Norðurljósið - 01.01.1965, Síða 92

92
N ORÐURLJ ÓSIÐ
Enginn skyldi meta gildi bænarinnar eftir styrkleik raddar-
innar.
Hér er sýnishorn af því, að bæn, sem ekki nær manns-
eyranu, hefir þó þann kraft, að hún stígur upp til hins
heilaga bústaðar hins Hæsta og hlýtur svar. Blessunarríkt
er að vita, að Guð leiðréttir börnin sín. Hann gaf Elí réttan
skilning á þessu fyrirbæri, sem þá mun hafa glatt hann.
Ef til vill var það sjaldgæft, að hann væri vottur að svo
sannri trú og heitri bæn.
„Far þú í friði, Israels Guð mun veita þér það, er þú
hefir beðið hann um.“ Þannig mælti Elí til Hönnu. Þetta
voru blessuð endalok. Elí hafði fengið leiðrétta ranga hug-
mynd sína og Hanna huggun, svo að hún fór leiðar sinnar,
matað.ist og var ekki framar með döpru bragði. Sannar-
lega voru þetta blessuð endalok.
Guð hafði sjálfsagt verið að undirbúa Hönnu, undirbúa
hana með þessum biðtíma, sem hún varð að reyna, búa
hana undir að færa fúslega stóra fórn. Hún er ákveðin í
því, að vera ekki eigingjörn, heldur gefa Guði það, sem
hans er, ef hún aðeins fái að bera soninn undir belti og
næra hann við brjóst sitt á frumskeiði bernskunnar.
Guð gaf Hönnu það, sem hún bað um, og hún efndi
heit sitt við Drottin. Er hún hafði vanið Samúel af brjósti,
bjó hún ferð sína með hann til bústaðar Drottins.
Svo ungur sem Samúel var þá, getur hann ekki hafa
tekið mikinn þátt í þjónustunni í helgidóminum fyrsta
sprettinn, en hún fór með hann samt. Er ekki einmitt ágætt
að fara snemma með börnin þangað, sem guðsþjónusta er
haldin?
Það er auðvitað ágætt að hafa sérstakar guðsþjónustur
og sunnudagaskóla fyrir börnin og senda þau þangað, og
allir foreldrar ættu að færa sér í nyt þá hjálp, sem veitt
er með þessu móti. En eigi að síður held ég, að það skili
betri árangri í framtíðinni, að öll fjölskyldan fylgist að.
Það bindur hana betur saman, og það styrkir söfnuðinn,
«f þrjár eða jafnvel fjórar kynslóðir sameinast við sömu
guðsþjónustu.
Það, sem styrkir heimilið, styrkir þjóðfélagið, því að
heimilið er ríki í ríkinu. Sé heimilið heilbrigt og sterkt,
verður heildin það líka.
Gleði Hönnu var mikil, er hún kom með Samúel. Við
finnum það, er við lesum bænina, lofsönginn, er hún flutti
við það tækifæri. Samt býst ég við, að oft hafi hugur
hennar reikað til helgidómsins, þar sem drengurinn litli
ólst upp, fjarr.i föður og móður. Ekki gat hún lengur þerr-
að tárin af hvörmúm eða huggað hann við barm sinn.
Móðurástin finnur sér form eftir kringumstæðunum og
tjáir sig með því, að gera lítinn möttul handa Samúel, er
hún færir honum ár hvert.
Elí æðsti prestur, gamall og lífsreyndur, virðist skynja,
að það sé ófyllt eyða í lífi Elkana og Hönnu, er þau höfðu
látið Samúel frá sér. Er hann umgengzt daglega þennan
elskulega dreng, finnur hann betur, hve miklu Elkana hefir
fórnað. Sjálfur nýtur Elí ávaxtanna af því, að sæti Samúels
í heimili foreldra hans er autt, þessa drengs, sem um er
sagt, er hann óx, að hann varð æ þekkari Guði og mönn-
um.
