Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 58

58
N ORÐURLJ ÓSIÐ
Ég reis úr sæti, gekk til hans og klappaði honum á
herðarnar.
„Líttu á mig, vinur! Það er ekki öllu lokið hjá þér.
Þú átt mörg ár eftir enn. Sem stendur ertu mjög sjúkur,
aðallega sjúkur á huga. Og þann sjúkdóm er hægt að
lækna. Ég segi þér satt. Ég hefi séð það gert víðs vegar í
þessu landi og í þessari stofu. Hvernig lízt þér á það?
Einhver mun fá orku og kraft til að berjast við ótta sinn.
Og þessi einhver mun vinna sigur fyrir kraft og náð al-
máttugs Guðs. Þessi einhver ert þú. Trúðu mér, vinur
minn, ég veit, hvað ég segi. Ef þú vilt heita mér því að
gera þinn hluta, þá segi ég í hreinskilni og með trausti,
að Drottinn minn mun gera sinn hluta. Ég hefi heimild
frá honum til að segja þetta. En áður en við höldum
lengra, hvað segirðu um bolla af kaffi?“
Dauft bros hrukkaði kinnar hans. Hann drakk kaffið,
sem ég kom með til hans, með sýnilegri ánægju. Þegar
hann hneig aftur ofan í hægindastólinn, kinkaði hann
kolli til mín. Síðan hvörfluðu augu hans um gólfábreið-
una, eins og þau væru að leitast við að festa sig við eitt-
hvað. Ég fann, að það var nauðsynlegt að fá hann til að
tala.
„Ég vona þér líði betur eftir kaffið,“ sagði ég. „Nú,
viltu leyfa mér að vera nánasti vinur þinn? Segðu mér
hvað sem þú vilt og allt, sem þú vilt, og ég lofa að gera
allt, sem ég get, til þess að þú fáir heilsuna aftur. Það
mun gera þér mjög mikið gott að létta á þér, að segja
einhverjum öðrum frá erfiðleikum þínum. Byrjaðu bara.
Við skulum slá niður þessa óvini þína úr Víti, hverjir
svo sem þeir eru. Ertu tilbúinn? Ég hlusta.“
Tvisvar eða þrisvar opnaði hann munninn, eins og
hann vær.i að fálma eftir orðum. Hann lokaði augunum,
síðan heyrðist í honum ofurlítið urr.
„Jæja,“ sagði hann með áreynslu. „Hér kemur það!
Ég býst ekki við, að þér geðjist vel að því, sem ég fer að
segja. Vertu ekki hræddur við að stöðva mig, ef þú getur
ekki staðizt það. í Guðs bænum vertu einlægur við mig.
Ef þú getur ekkert gert fyrir mig, þá segðu mér það.“ Hann
snarþagnaði og hleypti stórum hnyklum í augabrýrnar.
A eftir kom önnur löng þögn.
„Þú heíir ekki sagt mikið enn,“ mælti ég. „Haltu áfram,
gerðu tilraun. Treystu því, að ég hjálpi þér, ef ég get.“
Tryllingslega horfði hann á mig. Síðan fór líkami hans
að engjast og hreyfast í ýmsar áttir, vinstri til hægri, aft-
ur á bak og áfram. Hegðun hans líktist brjálsemi. Smám
saman hætti hann hreyfingum líkamans, strauk sér um
andlitið og festi svo aftur sjónir á mér. Allt i einu streymdu
orðin fram úr honum sém við sprengingu.
„Ég er úldinn, skal ég segja þér. Ég er kynvillingur,
lastaþræll, siðspilltur, auvirðilegur ræfill. Það er það, sem
ég er. Og — ég er kominn til að finna þig. Ég er ekki
hæfur til að vera hér. Hvers vegna sparkar þú mér ekki
út? Ég er líkamlegur aumingi. Taugar mínar eru allar í
flækju. Þær hafa bugað mig. Ég get ekki breytt skynsam-
lega. Ég get ekki sofið. Það eru viðbjóðsleg smákvikindi,
sem skríða yfir allan huga minn. Alls konar hryllilegir
andar spotta mig, þegar ég reyni að ná valdi yfir mér.
