Norðurljósið - 01.01.1965, Qupperneq 65

N ORÐURLJ ÓSIÐ
65
ÉG TRÚI Á KRAFTAVERK
Ejtir Kathryn Kuhlman.
3. Rósa.
Þetta er eini kaflinn í bókinni, þar sem notað er gervi-
nafn. Þegar sagan er lesin, munu menn skilja, að sérstak-
lega viðkvæmt máf gerir það nauðsynlegt. Konan, sem á
hlut að máli, tilheyrir víðkunnri fjölskyldu. Sjálf er hún
nú í góðri stöðu, með ótakmörkuð tækifæri góðrar fram-
tíðar framundan. Vér viljum hvorki koma fjölskyldu
hennar í vandræði né tefla framtíð hennar í tvísýnu.
Eiturlyfjanautn er sorgleg hörmung, sem lengi hefir
valdið mér mikium óhyggjum. Þegar ég nýiega fékk þrjú
hrærandi bréf í röð, skrifuð af ungri stúlku sjáifrar
hennar vegna og „hópsins“ hennar, þá tók ég þá ákvörð-
un, að það væri lífsnauðsyn, að ég tæki vitnisburð Rósu
með. Ég fann, að með því að gera það, gætu margir feng-
ið hjálp, sem eru í sama flokki og þessir unglingar, marg-
ir, sem eru í örvæntingu að leita lausnar frá eiturnautn-
inni.
Bréfin, sem ég minntist ó, voru rituð hvern laugardag-
inn eftir annan og komu til mín nákvæmlega á sama degi
þrjár vikur í röð. Þau voru öll undirrituð „X“, því að
höfundur þeirra sagði: „Foreldrar mínir eru heldra fófk.
Þau vita ekki, að ég nota eitur, og ég get ekki bakað þeim
óvirðingu. Þér skiljið, hvers vegna ég get ekki birt nafn
mitt.“
Fyrsta bréfið byrjaði þannig: „Mig hefir iangað til að
skrifa yður í langan tíma, en ég er hrædd við alla. En
nú, ungfrú Kuhlman, verð ég blátt áfram að fá hjálp. Ég
ákvað því, þar sem Guð hefir hjálpað yður til að hjálpa
svo mörgu fólki, að það gæti verið, að ég gæti fengið hjálp
frá yður.“
Bréfritarinn var átján vetra stúlka, sem hafði lent í
vondum félagsskap. Með því átti hún ekki við, að það væri
„krakkahrúga úr fátækrahverfunum," eins og hún komst
að orði. Vinir hennar voru frá góðum heimilum, og hún
segir: „Við eigum öll góðar mæður og feður. Það er ekki
þeirra sök, að við notum eitur.“
Þetta byrjaði allt sem gaman, löngun til að skemmta
sér við það, en þegar árið var liðið, fundu þessir ungl-
ingar, að þau voru komin á „öngulinn.“ Nú var ekkert
„gaman“ lengur á ferðum hjá þeim, heldur alger harm-
leikur. Er þau gerðu sér Jjóst, hvað komið hafði fyrir,
gerðu þau geysiharðar tilraunir til að „sparka“ af sér
ávananum. En hann var orðinn of sterkur. Þau voru orð-
in ósjálfbjarga þrælar.
Stúlkan, sem ritaði bréfið, skýrði frá því, hvernig hún
af athugaleysi fór að hlusta á útvarpsþáttinn. Hann snart
einhvern streng, og hún fann í fyrsta sinni á ungri ævi
veruleikann í elsku og meðaumkun Jesú. Hún þorði varla
að vona það, en ef til vill, rétt ef til vill, mundi hann af
miskunn sinni hjálpa henni og félögum hennar.
Hún hlustaði í laumi heima hjá sér á hverjum degi í
heila viku. Hún hafði útvarpið lágt og svefnherbergisdyrn-
ar harðlæstar, því að hún vildi ekki láta foreldra sína
vita þetta.
Von hennar um lausn úr fjötrunum óx með hverjum
degi vikunnar, og hún fór að rökræða þannig, að gæti
Guð læknað sjúklinga af krabbameini eða ofdrykkju, þá
gæti hann læknað eiturlyfjaneytanda.
Hún hafði verið í vandræðum og hikandi við að segja
vinum sínum, að hún væri að hlusta á kristilegan útvarps-
þátt. En dag nokkurn, er þau voru saman að ræða um
sitt hræðilega vandamál, sagði hún: „Hlustið, krakkar,
eftir því sem mér virð.ist, er Guð eina vonin okkar.“
Er hún sá undrunarsvip þeirra, fór hún að segja þeim
frá útvarpsþáttunum, og þau fóru öll að hlusta, stundum
sameiginlega, og stundum ein í herbergjum sínum.
„Ég bið,“ ritaði X, „en ég geri ráð fyrir, að ég viti
ekki, hvernig á að biðja rétt. Ef við gætum aðeins komið
til yðar og látið yður biðja fyrir okkur. Okkur langar
svo til að koma á samkomurnar,“ hélt hún áfram, „en við
erum hrædd. Við erum hrædd við lögregluna. Ef hún tæki
okkur föst, yrði það foreldrum okkar til smánar. Við getum
blótt áfram ekki látið þau komast að því, að við neytum
eiturs. Það mundi alveg kremja hjörtu þeirra.“
Það kramdi hjarta mitt, er ég las áfram:
„Ég veit, að þér eruð frá Guði, og ég trúi og treysti
öllu, sem þér segið. En ég býst við, að það hafi ekki mik-
ið að segja fyrir yður, ungfrú Kuhlman, þar sem þetta
kemur frá eiturætu, eða er ekki svo? En það verður ekki
langt þangað til, að ég verð ekki eituræta lengur.“
Hún endaði með því að biðja mig að lesa bréfið ekki
upp í útvarpinu.
„Ég er svo hrædd,“ sagði hún, „en ég ætla að hlusta
á útvarpið frá þér á hverjum degi. Viltu gera svo vel að
biðja fyrir okkur öllum.“
Ég bað fyrir þeim næsta fimmtudag, og í næsta bréfi
sínu þakkaði hún mér fyrir það.
„Mig langar til, að þér vitið, hve bænir yðar hjálpuðu
mikið,“ sagði hún. „A föstudaginn var bað ég, eins og
þér sögðuð okkur að gera, og ég bað Jesúm að fyrirgefa
mér og að koma inn í hjarta mér.“
„Ég trúi því, að hann hafi gert þetta,“ hélt bréfið á-
fram, „en ég get enn ekki hætt að taka þetta eitur. Viljið
þér gera svo vel að trúa mér, þegar ég segi, að ég hefi
reynt svo mikið til þess, en ég get enn ekki hætt. Mig lang-
ar ekki í það, en ég verð að taka það. Ég er svo hrædd,
en ég veit ekki, hvað ég á að gera.“
X hafði miklar áhyggjur út af föður sínum og móður.
Hún elskaði þau heitt og vissi, að hún var að komast á
það stig, að hún yrði að segja þeim fró.
„Mamma veit nú þegar, að eitthvað er að,“ skrifaði
hún, „en hún veit ekki enn, hvað það er.“
Afmælisdagur hennar var næsta fimmtudag, og hún bað
mig að láta syngja í útvarpið þann dag: „Það kostaði
krajtaverk.“ „Þetta er sú afmælisgjöf, sem mig langar
mest til að fá,“ sagði hún.
Bréf hennar endaði á orðunum:
„Ég veit, að þér biðjið fyrir mér, og gerið svo vel að
hætta því ekki.“