Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 82

82
NORÐURLJÓSIÐ
Þeir trúa ýmsu, sem að þeim er skotið, hvíslað í hug þeirra,
lætt inn í vitund þeirra.
Það er aðeins eitt skynsamlegt viðbragð til, hlýðni við
orð gefandans, að taka fram gjafabréfið og hampa því á
lofti. Ekkert, sem þú getur sagt, getur rekið óvin þinn út.
En gjafabréfið getur það. Þú segir við hann: „Farðu til
hans, sem gaf mér þetta. Hér er undirskrift hans og inn-
sigli. Deildu við hann, ef þú vilt. Sjáðu mig í friði. Farðu
burt héðan.“ Síðan skellir þú hurð.inni í lás á nefið á
honum. Næst þegar hann kemur, ferðu alveg eins að. Þú
veizt alveg nógu vel, að óvinur þinn þorir aldrei í mál
við þann, sem gaf þér þessa dýrmætu og dásamlegu eign.
Dag nokkurn ertu úti staddur. Allt í einu sérðu velgerða-
mann þinn, auðmanninn mikla, sem gaf þér húsið. Þegar
þú sérð hann, fyllist þú af fögnuði, hjarta þitt titrar og
þú þakkar honum innilega gjöfina.
Þá segir hann við þig: „Þú ert mér þakklátur og þakkar
mér vel. Nú óska ég, að þú gerir eitthvað fyrir mig. Gakk
þú um þessa stóru borg og segðu öllum frá, sem fátækir
eru, sem eru í sama ástandi eða svipuðu og þú varst, að
þeir komi til mín í skrifstofu mína og fái þar sams konar
gjafabréf og það, sem þú hefir fengið. Ég hefi nógar
eignir handa þeim öllum.“ Lestu vel gjafabréfið, sem þú
fékkst, áður en þú leggur af stað.“ Þar með er hann horf-
inn.
Þú leggur af stað. Þú getur ekki beðið eftir því, að þú
komist heim og lesir gjafabréfið vel. Þú ferð að tala við
fátæklingana, þar sem þeir sitja eða liggja í eymd sinni.
En þér bregður kynlega við. Það er varla nokkur maður,
sem gefur orðum þínum hinn minnsta gaum. Vonlausir,
örvæntingarfullir stara þeir sljóum augum á þig, en virð-
ast ekki margir hverjir skilja þig eða alls ekki trúa þér.
Vonbrigði fara að heltaka þig. Gleðin, að mega færa
mönnum góðu fréttirnar, fer að dofna. Það er orðið dimmt.
Ljós loga ekki á götunum. Allt í einu er einhver kominn
að hlið þér. Hann hvíslar að þér, kankvís og ísmeyginn:
„Þarna sérðu. Þetta er alveg vonlaust verk. Það vill enginn
trúa þér. Þú sérð það sjálfur. Hættu þessu. Reyndu það
ekki meir. Það er svo þreytandi og tímafrekt fyrir þig.“
Þú þekkir ekki röddina, sem segir þér að gefast upp.
Þú veizt ekki, að þetta er óvinur þinn og óvinur auðmanns-
ins, sem gaf þér húsið. Þú ferð heim og inn. Þú háttar og
sofnar vel og sefur lengi. Þú neytir matar og drykkjar. Þú
ert ánægður. Þér liður svo vel. Hugur þinn hvarflar sjald-
an til fátæklinga úti um götur og torg. Þú gengur framhjá
þeim, en sérð þá varla. En þegar þú reynir að segja þeim
frá boði auðmannsins, er naumast nokkur maður, sem
reynir að fara eftir orðum þínum eða gefa þeim gaum. Þú
heldur áfram að tala um vellíðan þína, lækningu þína,
reynslu þína. En þetta er ekki boðskapurinn, sem þér var
falið að flytja.
