Morgunblaðið - 29.08.2000, Blaðsíða 41

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
ÞRIÐJUDAGUR 29. ÁGÚST 2000 41
MARGRÉT UNNUR
JÓNSDÓTTIR
+ Margrét Unnur
Jónsdóttir fædd-
ist þann 17. apríl
1917 í Reykjavík.
Hún andaðist þann
17. ágúst sl. á Land-
spítalanum í Foss-
vogi. Margrét var
dóttir hjónanna
Ágústu Gunnlaugs-
dóttur, f. 1. ágúst
1888 í Reykjavík, d.
7. ágúst 1951 og Jóns
Kornelíusar Péturs-
sonar, f. 3. júlí 1889
að Lækjarósi í Dýra-
firði, sjóniaður, en
hann fórst með togaranum „Leifi
heppna" á Halamiðum 8. febrúar
1925. Systkini Margrétar voru
þau dr. Oskar Þ. Þórðarson, lækn-
ir, f. 29. desember 1906 í Reykja-
vík, d. 2. marz 1995, Lilja Guðrún
Þórðardóttir, húsmóðir, f. 22. júlí
1910 í Reykjavík, d. 5. júní 1988 og
Sigurður Þórðarson, f. 18. nóvem-
ber 1911 í Reykjavík, skipstjóri og
útgerðarmaður, d. 28. september
1963, börn Ágústu af fyrra hjóna-
bandi hennar og Þórðar Sigurðs-
sonar, f. 23. september 1886 á
Blómsturvöllum í Gerðahreppi, d.
12. júní 1980. Systur Margrétar af
síðara hjónabandi Ágústu með
Jóni Kornelíusi Péturssyni eru,
Gyða, f. 15. apríl 1918 í Reykjavík,
Guðrún Ágústa, f. 17. janúar 1920
í Reykjavík, d. 2. janúar 1989 og
Jóna, f. 2. april 1922
í Reykjavík, d. 19.
október 1981.
Margrét ólst upp
hjá móður sinni
ásamt systrum sín-
um hér í Reykjavík.
Á ofanverðum fjórða
áratugnum fluttist
Margrét, með unn-
usta sínum, Bjarna
Sigurjónssyni, f. 20.
apríl 1915 í Reykja-
vík matreiðslumað-
ur, d. 5. janúar 1994,
til Danmerkur og
dvöldust þau öll
stríðsárin í Kaupmannahöfn. Að
stríði loknu fluttu þau heim til Is-
lands aftur og giftu sig þann 8.
maí 1948. Margrét og Bjarni voru
barnlaus, en Bjarni eignaðist eina
dóttur, Kolbrúnu. Þau Margrét og
Bjarni störfuðu mikið saman við
matreiðslu- og þjónustustörf; eig-
in rekstur matsölu, á Hótel Vík, á
farþegaskipinu „Gullfossi" og síð-
ast stjórnuðu þau mötuneyti ís-
bjarnarins hf. í Reykjavík þar til
þau létu af störfum aldurs vegna.
Óll sín hjónabandsár bjuggu þau í
Reykjavík, síðustu árin bjuggu
Margrét og Bjarni að Grandavegi
47 hér í borg.
Útför Margrétar fer fram í dag
frá Fossvogskirkju og hefst at-
höfnin kl. 15. Jarðsett verður í
Gufuneskirkjugarði.
Móðursystir mín, Margrét Unnur
Jónsdótth', lést 17. ágúst sl. 83 ára
gömul. Ég vil með nokkmm orðum
fá að þakka henni samíylgdina.
Margrét Unnur, eða Magga frænka,
giftist ung að árum Bjarna Sigur-
jónssyni, matsveini, sem lést fyrir
nokkrum árum. Þau voru barnlaus.
Þau Magga og Bjarni voru einstak-
lega hjartahlýjar manneskjur og
nutum við frændsystkinin alltaf
góðs af því. Ófáar voru þær helgarn-
ar er við gistum hjá þeim, fyrst á
Hringbrautinni, síðan á Laufásveg-
inum og loks á Njálsgötunni. Þá var
oft glatt á hjalla og ekki örgrannt
um að oft hafi ærslagangurinn verið
mikill er við vorum kannski fjögur
til fimm börnin í heimsókn samtím-
is. En Magga hélt stjóm á öllu sarn-
an, þótt hún léti mikið eftir okkur. Á
þessum árum, milli 1950-1960, var
oft ekki úr miklu að moða og gleðin
kannski rneiri en hún myndi vera
hjá bömum í dag, er frænka bauð
okkur upp á erlent sælgæti. Það var
eitthvað sérstakt við að heimsækja
þau, eitthvað sem orð fá ekki lýst,
en maður verður að hafa upplifað til
að skilja. Fyrir allai- þessar góðu
stundir vil ég þakka.
