Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 44

44
N ORÐURLJ ÓSIÐ
að tala, og hrukkaði brýrnar, eins og hann væri að hugsa
djúpt um það, sem ég var að segja. Eg beið andartak,
svo að hann gæti talað, en í staðinn gaf hann mér bend-
ingu um að halda áfram.
„Jæja! Guð er að reyna að leiða réttlæti og frið inn
í þennan heim. Hann er okkur faðir og ástvinur, Jack.
Jesús kom til að segja okkur það. Ef við gætum aðeins
elskað Guð og þjónað honum, þá mundi hinn gamli djöf-
ull ekki hafa mikil tækifær.i til að koma fram illræðuni
sínum, er ekki svo? En maðurinn er frjáls, og Guð virðir
frelsi hans. Maðurinn getur gert hið illa og gerir það,
þrátt fyrir Guð. Þegar við opnum hjörtu okkar fyrir
Kristi, getum við ekki gert mikið illt. Kjarni kristindóms-
ins er ekki það, að syngja marga sálma, að fara aðeins
í kirkju, þó að við eigum að gera það, né að taka samskot
eins og þér segið. Kjarninn er að veita viðtöku mjög
fögrum og almennum sannleika: að við lifum, hrærumst
og erum í Guði, að hann elskar okkur og að við getum
til endurgjalds elskað hann og þjónað honum. Þetta er
hið virkilega líf, Jack, gott fyrir heimilið, hamingjuna,
hláturinn, ástina. Guð ætlast ekki til, að þér hefðuð mar-
inn líkama, bólgið andlit og eydduð einmana tíma hér
í rúminu. O, nei! Hvað getur hindrað yður frá að snúa
við blað.inu og lifa lífinu undir leiðbeinandi stjórn hans?
Hvað segið þér um þetta?“
Hann leit á mig rannsakandi, kyngdi dálítið, hikaði
snöggvast, eins og hann væri að leita að orðum, sem
túlkað gætu hugsanir hans.
„Þér segið ekkert smáræði, herprestur,“ sagði hann
og kastaði hendinni í áttina til mín. „En ég viðurkenni,
að þér eigið eitthvað. Eg hefi aldrei hugsað um þetta í
þessu Ijósi. Ég á við þetta kristilega sjónarmið. Ef ég
hefði fengið þetta skýrt fyrir mér fyrir nokkrum árum,
hefði ég, ef til v.ill, ekki farið svona út af brautinni, eins
og ég hefi gert. Þér hafið sannarlega látið mig fá eitt-
hvað til að hugsa um. Jæja, ég þoli það.“
„Það er aldrei of seint að snúa frá syndsamlegu líferni,
Jack. Nú er rétti tíminn til að leyfa Jesú Kristi að vera
frelsari yðar og vinur það sem eftir er ævinnar. Jæja,
þetta er nú nóg að sinni. Það er kominn tetími. Ég skal
biðja brytann að senda yður eitthvað. Ætti ég að koma
og líta inn til yðar á morgun?“
„Ég hefði nú haldið það! Það gengur fljótt saman
með okkur, er það ekki? Ég fer að syngja einsöng við
guðsþjónustu hjá yður næsta sunnudag, eftir því sem
nú lítur út. Hvað á ég að syngja? ,Annar lítill sopi ger.ir
okkur ekki mein‘!“
Hann ætlaði að springa af hlátri, sem var bæði heill-
andi og smitandi. Ég fór að hlæja hjartanlega með honum.
Irene varð mjög undrandi og yfir sig glöð, þegar ég
sagði henni árangurinn af heimsókn minni og að búizt
væri við því, að ég fyndi hann aftur. Ég leit svo á, að
það væri skynsamlegt, að hún biði einn dag eða svo, áður
en hún færi að hitta mann sinn. Von mín var að geta með
lagni minnzt á hana í samtalinu, ef hann gerði það ekki.
Ég hafði á tilfinningunni, að honum væri ekkert kapps-
mál, að hún sæi hann, meðan hann var í þessu sorglega
og blóðuga ástandi.
