Skírnir - 01.12.1909, Síða 8

296
Endurminningar.
Þá kom Sigurður ríðandi upp tröðina.
Eg stóð eins og agndofa og starði á hann. Og eg
fann sáran titring líða um mig.
Sigurður fór af baki, tók tauminn niður af makka
hestsins og kom til mín.
Eg lagði þvottinn frá mér á grjóthrúgu, er var á
hlaðinu, og studdi mig upp við snúrustólpann.
— Komdu sæl, Inga mín, sagði Sigurður og rétti mér
höndina. — Eg held nærri því að eg hefði ekki þekt þig, ef eg
hefði ekki verið búinn að frétta, að þú værir komin hingað.
— Komdu sæll, sagði eg og tók í hönd hans.
Okkur varð orðfátt nokkur augnablik.
— Þér líður víst vel? sagði eg svo, og dró að mér
höndina.
— Já, eg vona að þú komir einhvern tíma út að Seli
að finna mig, sagði Sigurður og brosti.
— Það getur vel verið.
Við þögðum aftur stundarkorn.
— Þú hættir alveg að skrifa og að finna okkur, sagði eg.
— Eg ætlaði nú alt af að skrifa þér, og jafnvel að fara að
hitta þig, en það varð aldrei af því, sagði Sigurður. Hann
strauk hendinni fram og aftur um skaftið á svipunni sinni,
og leit ekki á mig.
— Þú hefir ef til vill haldið, að okkur móður minni
þætti ekkert gaman að sjá þig eða frétta frá þér. Það
hefði þó verið fallega gert af þér, að koma snöggvast
heim til að sjá hana, áður en hún dó.
Henni hefði þótt vænt um að fá að sjá þig — hvað sem
mér líður, stundi eg svo fram ofur lágt.
Eg þrýsti vörunum fast saman, og eg fann að eg
fölnaði.
Sigurður þagði.
— Jæja, vertu sæll, sagði eg, og rétti honum höndina.
— Vertu sæl, sagði hann, og þrýsti fast að hönd minni.
Eg leit ekki á hann, en fann að hann horfði á mig.
Eg dró að mér höndina, beygði mig niður og tók þvottinn
í fang mér.