Er ég fullorðnaðist og fór að
skilja umhverfi mitt betur lærði ég
að meta frænku mína enn betur,
styrk hennar og einurð. Ófáar voru
þær stundirnar sem við sátum sam-
an og hún sagði mér frá gengnum
ættingjum, fólki sem ég aldrei hitti,
en hafði heyrt Um. En hún var held-
ur fámálli um sitt eigið líf, þótt fyrir
kæmi að talið bærist að því. Sérlega
er mér minnisstætt er hún sagði
mér frá vera sinni í Kaupmanna-
höfn alla seinni heimsstyrjöldina, en
Bjarni var þar í námi. Það færðist
alltaf yfir hana einhver sérstakur
blær er þessi ár bar á góma og mér
skildist að raunirnar hafi verið
margar sem þau máttu þola. Annars
vildi hún ekki ræða sitt eigið líf.
BJÖRN
GUÐMUNDSSON
+ Björn Guð-
mundsson fædd-
ist 29.ágúst 1917.
Hann lést á sjúkra-
húsi Akraness 23.
ágúst síðastliðinn.
Foreldrar Björns
voru Guðmundur
Narfason og Ágúst-
ína Björnsdóttir.
Bjöm var yngstur af
stórum systkinahópi.
Björn flutti til Akra-
ness árið 1927. Ilann
bjó með móður sinni
að Merkigerði 10,
átti einnig heima á
Skarðsbraut 13 og síðast á Dval-
arheimilinu Höfða.
Utfór Björns fer fram frá Akra-
neskirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 14.
Síðastliðinn miðvikudagsmorgun
barst mér andlátsfregn ágæts vinar
míns og félaga Björns Guðmunds-
sonar sem gjarnan var kenndur við
Brúarsporð af þeim sem þekktu vel
til hans.
Björn var orðinn nokkuð aldrað-
ur og þreyttur. Hann hafði barist
við veikindi undanfarin ár í kjölfar
hjartaáfalla og aðgerða sem hann
varð að gangast undir.
Á síðastliðnu ári eftir
mikil veikindi gekk
hann frá öllum sínum
málum, þ.e. ráðstafaði
sínu þannig að hann
bjó sig undir óhjá-
kvæmileg lok lífdaga.
Persónulega sagði
hann undirrituðum að
í veikindunum hefði
það legið á sér eins og
mara að hafa ekki
komið sínum málum
þannig fyrir að geta
fallið frá, sáttur við
sínar gjörðir.
Við Björn kynntumst fyrst sem
vinnufélagar i Sementsverksmiðju
ríkisins árið 1963. Frá árinu 1965
unnum við saman undir stjórn Páls
Indriðasonar og Gísla T. Kristins-
sonar á Vélaverkstæði S.R. til 1981.
Síðustu starfsárin í Sementsverk-
smiðjunni annaðist Björn alla
þvotta og sinnti þeim störfum eins
og öllum öðrum af stakri samvisku-
semi.
Meðan Björn var yngri og fram
yfir sextugt var hann mikill ákafa-
maður við störf, feiknasterkur og
afkastamikill. Hann var ekki allra
en einstaklega tryggur þeim sem
Hún tók öllu mótlæti með æðraleysi
og flaggaði ekki tilfinningum sínum,
sama á hverju gekk. Aldrei gafst
hún upp.
Magga vann lengst af við hótel-
og þjónustustörf. Hún vann lengi á
Hótel Vik. Seinustu árin áður en
hótelið var lagt niður unnu þau
hjónin þar bæði, Bjarni í eldhúsinu
og Magga í gestamóttökunni. Eftir
lokun Hótels Víkur tóku þau við
nýju mötuneyti ísbjamarins á
Grandagarði. Þar unnu þau þar til
þau hættu fyrir aldurs sakir.
Við systkinabörnin vorum sérlega
hænd að Möggu og Bjama og kom-
um iðulega í heimsókn, hvort heldur
var heim til þein-a eða á vinnustað.
Alltaf var tekið jafn innilega á móti
okkur og allt sem var þeirra að gefa
stóð okkur til boða. Þau hjónin vora
einstaklega gestrisin og þótti gaman
að vera innan um vini og ættingja.
