Morgunblaðið - 30.06.2000, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 30. JÚNÍ 2000
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HERMÍNA
FRANKLÍNSDÓTTIR
+ Hermína Frank-
línsdóttir fæddist
á Litla-Fjarðarhorni
í Kollafírði í Stranda-
sýslu 2. júní 1906.
Hún lést á Droplaug-
arstöðum í Reylqavík
17. júní síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Franklín Þórð-
arson f. 11.12. 1879,
d. 17.7. 1940, bóndi á
Litla-Fjarðarhorni
og kona hans, Andr-
ea Jónsdóttir, f. 20.9.
1881, d. 20.1. 1979,
húsfrcyja. Þau eign-
uðust 13 börn. Þau eru: Þórður, f.
30.6. 1903, d. 1989, Sigurður, f.
30.6. 1903, d. 1983, Hermína sem
hér er minnst, f. 2.6.1906, d. 17.6.
2000, Eggþór f. 1.9. 1908, d. 1994,
Anna Margrét f. 15.6. 1910, Guð-
björg Magnea, f. 19.10. 1912, Að-
alheiður, f. 9.6. 1914, Guðmundur
Helgi, f. 28.5. 1915,
Hallfríður Nanna, f.
12.5. 1916, Benedikt
Kristinn, f. 19.5.
1918, Jón Líndal, f.
3.6. 1919, d. 16.3.
1999, Margrét, f.
10.1. 1922 og Guð-
borg, f. 5.5. 1924.
Hinn 29.7. 1961 gift-
ist Hermfna Ingólfi
Guðmundssyni frá
Ferjubakka í Borg-
arfirði, f. 21.6. 1899,
d. 8.1. 1985. Saman
eignuðust Hermína
og Ingólfur ekki
börn en fyrir átti Ingólfur dreng,
Jón, sem búsettur var í Vest-
mannaeyjum en hann lést á liðn-
um vetri.
Hermína verður jarðsungin frá
Háteigskirkju 30. júnf og hefst at-
höfnin klukkan 15. Jarðsett verð-
ur í Gufuneskirkjugarði.
Dagur að kvöldi kominn. Níutíu
og fjögur ár. Það er langur tími. Að-
faranótt sautjánda júní kvaddi þetta
tilverustig södd lífdaga, Hermína
Franklínsdóttir. Hún var ein þrett-
án systkina frá Litla Fjarðarhomi í
Kollafirði. Hún var þriðja elsta
systkinið, eldri voru tveir bræður,
tvíburar, Sigurður og Þórður. Eins
og við má búast hefur það trúlega
komið mikið í hennar hlut að líta til
með yngri systkinum sínum á ungl-
ingsárum. Hún minntist oft þessara
daga enda hafði oft gengið mikið á
sem vonlegt er í svona stórum og
kraftmiklum barnahóp. I dag eru
átta systkini á lífi við allgóða heilsu.
Þegar unglingsárin voru liðin leit-
aði hún út fyrir heimahaga og lá þá
leiðin suður á land og til Reykjavík-
ur þar sem hún dvaldi til æviloka.
Þegar til Reykjavíkur kom fór hún í
ýmsa vinnu sem til féll og voru það
þá oft á tíðum hússtörf, en síðast
vann hún í Sjóklæðagerðinni við
Skúlagötu. Þegar hún var tuttugu
og sex ára þjónaði hún á heimili
Guðmundar Bjömssonar landlækn-
is sem þá bjó á Amtmannsstíg 1.
Dóttir hans Ólöf var mikil vinkona
Hermínu. Ólöf eignaðist á þessum
áram dreng og kom það í hlut Her-
mínu að sækja ljósmóður, en það var
að hennar sögn að nóttu til. Þá vora
tímarnir aðrir, ekki hringt á sjúkra-
bíl og viðkomandi fluttur á fæðing-
ardeild. Þessarar stundar var henni
mjög hugleikið að minnast. Drengur
var það sem þarna fæddist og er það
sá sem þetta skrifar. Hermína sagði
að þegar ég fór að stækka hefði það
verið mikil árátta hjá mér að sækja
til hennar og hafa við það myndast
mjög sterk vináttubönd, sem aldrei
hafa rofnað. Hún sagði að oft hefðu
myndast tár hjá litlum dreng þegar
hún þurfti að yfirgefa heimilið að
kvöldi eftir mislangan vinnudag.
Það var svo þegar ég var átta ára að
ég var sendur í sveit þar sem ég var
fram að fermingu. Þegar þetta gerð-
ist sagði hún að mikið hefði verið
tekið frá henni, þvi að svo mjög hefði
hana langar til að taka mig að sér og
sjá um mig, en efnahagur hennar og
húsakostur hefði ekki leyft það.
