Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 4

4
NORÐURLJÓSIÐ
ar og vilja skólastýrunnar. Hennar samþykki þurfti til.
Var mér falið að sjá um að fá það. Eg lagði því leið mína á
fund fröken Ingibjargar H. Bjarnason og tjáð.i henni
beiðni stúlknanna.
Nú var henni alveg nóg boðið. Þetta kom ekki til neinna
greina. Stúlkurnar vissu svo lítið í dýrafræði, sagði hún,
að þær gætu ekki haft nokkurt gagn af því að fara niður
í safn. Gat ég engum fortölum komið við, sem nægðu til
þess að breyta þessari afstöðu bennar, sem ég var alls
ekki samþykkur. En hennar nei var nei, og þar við sat.
Tjáði ég stúlkunum mínum þau málalok, og brugðust
þær ekki vel við og þó ver en ég bjóst við. Töldu þær, að
ég hefði haldið illa á máli þeirra, og væru þessi úrslit
mér að kenna.
Ég gat þess áður, að námsmeyjarnar í 3. bekk voru
mjög misjafnlega þroskaðar. Ein var sú mærin þar, sem
mér þótti bera allmjög af hinum á marga lund. Nú veittist
hún að mér, þóttaleg nokkuð og stoltleg, og sagði v.ið
mig: „Hvað eiginlega getið þér kennt okkur?“
Mér varð þegar Ijóst, að hér var um fullkomna uppreisn
að ræða. Hana varð að bæla niður hið bráðasta. Ég fann
samt, að þetta var réttmæt spurning. Ég var sjálfur 3.-
bekkingur eins og þær. Nú varð að grípa til skjótra ráða.
Ég minntist þess, að eitt atriði dýrafræðinnar hafði
mér virzt, að skólasystrum mínum geng.i verst að muna.
Það var, þegar kennt var um tennur dýranna og hin ólíku
hlutverk, sem þær gegna sakir lögunar sinnar. Það er mik-
ill munur á hvössum tönnum rándýrsins, sem rífur sundur
bráð sína, og jöxlum grasætanna, sem mylja eða mala
grasið með þeim.
Ég náði mér í skyndi í mynd af tönnum dýranna og
hengdi hana upp. Ég kallaði síðan á þennan fagra and-
stæðing minn og nú uppreisnarleiðtoga og bauð, að hún
skyldi gera grein fyrir ólíkum hlutverkum þeirra. Spurði
ég fyrst um hið léttasta og fékk þá greið svör. En er spurn-
ingarnar tóku að þyngjast, fann ég, að svörin komu af
minna öryggi en fyrr. Loks kom að því, að ég fékk ekki
svar við spurningu minni. I stað þess að svara brá hin
glæsilega mær höndum fyrir andlit sér og hljóp í sæti sitt.
Þar með var úr því skor.ið, að eitthvað gæti ég kennt þeim.
Ekki jókst hjá þeim áhuginn og var til lítils að spyrja
þær sumar í tímum. Brá ég því á það ráð, að yfirheyrslur
urðu skriflegar. Þær komu með krók á móti bragði, höfðu
dýrafræðina opna í skólaborðshólfunum og lásu hana þar.
Ég lét mér þetta lynda, sagði þó við þær, að það væri
gott, að þær læsu einhvern tíma. Svo brá ég einnig á það
ráð að láta þær gera stíla um ákveðin dýr. Man ég það,
að þær gerðu stíl um úlfaldann.
Einhver allrabezta, ef ekki bezta ritgerðin, var frá
stúlkunni, sem ég hafði fengist við í „uppreisnar“-tíman-
um. A svo sem tveimur stöðum setti ég eitthvað rautt í
hana. Er hún hafði litið yfir hana, rétti hún mér stílinn
og mælti á þessa leið:
„Ég ætla að gefa yður hann til minningar um mig.“
Þetta var alveg óþarfi af henni, blessaðri. Það kom
ekki til greina, að ég gleymdi lienni eftir þennan atburð,
er hún spurði: „Hvað eiginlega getið þér kennt okkur?“
Ef til vill fyrir þá sök varðveitti ég ekki stílinn svo vel
sem skyldi, og hann týndist einhvern veginn. Mér þykir
þetta leiðinlegt nú, að ég skyldi glata þessari gjöf frá
söngkonunni víðfrægu, henni Maríu Markan.
Ásgeiri batnaði, og hann kom heim. Þá beið hans vegg-
teppi, sem frú Dóra óf til að gefa honum, er hún heimti
hann aftur heim. Ég þekkti lítið til ástarinnar, en ég skildi
samt, að þarna var einlæg ást að verki. Ég sá það af
svip hennar og heyrði það af málrómi hennar, er hún
sýndi mér þetta verk sitt. Á listfengi hennar í meðferð á
litum og handbragð bar ég lítið skyn. Þar kom ég ekki
minninu að.
Asgeir greiddi mér svo fyrir þessar kennslustundir,
sem ég kenndi fyrir hann. Þá gat ég farið til úrsmiðsins
og goldið honum skuld mína.
Ég man ekki, hvort mér varð það þá þegar ljóst, að
Guð hafði sent mér þessa kennslu, til þess að ég gæti greitt
þessa óvæntu skuld. En mér varð það ljóst samt, og hafi
ég ekki þakkað honum þá, geri ég það nú. Ég hefi ekki
ritað þessa frásögu til að skemmta lesendum mínum ein-
ungis, heldur til að gefa Guði dýrðina fyrir hjálp hans
við mjög óverðugt barn sitt.
Oftsinnis hefi ég fengið að þreifa á því um dagana,
hve gott er að eiga Guð að föður, vegna trúar á frelsar-
ann okkar góða, soninn hans Drottin vorn Jesúm Krist.
Ég veit líka, að Guði er það þóknanlegt, þegar einhver
mannssál vill vera sem lítið barn, sem lætur hann leiða
sig og annast. Sá Guð, sem fæðir fuglana, gleymir ekki
þeim mönnum, sem fela sig honum á vald og treysta á
náð hans og miskunn vegna nafns Drottins Jesú.
S. G. J.
--------x---------
Hugleiðingar lianda konum
I. Olíkt val og örlagaríkt.
Ejtir Þóru G. Pálsdóttur.
Rutarbók er lærdómsrík, ef við athugum hana. Hún
gerðist á dögum dómaranna, á þeim tímum, þegar hver
maður gerði það, sem honum líkaði vel, eins og segir
annars staðar í biblíunni.
Fyrst er sagt frá því, að hallæri var í landinu. Þá seg-
ir frá fjölskyldu einni, sem hallærisins vegna tekur sig
upp frá ættborg sinni og fer til Móabslands til að dvelj-
ast þar sem útlendingar. I Móabslandi bjuggu haiðingj-
ar, sem dýrkuðu hjáguði, og með því að flytjast til lands
þeirra steypti þessi fjölskylda sér í allmikla hættu. Minn-
ir þetta á fólk nú á dögum, sem verður að lifa án sam-
félags einangrað innan um fjöldann, sem lítið eða ekk-
ert kærir sig um Guð eða hefir aðrar trúarskoðanir en
það sjálft. Sá maður eða fjölskylda, sem slíkt gerir, þarf
að sýna sérstaka árvekni og einbeitni, eigi hún ekki að
dragast með af aldarhætti heimsins í kringum sig.
Getum við nokkuð ásakað þessa fjölskyldu? Þekkjum
við á íslandi nokkuð til hallæris af eigin raun? Ekki su