Ekkert aumt máttu þau sjá án þess
að bjóða fram hjálp eða aðstoð.
Eftir að Bjarni féll frá bjó Magga
ein á Grandavegi 47. Henni þótti
alltaf mjög vænt um er gesti bar að
garði, því held ég hún hafi verið æði
einmana, þrátt fyrir góða og um-
hyggjusama granna.
Búseta mín erlendis undanfarin
ár gerði það að verkum að ekki urðu
samverustundirnar jafn margar og
vera skyldi, en þeim mun skemmti-
legri þau fáu skipti er við hittumst.
Ég vildi óska að þær hefðu verið
fleiri. En fyiár þessar stundir sem
og allar þær stundir sem við áttum
saman vil ég þakka og einnig það að
hafa auðgað líf okkar ættingjanna
með nærverunni.
Ég kveð þig kæra frænka með
söknuði og þökk í hjarta.
Blessuð sé minning Margrétar
Unnar Jónsdóttur.
Jón Ágúst Eggertsson,
Ósló.
Hjartkær frænka, Margrét Jóns-
dóttir, er fallin frá á áttugasta og
fjórða aldursári eftir þungbær veik-
indi. Nú þegar leiðir skiljast langar
mig að setja niður á blað hugrenn-
ingar mínar og minningabrot eins
og í ávarpi til þín, elsku Magga mín
Jóns, því margs er að minnast og
margt að þakka eftir langa, góða og
farsæla vináttu allt mitt líf.
Þú varst mér frá upphafi sem
besta amma, systir foðurafa míns
sem ég fékk aldrei að sjá þai- sem
hann lést tveimur áram áður en ég
fæddist en í staðinn fékk ég þig, vin-
áttu þína og væntumþykju. Mér
fannst alltaf svo gaman að koma til
þín og Bjarna, fyrst á Njálsgötuna
svo á Víðimelinn og loks á Granda-
veginn. Allt ykkar líf fannst mér
sveipað ævintýraljóma. Þið höfðuð
hann tók. Björn var einstaklega
næmur á umhverfi og náttúru,
hafði gaman af ferðalögum og úti-
vist eftir að tækifæri fóru að gefast
til slíks. Björn var spaugsamur og
hafði gaman af skemmtilegum frá-
sögnum og fólki og mundi allskonar
gamanmál og frásagnir en þó ekk-
ert sem var til að lítillækka náung-
ann.
Síðustu árin átti Björn heimili
sitt á Dvalarheimilinu Höfða, þar
leið honum vel og líkaði vel við alla
þó hann ætti til að vera stuttur í
spuna stundum.
í samtölum okkar hafði hann oft
orð á því hvað stúlkurnar væru góð-
ar við sig og allt starfsfólk frábært.
Björn var ljóðelskur og hagmælt-
ur og gerði bæði vísur og ljóð.
Margar vísur hans hafa birst í Sem-
entspokanum og einnig var birt ljóð
eftir hann í Lesbók Morgunblaðs-
ins. Gísli Sigurðsson, ritstjóri Les-
bókarinnar, hafði orð á því að í ljóð-
um Bjöi'ns væri sett fram einlæg
trú og skilningur á lífinu og um-
hyggja fyrir þeim sem minna mega
sín. Undir þetta get ég tekið og þar
með dáðst að því að nær ómenntað-
ur maður hefði slíkt vald á vísna- og
ljóðagerð sem Björn.
Að leiðarlokum kveð ég ágætan
vin og starfsfélaga fyi'ir hönd okkar
sem áttu með honum samleið í
Sementsverksmiðju ríkisins og bið
honum alls hins besta hjá skapara
himins og jarðar.
Gísli S. Einarsson.
búið og starfað öll stríðsárin í Dan-
mörku og fannst mér, ósigldri stúlk-
unni, heimili ykkar bera vott um
heimsbrag og þið svo veraldarvön.
Oft í ferðalögum til Spánar og ann-
arra framandi landa en í þá daga
var slíkt ekki eins sjálfsagt og það
er nú. Alltaf komuð þið með stór-
gjafir til baka, kjóla, dúkkur, leik-
föng og ekki má gleyma tyggjóinu.
Mikið þótti okkur pabba gaman að
koma til ykkar Bjarna, ræða lífið og
tilverana við ykkur Bjarna og þá
var oft viðkvæðið hjá honum „Já, þú
segir það Bogga“ og „Já, Bogga
mín, svona er nú þetta“. Margt var
skrafað og ég hlustaði af athygli.
