Norðurljósið - 01.01.1967, Síða 166

166
NORÐURLJOSIÐ
vissi af þeim, og Guði stóð ekki á sama; og á sínum tíma sann-
aði hann það, að hann bæði vissi af þeim og stóð ekki á sama um
þær. Þannig er þetta enn í dag. Það er ekki til sú sorg, sem nokk-
urt Guðs barn fær að reyna, (hve falin sem hún er fyrir sjónum
manna), að Guð viti ekki allt um hana og finni til með oss.
Fullkomleiki eðlisfars Jesú Krists er undursamlegur í sann-
leika. Allar aldir furða sig á honum. Hann stendur algerlega án
jafningja og aleinn. Ef nokkur maður vogar að setja nokkurn
mann við hlið Jesú Krists, þá missa allir hreinskilnir og sann-
gjarnir menn allt traust til slíks manns.
Það er enginn atburður né nokkur atburðaröð, sem ritningin
spáir að verði að gerast áður en Jesús kemur til að taka þá til
sín, sem tilheyra honum. En það eru atburðir, sem verða að ger-
ast áður en hann kemur til jarðarinnar með sínum heilögu. Eftir
því sem vér vitum bezt, getur hann komið á hverju andartaki til
að sækja okkur. Og það gerir oss mjög gott, að vera ávallt við-
búin komu hans.
(Þýtt úr „Things Concerning Himself“).
3. Brennandi hjarta.
„Brann ekki hjartað í okkur, meðan hann talaði við okkur á veginum?"
Lúk. 24. 32.
Læknirinn og guðspjallamaðurinn Lúkas ritaði af innblæstri
Andans fjórða hluta nýja testamentisins. Á mjög fagran og skipu-
legan hátt hefir hann skráð söguna af ævi Drottins hér á jörð og
af frumkristninni. Hann náði þannig til fulls því markmiði, sem
hann setti sér. (Lúk. 1. 1.—4.). Guðspjall hans er bók með jafn-
vægi og samræmi. Hún hefst á því, að Jesús kom í heiminn sem
óstyrkt og ósjálfbjarga barn. Hún endar þar sem hann stígur
upp dl himins sem almáttugur frelsari. Fyrsti kaflinn segir frá
jarðneskum presti af kynþætti Arons, mállausum, sem getur ekki
blessað fólkið. I síðasta kafla sést Jesús sem dýrlegur, upprisinn
prestur í nýjum og dýrlegum prestsdómi, sem með upplyftum
höndum stígur upp í himneska helgidóminn og blessar fólk sitt.
Snemma í ritsmíð sinni segir Lúkas frá hjónum, sem týndu
Drotítni, af því að þau héldu, að hann væri með samferðafólk-
inu. í síðasta kafla er saga af hjónum, sem höfðu týnt Drottni og
héldu, að hann væri ókunnur maður, meðan hann varð þeim sam-
ferða. Þótt ekki sé unnt að sanna með öruggri vissu, að læri-
sveinarnir tveir, sem Drottinn varð samferða til Emmaus, hafi