Norðurljósið - 01.01.1965, Side 52

52
NORÐURLJÓSIÐ
5. FISKUR OG KARTÖFLUFLÍSAR.
Þetta er vitlaus saga um vitlausan lögreglumann,
og hún er auðvitað ekki sönn, af því að lögreglu-
menn eru ekki vitlausir. Þeir eru yfirleitt sterkir,
vænir og duglegir.
Hr. Bloggs var lítill maður með stóran hatt.
Konan hans, hún frú Bloggs, var stór og feit og
glaðleg. Og þeim þótti báðum svo gott að borða
fisk og kartöfluflísar. Þykir þér þetta ekki gott?
(Enskum börnum þykir það.) Þau höfðu verið að
flytja um daginn í nýtt hús, og maðurinn, sem seldi
þeim húsið, hafði átt að sjá um, að rafmagnið væri
í lagi og að kaupmaðurinn sendi þeim matvörur.
En húsasalinn átti svo annríkt, að hann alveg
gleymdi þessu, og sagði líka, að þetta væri ekki
sitt verk.
Þau voru allan daginn að flytja úr gamla húsinu
í nýja húsið. Hvert af öðru komust herbergin í lag.
Gólfdúkurinn kom fyrst, síðan gólfábreiðan, þá
gluggatjöldin, þar næst húsgögnin, og þegar orðið
var dimmt, voru flutningsmennirnir farnir hurt í
stórri sendlahifreið, og frú Bloggs hafði lagt á borð
úti við gluggann. Þar var fiskur og kartöfluflísar
og auk þess fallegt kerti í sultukrukku á miðju borð-
inu, svo að þau sæju til að láta mátulega mikið af
salti og ediki út á matinn sinn. Svo settust þau niður
til að borða.
Rétt í því var barið fast á framdyrnar, og inn
labbaði stór lögreglumaður, alveg inn að borðinu.
„Bið ykkur afsökunar, frú og herra,“ sagði hann,
„en sá ég það ekki í gegnum gluggann, að það væri
eins og kerti í krukku á borðinu til að lýsa ykkur?“
Hann brosti. „Jú, ég sé það. Þetta er forneskjulegt.
(Gamalt. Alveg úr móð). Fyrst notaði fólk kerti,
svo fékk það lampa, síðan komu gasljós, og nú er
það búið að fá rafmagn. Þetta er forneskjulegt,“
sagði hann, og þar með tók hann kertið úr krukk-
unni, fór í burtu og skildi hjónin eftir í myrkrinu.
Vitlaus saga þetta, er ekki svo? En er ekki fólk
vitlaust, þegar það segir: „Þú trúir þó ekki, að
biblían sé Guðs orð? Það er forneskjulegt.“ Auð-
vitað er það forneskjulegt. En það er forneskjulegt
að vera óþægur og líka að vera góður. Lífið, hlátur-
inn og að elska er forneskjulegt. Það er líka brauðið
og vatnið og eldurinn og notaleg rúm. Þetta er allt
forneskjulegt. Syndin er forneskjuleg, og það er
líka sagan af kærleika Guðs. Samt er hún í fullu
gildi fyrir þig og mig núna í dag.
Milljónir manna hafa elskað biblíuna ár eftir ár,
ár eftir ár, ár eftir ár. Milljónir manna elska biblí-
una núna í dag og treysta frelsaranum, sem hún
segir frá, og fylgja honum.
Kristur sagði: „Orð mín munu alls ekki undir
lok líða.“ Láttu aldrei nokkurn mann koma þér til
að hætta að trúa biblíunni, taka hana frá þér, og
skilja þig eftir í myrkrinu.
6. TVISVAR MINN.
Jill var stelpugopi. Hún klifraði upp í tré, og
henni þótti gaman á skautum. Hún var með í öllum
leikjum strákanna í götunni hennar, og henni þótti
svo gaman að láta flugdreka fljúga.
Það byrjaði, þegar hún var ósköp lítil. Þá leyfði
stóri bróðir henni að halda í flugdrekann sinn.
Hvað það var gaman að finna, hvernig hann togaði
í snúruna og að sjá hann svo hátt uppi, að hann
nærri því hvarf við endann á langa snærinu, sem
bugðaðist upp á við, unz hún gat ekki séð það
lengur. Þá keypti pabhi hennar lítinn dreka handa
henni. Rauður var hann og blár með fallegan hala.
En þetta var bara leikfang. Hún varð að eiga dreka
eins og Jonni, sem væri fjarska stór og gæti farið
hátt upp í loftið.
Jafnskjótt og hún var orðin nógu gömul til þess,
ákvað hún að búa sér sjálf til flugdreka. Hann átti
að vera úr bezta og léttasta efninu með sterkustu lit-
unum, og hún bað manninn í tómstundabúðinni um
beztu uppdrættina, sem hann hefði.
„Ó, hvað ég er búin að vinna og ráðgera, klippa
og sauma, mæla og núa með sandpappír,“ hugsaði
hún, þegar hún lét hann fljúga í fyrsta sinn utan
við borgina. Hvað hún var hreykin, þegar vindur-
inn lyfti flugdrekanum hátt upp, svo að hann sveif
í háa lofti hvað eftir annað. Hún var svo niður-
sokkin í þetta, að hún tók ekkert eftir, hvernig tím-
inn leið, svo að það var komið kvöld og farið að
skyggja. Loksins slitnaði snúran, og flugdrekinn
kom niður á milli runna og trjáa, en það var orðið
of dimmt til að finna hann. Hún lofaði sjálfri sér
því, að hún skyldi fara snemma á fætur næsta
morgun og leita í klukkutíma, áður en hún færi í
skólann.
Hún fann hann aldrei! Hún kom of seint í skól-