Sextán ára kom ég hingað til
Reykjavíkur aftur og hóf hér nám í
málaraiðn, sem þá tók fjögur ár.
Efnahagur minn var þá þröngur og
var þá gott að eiga góðan að og því
oft leitað til Hermínu. Mér verður
minnisstætt eitt skipti á þessum ár-
um að ég kom til hennar með þrjár
skyrtur og bað hana um þvott á
þeim, það var sjálfsagt en henni lík-
aði ekki hvað ég gerði þær skítugar.
Fyrir þetta fékk ég móðurlegt tiltal
sem ég mun aldrei gleyma. A þess-
um tíma var ekki mikið um raf-
magnsþvottavélar en Hermína var
þá nýbúin að eignast eina slíka og
UTFARARSTOFAISLANDS
Sjáum um alla þá þætti sem hafa ber í huga
er andlát verður
Útfararstjórar okkar búa yfir áratuga reynslu af störfum við
útfararþjónustu.
Sjáum um útfarir á allri landsbyggðinni.
Sverrir
Einarsson
útfararstjóri,
stmi 896 8242
Sverrir
Olsen
útfararstjóri.
Baldur
Frederiksen
útfararstjóri,
sími 895 9199
Útfararstofa íslands, Suðurhlíð 35, Fossvogi.
Sími 581 3300. Þjónusta allan sólarhringinn.
www.utfararstofa.ehf.is
Þegar andlát
ber að höndum
Önnumst alla þætti útfararinnar.
Vesturhlíð 2
Fossvogi
Sími 551 1266
www.utfor.is

Við Útfararstofu kirkjugarð-
anna starfa nú 14 manns
með áratuga reynslu við
útfaraþjónustu. Stærsta
útfararþjónusta landsins
með þjónustu allan
sólarhringinn.
Prestur
Kistulagning
Kirkja
Legstaður
Kistur og krossar
Sálmaskrá
Val á tónlistafólki
Kistuskreytingar
Dánarvottorð
Erfidrykkja

UTFARARSTOFA
KIRKJUGARÐANNA EHF.
var hún með handsnúinni vindu.
Hermína var skapmikil og vildi hafa
hlutina í lagi. Þegar ég var fjórtán
ára missti ég móður mína og sextán
ára þegar faðir minn dó. Það var því
gott fyrir ungan dreng að geta leitað
til góðrar konu með móðurlegar til-
finningar. Hinn 29.7. 1961 giftist
Hermína Ingólfi Guðmundssyni frá
Ferjubakka í Borgarfirði, þá bjuggu
þau á Karlagötu 17. Þau áttu sam-
eiginlegt áhugamál sem var hesta-
mennska. Margar voru sögur sagðar
af skemmtilegum ferðum sem farn-
ar vora á góðhestum þeirra hjóna.
Ekki virtist vera minni geislabaugur
yfir þeim ferðum en nútíma ferða-
sögum, sögðum utan úr heimi. -
Einu sinni átti Hermína kost á því
að fara utan en þá fór hún með
kunningjakonu sinni til Þýskalands.
Hún sagði oft frá þessari ferð, svo
mjög naut hún hennar.
Ingólfur var myndarlegur maður,
glaðlegur og bjartur yfirlitum. Hann
vann til fjölda ára hjá Sambandinu,
síðast við kjötviktun á Kirkjusandi.
Hann lést 8.1.1985. - Þegar árin liðu
og ég gifti mig tókst mjög gott sam-
band á milli konu minnar, Jónu, og
Hermínu og entist það til æviloka.
Við eignuðumst þrjú börn, einn
dreng og tvær stúlkur. Önnur stúlk-
an heitir nafninu hennar, það var
mikill ljósgeisli í lífi hennar að fá á
þeim tíma að halda henni undir
skírn. Fljótlega fóra börnin að kalla
hana ömmu og Ingólf afa. Síðan fékk
hún svo langömmutitilinn. - Það var
ekki annað að finna á henni en að
hún væri stolt með þennan barna-
skara sinn og nafngiftina sem því
fylgdi.
Hermína og Ingólfur eignuðust
ekki börn saman en fyrir átti Ingólf-
ur dreng sem Jón hét og bjó hann í
Vestmannaeyjum. Hann lést á liðn-
um vetri. Hermína bar alltaf góðan
hug til Jóns og konu hans, Halldóra,
og þakkaði oft þann mikla hlýhug
sem þau sýndu henni.
Nú er komið að leiðarlokum, það
mun myndast tómarúm hjá okkur
því það var orðinn svo sterkur vani
að hafa samband, helst á hverjum
degi.
