Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 78

78
NORÐURLJÓSIÐ
Þetta kvöld, er ég hafði heyrt ræðuna um Krist, var ég
ekki leiddur til að taka ákvörðun þar í kirkjunni. En síðar,
er ég hugleiddi allt, sem ég hafði heyrt, festi ég traust mitt
á Kristi og veitti honum viðtöku sem eigin frelsara mínum.
Tárin fylltu augu mín, og innri fullvissa sagði mér, að
Hann væri hið innra með mér. „Eg hefi vonað og vonað
ó Drottin, og hann laut niður að mér og heyrði kvein mitt.
Hann dró mig upp úr glötunargröfinni, upp úr hinni botn-
lausu leðju, og veitti mér fótfestu á kletti, gerði mig styrkan
í gangi. Hann lagði mér ný ljóð í munn, lofsöng um Guð
vorn.“ (Sálm. 40., 2.—4.).
Oft hefi ég þurft að falla á kné og biðja um fyrirgefn-
ing og hjálp, en Drottinn hefir alltaf reynzt trúfastur.
Hvílík gleði að þjóna honum sem forstöðumaður sunnu-
dagaskóla, formaður í menntamálanefnd safnaðarins og
aðstoðarleiðtogi á Orlando svæðinu. Drottinn hefir verið
mér góður. Mig langar til að þjóna honum með öllu mögu-
legu móti, meðan hann gefur mér andardrátt.
--------x--------
KONAN VITRA
Ejtir Þóru G. Pálsdóttur.
í 2. Samúelsbók 20. kap. er getið konu nokkurrar, sem
hvergi er getið annars staðar, svo að vitað sé. Ekki fáum
við að v.ita nafn hennar, ekkert um ætt hennar, útlit eða
stöðu. Það eitt, að hún var vitur, er tekið fram um hana.
Frásagan segir frá atviki einu, er sýnir viturleik hennar.
Við skulum líta á kringumstæðurnar til þess að fá betri
yfirsýn.
Atburðurinn gerðist á dögum Davíðs konungs. Absalóm
sonur hans, gerði uppreisn á móti föður sínum til að ná
sjálfur í konungdóminn. Þetta ógæfusama tiltæki hans
endaði með því, að Jóab, hershöfðing.i Davíðs, og skjald-
sveinn hans bundu enda á misheppnaða ævi Absalóms,
þar sem hann hékk hjálparvana í eikinni, sem reiðskjótinn
hafði skotizt inn undir með hann.
Absalóm er hið sígilda dæmi þess, að það er ekki nóg
að vera göfugrar ættar, eiga að minnsta kosti annað for-
eldrið trúað og vera mikið léð af Drottni. Það var Absa-
lóm vissulega. Þeim mun þyngri verður ábyrgðin. Hver
unglingur verður að gera upp við sjálfan sig, hvort hann
vilji ganga á Guðs vegum þeim, er góðir foreldrar þræddu,
eða verða v.isin grein á grænum meiði, er sniðin verði af
sökum þess, að hún ber engan ávöxt til eflingar Guðs ríki
á jörð. Það er ekki víst, að þeir deyi líkamlega eins og
Absalóm. En þeir taka aldrei það sæti í söfnuði Guðs,
í hinni andlegu fjölskyldu hér á jörð sem eðlilegt væri
og ætla mætti.
Það var ekki einungis, að hið guðlausa tiltæki Absalóms
leiddi ógæfu yfir sjálfan hann, heldur olli það og sundr-
ungu og ringulreið meðal hinnar útvöldu þjóðar.
Þegar Absalóm er dauður og Davíð er flúinn úr landi,
fær fólkið þá skynsemdar glætu, að það fer að hugleiða
og minnast liðinna tíma, hvað Davíð hefir fyrir þjóðina
gert, og nú sýnist þeim réttast, að hann komi aftur til ríkis
síns. Júdamenn verða ísraelsmönnum snarari í framkvæmd-
um að tygja sig til ferðar og taka á móti konungi, er hann
skyldi snúa heim. Ættkvíslunum hinum mislíkaði þetta
svo mjög, að aftur skapaðist andrúmsloft upplausnar og
sundrungar, svo að allir Israelsmenn gengu á liönd Seba
nokkrum, Benjamíníta, og fylkj a sér um hann.