Stundum fékk ég lánaða inniskóna
þína og sótti kaffibolla og lagði á
borð í setustofunni á Víðimelnum og
alltaf vora á boðstólum gosdrykkir
og annað góðgæti fyrir lítinn sæl-
gætisgrís. Þegar vel viðraði á sumr-
in drukkum við stundum úti á svöl-
um og þú sagðir mér frá heitu
löndunum og lífinu þar á svo Ijóslif-
andi hátt að ég ímyndaði mér sem
við væram saman á ferð í útlöndum.
Stundum leyfðuð þið mér og Sigga
stórabróður að koma með ykkur
niður á Hótel Vík. Þær ferðir vora
ógleymanlegar. Bjarni í eldhúsinu
við matargerðina og þú að stjórna,
ræða við gesti og leiðbeina starfs-
fólkinu. Oftast lauk heimsókninni
niðri í matsal hjá Bjarna sem bauð
upp á góðar veitingar.
Fátt er mér kærara í æsku-
minningunum en ferðir okkar sam-
an í bæinn á aðventunni til jóla-
gjafakaupa en þær urðu fyrir þína
forgöngu að árvissum viðburði í
minni tilvera. Alla haustmánuðina
var ég að safna fyrir gjöfum og þú
sífellt að hvetja mig til þess. Síðan
hringdir þú í byrjun desember og
nefndir daginn. Þá var haldið niður
á Laugaveg, á Skólavörðustíginn og
gjarnan endað niðri í Miðbæjar-
markaði á kaffihúsinu þar, við með
alla innkaupapokana, rjóðar í kinn-
um eftir búðarápið. Þá fengum við
okkur heitt súkkulaði í bolla með
rjóma og létum gamminn geisa í
samræðum um allt milli himins og
jarðar.
Það fór ekki fram hjá neinum sem
þekkti þig, hve mikið það áfall var,
þegar þú misstir Bjama. Þið voruð
sem eitt, nær alltaf nefnd saman,
Magga og Bjarni. Það lét engan
ósnortinn hve vel þú hélst reisn
þinni og styrk eftir fráfall hans og
allt til enda þrátt fyrir erfið veikindi
síðustu árin. Viljastyrkur þinn var
aðdáunarverður. Til hins síðasta
sagðist þú ætla heim á Grandaveg-
inn og hefðir gert það ef himnafaðir-
inn hefði ekki gripið inn í.
Að leiðarlokum vil ég enn þakka
þér ævilanga, ástríka vináttu og
elsku sem breiddi sig yfu1 börnin
mín og alla fjölskylduna. Oli litli
minn sendir þér kærleikskveðjur.
Ég mun ávallt geyma minninguna
um þig á sérstökum stað í hjarta
mínu og bið Drottin allsherjar að
taka þig og varðveita. Blessuð sé
minning þín.
Vilborg Ólafsdóttir.
Magga frænka er dáin. Lítill,
þreyttur líkami hennar hefur nú
fengið hvfld. Fregnin af andláti
hennar kom sennilega fáum á óvart,
því síðustu árin hafa verið henni
Möggu minni líkamlega erfið. Hún
hefur verið ótrúlega dugleg og stað-
ið af sér mikinn mótvind hin síðari
ár vegna veikinda. Magga hefur
verið fastur punktm- í tilveru minni
frá þvi ég man eftir mér. Sambandið
milli allra systranna var náið og
varla leið sá dagur á meðan mamma
lifði að hún og Magga töluðust ekki
við. Samtölin vora ekki alltaf löng,
því Magga var ekki kona margra
orða. Ég hef alltaf borið mikla virð-
ingu fyrir henni frænku minni sem
rausnarlegri framtakskonu. Eftir
andlát mömmu fannst mér samband
okkar Möggu breytast og styrkjast.
Þó enginn geti komið í stað eigin
mömmu, var Magga alltaf reiðubúin
að hlusta eins og mamma hefði gert.
