Norðurljósið - 01.01.1967, Qupperneq 180

180
NORÐURLJÓSTÐ
samfélagi vicf Guð, föcfur sinn. En er hann sá, að lærisveinum
hans gekk róðurinn örðugt, gekk hann yfir vatnicí til þeirra.
Daginn eftir fór fólkicí acf leita acf Jesú og fann hann í Kaper-
naum og sagði við hann: „Meistari, hvenær komstu hingaS?“
Jesús svaraSi þeim: „Sannlega, sannlega segi ég ySur: Þér
leitið mín eJcki af því, að þér sáuð tákn, heldur af því, að þér
neyttuð brauðanna og urðuð mettir. Aflið yður ekki þeirrar
fœðu, sem eyðist, heldur þeirrar fœðu, sem varir til eilífs lífs.“
Hann leidcli í Ijós, að fólkiS var ánægt meS aS fá aðeins þetta
daglega brauS frá frelsaranum. Hann benti þeim því á, aS hann
hefSi meira en það. sem mettaS gat líkama þeirra. Hann hafði
einnig andlega, eilífa fæðu handa þeim, sem mettað gat sálir
þeirra um alla eilífð.
Hann sagði: „Ég er brauð lífsins.“ „Ég er hið lifandi brauð,
sem kom niður af himni; ef nokkur etur af þessu brauði., mun
hann lifa til eilífðar.“ Hann vildi minna menn á. að hann væri
sonur Guðs, kominn í heiminn til að „leita að hinu týnda og
frelsa það.“ Hann vildi minna á, að hann var Guðs lamhið,
komið í heiminn, til þess að honum yrði fórnað fvrir syndir
alls heimsins. Hann vildi kenna. að hann væri meðalaangarinn
eini á milli Guðs og manna, og þannig gæfi hann eilíft líf beim,
sem trúðu á hann.
Við mannanna börn, sem sett erum á þessa reikistjörnu, sem
við köllum jörð, við lifum ekki á brauði einu saman, heldur á
sérhverju orði, sem framgengur af Guðs munni. Eins og lungun
þarfnast loftsins, svo þarfnast mannssálin Guðs. Enginn má
skilja orð mín þannig eða fá þá hugmynd um Guð, að hann elski
ekki þá, sem hann hefir skapað og vilji ekki láta þá njóta þess,
sem þeir þarfnast. Drottinn kenndi lærisveinum sínum að hiðja
um daglegt brauð, því að daglegt brauð er nauðsynlegt. Ritn-
ingin segir: „Verður er verkamaðurinn launa sinna.“ Guð vill,
að við höfum líf og höfum nægtir, og við eigum að vera hjart-
anlega þakklát fyrir fæði og klæði og allt, sem við eigum.
Eigi að síður, við eigum ekki að vera ánægð án Guðs. Það er
hræðilegt, að vera ánægður án Guðs. Maður, sem er ánægður
með að vera án Guðs, hann er stöðugt að bæta í mæli synda
sinna og safnar sér reiði á reiðidegi Guðs. Dýrin í haganum eru
ánægð, þegar þau fá fylli sína á réttum tíma. Eigum við þá einn-
ig að láta okkur nægja, að vera ánægð með fæði, klæði og Hfs-
þægindi? AIls ekki, við verðum fyrir ströngum dómi hjá Guði,
ef við beygjum okkur ekki fyrir honum, sem hefir skapað okk-