Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 48

48
N ORÐURLJ ÓSIÐ
eins og óvinir kross Krists. (Fil. 3. 18., 19.). „Þeir, sem
eru Krists Jesú, hafa krossfest hoidiS með ástríSum þess
og girndum." (Gal. 5. 24.). Krossfestur maður getur ekki
lánað syndinni líkama sinn til þjónustu.
Það var enginn til að biðja fyrir Móse, þegar hann
hrasaði. Oftsinnis hafði Israel syndgað, Drottinn hafði
hótað að afmá þessa þrjózku og syndugu þjóð. En þá
kom Móse og skipaði sér í skarðið. Hann varp sér niður
frammi fyrir Drottni og fór að biðja. Þótt bænheyrslan
kæmi stundum ekki þegar í stað, hélt hann áfram að biðja,
tala máli lýðsins, minna Drottin á fyrirheit sín og að sjálfs
sín vegna yrði hann að fyrirgefa. Og Móse hafði sigrað,
ef svo má að orði kveða. Drottinn hafði fyrirgefið, af
því að hann var og er fús til að fyrirgefa afbrot og syndir.
Fyrirbæn fyrir þeim, sem syndga meðal kristinna manna,
er eitt af því, sem nýja testamentið býður oss. „Ef einhver
sér bróður sinn drýgja synd, sem ekki er til dauða, þá
skal hann biðja, og Guð mun gefa honum líf, þeim sem
ekki syndgar til dauða.“ (1. Jóh. 5. 16.). Það er kær-
leiksverk að biðja fyrir bróður eða systur, sem hrasa,
að Guð fyrirgefi þeim, endurreisi þau og styðji þau á
göngu þeirra á leið til hins fyrirheitna lands vors krist-
inna manna, dýrðarvistar með Drottni vorum á himni.
Frásagan minnir oss einnig á dómstól Krists. Sú stund
kemur, þegar sérhver kristinn maður, sem starfað hefir
fyrir Krist, verður að gera grein fyrir starfi sínu. Verkið,
sem unnið hefir verið af hverjum einum, verður mjög mis-
jafnt að vöxtum og gæðum, þegar það verður borið sam-
an við orð Drottins Jesú Krists. Hann sagði: „Ef einhver
heyrir orð mín og gætir þeirra ekki, þá dæmi ég hann
ekki, .... orðiS, sem ég hefi talað, það mun dœma hann
á efsta degi.“ (Jóh. 12. 47., 48.).
Við dómstól Drottins munu birtast menn, sem afkastað
hafa að manna dómi mjög miklu verki í þjónustu Krists.
En verður það eins mikið, þegar allt hefir verið tekið á
brott, brennt upp, sem ósamkvæmt var orði Drottins?
Þegar litið er á kristindóminn sem heild og þann mikla
fjölda kenninga, siðvenja og verka, sem þar má sjá, þá
er augijóst mál, að Kristur getur ekki kannast við allt það,
sem sínar kenningar, sínar skipanir. Margt verður það,
sem hlýtur að sópast brott. Hve nauðsynlegt því nú að
dæma sjálfan sig, athuga kenningar, orð og verk í ljósi
orðs Guðs. Þó að sálir frelsist, sannar það ekki, að maður-
inn, sem leiddi þær til Krists, far.i í sérhverri grein nákvæm-
lega eftir orði Drottins. Dæmi Móse sannar, að Guð hélt
ekki blessun vatnsins frá þyrstum Israelsmönnum, þótt
leiðtogi þeirra hefði farið rangt að.
„Lögmálið var gefið fyrir Móse.“ (Jóh. 1. 17.). „Lög-
málið gerði ekkert fullkomið.“ (Hebr. 7. 18.). Móse sjálf-
ur er dæmigerð sönnun þess. Hann hafði tekið við lög-
málinu af Drottni. Hann hafði lifað undir þessu lögmáli,
ef til vill í nærri þrjátíu og níu ár. Samt var hann ekki
fær um að hafa fullkomna stjórn á sér, að sýna auðmýkt.
Hann setti vilja sinn í stað Guðs vilja og brást Guði að
helga nafn hans og gera hann dýrlegan. Lögmálið hafði
ekki gert hann fullkominn.
