Norðurljósið - 01.01.1965, Side 63

NORÐURLJÓSIÐ
63
uppástungum okkar, hvernig sem mest gagn getur orðið
að stundinni kvöld og morgna.
Hvert er markmið þessarar stundar, sem á að standa í
15 mínútur? Það er þrefalt. Fyrst er lestur í ritningunni,
þá íhugun kaflans, sem lesinn var. Seinast er tilbeiðsla,
lofgerð og bæn. Gott væri, að hver þáttur tæki um fimm
mínútur.
1) Fyrstu fimm mínúturnar, hvernig á að nota þœr? Til
lesturs Guðs orðs. Biblían er í kapítulum, köflum. Helm-
ingur þeirra er svo stuttur, að þá má lesa á styttri tíma en
fimm mínútum. Bezt er að hafa þá reglu, að lesa alla
biblíuna frá upphafi til enda. Góður vani væri það, að
lesa einn kafla í nýja testamentinu á hverjum morgni og
einn kafla í gamla testamentinu á hverju kvöldi. Kaflann
á að lesa með lotningu og íhugun, en ekki í flýti. Munið
eftir, að þetta er hið guðdómlega, innblásna orð Guðs,
sem er nytsamt til fræðslu, til menntunar í réttlæti. 2.
Tím. 3. 16. Hvernig er bezt að lesa? Upphátt, þó ekki svo
hátt, að það trufli einhvern annan. Þessi siður reynist
beztur, til þess að þú beinir athygli þinni að því, sem
þú lest. Þetta mun hindra hugann, svo að hann festi sig
ekki við nokkuð annað, meðan þú ert að lesa.
Þú heyrir raust Guðs í sál þinni, meðan þú ert að lesa
biblíuna. Þess vegna átt þú að biðja Guð um andlegt ljós,
er þú tekur bókina helgu þér í hönd. Þjónn Drottins bað:
„Ljúk upp augum mínum, að ég megi skoða dásemdirnar
í lögmáli þínu.“ Sálm. 119. 18. Með því að treysta þannig,
reiða sig á, leiðbeining heilags Anda og kennslu, er orð
Guðs vandlega lesið og verður mest til gagns. Jóh. 16.
13,—15.
2) Hvernig á að nota nœstu fimm mínútur? Til íhug-
unar þess og rannsóknar á því, sem lesið var. íhugun Orðs-
ins er ekki auðveld, en verður fljótt að vana. Ihugun þess,
sem þú lest, má líkja við meltingu fæðunnar, sem þú borð-
ar. Eins og fæðan, sem þú meltir, verður að blóði, merg
og beinum og kemur í ljós í vöðvum, kröftum og vexti,
þannig gerir íhugun það, sem lesið er, að andlegu bloði,
vöðvum og beinum og kemur í ljós í lífi, sein lifað er
Guði til dýrðar, og gerir okkur hæf til að vaxa í náð og
þekkingu Drottins okkar og frelsara Jesú Krists. 2. Pét.
3. 18. Vissulega má það ekki henda okkur, að við gerum
minna að því að rannsaka vel og hugsa um orð Guðs en
aðrar bækur.
Til að hjálpa þér að íhuga og rannsaka ritninguna,
setjum við hér nokkrar spurningar, sem þú getur spurt
sjálfan þig, er þú hefir lesið hinn ákveðna ritningarkafla.
Er þú svarar þessum spurningum, mun það hjálpa til að
festa þér í hjarta og minni, hvað þú hefir lesið, svo að
ritningin verði þar með að nauðsynlegum þætti í daglegu
lífi þínu.
(1) Um hvaða persónur og hvaða staði hefi ég lesið,
og hvað hefi ég lært viðvíkjandi þeim?
(2) Hvað er aðalefni kaflans, eins og ég mundi sjálf-
ur segja frá því.
(3) Hvert er að mínum dómi bezta versið? Get ég mun-
að það utanbókar? (Það er ágætt, að þú strikir
undir versið með blýanti).
