Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 91

NORÐURLJÓSIÐ
91
sagði: „Far þú, syndga ekki upp frá þessu.“ ÞETTA ER
GUÐ!
Ef þú vilt lýsa Guði með einu orði, þá þarftu aðeins að
taka fimm bókstafi og rita þá aftur og aftur frá upphafi
til enda — orðið: ELSKA — OG ÞETTA ER GUÐ!
Sástu þessa dýrmætu, ungu konu, smávaxna og veik-
byggða, sárþjáða af kvölum miskunnarlausrar mænukölk-
unar? Þetta er kona, sem ekki hafði komið í kirkju árum
saman, kona, sem raunverulega hafði aldrei þjónað Guði
nokkurn dag ævi sinnar. Hún er svo fáfróð um andlega
hluti, að þegar kraftur Guðs kemur yfir líkama hennar,
fer mágkona hennar, sem v.ildi hjálpa henni, að kveikja í
vindlingi og stingur honum í munn þjáðu konunnar, ef
það skyldi stöðva „skjálftann"? Af viðkvæmri miskunn
sinni og mikilli samúð sinni, snart Meistarinn þennan
líkama og gerði hann heilbrigðan. Vinur minn, ÞETTA
ER GUÐ!
Guð, sem skilur, Guð, sem þekkir sérhvern veikleika
okkar, sérhverja hrösun okkar, sérhvern brest, sérhverja
synd okkar, hann heldur áfram að elska okkur og að út-
hella yfir okkur miskunn sinni. Hann elskar okkur, ekki
af því að við erum óstyrk, ekki vegna hrasana okkar, ekki
vegna synda okkar, lieldur af því að við erum börnin hans.
Og hann elskar sérhvert okkar eins og við værum einka-
barn hans.
A lækningarstundinni heiðraði Guð hina einföldu trú,
þetta blátt áfram traust hennar Betty Fox, sem vogaði að
rétta fram ósjálfbjarga hönd til að snerta hinn Eina, sem
hefir allt vald á himni og jörðu. Þegar trú hennar mætti
Guði, gerðist eitthvað. Það gerist alltaf eitthvað, þegar
einföld trú mætir Guði.
Þegar kraftur Guðs fór um líkama Betty Fox, var hún
svo fáfróð í andlegum efnum, að hún hafði ekki minnstu
hugmynd um, að það væri yfirnáttúrlegur kraftur Guðs,
sem streymdi um líkama hennar. Hún hafði aldrei verið
við guðsþjónustu; hún hafði aldrei séð nokkurn læknazt
með krafti Guðs; hún hafði aldrei á ævi sinni séð krafta-
verk, og ekki hafð.i hún heldur séð mig. Hún hafði séð
Hann, og það var nóg!
Fyrir nokkrum vikum, nákvæmlega tíu árum og sjö
mánuðum eftir lækningu sína, fór Betty Mtur til eins af
hinum fyrri læknum sínum. Hann fann, að heilbrigði
hennar var fullkomin, engin merki eftir mænukölkun.
Það var sem hann væri að hugsa upphátt, þegar hann
sagði við hana: „Ekkert þrautahlé í mænukölkun hefir
nokkru sinni staðið svona lengi; og það er ekki neitt, sem
bendir til þess, að þér hafið nokkru sinni þjáðst af þeim
sjúkdómi. Hinn góði Drottinn hefir hjálpað yður, þegar
v.ið gátum það ekki.“
ÞETTA ER GUÐ!
---------x---------
„Hver var Jesús frá Nazaret?“ verður sérprentað og
fæst á afgreiðslu Norðurljóssins. Verð 3 kr. Fólk er beðið
að hjálpa til að útbreiða það.
---------x---------
Lesið Norðurljósið aftur og aftur, það færir ykkur meiri
blessun frá Guði en hitt: að líta snöggvast yfir það.
HVER VAR HANNA?
Eftir Þóru G. Pálsdóttur.
Um Hönnu lesum við í 1. Samúelsbók 1. kafla, sem
segir frá manni hennar, Elkana, og því, að hann átti tvær
konur. Önnur þeirra var Hanna, hin hét Peninna. Peninna
átti börn, en Hanna engin. Samt er tekið fram, að Elkana
elskaði hana.
Elkana var maður guðrækinn, hann leitaði á Guðs fund.
Hann fór á ári hverju úr borg sinni til að biðjast fyrir og
færa Drottni hersveitanna fórnir í Síló.
Elkana fór ekki einn í þessar ferðir. Hann tók líka
fjölskylduna með. Hvílíka blessun veitir það heimilinu,
ef húsbóndinn, höfuð heimilisins, hefir forustu um. að
leita á Guðs fund, og gerir þannig fjölskyldu sinni létt
fyr.ir að fara til Drottins með hryggð eða gleði.
Hjörtu fólks geta verið í mjög ólíku ástandi, er það
gengur í Guðs hús. Eru þessar tvær konur, sem frá er
sagt, dæmi þess. Peninna er rík að því leyti, að hún á bæði
syni og dætur. En það er ekki sagt frá því, að hún bæði
Guð um nokkuð eða beindi huga sínum til Guðs. En hún
beindi orðum sínum að meðsystur sinni til að særa hjarta
hennar og auka á harm hennar, sem nógu var þungbær
samt, því að slíkan harm bar Hanna í hjarta, að hún grét
og gat ekki neytt þeirrar máltíðar, sem vera skyldi sérstök
fagnaðarmáltíð og hennar neytt frammi fyrir Drottni, eftir
boði hans.
Hvað vantaði Hönnu? Hún átti ást mannsins síns, en
hjartað þráði meira. Það þráði son, þráði hinn eðlilega
og æskilega ávöxt ástar og hjónabands, þráði þá blessun,
sem Guð hafði heitið þjóðinni sem heild, ef hún gengi á
hans vegum.
Maður hennar reyndi að hugga hana. Hann reynir að
beina sjónum h^nnar að því, hve miklu hún hafi þó að
gleðjast yfir, sem .sé ást hans. „Er ég þér ekki betri en tíu
synir,“ segir hann. Ast eiginmannsins var nokkuð það,
sem mörg eiginkonan fór á mis við. Gat nokkuð hughreyst
hana betur en það, að bera kjör sín saman við hlutskipti
annarra, sem miklu bágar áttu en hún?
Hve skynsamleg sem hughreystingin var, þá dugði hún
ekki. Hún gat ekki sefað þrá hjartans. I mannshjartanu
vekur Guð ýmsa þrá, sem aðeins hann einn getur svalað.
Þráin knýr manninn á kné frammi fyrir Drottni. Tárin
falla á jörðina, en andinn leitar upp til hæða.
I þessu ástandi finnum við Hönnu í helgidómi Guðs.
Hún er að biðja. Hún er á réttri leið. Og hún gerði Drottni
heit og mælti: „Drottinn hersveitanna, ef þú lítur á eymd'
ambáttar þinnar og minnist mín og gefur ambátt þinni
karllegan afspring, þá skal ég gefa hann Drottni alla ævi
hans, og eigi skal rakhnifur koma á höfuð honum.“ -—-
Þetta síðasta var ytra merki þess, að sveinninn væri Guði-
helgaður.
Elí. æðsti presturinn, veitti henni athygli, en misskildi
hana, er hún grátandi baðst svo lengi fyrir í hljóði. Hann
hélt hún væri drukkin. Þetta er varla eina skiptið, sem
fólk hefir rangdæmt tilbeiðslu annarra, af því að hún var
framkvæmd á annan hátt en þann, sem það hafði vanizt.