Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 40

40
NORÐURLJÓSIÐ
Endurnýjað hjónaband
Ejtir Frank Jennings.
Hafskipið Orcades var komið fjögurra daga siglingu
frá Sidney (í Astralíu) og átti eftir þrjá daga til Manilla
(á Filippseyjum). Eg gladdist yfir hvíldinni, er sjóferðin
leiddi af sér, og eyddi mestum hluta dagsins, meðan bjart
var, uppi á efsta þilfari, las eða spjallaði við nýja kunn-
ingja. Skipaútgerðarfélögin sjá því miður ekki um það
á þessum skemmtanahlöðnu dögum, að til séu „þagnar-
herbergi" handa þeim farþegum þeirra, sem langa til að
sálin njóti friðar til að geta heyrt hljóðláta, þyslausa rödd
Guðs. Áherzlan er stöðugt lögð á hin efnislegu skilvit
mannsins, og skemmtanadagskráin er nær einvörðungu
helguð þeim, sem heimta, að „eitthvað sé í gangi“ til að
fylla margar aðgerðarleysisstundir þeirra og létta af
þeim leiðindum á leiðindastundum.
Annan morgun minn á skipinu gekk ég til uppáhalds
staðar míns á efsta þilfari. Þá veitti ég athygli konu, sem
hallaði sér aftur á bak í ferðastól og gætti vandlega að
mér, og forvitnin skein úr augum hennar. Ég kinkaði til
hennar kolli í kveðjuskyni og fékk mér sæti. Mér var ekk-
ert í mun að sýnast nærgöngull og leit þannig á, að konan
mundi kunngera mér ósk sína, ef hún vildi segja mér eitt-
hvert leyndarmál sitt. Síðdegis og næsta dag var hún á
sama stað. Augu hennar athuguðu mig, hvenær sem ég
leit upp, og sv.ipur hennar vitnaði um innri baráttu. Eg
var farinn að velta fyrir mér, hver hún væri, hvers vegna
hún sat alein og um hvað hún væri að hugsa. Fjórða morg-
uninn komst ég að þessu. Ferðafélagi minn reis á fætur
og kom til mín.
„Viljið þér afsaka mig?“ spurði hún feimnislega. „Ég
fann, að ég varð að tala við yður. Þér eruð prestur, er
ekki svo? Ég sá nafn yðar á farþegaskránni og á eina af
bókum yðar. Er það í lagi, að ég tali við yður? Ég á við,
hvort ég valdi yður óþægindum með þvi.
„Auðvitað ekki,“ svaraði ég. „Ég skal sækja stólinn yð-
ar og flytja hann hingað.
Er hún sat hjá mér, virtist hún vera um hálffertugt.
Hún var mjög föl og þreytuleg á svipinn. Áhyggjurúnir
voru ristar á enni hennar og kinnar. Klæðnaður hennar
var íburðarlaus. Þegar ég kom með stólinn, hneig hún
niður í hann og andvarpaði af örmögnun.
„Jæja, um hvað er það?“ spurði ég. „Þér lítið út eins
og þér berið þunga byrði. Má ég taka undir hana með
yður? Segið mér, hvað þér viljið. Vera má, að ég geti
hjálpað yður. Við skulum sjá til.“
Andartaki síðar var ég far.inn að hlýða á söguna al-
kunnu af eiginmanni og eiginkonu, sem hjónabandið hefir
orðið skelfileg martröð. Hún hafði breytt svo heimsku-
lega, að hlaupast á brott með manni. Hún vissi, að ákafi
elskhuginn hennar hafði lifað mjög v.illtu lífi. Hún giftist
honum samt, algerlega á móti ráðum foreldra og vina,
knúin af blindri ástríðu, og trúði því í sakleysi sínu, að
hún gæti betrað hann, þegar þau væru farin að vera sam-
an. Þau settust að á efri hæð í húsi í Sutton, Surrey á
Englandi. En betrumbætur á manni hennar gengu ekki
eftir áætlun. Er fyrstu dagar hjónabandssælunnar voru
liðn.ir hjá, var henni sagt með mjög skýrum orðum, að
hann langaði ekkert til að láta betrast, að hann væri al-
veg ánægður með sínar fáu og mildu syndir, og hún hefði
gifzt honum, hvort sem það væri til hins betra eða verra.
Með hverjum degi ofbauð henni meir og meir, hvernig
hann var. Hann fór að koma drukkinn heim, og heimilið
litla, sem hún hafði lifað fyrir og var ástúðlega hreykin
af að hafa skapað, það varð heimkynni storma, sárra og
sundrandi. Um tíma batnaði á milli þeirra, þegar fyrsta
barnið þeirra fæddist. Koma lítillar stúlku í heimilið virt-
ist vekja í manninum ábyrgðartilfinningu og sjálfsstjórn.
Honum tók að þykja mjög vænt um dótturina, og það
kveikti þá uppörvandi hugsun hjá konunni, að hjóna-
band þeirra gæti ennþá orðið hið algera, samræmda sam-
félag, sem hún hafði vonað og látið sig dreyma um, að
það gæti orðið. Þá hrundu þessir loftkastalar skyndilega
og hræðilega. Maður hennar kom heim eitt eftirminnilegt
kvöld, reiður og ákaflega drukkinn. Allt, sem nálgaðist
skynsemi og tillitssemi virtist hafa brostið hið innra með
honum. Hann þjakaði konu sinni ekki aðeins með sár-
bitrum orðum, heldur með hrottalegum höggum.
Næstu vikur og mánuðir staðfestu hræðslu hennar og
kviða, að hann væri orðinn léttúðarfólki að bráð, að
hann væri henni ótrúr á allra svívirð.ilegasta hátt og að
heimilisböl sæti að ríkjum í heimili hennar. Er hún tók
sér tíma til að hugleiða óhjákvæmilegar og grimmúðlegar
afleiðingar, tók hún saman fáeina hluti og fór með barn-
ið til að búa hjá ættingjum sínum. Það voru ekki ákjós-
anlegar kringumstæður, en svefnherbergis-stofan hennar
veitti þó sjálfri henni og barninu umhverfi friðar og
kærleika.
Eitt ár leið hjá, ár ánægju, ár, þegar hún gat unnið
fyrir sér með smávegis vélritun og barnagæzlu. Vegir
kvenna og hugrenningar þverbrjóta stundum allar reglur
kaldrar rökfræði. Þegar maður hennar fór að skrifa henni,
þrábað hana að koma heim aftur, sagðist vera orðinn
að betri manni og að hún mundi aldrei þurfa að kvarta
yfir hegðun hans í framtíðinni, þá trúði hún honum fús-
lega. Eftir að hafa hitt hann í fáein skipti, þar sem hann
með væmnum loforðum kvaðst bæta fyrir fortíðina, fór
hún til hans aftur. Henn.i varð brátt ljóst, að hunangssætu
orðin hans voru ekkert annað en lygar og tál til að fá
hana heim aftur. Beiskar þrætur urðu aftur algengar.
Maður hennar var enn í fjötrum áfengisins, og drykkju-
túrum hans fjölgaði á komandi mánuðum. Þá komst hún
að því, að hún var orðin barnshafandi aftur, og það var
uppgötvun, sem engan veginn fyllti hana með hrifningu.
Hún stóð andspænis þeirri beisku staðreynd, að hjóna-
band hennar yrð.i að vera vandræða mistök og samdi við