Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 47

NORÐURLJÓSIÐ
47
ir Móse, hvað hann á að gera: „Tak stafinn og safna
saman lýðnum, þú og Aron bróðir þinn, og mælið við
klettinn í áheyrn þeirra, og mun hann vatn gefa. Og þú
shalt leiða út vatn lianda þeim af klettinum og gefa fólk-
inu og fénaði þeirra að drekka.“
Mörg voru orðin kraftaverkin, sem Guð hafði látið
Móse gera, en sjaldan hafði hann sagt honum sjálfum að
gera þau. Við Rauðahafið hafði hann sagt: „Lyft þú upp
staf þínum og rétt út hönd þína yfir hafið og kljúf það.“
Það var dásamlegt fyrirheit, sem Drottinn gaf Móse,
þegar hann sagði honum: „Mælið við klettinn, .... og
mun hann vatn gefa.“ Það minnir á fyrirheitið mikla,
sem Drottinn Jesús gaf: „Ef þér biðjið einhvers í mínu
nafni, mun ég gera það.“ (Jóh. 14. 14.).
Þetta, að Drottinn sagði Móse að gera slíkt kraftaverk,
minnir sterklega á það, sem Drottinn Jesús sagði: „Sá,
sem trúir á mig, mun einnig gera þau verk, sem ég ger.i;
og hann mun gera enn meiri verk en þessi. Því að ég fer
til Föðurins, og hvað sem þér biðjið um í mínu nafni,
það mun ég gera, til þess að Faðirinn verði vegsamlegur
í Syninum. Ef þér biðjið einhvers í mínu nafni, mun ég
gera það.“
„Mælið við klettinn, .... og hann mun vatn gefa.“
í guðspjalli Jóhannesar, 7. 37.—39., er vatnið táknmynd
heilags Anda. Þegar Drottinn Jesús hafði verið lostinn
vegna vorra synda, þegar hann hafði dáið fyrir oss, var
hann reistur upp aftur og gerður dýrlegur. En þegar
hann var dýrlegur orðinn, sendi hann, gaf hann heilag-
an Anda, úthellti honum.
„Ef nokkurn þyrstir, þá komi hann til mín og drekki.“
„Sá, sem þyrstur er, hann komi. Hver, sem vill, hann
taki ókeypis lífsvatnið.“ (Opinb. 22. 17.). Lífsvatnið, ei-
lífa lífið, er hjá Drottni Jesú. Fylling heilags Anda er að
fá hjá honum. Hann þarf ekki að koma og deyja í annað
sinn, láta Ijósta sig af Guði í annað sinn. Blessunin, gjöf-
in er veitt. Ekkert er handa oss að gera annað en koma,
tala við hann og taka á móti gjöfum hans og fyllingu
Anda hans. „Ef þér biðjið einhvers í mínu nafni, mun ég
gera það.“ Hans hlutverk er að gefa, vort að hlýða: biðja
og taka á móti.
Þeir bræðurnir safna fólkinu saman við klettinn. En
Móse er ekki í réttum anda. Hann er reiður við fólkið.
Hann segir: „Heyrið þér, þrjózkir menn, hvort munum
vér leiða mega vatn út af kletti þessum handa yður?“
Síðan laust hann klettinn tveim sinnum, og spratt þá
upp vatn mikið.
„Bræður, ef einhver misgerð kann að henda mann.
þá leiðréttið þér, sem andlegir eruð, þann mann með
hógværðar anda, og haf gát á sjálfum þér, að þú freistist
ekki líka. (Gal. 6. 1.). Þegar Móse fór að finna að ísra-
el, gleymdi hann hógværð sinni og auðmýkt. Hann gleymdi
því, að sjálfur var hann að sýna þrjózku, af því að hann
gerði ekki nákvæmlega það, sem Drottinn hefir boðið
honum. Hve létt, að sjá flísina í auga bróður síns! Hend-
ir það okkur ekki stundum, þig og mig? Tölum við ekki
með vandlætingu um það, sem einhver annar hefir gert,
enda þótt við séum sek um hið sama, eða höfum ein-
hvern tíma verið það, ef vel er leitað í innstu fylgsnum
samvizkunnar?