(4) Hvaða fyrirmynd, sem ég á að breyta eftir, sá ég
í kaflanum? Hvaða boðorð, sem ég á að hlýða, las
ég? Við megum aldrei gleyma, að hlýðni við það,
sem við vitum að er Guðs vilji, er nauðsynleg fyrir
alla þá, sem vilja vera sannir lærisveinar Krists.
Jóh. 7. 17., 8. 31., 13. 17.; Lúk.6. 46.; Jak. 1. 22.
—24.
(5) Hvaða aðvaranir get ég tekið til mín?
(6) Hvaða bæn var handa mér að gera að minni bæn?
(7) Hvaða leiðbeining fékk ég fyrir daginn í dag?
Eigi að svara þessum spurningum, krefst það sannrar
íhugunar, en tilraunin mun borga sig, því að hún mun
koma því til vegar, að Orðið verð.i þér að sönnum veru-
leika í lífinu, sem skapar og mótar fast, kristilegt hugar-
far, en það er dýrmæt eign.
3) Síðustu fimm mínúturnar œtti að nota í tilbeiðslu,
í lofgerð og í bœn. Við athugum þetta hvert fyrir sig.
(1) Tilbeiðsla. — Bókstaflega og upprunalega merkir
orðið lotningu eða að sýna einhverjum þá virðingu, sem
hann á skilið. Það er: að úr hjartanu flói þakklæti og
tilfinning fyrir óverðskuldaðri náð og hylli Guðs.
Guð langar til að fá, og hann vili fá, tilbeiðslu frá
blóðkeyptu fólki sínu. Jóh. 4. 23., 24. Tilbeiðsla er hið
æðsta og mesta, sem barn Guðs getur sökkt sér niður í,
og að tilbiðja er það, sem við eigum að gera í eilífðinni.
Opinb. 4. 11., 5. 12. Við biðjum Guð um það, sem okk-
ur vantar, lofum Guð fyrir meðteknar blessanir hans, en
tilbiðjum Guð vegna alls þess, sem hann hefir opinberað,
að hann er í sjálfum sér og í syni sínum. Þannig beinir
trúaður maður huga sínum og tilfinningum að Guði sjálf-
um, gerir það með lotningu, ótta, undrun og þakklæti.
(2) Lofgerð. — Guð óskar að eiga lofsyngjandi og
þakklátt fólk. „Sá, sem færir þakkargerð að fórn, heiðrar
mig,“ segir Drottinn. Sálm. 50. 23. Okkur er sagt: „Gang-
ið inn um hlið hans með þakkargerð, í forgarða hans
með Iofsöng.“ Sálm. 100. 4.
Fyrir hvað eigum við að lofa Guð? Fyrir gjöfina, að
hann gaf okkur son sinn, sem gaf sjálfan sig fyrir okkur;
fyrir heilagan Anda, sem býr í okkur, kennir og leiðbein-
ir okkur; fyrir heilaga ritningu, sem er fullkomin opinber-
un Guðs handa okkur; fyrir allar andlegar blessanir, sem
við eigum í Kristi; fyrir allar tímanlegar blessanir, sem
hann úthellir yfir okkur, svo sem heilsu, fæði og klæði;
fyrir það, að hann svarar bœn.
Hvað er það, sem ætti að vera venja, venja alls trúaðs
fólks? Að lofa Guð og þakka honum. Vissulega er það
aumlegt, ef við biðjurn Guð um allt, en veitum honurn
aldrei lof og þökk fyrir allt, sem hann hefir gjört, gerir
og mun gera fyrir þá, sem hann af náð sinni hefir frels-
að. Fil. 4. 6., 7.; Efes. 5. 20.; Sálm. 69. 31., 32.; 92. 2.
(3) Rœn — Trúaður maður lætur í ljós með bæn, að
það standi fullkomlega í Guðs valdi að útvega allt, sem
hann þarfnast; hann lætur það í Ijós — framar öllu öðru
— að hann ber traust til Guðs, að hann heyri bæn og svari
henni, sé hún beðin í trú og samkvæm vilja Guðs. 1. Jóh.
5. 14., 15. Guð býður bæn, uppörvar okkur að biðja, heyr-