Ef til vill var eins ástatt fyrir Elkana og Jakob, sem unni
Jósef mest sona sinna. Þessir tveir, Samúel og Jósef, voru
hvor um sig verðandi mikilmenni í samtíð sinni og kyn-
slóð.
Elí biður nú sérstaklega fyrir Elkana, að Guð gefi hon-
um afkvæmi við Hönnu í stað láns þess, er léð var Drottni.
Guð er ávallt hinn sami, bænheyrandi Guð, hvort sem í
hlut á karl eða kona. Einn son höfðu þau gefið honum.
Hann endurgalt þeim fimmfalt, gaf þeim í staðinn þrjá
sonu og tvær dætur. Það er eins og ritað er í Jeremía
51. 56.: „Drottinn er Guð endurgjaldsins, hann borgar
áreiðanlega. Endurgjaldið kemur, ekki endilega á sama
ári, eða næsta eða næst-næsta ári, en „uppskeran er oss
vís,“ hvort sem við gefum Guði hið bezta, eins og Hanna,
eða „sáum sparlega" og uppskerum samkvæmt því.
---------------------------x---------
Börnin unnu stríðið
í Hamborg hefir það verið aldagamall siður, að halda
upp á frægan sigur, sem lítil börn unnu fyrir meira en
fjögur hundruð árum. I einu hinna fjölmörgu umsátra um
borgina var hún alveg að þrotum komin, þegar stungið
var upp á því, að öll börn í borginni skyldu vera send alveg
varnarlaus til herbúða óvinanna sem örvæntingarfull, en
þögul beiðni um miskunn. Þegar hermennirnir, þótt grófir
væru, sáu varnarlaus börnin nálgast, urðu þeir undrun
slegnir og hörðu hjörtun þeirra komust við. Hvítklæddu
smælingjarnir gengu djarflega inn í búðir þeirra, og bar-
daginn hætti þegar í stað. Hermennirnir fleygðu niður
vopnunum og söfnuðu greinum með ávöxtum handa þeim
úr kirsuberjagörðunum umhverfis, svo að þau gætu farið
með þær aftur til borgarinnar sem tákn um frið. Síðan
hefir á hverju ári farið skrúðfylking barna, hvítklæddra,
út úr borginni til að minna fólkið á, hvað börnin gerðu
einu sinni fyrir það.
Jesús kaus að verða barnið í Betlehem til þess að hann
gæti gengið til krossins og dáið og þannig unnið mesta
sigur, sem nokkru sinni hefir þekkzt. Hann kom niður úr
hinni æðstu dýrð til að verða friðar höfðingi. Það er því
eng.in furða, þótt fæðingar hans sé minnst á jólum. (Þýtt).
Við þetta vill ritstj. bæta þeirri athugasemd, að Guð
hefir hvergi boðið það, né heldur Drottinn Jesús sjálfur,
að menn skyldu minnast jæðingar hans. Hins vegar liggja
fyrir skýr og ótvíræð fyrirmæli Drottins og postula hans,
að lærisveinar hans skulu mlnnast dauða hans, eða betur
orðað, að þeir skulu hafa um hönd þá athöfn: að brjóta
brauð og drekka af bikar í minningu hans. Þeir menn, sem
hafa þá athöfn um hönd reglubundið á fyrsta degi viku
hverrar, eins og siður var í frumkristninni, þeir vita manna
bezt, hve mikla þýðingu þessi minning dauða Drottins
hefir fyrir trúarlíf þeirra. O, að Guðs fólk hefði hana um
hönd eins reglubundið og jólin. Hví skyldu menn ekki láta
sig meir varða það, sem Drottinn hefir boðið, en það, sem
þeir hafa sjálfir fundið upp?
„Hví kallið þér mig Herra, Herra, og gerið ekki það,
sem ég segi?“ Hvernig svörum við Drottni þeirri spurn-
ingu?