Þannig „fór illa fyrir Móse“ vegna Israelsmanna, af
því að þeir sýndu honum þrjózku, æstu hann upp. Eigi að
síður var hann talinn ábyrgur gerða sinna og dæmdur
samkvæmt því.
Frásagan gefur tilefni nokkurra hugleiðinga.
Fyrst er það þá, að „enginn dagur er til enda tryggur.“
Þótt fagurt veður og þurrt sé að morgni, getur verið kom-
ið regn eða brostin á hríð áður en kvöldsett er orðið.
Þannig getur mannsævin byrjað vel og haldizt lengi hrein,
heið og fögur, en lokið þó með bletti, sem eigi er auðvelt
að hreinsa brott.
Bjart var yfir ævi Salómós konungs, þegar hann var
ungur. Drottinn elskaði hann og meira að segja vitraðist
honum tvisvar. Þrátt fyrir þetta syrti að, er kvölda tók
á ævi Salómós. Hjarta hans snerist frá Drottni, afvega-
leitt af heiðnum konum hans.
Davíð hafði náð meira en miðjum aldri, þegar hann
henti sú hrösun, sem enn er eigi gleymd.
Hiskía mun hafa verið meir en hálffimmtugur, er hann
„endurgjalt eigi þá velgerð, sem honum hafði verið sýnd,
heldur varð drembilátur.“ (2. Kron. 32. 25.).
Dæmi þessi nægja til að sýna, að syndin er löngum á-
leitin við manninn, og að aldur og lífsreynsla tryggja
engum ónæmi gagnvart synd.
Þetta sýnir ennfremur, að syndin rænir menn bless-
unum Guðs. Engu máli skiptir, í hvaða mynd eða gervi
hún birtist. í augum Guðs er syndin ávallt synd. „Sjá,
hönd Drottins er eigi svo stutt, að hann geti ekki hjálpað,
og eyra hans ekki svo þykkt, að það heyri ekki; en það
eru misgerðir yðar, sem skilnað hafa gert milli yðar og
Guðs yðar, og syndir yðar, sem byrgt hafa auglit hans
fyrir yður, svo að hann heyrir ekki.“ (Jes. 59. 1., 2.).
„Syndir yðar hafa hrundið blessuninni burt frá yður.“
(Jer. 5. 25.).
Drottinn lét ísrael ekki gjalda misgerðar Móse fremur
en Móse hafði áður goldið misgerða ísraels, og hann gaf
lýðnum hið þráða vatn að drekka. Fyrirætlun Guðs að
leiða Israel inn í landið, sem hann hafði heitið að gefa
þeim, henni varð eigi tálmað. Fyrirheitna landið fengu
þeir að erfa, sem eigi syndguðu gegn Guði. Þeir, sem
syndguðu, misstu af landinu góða. Þeir, sem syndga, missa
af einhverjum blessunum Guðs, sem þeir hefðu öðlazt, ef
þeir hefðu gengið með Guði á vegi grandvars lífernis og
heilagleika.
Kain fór að dýrka Drottin, en gerði það eftir eigin
hyggjuviti eða geðþótta. Þetta var Drottni vanþóknan-
legt. Kain færði fórn til einskis, hún gerði hann ekki vel-
þóknanlegan. Á bak við hana var ekki trúin á annað en
eigið ágæti. Guðsdýrkun eftir erfikenningum manna er
til einskis. (Matt. 15. 1.—9.).
Esaú missti af blessun föður síns, af því að liann hafði
áður sýnt, að hann mat hana einskis. Fyrir brauð og bauna-
rétt seldi hann frumburðarrétt sinn, heimild sína til að
öðlast blessunina. Guð hans var maginn, eins og síðar
var ritað af postulanum Páli um þá menn, sem breyta