Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1908, Page 19

21
þó honum hafi ekki verið sagt nafnið. Þá hefir þar verið mikið af
sindri, sem nú er í burtu.
Það er mjög óvist, að Skallagrímur hafi bygt smiðju nokkur-
staðar á nesinu. Það, að sindur hafa fundist þar víða, bendir
fremur í gagnstæða átt. Eg hefi séð á fleirum en einum stað leifar
af rauðablástri þar, sem ekkert hús hafði verið, en að eins afl undir
berum himni, gjörður úr fáeinum steinum. Og þannig mun Skalla-
grímur hafa gert sumstaðar að minsta kosti. Hafi hann þó reist
smiðju á einhverjum stað, mundi eg geta til, að hún hafi staðið þar,
sem nú er bærinn Rauðanes. Því auðvitað er hann yngri og gæti
verið bygður upp úr smiðjutóftinni. Bærinn stendur á bergbrún við
sjóinn. En í fjörunni þar neðan undir liggur steinn, er mér virtist
hafa bæði stærð og önnur einkenni á borð við það, sem Skalla-
grímssteinninn mundi hafa, samkvæmt sögunni: svo sem 4ra manna
meðfæri, harður og sléttur vel. Hefði steinninn legið hjá bænum,
er vel hugsanlegt, að unglingar hefði velt honum ofan fyrir í gamni.
Annar steinn liggur þar skamt frá í fjörunui. Hann er miklu stærri,
og eigi jafnharður. Líkist hann að efni berginu fyrir ofan, og mun
hann hafa fallið úr því fyrir löngu og brimið svo sorfið hann þar.
Nafn nessins og bæjarins hafa sumir haft: Raufarnes. En
Rauðanes er vissulega hið rétta. í sjávarhömrum blasir þar hver-
vetna við lag af rauðleitri bergtegund undir blágrýtislagi, sem viða
hefir líka rauðleitan blæ. Sumstrðar vella »járniáarvatns«-upp-
sprettur út úr berginu. En mest ber á því í bergsbrúninni, sem
bærinn stendur á. Við þenna rauða lit er nesið án efa kent. Að
vísu er sams konar rautt berglag undir blágrýtinu í Digranesi (nú
Borgarnesi) og víðar á Mýrunum. En í Rauðanesi biasir það hvað
bezt við augum.
3. Ferð Egils á Alftanes.
Egla getur þess (kap. 31), að þá er Egill var »þrévetr« fóru
foreldrar hans og Þórólfr bróðir hans í heimboð á Alptanes, en Egill
fekk ekki að fara. Hann »undi illa við sinn hlut. Hann gekk or
garði ok hitti eykhest einn, er Skallagrímr átti, fór á bak ok reið
eftir þeim Skallagrími. Honum varð ógreiðfært um mýrarnar, því
hann kunni enga leið; en hann sá þó mjök oft reið þeira Skalla-
gríms, þá er eigi bar fyrir holt eða skóga . . . . síð um kveldit kom
hann á Álptanes«. Þessi frásögn þykir mörgum ótrúleg, bœði um
um aldur Egils og lika um ferð hans: að hann alls ókunnugur gat
farið svo langa, vandíarna og torfæra leið og komist þangað, sem