Morgunblaðið - 12.10.2000, Blaðsíða 49

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
FIMMTUDAGUR 12. OKTÓBER 2000 49
■
Lífsgöngu Magnúsar Helgasonar,
tengdaföður míns, er lokið. Þrátt
fyrir að hafa náð tæplega áttatíu og
fjögurra ára aldri er fráfall hans
okkur sem stóðu honum næst mikið
áfall. Þetta ár var búið að vera
Magnúsi gott. Erfið barátta við
krabbamein á síðasta ári hafði borið
góðan ái-angur, þrekið var að byggj-
ast upp og margt var á döfinni næstu
mánuðina. Það var ekkert fararsnið
á Magnúsi þegar alvarleg veikindi
dundu yfir fyrirvaralaust fimm sól-
arhringum áður en hann lést.
Þegar söknuðurinn er sár er gott
að leita í fjársjóð minninganna sem
eru svo ótal margar og hvert smá-
atriði skiptir nú svo miklu máli. Þeg-
ar ég varð hluti af fjölskyldu Magn-
úsar og Katrínar tengdamóður
minnar fyrir 15 árum skynjaði ég
fljótt sterkan persónuleika Magnús-
ar sem aldrei verður hægt að lýsa
með orðunum einum. Það var ekki
bara teinrétt göngulagið, snyrtileg
jakkafötin, gljáburstuðu skórnn-,
gullúrið í vestisvasanum og virðuleg-
ur hatturinn sem gerðu Magnús
tengdaföður minn að sönnum „sjent-
ilmanni“, það var annað og miklu
meira.
Hann sýndi mér alltaf mikla hlýju
og tillitssemi hans var einstök. Ávallt
hlustaði hann á mínar skoðanir af
föðurlegri umhyggju og bar virðingu
fyrir þeim þó að við værum ekki allt-
af á sama máli. Magnús var þó ekki
þekktur fyrir að liggja á skoðunum
sínum sem voru mjög skýrar og að
því er sumum fannst helst til íhalds-
samar, sérstaklega þegar stjórnmál
bar á góma.
Það var gaman að fylgjast með
Magnúsi þegar barnabörnin komu í
heimsókn á Einimel til ömmu og afa.
Það var fátt sem afi var ekki tilbúinn
að gera fyrir þau. Gilti þá einu hvort
honum var gert að taka þátt í leit að
páskaeggjum í árlegu páskaboði,
setja niður með þeim kartöflur eða
bruna út í bæ til að sækja upp-
áhaldsmatinn þeirra. Þolinmæði afa
Magnúsar kom stundum á óvart. Á
heimili ömmu og afa hafa austur-
lenskir vasar og lampar ásamt
postulínsstyttum haft mikið að-
dráttarafl fyrir yngsta barnabarnið,
Arnar Þór, sem nú er fjögurra ára
fjörkálfur. Á meðan við foreldrarnir
eltum þann stutta með lífið í lúkun-
um hlaupandi á milli dýrgripanna
var afi vanur að tala um það hlæj-
andi hve drengurinn væri duglegur.
Magnús fylgdist vel með því sem
þau eldri, Magnús Örn og Sunna
María, voru að gera. Hvatning frá
honum var þeim mikils virði bæði í
námi og leik.
Barnabörnin þrjú hafa verið skírð
á heimili ömmu og afa á Einimel sem
hefur myndað fallega umgjörð um
yndislegar athafnir. Ég held að ein
stærsta stund í lífí Magnúsar hafi
verið þegar hann hélt á eldri syni
okkar Helga, Magnúsi Erni, undir
skírn fyrir rúmum 11 árum og gaf
honum nafn sitt.
Magnús var afskaplega gestrisinn
og naut þess fram í fingurgóma að
taka á móti gestum. Hann var mikill
stemmningsmaður og kunni vel að
njóta augnabliksins hvort sem veisl-
an var haldin af stóru eða litlu tilefni.
I því sambandi er margt sem rifjast
upp: Magnús sjötugur í Kaupmanna-
höfn að fagna með fjölskyldu og
dönskum vinum. Magnús að flytja
okkur Helga fallega ræðu í brúð-
kaupi okkar. Magnús umvafinn fjöl-
skyldunni í jólaboði þeirra hjóna.
Magnús og Katrín með okkur í
berjamó þar sem slegið er upp
veislu. Þau hjónin að fagna 50 ára
búðkaupsafmæli í stórum hópi ætt-
ingja og vina. Lengi mætti telja.
