Norðurljósið - 01.01.1967, Blaðsíða 78

78
NORÐURLJÓSIÐ
hann væri kominn. Allt í einu birtist hann, og undan honum
hrökk ókunna féð til baka.
Hundar hafa næma hevrn. Hóið í mér hafði hann heyrt þessa
tvo og hálfan km, sem ég var í burtu frtá 'bænum. Hæðir voru á
milli, og sást þaðan, sem ég var, bvergi til bæja. Svona var Skrýt-
inn göfuglyndur, að tilreikna mér ekki misgerð mína við hann,
en koma mér til hjálpar í vandræðum mínum.
Mundu allir menn hafa verið svona góðgjarnir og fljótir að
fyrirgefa? Það færi margt betur í mannheimum, ef enginn erfði
lengur mótgerðir en hann Skrýtinn.
Eg rak síðan féð heim, lét það síga hægt og bítandi norður
yfir Hæðirnar. Þannig hafði mér verið sagt, að góðir fjármenn
rækju féð sitt heim.
Eftir þetta ægilega leiðindakast brá svo við, að mér leiddist
aldrei að vera hjá fé, nema mig angraði sérstakt óveður eða
kuldi eða sultur. Það kom sér vel. Þetta varð starf mitt um 13
ára skeið eða lengur.
Starfið átti samt aldrei við mig. Ég var hneigður að bókum,
ekki skepnum. Kindur sýndust mér allar eins. Ég sá þó, að sum-
ar höfðu horn, en aðrar voru kollóttar. Ég sá líka mun á lit
þeirra. Sumar kindur voru hvítar, aðrar svartar eða mórauðar.
Faðir minn og Þóra þekktu hverja kind með nafni. Ég lagaðist
ef til vill eitthvað, er ég eltist, með að þekkja fé. Fjárglöggur
fjármaður varð ég aldrei. En sæi ég snepil af blaði einhvers
staðar, t. d. úti á túni, þá sá ég óðar af letrinu, hvort það var
úr „Þjóðólfi“ eða „ísafold.“
Auk þess að vera Óhneigður til fjárgeymslu bættist það ofan
á, að ég var þungur á fæti og mæðinn, langtímuin saman alltaf
þreyttur og stundum svo annars hugar, að ég naumast sá skepn-
ur, þótt þær væru skammt frá mér. Við svona fjárbirði varð
vesalings faðir minn að bjargast í öll þessi ár. Gagnið, sem ég
hafði af þessu, var það, að þetta hamraði í mig seiglu, að gefast
ekki upp þegar í stað, en til þess var ég hneigðastur.
Einu sinni bar svo til, er ég var kominn um eða yfir ferm-
ingu, að faðir minn tók lömb til fóðurs af Ólafi bónda á Asgeirs-
á í Víðidal. Nokkru eftir að þau komu, hurfu nokkur af þeiin.
Hugðum við, að þau hefðu lagt til stroks. Var þeirra því fyrst
leitað norður á bóginn, en er þau fundust ekki, var leitað allt
um kring. Komið var fram í nóvember, minnir mig, og dagur
orðinn stuttur. Leitaði ég í fjóra daga samfleytt. Þá frétti ég, að
þau hefðu farið í öfuga átt og mundu vera einhvers staðar á