Svo mætir þú aftur velgerðarmanni þínum. Hann lítur á
þig alvarlega og segir: „Það koma fáir til mín úr borginni
þinni. Segir þú fáum frá því, sem ég bauð þér að segja
þeim?“
„Ekki svo mjög fáum, að minnsta kosti ekki fyrst. En
þeir vildu ekki hlusta, þeir sýndust alls ekki trúa því, sem
ég sagði þeim, eða þeir kærðu sig ekki vitund um það.“
„Lastu gjafabréfið, sem ég sagði þér að lesa?“
„Nei, ég flýtti mér svo mikið að fara að segja öðrum
þessar góðu fréttir þínar, að ég gaf mér ekki tíma til þess.“
„Hlýð þú mér. Far heim og lestu bréfið. Farðu eftir því,
sem stendur þar.“ Og hann hverfur.
Nú gerum við ráð fyrir því, að þú hafir eitthvað lært af
reynslunni, að þú farir heim, takir bréfið og lesir það. Þá
sérðu það, að þar stendur, að áður en þú ferð út, áttu að
hafa farið í föt, sem geymd eru í skápnum, sem merktur er:
„Kraftur frá hœðum.“
Nú leitar þú, unz þú finnur, að í lyklakippunni eru tveir
lyklar saman á hring, merktir: „1. Hlýðni. (Post. 5. 32.).
2. Bæn. (Post. 4. 31.).“ Þetta eru lyklarnir, sem ljúka upp
skápnum, þar sem geymd eru klæðin: „Kraftur frá hæð-
um.“
Nú minnist þú þess, að þú hafðir áður óhlýðnast, fórst
ekki eftir fyr.irmælum gjafarans mikla. Nú ákveður þú,
að þú skulir hlýða út í yztu æsar öllu, sem hann segir þér.
Allt í einu stendur hann hjá þér. Þú biður hann þegar
fyrirgefningar á óhlýðni þinni.
Svo tekur þú lyklana. Skápurinn lýkst upp. Þú tekur
klæðin, sem geymd eru þar. Þú verður var við, að gjafar-
inn hjálpar þér, klæðir þig í þau. Svo er hann horfinn.
Nú ferð þú út á nýjan leik. Nú hefur þú upp rödd þína
og hrópar til mannfjöldans þann boðskap, sem gjafarinn
hefir falið þér. Nú minnist þú varla á sjálfan þig, á reynslu
þína, sælu þína. Þú átt aðeins eina ósk, þá: að flytja sem
allra flestum þessi boð: „Komið til Gjafarans. Þiggið gjöf-
ina miklu, sem hann býður öllum þurfandi mönnum og
krefst einskis endurgjalds.“
Nú bregður svo við, að upp frá þessu fara margir að
hlusta á þig. Sums staðar rísa margir, stórir hópar, í einu
á fætur og leggja af stað til Gjafarans. Stundum eru þeir
fáir, en alltaf einhverjir, sem hlýða boðskap þínum, sem
þú flytur í nafni Gjafarans.
Þú verður enn meir var við Óvin þinn en áður. Hann
er alstaðar að reyna að spilla fyrir þér. Hann reynir jafnvel
að ráðast á þig, taka þig fangbrögðum, eða þá hann sendir
þér logandi skeyti. En ekkert stenzt klæðin: „Kraftur frá
hæðum.“ Meðan þú ert í þeim, ertu alveg ósigrandi.
Það var prédikari í Bandaríkjunum. Hann var 35 ára
gamall. I 17 ár hefir hann þekkt Krist sem frelsara sinn.
Með feiknamiklum dugnaði hefir hann gengið að starfi.
Samt er ekki mikill árangur. Hann fer að þyrsta eftir kraft-
inum frá hæðum. Dag nokkurn mætir Guð honum, fyllir
hann, klæðir hann krafti sínum. Þá gerbreytist allt hans
starf. Þúsundum saman snúa menn sér til Krists vegna
þjónustu hans. Alstaðar kemur nýtt líf í kristilegt starf,
hvar sem hann fer. Bráðum þekkir allur hinn kristni heim-
ur nafn þessa manns: Dwight L. Moody.
Lögfræðingur í Bandaríkjunum, ungur að aldri, var
rétt kominn að því, að fremja sjálfsmorð. Guð greip fram