Síðdegis næsta dag fór ég aftur til hans. I þetta sinn
tók ég með mér tvær af bókum mínum — Men of the Lanes
(Menn trjáganganna), frásagnir af sérstakri þjónustu
minni meðal flakkara, sígauna, sýningamanna og trúða,
og Calvary Covers it All, (Golgata hylur það allt), frá-
sagnir af mönnum, sem ég hafði mætt í trúboðsstarfi mínu,
menn, sem höfðu gerbreytzt vegna frelsandi kraftaverka-
máttar Jesú Krists. Ég sagði honum eitthvað frá ferðum
mínum fram og aftur um heiminn og af reynslu minni af
herramönnum þjóðveganna. Hann varð geysilega áhuga-
samur og spurði mig margra spurninga um kristilegt starf
mitt og þjóðfélagslegt. Smám saman veik ég talinu að.
kröfum Kr.ists til ævi hans, og þá endaði samtal okkar á
svipuðum slóðum og daginn áður.
Skipið kom við í Hong Kong, og þá tvo daga, sem við
stóðum þar við, fór tími minn mest í ræðuhöld. Jafn-
skjótt sem skipið var lagt af stað, fór ég þegar í stað til
Jacks. Ég sá, að vinur minn leit miklu betur út, bólgan
og marblettirnir voru næstum horfin af andliti hans. Hann
lét í Ijós ánægju sína yfir því að sjá mig aftur og veik
að mörgum atvikum, sem hann hafði lesið í bókum mínum.
„Heyrðu, þú hefur aldeilis reynt sitt af hverju um
dagana,“ sagði hann fjörlega. „Og sum atvikin, hvað þau
eru bæði óvenjuleg og hrífandi. Ég hefi lesið þessar bæk-
ur þínar með m.ikilli athygli. Þekka þér fyrir að láta mig
sjá þær. Þær hafa veitt mér ágætan félagsskap, meðan ég
hefi legið hér. Þú hefir gefið mér alveg ólíka hugmynd
um trúarbrögðin. Mér er sama, þótt ég segi þér, að ég
hélt að þau væru tómt rugl, góð handa konum og krökk-
um, en of þróttlaus handa karlmönnum. Ég er búinn að
fá aðra hugmynd núna. Þau gera manninn heiðarlegan,
er ekki svo? Það, að lesa um þessa karla, sem gerbreyttust,
þegar þeir voru orðnir trúræknir, kom mér til að skoða
mína eigin ævi. Mér er sama, þótt ég segi þér það, her-
prestur, að í gærkvöldi, þegar ég var að hugsa um þessa
náunga, sem þú hefir skrifað um, þá sagði ég reyndar við
sjálfan mig: ,Jack, gamli minn, ef þú verður sjálfur trú-
rækinn, þá mun það gera þér meira en lítið gott.‘ Ég sé
hlutina öðru vísi núna. Ég hugsaði um náunga, sem hættu
drykkjuskap sínum og spillingu, þegar þeir urðu kristnir.
Það líkaði mér. Mér líkaði það, af því að þeir fóru að
breyta hlutunum, því, sem þeir höfðu áður gert rangt.
Og þá var það betra fyrir alla. Jæja, það getur verið, að
ég hafi ekki skilið þetta rétt, en ég finn það, að geti trú-
arbrögðin eða Jesús Kristur gert nýjan mann úr þeim,
þá skal ég lofa honum að reyna við mig.“
Auglit hans ljómaði af nýrri von og trausti. Áður en
ég gat sagt nokkuð, hélt hann áfram:
„Ég skal segja þér fleira. Ég hefi sokkið eins djúpt
og nokkur mannleg vera getur sokkið. Ég hefi svívirt sjálf-
an mig. Ég hefi framið mikið ranglæti gagnvart foreldr-
um mínum, fjölskyldu minni og konu minni. Veiztu, her-
prestur, að konan mín er hér á skipinu? Ég kom hingað
til að njósna um hana og virkilega barði hana hér um
daginn. Ég finn til sársauka að hugsa um það. Og hún er