I þessari hrösun Móse er fólginn sá spádómur eða sú
kenning, að lögmálið megnar aldrei að leiða nokkurn
mann til fyrirheitna landsins, eilífa lífsins í þekkingu á
Guði og samfélagi við hann og son hans, Jesúm Krist.
„Fyrir lögmál kemur þekking syndar.“ Jósúa var falið
af Guði að taka við hlutverki leiðtogans og leiða Israels-
menn í landið, sem Guð hafði heitið Abraham að gefa
niðjum hans. Nafnið Jósúa merkir: Drottinn er hjálpræði.
Það breyttist síðar í Jesúa og loks í Jesús fyrir áhrif
grískrar tungu.
Það er Drottinn Jesús, sem er hjálpræði vort. Það er
hann, sem frelsar, ekki lögmálið, ekki vor eigin verk. Það
er lögmál anda lífsins í Kristi Jesú, sem frelsar mig eða
þig frá lögmáli syndarinnar og dauðans. I Róm. 8. 2.).
Það er lögmál sólarhitans, að bræða snjóinn, breyta
honum í vatn og síðan í gufu, sem stígur upp í loftið,
óháð lögmáli því, sem áður batt vatnið sem snjó. Þannig
er það lögmál anda lífsins, hins mikla máttar Guðs, sem
reisir manninn upp úr andlegum dauða í synd og ger-
breytir síðan tilveru hans. Það er máttur sólarhitans, sem
heldur vatninu kyrru í loftinu. Þegar hitinn dvínar, þétt-
ist vatnið að nýju og fellur til jarðar. Meðan endurfædd-
ur maður dvelur í Guði og Guð dvelur í honum fyrir
heilagan Anda, syndgar maðurinn ekki. Þess vegna er
ritað: „Framgangið í Andanum, og þá fullnægið þér alls
ekki girnd holdsins." (Gal. 5. 16.).
Þegar við förum gangandi, hvort heldur er til fjarlægra
eða nálægra staða, stígum við ekki alla leið.ina í einu
skrefi. Menn verða misfljótir á leiðarenda, eftir því, hve
hratt er gengið og stikað stórt, en hvert sporið verður að
fylgja öðru. Guð veiti okkur öllum af ríkdómi náðar
sinnar, sjálfum sér til dýrðar, að framganga í Andanum
dag eftir dag, stund eftir stund, hvert andartakið af öðru,
ganga fram í krafti hans og njóta nálægðar hans.
---------x---------
Lélegt verkfæri — og kraftur Guðs
Fanu var piltur í Afríku, sem kom á kristniboðsstöð til
þess að ganga í kristniboðsskólann. En hann var gáfna-
sljór, seinn og gat ekki lært. Það tók hann tvö ár að nema
það, sem aðrir lærðu á einu ári, og náði þó ekki prófi.
Loks varð að senda hann heim eftir nokkrar árangurs-
iausar tilraunir að láta hann ná hærri menntun.
Fanu þekkti takmarkanir sínar, en hann ákvað að nota
það, sem hann kunni. Eftir lítinn tíma byrjaði hann að
halda skóla, sem blómgaðist dásamlega. Ár.i síðar skrifaði
hann kristniboðanum: „Herra, gerið svo vel að koma
fljótt, þar sem margir bíða tilbúnir að játa Krist með skírn
sinni.“ Það voru ekki færri en 200, sem höfðu snúið sér
hjá þessum pilti. „Guð hefir útvalið það, sem heimurinn
telur veikleika, .... til þess að gera það að engu, sem er.“
(1. Kor. 1. 27., 28.). — (Þýtt).
Það skyldi þó aldrei vera, að við séum mörg svo mikil
í sjálfum okkur, að Guð noti okkur svo lítið sem verkfæri
sín þess vegna. „Dýrð mína gef ég eigi öðrum,“ segir hann.
Sá, sem ekki vill gefa Guði allan heiðurinn, þarf ekki að
búast við, að Guð gefi honum nokkurn heiður. „Ég heiðra
þá, sem mig heiðra,“ segir Drottinn.