Nú vitum við að þú ert búin að
leggja við fákinn þinn hvíta, tilbúin í
síðustu ferðina á vit ástvina og
kunningja. Við þökkum samfylgd-
ina. - Blessuð veri minning þín.
Gunnar Jónsson og
Jóna Jónsdóttir.
17. júní síðastliðinn lést hún Her-
mína amma 94 ára að aldri, eftir að
nærri ár var liðið frá alvarlegum
heilsubresti. Amma var kjarnakona
að vestan, alin upp í stóram systk-
inahópi og sagðist hún hafa átt
skemmtilega æsku og farið ung að
vinna fyrir sér.
Það var notalegt að eiga athvarf
hjá ömmu og Ingólfi á Karlagötu 17.
Eftir að fjölskylda mín flutti norður
á Húsavík fékk ég oft að dvelja hjá
þeim í nokkra dag £ senn. Seinna
þegar ég fór í Stýrimannaskólann
var gott að komast í litla eldhúsið
hennar ömmu og kíkja í kökubauk-
ana, á meðan hún lagfærði stundum
fötin mín. Mjúku pakkarnir frá
ömmu yljuðu okkur systkinunum á
köldum dögum. Hún var mikil hand-
verkskona og bjó heimili sitt og
margra annarra fallegum hlutum,
sm munu minna okkur á hana. Það
var ætíð svo að þegar við komum til
Minningarkort
Hjartaverndar
535 1825
Gíró-og greiðslukortaþjónusta
hennar var hún með eitthvað í smíð-
um.
Þegar ég eignaðist svo sjálfur
fjölskyldu varð Hermína amma,
amma bama minna og áttu þau
ásamt konu minni, Huldu, margar
skemmtilegar stundir með henni.
Aldrei var farið suður án þess að
koma við á Karlagötunni og seinna í
Lönguhlíðinni, eftir að amma fór á
elliheimili.
I lok maí síðastliðins áttum við
leið hjá og hittum hana á Droplaug-
arstöðum þar sem hún dvaldi síð-
ustu mánuði. Þegar við kvöddum og
óskuðum að henni liði sem allra best,
þá botnaði hún „og okkur öllum“.
Þannig var amma, alltaf að hugsa
um velferð okkar, þrátt fyrir að hún
væri mest í sínum eigin heimi, eftir
áfallið í fyrra.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhiioss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Elsku amma, með söknuði kveðj-
um við þig. En nú hafið þið Ingólfur
náð fundum aftur. Guð veri með
ykkur, og takk fyrir að vaka yfir
okkur.
Jóhann, Hulda, Lára Sóley,
Jón Hafsteinn og
Benedikt Þór.
Mig langar að kveðja ömmu mína
með örfáum orðum. Eg frétti af and-
láti hennar þegar ég var í heimsókn
hjá nöfnu hennar í Noregi. Eg man
þegar ég var lítil og kom í heimsókn
til ömmu og fékk að leika mér að
plastskeiðunum og eggjabikuranum
sem vora í alls konar litum. Þegar
við fluttum út á land fengum við
systurnar að fara suður með pabba
og vera hjá ömmu og Ingólfi afa milli
ferða hjá pabba sem var nú yfirleitt
vika. Það var dekrað við okkur á alla
kanta. Spilin voru alltaf við höndina
og var oft spilaður Olsen eða lagður
kapall. Síðan era liðin mörg ár.
1. ágúst á síðastliðnu ári flutti ég
og mín fjölskylda heim frá Svíþjóð
eftir tveggja ára dvöl þar. Eg hitti
ömmu einu sinni á því tímabili £ ör-
stuttri ferð til íslands. Annars töluð-
umst við i sima eða ég skrifaði henni
bréf sem henni þótti svo vænt um,
sérstaklega vegna þess að ég prent-
aði það út með stóram stöfum svo
hún ætti auðvelt með að lesa það.
Daginn eftir að við fluttum heim
veiktist amma skyndilega þar sem
hún lá inni á sjúkrahúsi til rann-
sókna og náði ekki heilsu eftir það.
Hún bjó á hjúkrunarheimilinu
Droplaugarstöðum siðustu mánuð-
ina.
Margserað minnast,
margterhéraðþakka.
Guði sé lof fyrir Uðna tíð.
Margseraðminnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Farþúifriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
GekkstþúmeðGuði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V.Briem.)
Elsku amma, ég kveð þig með
þessum fátæklegum orðum með
þökk fyrir allt. Guð geymi þig og
varðveiti.
Stefanía Gunnarsdóttir
og fjölskylda.
Þá er hún elsku amma farin.