Það var alltaf gott að koma í heim-
sókn til Möggu og Bjarna, fyrst á
Víðimelnum og síðan á Grandaveg-
inum. Eitt er víst að aldrei fór mað-
ur svangur frá þeim bæ. Eftir að ég
eignaðist mín eigin börn, hafa heim-
sóknir til Möggu verið fastur liður í
hverri íslandsdvöl. Alltaf hefur hún
tekið okkur opnum örmum og fylgst
af áhuga með framvindu mála hjá
okkur öllum. í síðustu heimsókn j
minni til íslands í júní sl. voram við
báðar bjartsýnar á að hún myndi
taka á móti mér og fjölskyldunni í
haust er við flytjum heim eftir rúm-
lega 12 ára búsetu í Noregi. Því
miður náðist það ekki og holrúmið
er stórt fyrir mig. Mig granar að
sama gildi um fleiri, því ég veit að
margii' litu inn til hennar. Hún tal-
aði sérstaklega hlýlega um ná-
grannakonur og vinkonur sínar á
Grandaveginum, þær Grétu og
Jónasínu, sem daglega heilsuðu upp
á hana og hjálpuðu með allskyns
viðvik. Það var gott að vita til þess
að vel var hugsað um hana Möggu
mína, ég vil fyrir hönd fjölskyldu
minnar færa þessum heiðurskonum
okkar bestu þakkir fyrir þeirra
hlýhug og hjálp.
Friður hvíli yfir minningu móður-
systur minnar.
Guðbjörg Eggertsdóttir,
Ósló.
Kæra frænka, þegar ég kveð þig
nú í dag rifjast upp margar minn-
ingar. Þú varst Reykjavíkurmær
fædd í vesturbænum og þó svo þú
flyttir yfir lækinn í nokkur ár fórstu
aftur vestur yfir því þar vildir þú
vera. Þú varst alltaf ákaflega fín og
vildir líta vel út á almannafæri. Þér 1
var mikið í mun að við hin værum
líka snyrtileg og vel til höfð. Þú
fylgdist vel með alveg fram á síðasta
dag þó svo að líkaminn væri þrotinn
þreki.
Magga frænka mín eignaðist ekki
börn með Bjarna Sigurjónssyni
manni sínum, má segja að ég hafi
komið þar í staðinn, því naut ég þess
að vera hjá þeim og fékk alla þá at-
hygli sem bam óskar og meira til.
Þegar ég nú lít til baka og rifja upp
æskuna vora helgamar hjá þeim i-
Möggu og Bjama ljúfar og góðar.
Það var snúist í kringum barnið og
ýmislegt eignaðist ég sem ekki var
algengt að börn fengju á þeim áram,
sérstaklega ekki þegar um stóran
systkinahóp er að ræða. Samband
okkar Möggu var alltaf mjög náið
og töluðum við saman í síma þótt
höf og fjöll aðskildu okkur. Svo
sterkt var okkar samband að þegar
dóttir mín fæddist kom aldrei annað
til gi-eina en að hún bæri nafn
frænku minnar. Fyrir dóttur mína
var hún sem amma og fylgdist hún
náið með öllu sem nafna hennar
gerði. Þegar svo Margrét nafna
hennar flutti af landi brott að námi
loknu héldu þær sambandinu með »
því að tala saman í síma. Þær höfðu ’’
fastan símatíma og ef hann féll nið-
ur varð Magga frænka óróleg og
hringdi í mig til að fá fréttir. Þegar
svo nafna hennar kynntist sambýlis-
manni sínum og til stóð að hann
kæmi til íslands beið hún eftir að fá
að kynnast honum. Þegar að því
varð bauð hún hann velkominn í
fjölskylduna og lýsti ánægju sinni
með sambandið. Þegar hún hitti
nöfnu sína og Erik talaði hún
dönsku eins og hún hefði aldrei yfir-
gefið Danmörku. Tíu dögum eftir að
þau fóra af landi brott kvaddi hún
þennan heim. Fyrir okkur er þetta
eins og hún hafi beðið þessa fundar
og þegar hún var búin að hitta þau
var tími kominn til að fara. Ég sjálf r
kvaddi hana viku fyrir andlátið á
leið til útlanda, þá sagði hún við
mig: „Ég verð ekki hér þegar þú
kemur aftur.“ Það var eins og hún
vissi nákvæmlega að hverju stefndi.
Við mæðgur kveðjum kæra frænku
og vin. Við biðjum góðan Guð að
blessa minningu hennar um leið og
við þökkum öll árin sem við áttum
saman.
Þóranna og
Margrét Unnur.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu f' ■
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett.
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að diskl-
ingur fylgi útprentuninni. Senda má greinar
til blaðsins í bréfasíma 569 1115, eða á net-
fang þess (minning@mbl.is). Nauðsynlegt
er, að símanúmer höfundar/sendanda fylgi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar- ^
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum/-