Norðurljósið - 01.01.1965, Blaðsíða 88

88
NORÐURLJÓSIÐ
ÉG MUN FRELSA ÞIG
Saga frá Póllandi
„Meðan stóð á stríðinu, eftir uppreisnina í Varsjá, voru
bróðir minn og kona hans, sem tekið höfðu þátt í upp-
reisninni, tekin og flutt í vinnubúðir í Þýzkalandi. Þar
sem hann var hálf-blindur, gerði hann mörg glappaskot í
verksmiðjunni, þar sem hann þurfti að bera þunga klumpa.
Líka, þegar hann var á leið til vinnu sinnar snemma á
morgnana, meðan enn var dimmt, hrasaði hann og datt.
Og svo var hann skammaður og barinn af vörðunum meir
en hinir fangarnir. Dag nokkurn gat hann ekki staðizt
þetta lengur. Hann ákvað að fremja sjálfsmorð um nótt-
ina. I rúmi sínu bað hann: „Drottinn, þú veizt, að ég get
ekki haldið svona áfram. Fyrirgefðu mér það, sem ég ætla
að gera.“ Þá datt honum í hug litla biblían, sem hann
hafði tekið með sér. Hann settist upp í rúminu, breiddi
ábreiðu yfir höfuðið, kveikti á litlu kerti, sem honum hafði
tekizt að fela, og mælti: „0, Drottinn, gef þú mér hið síð-
asta orð frá þér sjálfum. Eg ætla nú að opna biblíuna, og
það, sem ég les fyrst, tek ég sem orð frá þér handa mér.“
Síðan opnaði hann biblíuna og las: „Eg mun frelsa þig.“
(Sálm. 50. 15.) Hann lokaði biblíunni, slökkti á kertinu
og hugsaði: „Já, hann mun frelsa mig. Nú verð ég að flýja
ásamt konu minni.“ Þegar hann kom að skálanum, þar
sem kona hans bjó, bað hann: „Ó, Drottinn, fyrst þú vilt
frelsa mig nú, viltu þá gera svo vel að sýna mér, hvar ég
á að berja, svo að aðeins konan mín vakni.“ Þegar hann
barði, heyrði hann hana hvísla: „Hver er þar?“ Hann
sagði: „Komdu út.“ Hún þekkti rödd hans og kom út.
„Steffi, við verðum að flýja. Drottinn hefir sagt það:
,Eg mun frelsa þig‘-“ Konan var mjög hrædd í fyrstu, en
þegar hún heyrði rödd hans, var það sem skipun Guðs,
og hún hlýddi líka. Hún leiddi hálfblinda manninn sinn
út á veginn. sem lá út fyrir búðirnar. Allir verðirnir voru
sofandi, og hliðið var opið. Eftir fáein fleiri skref voru
þau orðin frjáls!
Það sem eftir var nætur gengu þau gegnum skógana.
Snemma um morguninn komu þau að bóndabæ. Þau vissu,
fyrst Drottinn ætlaði að frelsa þau, þá yrðu þau að segja
sannleikann. Svo að þau sögðu, þegar dyrnar voru opn-
aðar, er þau drápu á dyr: „I nafni Jesú, getur þú falið
okkur? Við erum pólskt fólk, sem slapp úr búðunum.“
Konan, sem stóð í dyrunum, sagði: „I nafni Jesú, komið
þið inn.“ Þá leiddi hún þau upp á þakloft, þar sem þau gátu
sofið allan daginn. Um kvöldið kom hún með mat, og er
þau höfðu snætt, leiddi hún þau til dyra. Hún sagði: „í
nafni Jesú, haldið leiðar ykkar.“
Aftur reikuðu þau gegnum skógana án þess að vita
áttina, en fullviss um leiðbeiningu Drottins.
Allt í einu heyrðu þau drunur margra flugvéla, sem
komu fljúgandi þar yfir. Síðan tóku sprengjur að falla.
Eftir nokkrar stundir sáu þau í fjarska nokkra skriðdreka
fara framhjá. Þetta var rússneski herinn. Eftir skriðdrek-
ana komu vagnar með særða menn eftir veginum. Þau
námu staðar á vegarbrúninni, veifuðu til foringja með
sjúkravögnunum. „Við erum frá Varsjá, pólskt fólk, flúið
úr vinnubúðum,“ sagði bróðir minn á rússnesku. For-
inginn trúði sögu hans og leyfði þeim báðum að sitja í
einum af vögnunum, unz þau komu að pólsku landamær-
unum. Þar fóru þau úr vagninum. og eftir að hafa gengið
í nokkra daga og leitað að fólki úr fjölskyldu sinni, voru
þau aftur sameinuð því.
„Bróðir minn treysti orði Drottins á stundu mikillar
neyðar og hættu. Hann hlýddi því, og þannig frelsaðist
hann.“ Systir Jadwiga.
(Þýtt úr: It’s Harvest-T.ime! (Það er uppskerutími!)
Sent ókeypis gegn beiðni. Utanáskrift: P.O. Box 119, 1211
Geneva 2, Switzerland).
---------x---------
Er forðum Jesús fór (Sálmur)
Er forðum Jesús fór um hér á jörðu,
hans freistað var, hann þoldi last og háð:
hann mæddur var af margs kyns stríði hörðu
og mætti hatri, en sýndi mönnum náð.
Hann taldi ei þjóninn herra sínum hærri,
og Hann leið þjáning, sem er hlutdeild manns,
en hann er fús í neyð að standa nærri
og náð að veita sál, er auðmjúk leitar hans.
Ef geisa vindar sterkir lífs v.ið strendur
og streymir niður sorgartára regn,
er Drottinn bezta hælið enn sem endur,
því ekkert verður krafti hans um megn.
Ef fýkur mjöllin, fyllir gömlu skjólin.
og frostið næðir, syrtir lífs á stig,
þá veiti Guð, að gæzku og náðar sólin
með geislum sínum ávallt lýsi, vermi þig.
Sé trúin glötuð, traust á Guði farið
og týnist, fölni dýrmæt vona rós,
sé hjartað þungum hörmum sundur marið,
og hrelldur andinn skynjar hvergi Ijós,
þá sýnist þungbært lífið lítils virði,
og langmædd hugsun er við raunir fest, —
samt megnar Guð að mæta þeirri byrði:
Hans máttug v.izka skilur alein, hvað er bezt.
Ef sæludraumar hrífa sál og huga,
er hjartað örvar sólskin, ást og vor,
svo vegartálma virðist létt að buga,
og von þín rætist, Iétt þín verða spor, —
þá gleymdu eigi Guði þökk að færa,
því gleðin, vonin, sælan er hans gjöf.
Vér glöðum rómi megum lof hans mæra
í myrkr.i, stormi, logni og sól, frá vöggu að gröf.
Nýjárskveðja 1965. Ekki í „Andlegum ljóðum.“