Norðurljósið - 01.01.1967, Qupperneq 187

NORÐURLJÓSIÐ
187
með bakið upp við búðarglugga. Ég spurði hann, hvernig hon-
um hefði líkað ræðan, og bjóst við hinu venjulega svari.
Eg varð undrandi, þegar hann tilkynnti mér, að honum hefði
ekki líkað hún. Hann virtist vera að herða sig upp til að segja
eitthvað mikilvægt og alvarlegt. Það kom skjótlega. Ég gleymi
aldrei því áfalli og þeirri undrunartilfinning, sem greip mig,
þegar vinur minn sagði mér, að okkur skjátlaðist báðum í trú
okkar. Guð væri til eftir allt saman!
„Ralph,“ sagði hann, „ég veit, að þú getur ekki skilið þetta,
en ég hefi fundið Guð aflur, fundið hann alveg eins og ég þekkti
hann, þegar ég var drengur.“ Þetta skildi ég alls ekki. Hvernig
gat ég skilið það? Frá drengjaárum var ég gagnsósa af vantrú
og hafði aldrei þekkt hinn himneska föður.
Um mig var ekki hægt að segja, að ég væri fráfallinn. Ég
hafði aldrei þekkt Guð. Það er vægt að orði kveðið, að ég væri
sem þrumulostinn! Ég varð orðlaus. Þetta var óhugsandi. Ég
ákvað að þóknast honum. Ef hann vildi endilega vera „frelsað-
ur,“ þá skyldi ég láta hann vera frelsaðan. Ég klappaði honum
á öxlina og sagði: „Auðvitað ertu frelsaður.“ Hann vissi, að mér
var ekki alvara, og hann sagði mér það líka.
Dagarnir liðu. Ég heyrði af vörum vinar míns söguna gömlu og
sí-ungu um Jesúm Krist. Þannig hafði ég aldrei heyrt hana áður.
Það var ekki eins og ég væri að hlusta á fyrirfram undirbúna
ræðu, sem fjallaði um, hvað Guð gait gert. Ég var að hlusta á
mann, sem vitnaði um, hvað Guð hafði gert! Hve dásamlegt er
að boða góðu fréttirnar um hjálpræðið með vitnisburði einstakl-
ingsins! Charles upphvatti mig dag og nótt. Ég hefi oft sagt, að
hann hélt hina lengstu ræðu, sem ég hefi nokkru sinni heyrt. Hún
stóð dag og nótt í tíu daga. Ég þakka Guði enn fyrir þrauitseigju
hans. Dag nokkurn talaði hann mig upp í það, að krjúpa niður
með honum til bænar. Ég hafði ekki minnsta áhuga fyrir bæn-
um hans. Meðan hann bað fyrir sál minni, horfði ég á veggfóðr-
ið og dauðleiddist.
Fáum dögum síðar bauð hann mér í kirkju. Auðvitað vildi ég
ekki fara, en eftir mikla þrábeiðni lét ég undan. Mér fannst ég
ekki eiga heima í þessu Guðs húsi, og ennþá síður þegar ég sá
þar ungan mann, sem var foringi hóps manna, sem boðuðu fagn-
aðarerindið með útisamkomum á sama götuhorninu og ég hélt
guðleysissamkomur mínar. Við þó nokkur tækifæri hafði ég æst
múginn á götunni svo upp gegn honum og félögum hans, að þeir
voru reknir burt af götunni. En fyrr eða síðar kom hann alltaf