaxtarárum sínum á
Snæfellsnesi, þaðan sem hann var
ættaður.
Ég kynntist Gunnari svo betur er
ég kom til starfa í lögreglunni á Ak-
ureyri árið 1995. Gunnar var þá
varðstjóri á A-vaktinni sem hann
hafði stýrt frá 1981. Tókst strax með
okkur gott samstarf sem hélst allt
þar til hann varð að láta af störfum
vegna heilsubrests. Gunnar hafði til
að bera mikinn metnað fyrir hönd
sinnar vaktar og vildi að hún skaraði
framúr og var afskaplega hreykinn
þegar vel var unnið. Jafnframt var
hann góður húsbóndi og bar hag
manna sinna fyrir brjósti. Hann var
drenglundaður, hreinskiptinn og
glaðsinna og hjálpuðu þessir eigin-
leikar honum til að komast vel frá
hinu erfiða starfi sem lögreglustarfið
er. A síðustu árum Gunnars urðu
miklar breytingar á lögreglustarf-
inu, tölvutæknin hélt innreið sína og
aðrar breytingar á starfsháttum lög-
reglunnar á ýmsum sviðum. Þessu
tók Gunnar öllu með jákvæðu hugar-
fari og var staðráðinn í að tileinka
sér nýjar starfsaðferðir og óhrædd-
ur að takast á við nýja tækni. Frá
þessu var hann hrifinn í miðjum klíð-
um er heilsan bilaði skyndilega. Eft-
ir að hann varð að láta af störfum
hélt hann tengslum við sinn gamla
vinnustað og kom reglulega í heim-
sókn til að hitta kunningjana og
spjalla um allt milli himins og jarðar
og svo var hann aufúsugestur á öll-
um samkomum lögreglumanna þar
sem hann hélt gjaman smátölu þar
sem hann fléttaði saman fortíð, nútíð
og framtíð með þeim hætti sem hon-
um einum var lagið. Sjúkdómi sínum
tók hann með æðruleysi þar til yfir
lauk.
Nú hefur fækkað þeim gömlu
starfsfélögunum sem reglulega
heimsækja sinn gamla vinnustað.
Við sem eftir sitjum söknum vinar í
stað, góðs félaga og allra þeirra góðu
stunda sem við áttum saman sem nú
fara í sjóð minninganna.
Ég votta eftirlifandi eiginkonu,
bömum og öðrum aðstandendum
mína dýpstu samúð.
Danfel Guðjónsson.
Þegar góður vinur er genginn og
farinn yfir móðuna miklu, og vonandi
yfir á annað og meira tilverustig er
erfitt að setjast niður og rita það sem
mann langar til að segja.
Ég kynntist Gunnari í marsmán-
uði 1964, eða þegar við urðum sam-
starfsmenn hjá lögreglunni á Akur-
eyri og í þau þrjátíu og sex ár sem
liðin eru höfum við verið starfsfélag-
ar og vinir. Gunnar var nokkru eldri
en ég en aldrei urðum við varir við
það kynslóðabil sem í raun var á milli
okkar. Strax við okkar fyrstu kynni
gerði hann mér Ijóst að hann væri
Olsari, fæddur og alinn upp á Snæ-
fellsnesinu, þar sem lífið var sjó-
mennska og mikil virðing borin fyrir
þeirri atvinnugrein sem um áraraðir
hefur verið uppistöðuatvinnuvegur
þjóðarinnar. Hann talaði oft um upp-
vaxtarár sín á nesinu og sagði frá
fjölskyldu sinni. Oft minntist hann á
móður sína sem hann sagði að hefði
þurft að taka til hendinni á stóru
heimili. Þrátt fyrir það að hafa þjón-
að íslensku lögreglunni í rúm fjöru-
tíu ár gleymdi hann aldrei fortíð
sinni og það voru sjómennimir sem
voru hetjumar hans.
Gunnar hóf störf hjá lögreglunni á
Akureyri í júní 1956 og þá sem sum-
armaður eins og það er kallað. Það
var hann einnig næstu sumur eftir,
en gerðist síðan lögreglumaður á 01-
afsfirði, þar sem hann bjó og starfaði
næstu tvö árin. Hann var síðan fast-
ráðinn lögreglumaður á Akureyri
hinn 15. október 1960. Hann lauk síð-
an Lögregluskólanum eins og allir
gerðu, og fljótlega var lögð meiri
ábyrgð á hans herðar. Hann varð að-
stoðarvarðstjóri 1971 og varðstjóri
1981 en þeirri stöðu gegndi hann þar
til hann lét af störfum vegna veik-
inda fyrir tveimur árum.
Gunnar var mjög vel látinn bæði
af samstarfsfélögum sínum og ekki
síður af þeim sem lögreglan þurfti að
hafa afskipti af. Hann átti mjög auð-
velt með að tala við fólk og oft undr-
aðist ég það sem nýliði hjá lög-
reglunni hvernig hann fór að því að
stilla til friðar þegar mér fannst allt
vera vitlaust. Ég varð mikið var við
það að sjómenn sem voru að
skemmta sér, sérstaklega hér áður
fyrr, töldu sig eiga hauk í horni þar
sem Gunnar var. Þeir báru til hans
mikið traust og töldu hann sinn
mann í lögregluliðinu. Gunnar brást
aldrei trausti þeirra. Starf lögreglu-
mannsins er erfitt og vandasamt, og
það vissi Gunnar. Hann bar fyrir því
mikla virðingu, og honum var mis-
boðið ef starfið var vanvirt á ein-
hvern hátt.