Það að geta gengið til sinna starfa
dag hvern jafn lengi og raun bar
vitni var Magnúsi mikilvægara en
flest annað. Hann á að baki tæplega
fjörutíu ára starfsferil hjá málning-
arverksmiðjunni Hörpu hf. sem
framkvæmdastjóri eða starfandi
stjórnarformaður. Þegar kallið kom
var hann enn við störf, jákvæður og
hress.
En það var fjölskyldan sem var
hornsteinninn í lífi Magnúsar. Virð-
ing og umhyggja hans fyrir Katrínu
var aðdáunarverð og er missir henn-
ar mikill. Hann var ávallt til staðar
fyrir syni sína og fjölskyldur þeirra,
tilbúinn að rétta hjálparhönd, taka
þátt í lífi okkar bæði á gleðistundum
og einnig þegar á móti hefur blásið.
Þar sem Magnús var mikill ljóða-
unnandi og fór gjarnan með fallegt
ljóð við hin ýmsu tækifæri vil ég
ljúka þessum minningarorðum með
erindi úr ljóði sem við Magnús héld-
um bæði upp á og hann flutti oft svo
fallega.
Eitt bros - getur dimmu í dagsljós breytt,
sem dropi breytir veig heiliar skálar.
Þel getur snúizt við atorð eitL
Aðgát skal höfð í nærveru sálar.
Svo oft leyndist strengur í brjósti,
sem brast
við biturt andsvar, gefið án saka.
Hve iðrar margt líf eitt augnakast,
sem aldrei verður tekið til baka.
(EinarBen.)
Ég kveð ástkæran tengdaföður
minn með miklu þakklæti fyrir allt
það sem hann var börnunum og mér.
Minning hans mun lifa um alla fram-
tíð.
Arna Borg Einarsdóttir.
Ég kynntist Magnúsi Helgasyni
og Katrínu Sigurðardóttur konu
hans fyrst fyrir rúmum þremur ár-
um. Þau tóku strax vel á móti mér og
sýndu mér og syni mínum mikla vin-
semd og virðingu. Ég átti síðar meir
eftir að hitta þau mörgum sinnum og
í hvert skipti sem ég sótti þau hjón
heim kom Magnús mér á óvart.
Hægt og rólega gerði ég mér grein
fyrir því að Magnús væri einstakur
maður. Það má með sanni segja að
hann væri stórbrotinn andans höfð-
ingi og hafði mikil áhrif á mig á ýmsa
vegu. Ég fann það greinilega hve
skap okkar og kímni lá vel saman og
með okkur tókst góð vinátta. Kímni
Magnúsar komst m.a. sterklega til
skila þegar ég spurði hann einu sinni
hvað hann væri alltaf að lesa, en
hann var alltaf með opna bók á borð-
inu. Þá fékk ég þau svör að það væri í
raun og veru allt milli himins og jarð-
ar. Hann hefði meira að segja lesið
doktorsritgerð Sigga ótilneyddur.
Þetta var að sjálfsögðu sagt í gríni
því Magnús bar ómælda virðingu
fyrir sonum sínum báðum, þeim Sig-
urði og Helga, og var óspar á að hæla
þeim í mín eyru. Það fór ekkert á
milli mála að ég fann marga þá
mannkosti í hans fari sem ég hafði
hrifist af í skapgerð sonar hans Sig-
urðar Gylfa.
Það var einkum tvennt sem vakti
athygli mína í lundarfari Magnúsar
og það var hve hann spurði margs og
hve áræðinn hann var. Áhugi hans á
ólíkum viðfangsefnum kom mér sí-
fellt á óvart og ég gerði mér grein
fyrir að það kostaði oft áræði að
fylgja honum eftir. Mér varð þetta
endanlega ljóst þegar við ræddum
saman fyrir einu og hálfu ári um við-
skiptatækifærin á Veraldarvefnum.
Ég hafði farið á ráðstefnu um Vefinn
og sagði Magnúsi frá því. Hann
hreifst af möguleikunum sem þetta
furðufyrirbæri gefur og vildi allt um
það vita. Heila kvöldstund ræddum
við um öll þau tækifæri sem Vefur-
inn byði upp á og það kom í ljós að
hann var ótrúlega vel að sér um tölv-
ur og þá hnattvæðingu sem þeim
fylgdi. Hver hefði trúað því að maður
á jafn virðulegum aldri og Magnús
væri tilbúinn að til að sökkva sér í
hugmyndir sem margir af yngri
kynslóðinni láta sig litlu varða? Já,
það þarf ekki aðeins áhuga heldur
einnig áræði til að takast á við lífið og
mér fannst þessi aldni heiðursmaður
margoft sýna og sanna á þeim tíma
sem ég þekkti hann að hann hikaði
aldrei. Mér er það sérstaklega minn-
isstætt þegar ég bauð honum og
Katrínu heim til mín í fyrravetur.