Er Davíð kemur til Jerúsalem, skipar hann Amasa, hers-
höfðingja sínum, að kalla saman her Júda og vera kominn
aftur, áður en þrjár sólir eru af lofti. En ferð Amasa seink-
aði. Þá varð Davíð hræddur að láta eftirförina dragast
lengur, og sendi aðra menn af stað. Það getur stundum
verið áríðandi að hafa hraðann á í verki Drottins og að
framfylgja boðum hans. Annars kann svo að fara, að
Drottinn sendi aðra í staðinn okkar, og að við, andlega
talað, deyjum úr starfinu eins og Amasa, sem Jóab drap,
þar sem þeir mættust.
Jóab varð aftur einvaldur hershöfðingi, og allur herinn
fylgdi honum. Hélt hann svo til borgar þeirrar, þar sem
uppreisnarforinginn hafðist við. Gekk Jóab að því sem
ákafast ásamt liði sínu, að brjóta varnarmúr borgarinnar.
Þá er það, að konan vitra kemur fram á sjónarsviðið.
Hún kallar á Jóab til viðtals og mælti á þessa leið:
„Forðum var það haft að orðtæki ,Spyrjið að því í
Abel og í Dan, hvort það sé lagt niður, sem hinir trúu í
ísrael fyrirskipuðu?‘ Þú leitast við að gereyða borg og
móður í ísrael. Hví spillir þú arfleifð Drottins?“
Svar Jóabs var: „Ég vil engu spilla og engu eyða. Eigi
er þessu svo far.ið, heldur hefir maður nokkur frá Efraím-
fjöllum, sem Seba heitir, Bikríson, lyft hendi sinni gegn
Davíð konungi. Framseljið hann einan, og mun ég þegar
hverfa frá borginni.“
í 5. bók Móse, 20. kafla, býður Drottinn ísrael, ef hann
fer í hernað á móti fjarlægri borg, þá eigi að bjóða borg-
inni frið, ef fólkið vilji ganga inn á að verða ánauðugt.
Það liggur í orðum konunnar, hve miklu fremur eigi þá
að bjóða borg í ísrael frið, og hve miklu syndsamlegra
sé að spilla og tortíma verðmætum þess lands, sem Guð
hafði gefið Israel, og mannslífum meðal Guðs útvöldu
þjóðar.
Við vitum ekki, hvers vegna Guð notaði konu til að
frelsa þessa borg frá blóðbaði og kaus hana til að minna
hinn vígreifa hershöfðingja á ábyrgð hans gagnvart orði
Drottins og fyrirmælum hans. En orð hennar hittu í mark,
einnig á meðal samborgara hennar, er hún sneri máli sínu
að þeim, svo að þeir framselja uppreisnarforingjann og
hljóta frið, er þeir losa sig við mann syndarinnar.
Hvað getum við lært af þessari konu? I hverju var
styrkur hennar fólginn? Styrkur hennar var frá Drottni.
Hún stóð á orði hans, vissi, að fyrirmælum hans áttu allir
að hlýða, háir jafnt sem lágir. í þessu lá styrkur hennar
mitt í ölduróti yfirþyrmandi stríðsógna.
Hið sama mundi gefa nútímakonunni öryggi og áhrifa-
mátt, einnig í okkar þjóðfélagi. En því miður vantar svo
margar konur slíkt eða grundvöll til að standa á í lífinu,
svo að þær sogist ekki inn í hringiðu skaðlegrar tízku og
syndsamlegra venja.
Hversu mikilvæg fyr.ir hvert þjóðfélag er sú kona, sem