Þá var hann mikill hugsjónamaður
og hafði gaman að því að ræða um líf-
ið og tilveruna, og þá sérstaklega
pólitíkina en þar var margt sem hon-
um mislíkaði. Hann taldi að þjóðar-
kökunni væri misskipt og þá vonrí
það þeir sem voru minnimáttar sem
hann bar fyrir brjósti. Hann var
áhugamaður um íþróttir og þá sér-
staklega knattspyrnu sem hann
fylgdist mikið með. Hann var ein-
lægur stuðningsmaður íþróttafé-
lagsins Þórs á Akureyri og iylgdist
vel með því sem þar gerðist.
Ég votta eftirlifandi eiginkonu
Gunnars, börnum, tengdabörnum og
barnabörnum, svo og systkinum og
öðrum ættingjum samúð mína og
fjölskyldu minnar.
Ólafur Ásgeirsson.
Mig langar til að minnast í fáum
orðum og af hlýhug vinar míns, fyrr-
verandi samstarfsfélaga og yfir-
manns, Gunnars Randverssonar,
fyrrverandi varðstjóra í lögreglunni
á Akureyri.
Þú varst ímynd hins fullkomna
lögregluþjóns, glæstur á velli, ró-
lyndur, lífsglaður og vandaður. Þín
fyrsta regla var sú að íyrst og fremst
værum við þjónar fólksins, reiðubún-
ir til að aðstoða og leiðbeina. Hvað
sem gengi á ættum við að vera kurt-
eisir og fastir fyrir, „orð drukkins
manns er ekkert að marka“. Þú varst
vinur lítilmagnans enda þeirrar
skoðunar að hann þyrfti frekar á þvf
að halda en aðrir, gafst þér alltaf
tíma til að hlusta á og virða skoðanir
annarra. Enda eyddir þú ófáum ró-
legum næturvöktum í að gæða líf
vonlítilla og einmana sála vonar-
neista í gegnum símann. Samt var
ætíð stutt í húmorinn og glensið og
ekki að sjá að þú værir 40 árum eldri
en við hinir yngstu á vaktinni. Þú
studdir við bakið á þínum mönnum,
varst leiðtogi sem menn litu upp til
og unnu fyrirhafnarlaust fyrir án
þess að þú þyrftir að gefa þeim skip-'
anir. Obilandi við að finna upp á
leikjum og hugmyndum til að krydda
tilveruna sem oft getur verið til-
breytingarlítil og erfið á löngum
vöktum.
Á flestum hlutum mannlífsins
hafðir þú fastmótaðar skoðanir, enda
víðlesinn og búinn að sjá og reyna
margt um ævina. Þú varst vel
menntaður og hugsandi maður þó að
ekki hafi skólagangan verið löng.
Skemmtilegust þótti mér sú skoðun
þín að við inngöngu í lögregluna ætti
að spyrja: „Ertu hrifin(n) af ein-
kennisbúningum?" Væri svarið já
ætti umsvifalaust að biðja mennina
að hverfa til annarra starfa.
Starfið og fjölskyldan voru þér
mikilvægust og það var þér erfitt að^
láta af störfum sökum veikinda enda
varð þér vart misdægurt um ævina.
Ef ég á að velja nokkur orð til að lýsa
þér þá eru þau höfðingi, góður lög-
regluþjónn og mannvinur. Söknuð-
urinn eftir góðum vin og læriföður er
mikill en sömuleiðis þakklætið fyrir
kynnin. Kæri vinur, Guð blessi þig
og hvfldu í friði.
Við vottum fjölskyldunni og öðr-
um aðstandendum samúð okkar og
megi Drottinn vaka yfir ykkur og
lýsa upp myrka daga.
Elías Kristjánsson og
Ásdis Harpa Smáradóttir.
Birting afmælis- og
minningargreina
MORGUNBLAÐIÐ tekur afmælis- og minningargreinar til birtingar
endurgjaldslaust. Greinunum er veitt viðtaka á ritstjóm blaðsins í
Kringlunni 1, Reykjavík, og á skrifstoíú blaðsins í Kaupvangsstræti 1,
Akureyri. Þá er enn fremur unnt að senda greinamar í símbréfi (569
1115) og í tölvupósti (minning@mbl.is). Nauðsynlegt er, að símanúmer
höfundar/sendanda fylgi.
Um hvern látinn einstakling birtist formáli, ein uppistöðugrein af
hæfilegri lengd, en aðrar greinar um sama einstakling takmarkast við
eina örk, A-4, miðað við meðallínubil og hæfilega línulengd, - eða 2.200
slög (um 25 dálksentimetra í blaðinu). Tilvitnanir í sálma eða ljóð tak-
markast við eitt til þrjú erindi. Greinarhöfundar em beðnir að hafa
skímarnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Við birtingu afmælisgreina gildir sú regla, að aðeins em birtar grein-
ar um fólk sem er 70 ára og eldra. Hins vegar em birtar afmælisfréttir
ásamt mynd í Dagbók um fólk sem er 50 ára eða eldra.
Mikil áhersla er lögð á, að handrit séu vel frá gengin, vélrituð eða
tölvusett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprent-
uninni. Það eykur öryggi í textameðferð og kemur í veg fyrir tvíverknað.