Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 34

34
NORÐURLJÓSIÐ
og veðrið lægð.i, þá tilbáðu þeir hann, sem voru í bátn-
um og sögðu: „Sannarlega ert þú sonur Guðs.“ (Matt.
14. 33.). í okkar þýðingu stendur: „veittu honum lotn-
ingu,“ en á frummálinu, grískunni, er notað sama orðið
í Matt. 4. 10. og 14. 33. En Jesús frá Nazaret hefir ekkert
á móti þessari tilbeiðslu. Hann finnur ekki að lærisvein-
um sínum né ávítar þá fyrir þetta, þó að hann gerði það
stundum við önnur tækifæri.
Til samanburðar skal geta þess, að postulinn Pétur
leyfði eigi Kornelíusi hundraðshöfðingja að veita sér
lotningu, tilbiðja sig (sama orðið á gísku), er hann féll
að fótum Péturs. Hann sagði: „Stattu upp, ég er maður
sem þú.“ (Post. 10. 25., 26.).
Þegar Jesú skildist frá lærisveinum sínum „og varð
upp numinn til himins,“ lesum vér: „Og þeir tilbáðu hann.“
Þessi orð eru ekki í öllum handritum nýja testamentisins,
satt er það, en þetta er í fullu samræmi við það, sem þeir
gerðu þessa nótt, er þeir tilbáðu Jesúm í bátnum. Vitring-
arnir frá Austurlöndum tilbáðu hann sem lítið barn. (Matt.
2. 11.), og lærisveinarnir tilbáðu hann á fjallinu í Galíleu
eftir upprisu hans (Matt. 28. 17.). Bæði fyrir og eftir
upprisu sína var Jesús frá Nazaret tilbeðinn, meðan hann
var hér á jörðu, og það af fólki, sem vissi, að tilbeiðsla
tilheyrði Guði.
Einhver kann að hugsa, að þeir, sem tilbáðu hann, hafi
gert það í góðri trú, án þess að það væri rétt, sem þeir
gerðu. En þessari mótbáru verður ekki komið við, af því
að enginn Gyðingur tilbað mann eða líkneski og heldur
ekki hinir fyrstu kristnu menn. Þeir létu heldur kvelja
sig og deyða.
Þegar Jóhannes postuli hafði séð hinar miklu sýnir,
sem Opinberunarbókin geymir, fannst honum svo mikið
til um það, sem honum hafði verið sýnt, að hann féll að
fótum engilsins til að tilbiðja hann. En engillinn sagði:
„Varastu þetta! Ég er samþjónn þinn og bræðra þinna,
sem hafa vitnisburð Jesú; tilbið þú Guð.“ (Opinb. 19.
10.).
Eigi að síður er þessi engill einn þeirra engla, sem rit-
að er um: „Allir englar Guðs skulu tilbiðja hann.“ (Hebr.
1. 6.). Hvern eiga þeir að tilbiðja? Soninn, erfingja allra
hluta; hann, sem er „orðinn englunum þeim mun meiri,
sem hann hefir að erfðum tekið ágætara nafn en þeir.“
Þetta sýnir, að Jesús frá Nazaret var ekki engill í for-
tilveru sinni, því að hann erfði þetta ágætara nafn. Hvaða
nafn er það? Þetta, sem Guð segir um Soninn: „Hásæti
þitt, O Guð, er um aldir alda, og sproti réttvísinnar er
sproti ríkis þíns.“ (Sjá Hebr. 1. 1.—8.).
Lesendur eru beðnir að gá vel að því, að hér er það
Guð, Fað.irinn, sem kallar Soninn Guð. Síðan eru þeir
beðnir að minnast þess, sem ritað er: „Ef vér tökum
manna vitnisburð gildan, þá er Guðs vitnisburður meiri,
því að þetta er vitnisburður Guðs, að hann hefir vitnað
um son sinn .... Sá, sem ekki trúir Guði, hefir gert hann
að lygara, af því að hann hefir ekki trúað á þann vitnis-
burð, sem Guð hefir vitnað um son sinn.“ (I. Jóh. 5. 9.,
10.).
