Óðinn - 01.01.1922, Blaðsíða 12

12
ÓÐINN
Skrautgripaskrín, sem danskar konur hjer í bænum gáfu drotningunni.
skemtilega í viðræðum. Þessi kona hafði gert sjer
líka hugmynd um útlit Ingibjargar og Guðmundur
Hannesson. Það er eiginlega einkennilegt, að fólk
skuli gera sjer þá hugmynd, að þeir, sem vinna fögur
og göfug verk, hljóti uð vera ygldir á brún og brá.
Höfundur þessarar greinar hefur talað nokkrum
sinnum við Ingibjörgu. í fyrsta sinn, þegar jeg heim-
sótti 1iana, ætlaði mjer ekki að takast að ná tali af
henni. ]eg kom inn í stóran sal, langan og mjóan,
með fallegum, bláum húsgögnum. Til hægri handar
var stór skrifstofa. Þar hitti jeg fyrir háa, ljóshærða
stúlku. Hún var dönsk. Seinna fjekk jeg að vita, að
hún hefði tekið meistarapróf í sögu við háskólann,
og nú var hún sú yngsta af framkvæmdarstjórunum
í aðaldeild K. F. U. K. Jeg spurði eftir
I. Ó. Sú ljóshærða svaraði, að hún væri
heima, en ekki vildi hún samt sleppa mjer
inn til hennar. »Fröken Ólafsson hefur
aldrei frið«, sagði hún, »hjer er altaf fult
af fólki frá öllum löndum, og af öllum
stjettum. Sumt af þessu fólki kvabbar við
hana um alla skapaða hluti; hún er alt
of góðsöm og kennir oft í brjósti um
fólk, sem hreint ekki á það skilið. Nú
höfum við yngri framkvændarstjórarnir
tekið okkur saman um, að sleppa ekki
öllu þessu fólki inn til hennar«.
Þrátt fyrir þessar undirtektir leitst mjer
þó vel á »þá ljóshærðu«. Jeg bað hana
blessaða að sleppa mjer inn til Ingi-
bjargar, og Iofaði statt og stöðugt, að
jeg skyldi ekki tefja hana lengi. »Sú ljós-
hærða« varð að lokum við bón minni, en
sagði þó, mjer til frekari áminningar, að
Ingibjörg hefði ekki haft nokkurn frið
allan daginn, og nú væri hún að skrifa
áríðandi brjef.
Hún fylgdi mjer inn í dálítið herbergi.
Þar sat Ingibjörg Ólafsson við stórt skrif-
borð, hlaðið bókum og blöðum. Þegar
jeg kom inn, stóð Ingibjörg upp og heils-
aði mjer vingjarnlega. Hún er í hærra
meðallagi, með bjart hár og falleg, dökk-
grá augu. Hún sagði lítið, meðan jeg stóð
við; mjer leitst svo á hana, að hún væri
stilt og orðfá, en það er eitthvað í við-
móti hennar, sem strax vekur traust og
hlýju. Þegar jeg hafði talað við hana
nokkur orð, var öll feimni sem af mjer
strokin. Jeg hefði vel getað ímyndað mjer,
að jeg talaði við eldri systur mína. Á skrifborði hennar
stóð íslenski fáninni. »Þjer sjáið«, sagði Ingibjörg
brosandi, »að þótt jeg sje búsett í Danmörku, vinn
jeg þó undir íslenska fánanum«.
Þegar jeg fór, fylgdi Ingibjörg mjer til dyra. Þegar
við komum út í ganginn, stóð þar ungur maður illa
klæddur; hann heilsaði á íslensku, og bað um leyfi
til þess að tala við I. Ó. Hún bað manninn að setjast
niður og bíða dálítið. Hún fylgdi mjer niður stigann.
Á leiðinni niður spurði jeg hana, hvaða landi þetta
væri. Hún svaraði, að hún þekti hann ekki. »Það er
víst einn af þessum veslings ræflum, sem ekki nenna
að vinna, en ganga um og betla«, sagði hún svo. Jeg
varð alveg hissa á þessu svari, því það hafði mjer
Konungsmóttökunefndin: Guðjón Samúelsson, G. Zoega, Haraldur Árnason.