Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 73

NORÐURLJÓSIÐ
73
„Þarna uppi! ViS hliðina á ungfrú Kuhlman! Líttu á
hann, Jesús þarna uppi! og sjáðu — hann réttir út hend-
urnar.“
Amma hennar leit á Ameliu, síðan leit hún aftur, og þá
fékk hún ákafan hjartslátt. Sárin á andliti litlu stúlkunnar
voru algerlega þornuð. Þar sáust engin merki blóðs eða
graftar nokkurs staðar. Hjarta hennar varð yfirfullt af
gleði og þakklæti.
Þegar þær komu út úr salnum, beið maðurinn eftir þeim.
Hann leit snöggvast á litlu stúlkuna, og það lá við, að það
liði yfir hann.
„Þegar við komum heim,“ skýrir amma hennar frá, „lét
hún ekki bíða að segja öllum frá, hvað komið hafði fyrir.
Það, sem hún sagði frá, var það, að hún hefði séð Jesúm.
Það, sem fjölskylda hennar sá, var það, að öll hennar sár
voru þornuð. Faðir hennar leit á liana og hrópaði: ,Krafta-
verk‘! “
„Eg sagði ekkert um það, ég vildi blátt áfram vera viss
um, að allt væri í lagi, áður en ég segði nokkuÖ um það.“
í næstu viku var aftur farið með Ameliu á guðsþjónustu.
I guðsþjónustunni miðri fór hrúðrið á andliti hennar,
höfði og líkama að detta af. „Það féll eins og snjór,“ sagði
amma hennar, „og ég varð í vandræöum, því að það datt
allt ofan á föt einhverrar konu. En framar öllu var ég þakk-
lát, og allan tímann var ég að lofa Guð.“
Þannig var Amelia varanlega og algerlega læknuð. Af
öllu sínu litla hjarta var hún Jesú þakklát, en hún var alls
ekki undrandi, því að hún hafði alitaf vitað það, að hann
gæti gert kraftaverkið og vildi gera það.
Hörund litlu stúlkunnar var nú gallalaust. Þar var ekk-
ert merki um sár, neitt sem benti á hrúður, engin merki um
ör. Það leið ekki á löngu, unz þvegið og greitt hár hennar
myndaði gullinn geislabaug um litla, ljómandi andlitið.
Augabrúnirnar löguðust, augnalok og eyru komust í samt
lag. Eitt þúsund manns sáu ástand þessa barns og voru
vottar að lækningu hennar, sem læknarnir kalla kraftaverk.
Sagan af Ameliu hefir snortið mig eins djúpt og nokkuð
annað, sem nokkru sinni hefir gerzt í þessu starfi hér. Ekki
eingöngu vegna hinnar líkamlegu lækningar, — ég hefi
séð margar jafnmiklar gerast — heldur vegna efalausrar
trúar hennar, ófrávíkjanlegrar fullvissu hennar, að sýnin
sé áreiðanleg, að hún hafi séð Jesúm. I sjö ár síðan hún
læknaðist, hefir hún haldið óbifanlega fast við söguna,
eins og hún sagði hana fyrst.
I upphafi var það svo, að vinir og nágrannar, sem gátu
ekki neitaö, að lækning hefði gerzt, annaðhvort ásökuðu
barnið, að það hefði búið söguna til, eða ömmuna, að hún
hefði komiö hugmyndinni í kollinn á barninu.
Foreldrar hennar voru í fyrstunni sannfærð urn, að at-
burðurinn hefði aðeins verið ímyndun, sprottin af fjörugu
ímyndunarfli barnsins. Þau töluðu við hana lengi og þrá-
spurðu hana vandlega, en ekkert, sem þau gátu sagt, gat
breytt því, að hún staðhæfði afdráttarlaust, að hún hefði í
raun og veru séð Drottin.
Hún kemur enn oft til guösþjónustu, og öðru hvoru hefi
ég spurt hana vandlega.
„Sástu Jesúm virkilega?“ spurði ég aftur nýlega þessa
ljómandi, yndislegu, ellefu ára stúlku, sem hún er orðin.
Skýrt og fast kom svarið: „Já.“
„Og hvar var Jesús?“
„Hann stóð þarna rétt við hliðina á þér.“
„Hvernig leit hann út?“ spurði ég einu sinni enn.
„Eins og myndin á Heilaga Hjartanu, og armar hans
voru útbreiddir,“ sagði hún.
„Ertu alveg fullviss um, að þú sást hann?“
Andlit hennar ljómaði, og hún svaraði: „0, já, þetta er
það virkilegasta á allri ævi minni!“
„Hve lengi stóð hann þar?“
„AS minnsta kosti f.imm eða tíu mínútur,“ var svar
hennar, „lengi eftir, að söngurinn var búinn og þú hafðir
lokið við bæn þína.“ Síðan brosti hún um leið og hún
sag ði: „0, ungfrú Kuhlman, ég gleymi því aldrei svo lengi
sem ég lifi!“
Reynsla litlu stúlkunnar var greinilega ekki ímyndun,
eða ofsjónir, eða blekking, heldur sönn sýn. Litlu, trúar-
fylltu, fjögurra ára barni, sem þráði meir en nokkuð ann-
að í heimi að sjá frelsara sinn, hafði Jesús opinberað
sjálfan sig.
Handa þeim, sem halda fast við að trúa, að það sé mín
trú, sem á einhvern hátt beri ábyrgð á þeim kraftaverkum.
sem gerast í þessu starfi, og að bænir mínar séu mikilvæg-
ari en bænir annarra, — handa þeim segi ég söguna af
Ameliu sem eina af mörgum til að hrekja þessa algerlega
röngu skoðun.
Ég bendi á, að á þeim tíma, sem þetta barn læknaðist,
vissi ég ekki, að barnið væri við guðsþjónustuna, og þess
vegna bað ég ekki sérstaklega fyrir henni. Ég sá hana ekk.i
fyrr en eftir það, að hún hafði læknazt, þegar ég heyrði
rödd kalla upp: „Sjáðu, amma, ég sé Jesúm þarna uppi!“
Þá fyrst renndi ég augum í skyndi um salinn til að vita,
hvaðan þessi litla, en smjúgandi, rödd kæmi. Ég sá að
lokum litla stúlku, í örmum aldraðrar konu. sem pataði
liöndum í áttina til mín.
Það var vegna bæna þessa barns, ekki minna, að kraftur
Guðs kom. Og það var svar við einfaldri trú lítils barns,
ekki minnar, að Jesús lagði hönd sína á litla líkamann
hennar. Ég bið af öllu hjarta, að enginn sjái nokkru sinni
Kathryn Kuhlman í þessu starfi, heldur aðeins heilagan
Anda.
Kæri Guð, gefðu okkur einföldu trúna, sem litlu börnin
þekkja — trú til að trúa á lifandi persónu og kraft Jesú:
trúna til að vænta kraftaverka hér á jörðu niðri. Því að
við verðum blessuð eins og börnin eru, ef við vefjum þess-
ari einföldu trú utan um okkur eins og yfirhöfn. Og þá
verður það, að við munum ekki eingöngu vita eitthvað
UM LÍFIÐ, við munum líka vita, HVERNIG Á AÐ LIFA
LÍFINU.
----------x---------
,,Andlcg ljóð“ ritstj., — 410 alls, 21 örk, í rexinbandi-
gefin út seint á sl. óri, fóst í afgr. Nlj. 161 kr. Send gegn kröfu
1 82 kr. Fóst í Rvík hjó frú Soffíu Sveinsdóttur, Miðtún 26.