Jesús er tilbeðinn á himni.
Ef einhver skyldi óska eftir að sjá enn gleggri vitnis-
burð frá Guði um guðdóm Jesú frá Nazaret, þá komi sá
hinn sami nú, skoði og heyri í anda þann atburð, sem lýst
er í Opinb. 4. og 5. kafla.
í fyrri kaflanum er Guð, Skaparinn, tilbeð.inn. Himn-
eskar verur falla fram og segja: „Verður ert þú, Drott-
inn og Guð vor, að fá dýrðina og heiðurinn og máttinn,
því að þú hefir skapað alla hluti, og fyrir þinn vilja urðu
þeir til og voru skapaðir.“
f 5. kafla sér Jóhannes bók í hendi hans, sem í hásæt-
inu sat. Hún var innsigluð. Enginn á himni eða á jörðu
eða undir jörðinni reyndist maklegur að taka við bók-
inni og leysa innsigli hennar, nema Jesús frá Nazaret,
sem er nefndur í þessum kafla og víða annars staðar í
Opinberunarbókinni: lambið, lamhið hið slátraða, af því
að hann dó fyrir syndir vor mannanna.
Þegar nú Jesús hefir tekið við bókinni, falla himnesku
verurnar fram fyrir honum alveg eins og þær höfðu fallið
fram fyrir Guði áður. Hann segir ekki neitt v.ið þessu, að
vera heiðraður jafnt og Guð, Skaparinn. Guð segir held-
ur ekkert við því, þó að Jesús fái þennan heiður. Leitin
á himni, jörðu og undir jörðinni hafði leitt í Ijós, að
Jesús hafði algera sérstöðu. Hann tilheyrði ekki hinu
skapaða.
Þetta er samt ekki nógur heiður handa honum. Næst
taka englarnir við og segja með hárri raustu: „Maklegt
er lambið hið slátraða (Jesús frá Nazaret) að fá máttinn
og ríkdóm og vizku og kraft og heiður og dýrð og lof-
gjörð.“ Þetta var svo stórkostleg viðurkenning á guð-
dómi hans, að óhugsanlegt er, að nokkur sköpuð vera
geti hlotið hana.
Meira var þó í vændum. Þá heyrir Jóhannes „sérhverja
skepnu, sem er á himni og á jörðu og undir jörð.inni og
á hafinu og allt, sem í þeim er, segja: „Honum, sem í
hásætinu situr, og lambinu (Jesú frá Nazaret) sé lofgerð-
in og heiðurinn og dýrðin og krafturinn um aldir alda.
Og verurnar fjórar sögðu: Amen. Og öldungarnir féllu
fram og veittu lotningu (tilbáðu).“
Við höfum lesið hér, að með fullu samþykki Guðs,
Skaparans, er Jesú frá Nazaret gefin jöfn dýrð og hon-
um sjálfum, jöfn tilbeiðsla. Þó hafði hann sagt: „Ég er
Jahve (Drottinn), og dýrð mína gef ég eigi öðrum.“ Hann
hafði ennfremur sagt: „Ég er hinn fyrsti, og ég er hinn
síðasti, og enginn Guð er til nema ég.“ (Jes. 42. 8.; 44. 6.).
Skýringin á þessu er einföld og aðeins ein: Jesús frá
Nazaret var og er „hinn mikli Guð og frelsari vor,“ eins
og postulinn Páll ritaði.
Jahve (Drottinn) er Jesús.
Við tökum eftir því, að Jahve (Drottinn) sagði: „Ég
er hinn fyrsti og hinn síðasti.“ Þessi orð notar Jesús frá
Nazaret um sjálfan sig í Opinb. 1. 18., er hann segir við
Jóhannes: „Vertu ekki hræddur, ég er hinn fyrsti og hinn
síðasti og hinn lifandi; og ég var dauður, en sjá, lifandi
er ég um aldir alda.“ I 22. kafla, 12. og 13. versi, segir