Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1929, Qupperneq 18

18
fékk ekki; fór hún þá sjálf út fyrir gluggann hjá amtmanni og bað
hann vinsamlega um ljós til að lesa við kvöldbænir sínar; hann bað
hana fara frá gluggunum og kvað hún skyldi fá ljós. Ekki kom það
að heldur. Hún bað þá stúlku, sem var hjá henni, að fara og biðja
um ljós, en stúlkan kvaðst ekki þora að gera það. Þá fór hún litlu
síðar að glugganum og bað að nýju um ljósið. Þá sagði amtmaður:
»Djævelen besætte dig!«, og fór yfir í herbergið til hennar og barði
hana. Skýrði hún landfógeta frá þessu næsta dag og sýndi honum
handleggina á sér, sem allir voru bláir og gulir. Bað hún landfógeta
láta sér eftir eitt af herberjum hans, svo að hún gæti verið alveg
laus við amtmanns-fólkið, en það þorði hann ekki fyrir amtmanni að
láta eftir henni. — Seinna sannfærðist hún um, að þetta hefði allt
verið gert að yfirlögðu ráði til þess að hún skyldi ekki borða framar
með amtmanni. Er greinilega skýrt frá þessu öllu í vitnisburði land-
fógeta.
Nú átti að lesa upp vitnisburð frú Þórdísar. Þá mótmælti verj-
andi því, að það yrði gjört, svo framarlega sem það hefði verið gjört
löglega í Nesi; kvaðst þó vilja heyra það úr honum, sem kæmi að-
almálinu við, ef Hákon sýslumaður þá vildi taka þann úrskurð sinn
aftur, að vitnisburðurinn hefði verið löglega lesinn í Nesi. Var nú
vitnisburðurinn lesinn upp aftur og má nú sjá, af hverju var sprottinn
mótþrói þeirra verjanda og amtmanns gegn því að hann yrði lesinn
upp. Fyrri hlutinn var líkur kafla í vitnisburði vísilögmanns, um líkið
og kistulegginguna, en svo kom skýrsla um það, að áður en ungfrú
Swartskopf kom, hafi madama Holm, nú Pipers, sent Maren Jespers-
dóttur til Þórdísar og beðið um saumnálar og þráð, og það hefði hún
fengið; síðan hefði Maren óskað að tala við hana í einrúmi; þá hefðu
þær farið inn í svefnherbergi frúarinnar og þar hefði Maren sagst
eiga að bera frú Þórdísi kærlega kveðju frá madömu Holm og spyrja
hana að, hvort hún gæti ekki útvegað henni svö kröftugan galdra-
mann, að hann gæti tortímt ungfrú Swartskopf, áður en hún næði
að komast í land. Frú Þórdís hafði ekki tekið þessu vel. Maren hefði
þá sagt, að ekki þyrfti að vera neitt undir því komið, hversu mikið
þetta kostaði, því að amtmaður skyldi borga það allt. — Hann hefði
nú raunar ekki verið heima þá, eftir því sem frú Þórdís vissi bezt.
— Nú lét verjandi lesa kröftugt mótmælaskjal frá sér gegn öllum
slíkum vitnisburðum, sem ekki kæmu aðalmálinu við, og væru þar
að auki fyrndir. — Því næst var lesinn vitnisburður prófastsekkjunnar
á Hausastöðum. Var hann góður og meinlaus; ungfrú Swartskopf
hafði ekkert talað við hana um grunsemd sína og ekkert hafði sést
grunsamlegt á líkinu o. s. frv. — Næsta dag (8. sept.) var þjónn