Veðurútlit fyrr um daginn var
slæmt, það gekk á með byljum og
stífri suðvestanátt. Margir lentu í
vandræðum á Stór-Reykjavíkur-
svæðinu, en Magnús lét það ekkert á
sig fá, í matarboðið ætlaði hann sér.
Stundvíslega klukkan 18:00 voru þau
Katrín mætt á heimili mitt upp við
Korpúlfsstaði. Við nutum kvöld-
stundarinnar í góðra vina hópi og
Magnús og Katrín léku við hvern
sinn fingur allt kvöldið. Það sá ekki
út úr augunum fyrir blindbyl sem
skollið hafði á um kvöldið á meðan
við borðuðum. Síðar kom í ljós að
þetta var einn versti stormur sem
gekk yfir landið þennan vetur. Mér
leist ekki á blikuna þegar líða tók á
heimför gestanna góðu. Magnús lét
það ekki á sig fá og var óhræddur við
að ösla snjóinn út í bíl, til að hita
hann upp fyrir Katrínu.
Umhyggjan fyrir Katrínu leyndi
sér ekki, umhyggja sem hann ávallt
sýndi sínum nánustu við ólíkustu
tækifæri. Þetta flaug í gegnum huga
minn þegar ég stóð út við glugga og
fylgdist með baráttu Magnúsar við
veðrið. Eftir að bíllinn var orðinn
heitur sótti hann Katrínu og þau
lögðu af stað ofan úr Grafarvogi í
ofsaveðri og svarta myrkri. Móðir
mín var í samfloti með þeim hjónum
á sínum bíl og er enn að tala um
þetta áræði Magnúsar því henni var
ekki um sel þegar lagt var upp í
þessa svaðilför. Ég vil taka það fram
að mamma er tæplega 30 árum yngri
en Magnús. Þau komust öll á leiðar-
enda án þess að lenda í nokkru
óhappi og Katrín tjáði mér að Magn-
ús hefði ekið af miklu öryggi við erf-
iðar aðstæður. Þrefalt húrra fyrir
þér Magnús! Að mínu mati er þetta
lýsandi dæmi um ákveðni Magnúsar
og lífsgleði.
Hann tókst á við hverja raun eins
og ekkert væri, aldrei heyrði ég
hann kvarta. Málefni líðandi stundar
voru honum ofarlega í huga og þau
ræddi hann af krafti og eldmóði.
Einu sinni sem oftar hafði hann á
orði að Skarphéðinn og Páll postuli
væru sínir menn. Það er því engin
furða að mér hafi fundist áræði,
bjartsýni og góður húmor vera skýr
einkenni í skaphöfn og lífsstarfi
Magnúsar. Maður þurfti ekki að
þekkja hann lengi til að skynja þessa
eiginleika hans.
Magnús mun vera mér ávallt
minnisstæður og ungum syni mínum
sem hann náði að heilla og hrífa. Ég
finn að ég hef misst góðan vin.
Ég votta fjölskyldu Magnúsar;
Katrínu, Helga, Ömu, Sigurði Gylfa,
barnabömum og systmnum á
Miklubraut 50 mína dýpstu samúð.
Bryndís íris Stefánsdóttir.
Magnús Helgason var ræktunar-
maður í orðsins víðustu merkingu.
Gilti þar einu hvort um var að ræða
hefðbundna ræktun trjáa, garðrækt
eða annað það sem krefst nærgætni
og næmrar hugsunar ef árangur á að
nást.
Hann var maður mannræktar og
studdi sífellt við bakið á samstarfs-
mönnum og vinum. Uppörvandi,
hvatti menn til dáða, vakti metnað og
virðingu og var sannkallaður bmnn-
ur fróðleiks og skemmtunar. Allt var
þetta gert með hans hljóðláta og
hæga fasi sem var eitt af hans aðals-
merkjum.
