Gefn - 01.07.1872, Side 39

»Hreysti er ei
enn þótt að mey
þannig þér veitist að vinna;
ofdirfska er það heimsk og hörð,
hugsaðu til daganna þinna!
Hrinda eg vildi í hættu þér síst,
hugðist eg meydóm að geyma —
eg særi þig, Albert, þú vilt ekki víst
því gleyma
að fjörið er farsælast heima.«
Á bæði sín kné
fyrir kappa hné
svanninn með særandi tárum;
en ekki það tjáði, því Alberts var
altekið hjartað af sárum.
»61aður eg þreyti í gínandi neyð,
grimd sú er þér ei að kenna;
optast er hættuleg elskunnar leið,
þar breuna
gífur, sem greiparnar spenna«.
Á fákinn hann sté
en á fagri hné
höfuðið nábleikt í harmi;
og auga grátlaust var ekki þar,
ekkert sló hjarta í barmi.
Presturinn signaði prúðan hal,
prýdd var svo brúðurin hvíta
líni, sem kinnarnar fölvar fal,
að líta
sem lilja er ljárinn skal bíta.
Hamarinn þá
hleypti hann á,
fákurinn fram mundi æða;
á höndina kysti í síðasta sinn
sá er ei neitt kunni hræða.