Gefn - 01.07.1872, Page 38

38
Engum var unnt að vinna þá þraut,
áranna liðu svo tíðir;
úngfrúar daga úngfrúin naut;
um síðir
gleymdust þeir garparnir fríðir.
Halur kom þá
horskrar að fá,
ást var í ylsælum barmi;
slíkur var enginn um Svafalaud
sverði að veifa með armi;
Albert var hsrtogi heitinn sá,
hann vildi sigra eða deyja,
heimtar að freistað hann megi fá,
en meyja
hræddist, og hann vildi beygja.
Bannaði fljóð
bölvaða slóð
riddara horskum að ríða;
þjóna hún sendi með svarrast bann,
slíkt mundi þó ekki hlýða.
Riddarinn kvað: »fyrst svanninn sór,
slíkt verður óhreift að standa.
híngað eg ei til að hræðast fór;
en vanda
að sigra þá svartnættis ganda.«
Svo mælti hann;
hrundin þá vann
sjálf fyrir siklíng að gánga;
grátandi heiddi hann gullfögur mær,
gulltárið rann niðrum vánga:
»Eg elska þig ekki, eg hermi það hreint,
hættu, þú mátt ekki ríða;
en þú ert svo fagur sem blómtré beint,
og fríða
fljótt má ei fjörið svo líða.«