Hann ræktaði orðið eins og best
verður gert með sífelldri vöku, eftir-
grennslan og námfýsi til alls þess er
fært var fyrir almenningssjónir. Gilti
þar einu hvort um var að ræða út-
varp, sjónvarp eða lestur blaða og
bóka, en á því sviði var hann einkar
afkastamikill og las allt til síðasta
dags aragrúa af bókum. Marga góða
bókina hefur hann í gegnum tíðina
lánað mér til lestrar og síðan lagt út
frá efninu, bent á athyglisverða
hluti, einkum sem viðkoma mannlífi,
sögu, atvinnuháttum eða öðm því
sem fangaði hugann við lesturinn.
Þá var alltaf jafngaman að fylgjast
með starfi ræktunarmannsins, ræða
um hvaða gerðir trjáa hentuðu best
eða tegundir af útsæði, sprettu, veð-
urfar, áburðarnotkun og svo mætti
lengi telja.
Það var ekki tilviljun að Magnús
kom sem sannur fyrirliði iyrir sínu
liði þegar hafist var handa við rækt-
un trjáa og mnna á nýju athafna-
svæði Hörpu fyrir um áratug. Þá
komu saman samstarfsmenn Magn-
úsar undir hans fomstu og lögðu
gmnninn að því notalega umhverfi
sem við höfum síðan fylgst með
ásamt honum vaxa og dafna og verða
til sannrar ánægju og prýði.
Það var ekki gert til að sýnast.
Heldur ekki til að reisa minnismerki,
tuma eða hallir, en stuðlað var að því
að allt yrði snyrtilegt, eðlilegt, ýkju-
laust og með fallegum blæ.
Ekki þarf að fara langt aftur til að
finna einlægan áhuga Magnúsar á
ræktun og samspilinu við hina frjóu
mold, en hann var Árnesingur að ætt
SJÁ NÆSTU SÍÐU ►

Móðir okkar,
VALGERÐUR SIGRÍÐUR ÓLAFSDÓTTIR,
Eystri-Sólheimum,
Mýrdal,
andaðist mánudaginn 9. október.
Börn hinnar látnu.
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, bróðir
og mágur,
SIGURÐUR EINARSSON
útgerðarmaður,
Birkihlíð 17,
Vestmannaeyjum,
sem lést miðvikudaginn 4. október, verður jarð-
sunginn frá Landakirkju laugardaginn 14. októ-
ber kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir, en þeim, sem vilja minnast
hans, er bent á Krabbameinsfélag íslands.
Guðbjörg M. Matthíasdóttir,
Einar Sigurðsson, Sigurður Sigurðsson,
Magnús Sigurðsson, Kristinn Sigurðsson
og aðrir aðstandendur.
+
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
BÁRA SIGFÚSDÓTTIR,
Bjargi við Mývatn,
sem lést á Fjórðungssjúkrahúsinu, Akureyri,
fimmtudaginn 5. október, verður jarðsungin frá
Reykjahlíðarkirkju föstudaginn 20. október
kl. 15.00.
Jón lllugason, Guðrún Þórarinsdóttir,
Sólveig Ólöf lllugadóttir, Birkir Fanndal Haraldsson,
Hólmfríður Ásdís lllugadóttir, Sigurður Guðbrandsson,
Finnur Sigfús lllugason, Guðrún Jónsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
.<
+
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengda-
faðir, afi og langafi,
MAGNÚS STEFÁNSSON,
sem lést sunnudaginn 8. október á dvalar-
heimilinu Hlíð, Akureyri, verður jarðsunginn frá
Akureyrarkirkju föstudaginn 13. október
kl. 13.30.
Guðrún Metúsalemsdóttir,
Ragna Magnúsdóttir, Magnús Aðalbjörnsson,
Finnur Magnússon, Guðrún Stefánsdóttir,
Jóhanna Magnúsdóttir, Arngrímur Brynjólfsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Fósturmóðir mín og systir okkar,
SIGRÍÐUR BOGADÓTTIR
frá Flatey á Breiðafirði,
sem lést þriðjudaginn 3. október sl„ verður
jarðsungin frá Laugarneskirkju föstudaginn
13. október kl. 13.30.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir, en
þeim, sem vilja minnast hennar, er bent á
Styrktarfélag vangefinna.
Kristinn Breiðfjörð,
Sigurberg Bogason,
Jón Bogason.
+
Öllum þeim sem auðsýndu virðingu og vinar-
hug við andlát og útför elskulegrar frænku
okkar, systur og mágkonu,
HULDU GUNNARSDÓTTUR
verslunarmanns,
Gautlandi 11,
færum við okkar innilegustu þakkir.
Aðstandendur.