Árbók Hins íslenzka fornleifafélags - 01.01.1929, Side 76

76
sögn, því hárið má ekki vera eins og vant er, sett upp í snyrla, held-
ur svo lagað, sem þer vilið hafa það.
Það er gaman, að þér hafið getað komið dálitlu fylgi í kvenn-
fólkið. Þær geta gjört óttalega mikið, þar sem þær leggjast á, því
enginn er heitari í andanum. eða réttara að segja tilfinníngunum, og
enginn fylgnari sér eða jafnvel klókari, þar sem því er að skipta. Nú
ættið þér að geta fengið eitthvað frá Vorsaa, en ógæfan mun vera
sú, að honum þykir þið ekki díngla nóg aptaní sér, heldur fara ykkar
ferða. Það geta Danir aldrei fyrirgefið, þó það sé það eina sem get-
ur gagnað málinu bezt, því þeir vilja ekki láta okkur fara harðara en
þeim lízt, og ekki aðrar götur en þeir vísa oss, Getið þér ekki fengið
verkmennina, meðalborgarana og handverksmennina og beztu tómt-
húsmennina í íélag til framtaks og framkvæmda?
Það sem eg sendi yður, er í kassa, sem er sendur Bókmenta-
félaginu, og adresseraður til Páls Melsteðs. Gángi þér eptir því þar,
og munuð þér finna.
Forlátið línur þessar
Yðar einlægur vin
Jón Sigurðsson.
16.
Reykjavík 7. September 1870.
Háttvirti, góði vin!
Eg þakka yður margfaldlega fyrir allar myndirnar, sem mér lík-
uðu mikið vel. Eg þarf þær ekki betri, né meiri upplýsíngar um þær
að sinni. Mér þótti líka mikið vænt um að fá Bestiarius, af því að eg
hafði ekki áður allar myndirnar úr honum. Maður ætti að safna að
sér sem mestu af íslenzkum myndum til forngripasafnsins, að þær
séu þar til, hvað sem fyrir kann að koma. Eg hefi þegar allgott safn
af þeim, þó mig vanti margt. — Kvennmyndirnar úr 345 er ágætt
að hafa fengið, því þar sést allur búníngurinn frá 16. öld greinilega,
og líka silfrið þess kyns. Koffur, belti, brjóstspennur og sylgjur, sem
þar er sýnt, hefi eg þegar getað fengið frá 16. öld, og þar að auki
möttulsnisti eða skildi og gamla laufaprjóna, sem þó eru ef til vill
nokkuð ýngri; samt er það óvíst. Uppá þennan máta getum við sett
upp búnínginn frá 16. öld, þegar hver vill, ef við höfum efni á því;
og eins ætti maður að geta fengið flesta búníngana frá 18. öld, ef
landsmenn vildu dálítið hjálpa til, en það er eins og áhugi þeirra á
safninu fari allt af mínkandi, eftir því sem safnið eykst og fær meiri