Óðinn - 01.01.1922, Blaðsíða 2

2
OÐINN
ekki einu sinni hjer á landi, heldur í höndum danska
ríkisþingsins, og þó að vjer ættum sjálfir að greiða
tekjurnar, sem reyndar voru örlitlar, þá voru útgjöldin
mjög skorin við neglur sjer. Árið 1874 voru tekj-
urnar áœtlaðar 212,800 kr. eða tæplega svo mikið,
sem einstakir menn hafa haft í árstekjur síðari árin,
ekki svo fáir, og þessi upphæð gekk mestmegnis til
Landið og höfuðstaðurinn var því ekki vel fær um
að taka á móti konungi og öðrum erlendum höfð-
ingjum, en landið hafði þá þau sömu einkenni, sem
það altaf hefur haft og mun hafa, náttúrufegurðina*
því landið var þá, eins og fyrr og síðar, »fagurt og:
frítt og fannhvítir jöklanna tindar«.
Stjórnfrelsi hafði ekkert verið fram að þeim tíma
Landtaka konungs 1874.
launa handa embættismönnum. Til óvissra gjalda voru
að eins veittar 8000 kr., og af þeirri upphæð átti að
taka þjóðhátíðarkostnaðinn og útgjöld við móttöku
konungs.
Höfuðstaðurinn hafði þá liðlega tvö þúsund íbúa;
híbýli manna vortt bæði þröng og lítilfjörleg; ekkert
sæmilegt hús í bænum, nema latínuskólinn, og í því
efni hefur reyndar furðu lítiðj batnað síðan, því enn
þann dag í dag er ekki í önnur hús að venda; sýnir
það, hve vel hefur verið vandað til þess húss í fyrstu,
og hve framfarirnar eru enn hægfara hjá oss.
í landinu og skorti þess fylgdi, eins og vant er að
vera, hug- og kjarkleysi alment; það var því sann-
kallaður kotungsbragur á flestu, einkum út á við,
t. a. m. var enginn akfær| vegspotti til á öllu land-
inu. Inn á við var alt bjartara, og ekki ljetu skáldin
á sjer standa við það tækifæri, þó var hugsun al-
mennings aðallega þá sú ein að hafa ofan í sig og
á. Það má líka lesa það í brjefum leiðandi manna á
þeim tímum, að þeir kviðu mjög fyrir, og óttuðust
að viðtökurnar mundu verða landinu til skammar.
Mannsaldri síðar var alt orðið gerbreytt. Á þessu