Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 37

NORÐURLJÓSIÐ
37
Það var aðeins hægt með einu móti: með bæn. Ég bað
á móti þessu myrkravaldi, sem vildi halda þessari sál, eins
og öllum öðrum sálum, frá Kristi, frelsara hennar. Ég
bað Guð að ónýta áhrif djöfulsins og „binda“ hann. (Matt.
12. 29.). Þetta gerði ég að sjálfsögðu ekki upphátt. Síð-
an hélt samtalið áfram, sem fallið hafði niður þessa stuttu
stund.
Ég var með nýja testamenti, og nú las ég eða lét hana
lesa þessa r.itningargrein: „Því að laun syndarinnar er
dauði, en náðargjöf Guðs er eilíft líf í Kristi Jesú Drottni
vorum.“ (Róm. 6. 23.).
Ég spurði svo: „Hvað eru laun?“
„Eitthvað, sem ég vinn fyrir,“ svaraði hún.
„Hvað er náðargjöf?“
„Eitthvað, sem mér er gefið, sem ég á ekki skilið.“
„Hvað er þessi náðargjöf?“
„Hún er eilíft líf.“
„I hverjum er þessi náðargjöf?“
„Hún er í Jesú Kristi."
„Hver gefur þessa náðargjöf?“
„Guð,“ svaraði hún.
„Viljið þér eignast þessa náðargjöf, sem er eilíft líf?“
„Já,“ svaraði hún.
„Þá skuluð þér,“ sagði ég, „segja Guði frá því, að þér
takið á móti gjöf hans, sem er eilíft líf í Kristi Jesú, og
þakka honum fyrir hana.“
„Þarf ég að gera það upphátt?“ spurði hún.
„Nei,“ svaraði ég.
Þá spennti hún greipar á brjósti sér og lokaði augun-
um. Hvað fór á milli sálar hennar og Guðs, get ég ekki
sagt. Hitt veit ég, sem verið hefi viðstaddur fæðingu
tveggja dætra minna, að fæðing þeirra inn í þennan heim
var ekki greinilegri en sú breyting, sem varð á skilningi
Guðrúnar á andlegum efnum við þessa þögulu stund.
Við héldum áfram að ræða andleg efni dálítið enn,
áður en ég kvaddi hana. Mér varð þá ljóst, að það, sein
henni hafði verið óskiljanlegt með öllu, t. d. í sambandi
við verk Krists fyrir okkur og afstöðu okkar gagnvart
honum, var henni nú eins skýrt og dagsljós.ið. Hún hand-
aði til mín hendinni og mælti: „Þér þurfið ekki að útlista
þetta, það er hlýðni út í yztu æsar.“ Atti hún þar við af-
stöðu lærisveina Krists gagnvart Meistara sínum.
Brúður lífsins.
Guðrún heitin lifð.i um það bil tvö ár eftir þetta. A tíma-
bili hresstist hún heldur og lá ekki alltaf rúmföst. En ekk-
ert gat haggað þeirri trú hennar, að hún mundi deyja á
vissum degi 1936, því að það hafði hana dreymt. Við
skrifuðumst á, og ég reyndi að beina hugsunum hennar
að því, að Drottinn gæti læknað hana. En það fann eng-
an hljómgrunn. Þó skrifað.i hún eitiu sinni, að fengi hún
heilsuna aftur, þá vildi hún helzt verða „líknarsystir“
(diakonissa).
Um þessar mundir gerði ríkisstjórnin þær ráðstafanir
til sparnaðar á gjaldeyri, að bannaður var innflutningur
á ávöxtum. Þetta bann kom illa við Guðrúnu, því að á-
vextir voru aðalfæða hennar, sagði hún mér, er ég hitti
hana sumarið 1936. Hún lagðist alveg rúmföst, og leið svo
að þeim degi, er hún átti að deyja, samkvæmt draumn-
um. Hún dó samt ekki þann dag, heldur nokkrum vikum
síðar.
Móðir hennar sagði mér seinna þannig frá viðskilnaði
hennar:
Daginn, sem Guðrún kvaddi þennan heim, greip hún
spegilinn sinn og sagði: „Skyldi hann nú segja mér satt?
Ég held, að hann segi mér satt núna.“ Hún tók sem sé
eftir því, að dökkir blettir voru komnir á líkama hennar.
Hjúkrunarkona var þarna viðstödd.
Hún sagði skömmu síðar við móður sína og hjúkrunar-
konuna: „Ég vildi, að þið sæjuð það, sem ég sé. Ó, hvað
það er dýrlegt hérna inn.i.“
Hún bað þær síðan að syngja sálma. Þær gerðu það,
og tók hún undir með þeim. Að tveimur stundum liðnum,
minnir mig, tók hún aftur til máls og mælti hið sama og
fyrr:
„Ég vildi, að þið sæjuð það, sem ég sé. Ó, hvað það er
dýrlegt hérna inni.“
Rétt á eftir reis hún til hálfs upp í rúminu, ljómaði af
fögnuði og kallaði: „Jesús Kristur! Hann lifir! Hann lif-
ir!“
Þá hallaði hún sér aftur á koddann og gaf upp and-
ann. Hjúkrunarkonan sagði þá, að aldrei hefði hún séð
nokkra manneskju deyja þannig.
Brosið á andliti Guðrúnar, brúðar hins eilífa lífs, megn-
aði ekki dauðinn sjálfur að afmá. Móðir hennar skreytti
kjólinn hennar með rósum. Síðan fékk hún ljósmynd-
ara til að taka mynd af henni.
Erú Ragnhildur, móðir Guðrúnar, sýndi mér síðar þessa
mynd af dóttur sinni. Þarna lá hún í hvílu sinni. Éagn-
aðarbrosið var á andliti hennar. Hún var farin héðan sæl,
farin til að vera með Jesú Kristi, af því að „Jesús Kristur,
hann lifir, hann lifir.“
Hlutverkinu, sem ég fann, að frú Valgerður Briem fól
mér, var lokið. Héðan af þurfti Dúna ekki á trú að halda,
því að takmarkinu var náð, skeiðið runnið á enda, skipið
komið í höfnina himnesku eftir sævolk á hafi jarðlífsins.
Guðs var dýrðin. Hann hafði svarað bænum þeirra, sem
beðið höfðu fyrir Guðrúnu.
„Eitt sinn skal hver deyja.“ Stundin rennur upp, fyrr
eða síðar, að menn standa andspænis dauðanum. Þegar
sú stund rennur upp, er gott að hafa þekkt og elskað frels-
arann eina, Drottin vorn Jesúm Krist, hann, sem er stoð
í lífinu og styrkur í dauðanum.
Má ég spyrja þig: Ertu viðbúin(n)? Ertu orðinn stað-
fastur eða staðföst í trú þinni? Getur þú sagt með Páli
postula: „Ég veit, á hverjum ég hefi fest traust mitt, og
ég er sannfærður?“
Vilt þú ekki fara eins að og Guðrún heitin Böðvars-
dóttir? Ég bið þig að gera það. I framréttri hönd Guðs,.
sem er kærleikur, er náðargjöfin, eilífa lífið í Kristi Jesú.
Tak þú á móti þessari gjöf og þakkaðu Guði fyrir hana.
Tak þú á móti „náðargjöf Guðs, sem er eilíft líf, í Kristi
Jesú, Drottni vorum.“ Tak á móti honum sjálfum.
S. G. ].