Þeir höggva mig og skera, eins og þeim væri yndi að sjá
mig allan blæðandi. Herra minn, þetta er skelfilegt. Ég
finn, að ég mun brjálast, ef þetta hættir ekki. Margsinnis
hefi ég verið að því kominn að fyrirfara mér. Þetta staf-
ar allt af því, að ég er siðspilltur fábjáni, vegna þess að
ég hefi verið viljugur þræll ástríðna minna í mörg ár.
Guð minn, hvað á ég að gera?“
Þessar stuttu setningar hans, eins og flóð höfðu þær
streymt út úr honum, hættu síðan skyndilega. Hann þerr-
aði burtu tárin, er safnast höfðu í augu honum, og hélt
síðan áfram að stara í áttina til mín.
„Stöðvaðu mig ekki,“ sagði hann hátt. „Ég verð að
gera játningu, létta þessu af mér. Hvert var ég kominn?
Ö, ég veit það. Ég var að segja þér frá illum venjum mín-
um, var ekki svo? Þær hafa látið sterkt net utan um mig,
maður minn. Ég er bundinn, skal ég segja þér, bundinn
á líkama og huga. Þið talið um drykkjuæði. Ég þekki
þetta af reynslu. Ég hefi ekki ver.ið í „Víti“ drykkjumanns-
ins, en ég hefi verið í „Víti“ hins kyn-brjálaða manns.
Og ég held, að það sé verra en hitt. Skrýtið, eða er það
skrýtið? Ég er ekki drykkjumaður, hefi aldrei verið það.
Ég fyrirlít vínið. Þoli ekki lyktina af því. Ég flækist ekki
um veitirigahúsin. Drykkur minn er aðallega kaffi. Ég er
ekki á valdi bjórdrykkju, eins og fjöldi annarra. En ég
er á valdi kynlífsins. Ég hefi dýrkað það. Byrjaði þegar
ég var drengur. Þessar svonefndu listar myndir, þessar
kyn-bombu myndir. Ég var vanur að festa þær á veggina
í svefnherbergi mínu. Auðvitað, sjáðu vondu áhrifin,
sein þær höfðu á ungan huga minn. Eg var umkringdur
af þeim dag og nótt. Þú ert prestur. Þú veizt, hvað text-
inn í biblíunni segir, að menn tíni ekki vínber af þyrnum,
er ekki svo? Auðvitað er það ekki hægt! Þú skilur, ég
ólst upp við það, að láta eftir holdlegum fýsnum mínum.
Fannst ég vera stór og mikill. Ég gat aldrei séð neitt hreint
eða virðingarvert við konur. Hið eina, sem ég hugsaði um
þær, var það, að þær væru til að fullnægja girndum mín-
um. Líttu á skaðann, sem ég hef.i gert þeim! Líttu á, hvað
ég hefi gefið þeim! Óhreinleik, skort á valdi yfir sér,
æstar ástríður og ekki snefil af virðingu! Hamingjan sanna
hvað ég er siðspilltur ræfill! Ég veit ég er ekki hæfur til
að lifa. Þessar listarmyndir og klámfengnu skáldsögur,
þær eru blátt áfram til að vekja girndir, og þess vegna eru
þær gefnar út. Og ég var flón, eggjaður áfram af þessum
saurlífis verkfærum. Gat ekki haft stjórn á mér. Engin
kona var óhult fyrir mér. Ég hélt áfram, unz ástríður mínar
sömdu við taugar mínar að fella mig. Og hvílíkt fall! Sjáðu
mig núna! Líkaminn kippist til, augun eru full af vatni,
hendurnar á iði, taugarnar í flækju! Ég er í meir.i hræri-
grautnum! Kominn nærri dauða, herra minn, ég meina,
séra minn. Eyðilagður af gjálífi, það er ég!“
Hann þagnaði til að ræskja sig og til að þurrka úr aug-
um sér. Hann var eymdin sjálf uppmáluð. Það var létt að
sjá, að hann var þrælbundinn líkamlegr.i girnd. Er ég að-
gætti hann, minntist ég mannsins, sem sagt er frá í guð-
spjalii Markúsar og haldinn var af illum anda. Gestur
minn var nútíma útgáfa þessa manns. Ævin var orðin hon-
um að sorglegu Víti þjáninga og sálarkvala. Hann rétti úr