Amma sem ég kalla er tilkomin í
mitt líf vegna þess að hún leit alltaf á
pabba sem drenginn sinn. Hún átti
engin böm en var viðstödd fæðingu
pabba. Þegar móðir hans lést var
hann ungur að áram. Þær höfðu ver-
ið góðar vinkonur og fjótlega upp úr
því fór hún í sínu tali að kalla hann
drenginn sinn. Þegar ég var skírð
fékk ég nafnið hennar. Eftir að ég
fór síðar að tala kallaði ég hana
ömmu og Ingólf afa. Þegar ég sit hér
og hugsa um hana með tár í augun-
um er svo margs að minnast. Hún
hefur verið svo mikið í mínu lifi.
Margar góðar stundirnar hef ég átt
með henni og afa sem hafa yljað mér
og munu ylja mér í framtíðinni.
Eg fór stundum með þeim að
Mógilsá en þar vora þau með hesta.
Þetta var svo spennandi. Brauðið
var þurrkað í kjallaranum handa
hestunum. Ég lærði hvemig átti að
kalla á hestana og þeir komu þjót-
andi til að fá brauðið. Við fóram litla
útreiðartúra og eitt skipti reið ég
með afa frá Mógilsá til Reykjavikur.
Þegar við systur voram litlar og vor-
um í heimsókn þá koma upp í hug-
ann minn teskeiðar og eggjabikarar
sem amma átti sem vora alla vegana
á litinn. Það sem við gátum dundað
okkur við að leika með þetta.
Eftir að við fluttum til Húsavíkur
fengum við systur að fara með
pabba á kaupfélagsbílnum til
Reykjavíkur í heimsókn á Karlagöt-
una. Til þessa hlökkuðum við allt ár-
ið. Þá kíktum við í bæinn, keyptum
okkur föt og nutum þess að vera hjá
ömmu og afa.
A unglingsáranum þegar ég var í
framhaldsskóla í Reykjavík var gott
að eiga ömmu að og man ég sérstak-
lega vel eftir kótiletturéttinum með
lauk og eplum sem hún bjó til sem
var sérstaklega góður.
Amma var alltaf svo létt á fæti.
Hún leit út fyrir að vera mun yngri
en hún í rauninni var.
Amma veiktist í júlí í fyrra og náði
sér aldrei eftir það. Ég var nýflutt til
Noregs og var ánægð að geta kvatt
hana áður en ég fór. Ég hitti hana
aftur í mai þegar ég kom til að ferma
dóttur mína á Islandi. Elsku amma,
ég veit að þú ert ánægð núna og
komin til afa. Ég kveð þig með öllu
mínu hjarta og þakka fyrir að fá að
vera hluti af þínu lífi.
Hermína Gunnarsdóttir
og fjölskylda.
I örfáum orðum minnist ég
frænku minnar og vinkonu. Her-
mína föðursystir mín er látin í hárri
elli. Hvíldina þráði hún. Umskiptin
vora kær- komin. Líkaminn orðinn
slitinn, sálin þreytt.
Ekki verður farið með langar lof-
ræður um Hermínu hér. Slíkt var
henni ævinlega á móti skapi. Kynni
okkar eru orðin löng.
Lasburða 15 ára stelpa var ég,
þegar ég fyrst kom á heimili Her-
mínu og Ingólfs manns hennar. Líð-
an mín var afleit, kjarkurinn lítill. A
því heimili var mér vel tekið. Ég
hlaut góða umönnun og atlæti, sem
aldrei brást. Æ síðan átti ég þar
samastað.
Frænka átti innri hlýju og hjálp-
semi sem hún miðlaði af óafvitandi.
A seinni árum rifjuðum við stund-
um til gamans upp liðna tíma. Ein-
hverju sinni sagði ég eitthvað á þá
leið að erfítt hefði verið fyrir hana að
taka við mér, fárveikri stelpunni,
sem hún þekkti aðeins af afspum.
Hermína svaraði að bragði: „Ég var
beðin fyrir þig, sem var hjálparþurfi
og þér batnaði þennan vetur. Svo
varstu ekki slæmur unglingur."
Þannig var frænka mín.
Miklaðist ekki af verkum sínum.
Gladdist yfir að veita aðstoð. Sú sem
hún var einu sinni beðin fyrir var
ekki svikin. Hún var raunsæ, hafði
báðar fætur á jörðinni.
Með þessum línum færi ég
frænku minni alúðarþakkir fyrir allt
sem hún var mér og mínu fólki, fyrr
og síðar. Ég sakna hennar, mun ætíð
minnast hennar með virðingu.
Ingunn Þórðardóttir.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upp-
lýsingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útför hans fer
fram. Ætlast er til að þessar
upplýsingar komi aðeins fram í
formálanum, sem er feitletrað-
ur, en ekki í greinunum sjálf-
um.