Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 13

NORÐURLJÓSIÐ
13
ÉG TRÚI Á KRAFTAVERK
1. Amelia Holmquist.
Eftir Kathryn Kuhlman.
Þeir komu með hana á sjúkrabörum. Líkaminn henn-
ar smávaxni var átakanlega horaður, en hún var alklædd!
Hún var svo fullviss um, að hún mundi losna af þessum
sjúkrabörum —- svo viss um, að Guð mundi lækna hana
— svo viss um, að hennar dagur væri í dag, að hún hafði
beðið manninn sinn að klæða sig, áður en hún var bor-
in út í sjúkravagninn, sem beið hennar. Amelia Holm-
quist var þá algerlega ósjálfbjarga af liðagigt; hver taug
í líkama hennar var sjúk.
Hún var sænsk kona og lúterstrúar, en hún lætur ekki
bregðast að segja talsvert hreykin — með svo miklum
erlendum málhreim, að það er erfitt að skilja hana: —
„Eg er bandarískur borgari.“ Eftir stutta þögn bætir hún
brosandi við: „En ég býst við, að þið getið sagt, að fram-
ar öllu sé borgararéttur minn hið efra — hjá Drottni.“
Nokkrum árum áður tók Amelia eftir, að liðamótin í
líkama hennar virtust stirð og bólgin. Er þrautirnar knúðu
hana loks til að leita læknis, kvað hann upp þann úrskurð,
að þetta væri ein tegund af liðagigt.
Hann fyrirskipaði venjulega meðferð: hita, nudd, lyf
og æfingar til að halda liðunum hreyfanlegum, en allt til
einskis. Henni gekk verr og verr að hreyfa armana eða
lyfta þeim upp. Með mestu erfiðismunum gat hún sezt á
stól, en staðið upp aftur gat hún ekki. Rösklegt göngulag
hennar breyttist í kvalafullt skjökt. Loks gat hún aðeins
gengið með því að nota stafi. Liðamót hennar öll voru
orðin aflöguð. Loks varð hún alveg rúmföst.
„Þegar hér var komið,“ segir hún, „leit einhver grann-
kona mín inn til mín. Hún færði mér litla, rauða bók, sem
nefndist: „Læknandi snerting Drottins,“ sem rituð var
af einhverri Kathryn Kuhlman. Hún sagði mér, að ung-
frú Kuhlman talaði í útvarp daglega, og ég skyldi ekki
láta það bregðast að hlusta á hana.“
Amelia las litlu bókina og hlustaði á útvarpið, og nýr
heimur tók að opnast fyrir henni, segir hún.
„Ég hafði sótt kirkju alla mína ævi,“ segir hún, „en
fram að þessu vissi ég ekki, að Guð læknar nú á dögum
eins og hann gerði fyrir nálega tvö þúsund árum; og ég
vissi ekkert um raunverulega trú, unz ég las þessa litlu
bók og fór að hlusta á ungfrú Kuhlman.“
Þegar hér var komið, var Amelia Holmquist orðin al-
veg ósjálfbjarga. Hún gat ekki snúið höfð.inu til hið
minnsta eða hreyft nokkurn hluta líkamans. Hún leið að
heita mátti stöðugar þjáningar. Líkaminn allur var svo
aumur, að hún varð ekki lauguð í vatni, heldur varð að
strjúka hana varlega með baðmull, vættri með olíu.
Ur eðlilegri líkamsþyngd hafði hún létzt um nærri 22
kg., og hún var dauða nær af ofþreytu, en það er ástand
um það bil tveggja sjúklinga af hundraði þeirra, sem
komnir eru á hennar stig í sjúkdómnum.
Þegar hún las og hlustaði á útvarpið, fór trú hennar
að vaxa. I fyrsta sinn á mörgum árum fór að vakna í
hjarta hennar, sem lengi hafði verið vonlaust, sú sannfær-
ing, að hún gæti aftur lifað eðlilegu lífi.
Dag nokkurn, er hún hafði hlustað á útvarpið, spurði
hún mann sinn, hvort hann vildi næsta sunnudag flytja
hana í sjúkravagni til guðsþjónustu, sem haldin yrði í
Stambaugh sahium í Youngstown í Ohio. Hann neitaði
því. I fyrsta lagi vegna trúarskorts, og í öðru lagi vegna
þess, að vegalengdin var of löng.
„Þá fór ég,“ segir Amelia, „að biðja Guð, að hann
léti ungfrú Kuhlman koma nær Akron, svo að ég gæti
komizt til hennar, og hann svaraði bæn minni. Mánuði
síðar átti að halda guðsþjónustu í Canton í Ohio, og ég
vissi, að þangað gæti ég komizt auðveldlega."
Samið var um að fá sjúkravagn, og árla næsta sunnu-
dag vakti Amelia mann sinn og bað þess, að hann klæddi
hana. Hann varð steinhissa.
„Hvers vegna?“ vildi hann vita. „Fólk fer ekki í ferða-
lög alklœtt á sjúkrabörum.“
„Af því,“ svaraði kona hans, og andlit hennar ljóm-
aði, „að ég veit, að í dag er lækningardagur minn. Ég
ætla að rísa upp og ganga frá sjúkrabörunum, og þegar
ég geri það, verð ég að vera í einhverju af fötum.“
Ósamþykkur, efablandinn, en til þess að þóknast henni
eins og óþægum krakka, fór hann að leita að kjól handa
henni, sem hnepptur væri að framanverðu, því að armana
gat hún ekki hreyft, livað þá lyft þeim upp yfir höfuð
sér. Loksins fann hann kjólinn, klæddi hana og greiddi
hár hennar. Hún var ferðbúin rétt um leið og sjúkra-
vagninn kom að dyrunum.
Þeir lögðu hana varlega á börurnar til þess að valda
ekki óþörfum þjáningum. Erfitt var að komast hjá þeim,
þar sem það voru aðeins tveir litlir blettir á baki hennar,
þar sem mátti snerta hana og lyfta henni án þess að valda
miklum sársauka. Þeir báru hana síðan út og komu henni
örugglega fyrir í sjúkravagninum og manni hennar við
hlið hennar.
Vagninn var rétt að renna af stað, þegar hún kallaði
til ökumannsins: „Ó, bíddu, farðu ekki strax. Við gleymd-
um kápunni minni.“
Maður hennar leit á hana með vantrúarsvip. „Kápunni
þinni,“ sagði hann. „Hvað í veröldinni hefir þú að gera
með kápu? Það er breitt yfir þig frá hvirfli til ilja.“
„Jú,“ svaraði hún, „en ég get ekki verið í ábreiðum,
þegar ég fer heim. GERÐU SVO VEL AÐ SÆKJA KÁP-
UNA MÍNA.“
Maður hennar starði á hana andartak, alveg orðlaus.
Síðan fór hann inn í húsið og kom aftur með kápuna á
handleggnum.
Afstaða Ameliu Holmquist við þetta tækifæri sýnir
mynd af grundvallarskilyrðum guðdómlegra lækninga: al-
ger og skilyrðislaus eftirvænting, að lækning muni eiga
sér stað. Amelia Holmquist átti þennan dýrmæta fjársjóð,
sem við köllum TRU. Trúin er ekki eitthvað, sem hægt er
að handleika og efnagreina. Hún er heldur ekki eitthvað,
sem við getum „æst upp“ í okkur sjálf. HÚN ER GJÖF
GUÐS. „Því að af náð eruð þér hólpnir orðnir fyrir trú,