Norðurljósið - 01.01.1967, Síða 7

NORÐURLJOSID
7
Ég gekk við hlið hans nokkur skref. Þá fannst mér, sem um
hann léki stór hjúpur, er lagðist upp að mér. Ég skynjaði frem-
ur með líkama mínum, heldur en ég sæi það, að í hjúpi þessum
voru rákir eða rendur, þræðir, upp og niður, mismunandi litir.
Bar mjög mikið á dökkum iínum eða rákum, en ljósari litir voru
þó innan um. Þetta mun verið hafa ára Davíðs, sá ljóshjúpur,
er sumir skyggnir menn segjast sjá utan um fólk. Aðrir segja, að
sérhver mannslíkami sé rafkerfi, og heilinn útvarpsstöð, er send-
ir frá sér rafbylgjur. Það mun nú vera vísindalega sannað. Sendi-
orkan hefir reynzt mælanleg á mæli, sem til þess var útbúinn.
Var sagt frá reynslu mannsins, er mælitækið bjó til, í tímariti
Halldóru Bjamadóttur, Hlín, og í útlendum tímaritum.
Þetta var á dökku tímabili í ævi Davíðs. Býst ég við, að bjart-
ari hafi verið hjúpur sá, er leið nær lokum ævi hans.
Davíð gerðist áskrifandi að Norðurljósinu, sem Arthur Glook
trúboði gaf út, en með honum starfaði ég. Davíð vildi fá ár-
ganginn allan í einu og innheftan. Þannig fengu nokkrir kaup-
endur hann. Þá fóru leiðir mínar að liggja til húsdyra hans við
Bjarkarstíg 6. Þá hóf hann þann sið, að bjóða mér inn. Eftir
það tókust með okkur æ meiri kunnleikar. Ég fylgdi sem bezt ég
gat reglunni, sem Orðskviðir Salómons gefa, en hún er þessi:
„Stíg sjaldan fæti þínum í hús náunga þíns, til þess að hann
verði ekki leiður á þér og hati þig.“ Fannst mér það aukast, er
liðu tímar, að Davíð fagnaði heimsóknum mínum.
Sá var lengi háttur á samtölum okkar, að Davíð spurði mig
hvað ég segði um eitthvert málefni. Varð ég þá að láta móðan
mása, en sjálfur mælti hann fátt. Slíkt er háttur viturra manna,
því að Salómon segir einnig í Orðskviðum sínum: „Fámálugur
maður er hygginn.“ Fylgdi ég lítt því viturlega ráði, því að ég
vildi komast að Davíð með boðskap biblíunnar. Vitnaði ég oft
til hennar, er því varð komið við. Hann tók því mætavel.
Eitt sinn tók hann að spyrja mig eitthvað um sveit mína og
umhverfi, þegar ég var ungur. Var það víst eftir það, að bók
Páls Kolka læknis, „Föðurtún,“ kom út. Sagði ég honum, minnir
mig, hvar æskuheimili mitt var staðsett, en það var á Miðfjarð-
arhálsi, eigi ýkjalangt frá Bjargi. En þar var Grettir alinn upp,
og fannst mér nokkuð til um það á uppvaxtarárum, að ganga um
sömu klappir, holt og hæðir sem hann. Varð þetta samtal tilefni
þess, að ég rifjaði upp nokkrar minningar mínar úr æsku og
sagði honum. En er ég lauk því, endaði ég á orðum Guðmundar
skálds Guðmundssonar: „Að ósekju leikur enginn sér að eldin-