Óðinn - 01.01.1922, Blaðsíða 5

ÓÐINN
5
sjer, ekkert annað en grjót og mold, en hvergi grænn
blettur. (Hún var lengi á eftir kölluð Oskuhlíð). Norð-
anveður var um daginn, og moldrykið, sem þyrlaðist
upp, afskaplega mikið. Dagurinn var öllum til leið-
inda og gremju, og hann endaði með því, að tveir
menn, er stjórna áttu flugeldum um kvöldið, slösuð-
ust svo, að þeir mistu fingur og part af höndum.
Reykvíkingar undu líka þessari hátíð svo illa, að til
nýrrar var stofnað nokkru síðar á Geirstúni, sem fór
vel fram. Oskjuhlíðarhátíðin var aðalmóttökuhálíðin
hjer 1874; taki maður hinar tilsvarandi viðtökur hjer
1907, hátíðina í
Alþingishúsinu, þá
er munurinn stór-
kostlegur; þar var
alt hvað öðru
samboðið. Ágætt
kvæði (»Kantata«)
(kvæðin 1874 voru
líka snildarleg og
munu lengi verða
munuð), ágætt lag
eftir íslending við
kvæðið (þann hinn
sama, er gaf oss
þjóðhátíðarárið
okkar þjóðlag »Ó!
guð vors lands«),
snildarlegur söng-
ur, og síðast, en
ekki síst, hin ágæta
og vel flutta ræða
hr. Hannesar Haf-
steins. Þegar síð-
asti ómurinn var þrotinn, stóðu líka gestirnir upp al-
veg hugfangnir, og jeg heyrði marga ríkisþingsmenn
ljúka einróma lofsorði á alla þá athöfn. Hún var líka
áreiðanlega perlan í öllum viðtökunum og þar næst
veisla sú, sem bærinn hjelt í Barnaskólanum með
standandi borðhaldi og dansleik. Það var eitthvað
alþjóðlegt yfir þeirri samkomu, enda ægði þar saman
mörgum þjóðum, og það var sannkallaður hátíðablær
yfir þeirri samkomu. Hinsvegar fór aðal-miðdags-
veislan ekki eins vel fram, rjettirnir voru of margir
og framreiðslan gekk alt of seint, ræðuhöld of löng,
svo þegar búið var að sitja fulla 4 tíma yfir borðum,
voru menn orðnir þreyttir og stóðu upp óskipulega
og biðu ekki eftir ábætinum. Matveislurnar á ferða-
laginu fóru aftur prýðilega fram, enda voru þær miklu
látlausari og óþvingaðri.
Á Þingvöllum glímdu 2 menn 1874 snildarlega vel,
en 1907 glímdu margir, sumir líka snildarlega vel,
en það hefði vafalaust ekki skaðað, þótt yfirlætisleysið
hefði verið dátítið meira hjá sumum glímumönnunum
þá. Að því er þessa gömlu og þjóðlegu íþrótt snertir,
held jeg, að 1874 þoli fullkominn samanburð.
Nú eigum vjer þriðja sinn að taka á móti konungi
vorum, og í rauninni í fyrsta sinni að taka á móti
konungi íslands, og ekki einungis honum, heldur og
í fyrsta sinn drotningu hans, sem er miklu meiri
vandi. En nú stöndum vjer líka ólíku betur að vígi en
fyr, einkum ef vel
viðrar. Samgöngu-
færin hafa batnað
mikið, fegurðar-
tilfinningin hefur
vaxið, vjer höfum
öll skilyrði til að
koma fram sóma-
samlega í vorri
eigin mynd, en
þurfum ekki að
tildra neinu upp til
að sýnast. Og vjer
höfumlærtmikið af
síðustu konungs-
komunni, einkum
höfum vjer lært,
hvernig vier eig-
um ekki að haga
oss, er fagna skal
svo tignum og göf-
ugum gestum. Vjer
ættum nú að sam-
eina það tvent, er einkendi hinar fyrri komur, að
hafa allar viðtökurnar tildurslausar, en þó veglegar
og um leið hjartanlegar. Eins og hver einstakur
leggur sig fram til að veita kærkomnum gesti alúð-
legar viðtökur, eins eiga landið og höfuðstaðurinn nú
að kappkosta, að viðtökurnar verði gestunum minnis-
stæðar vegna alúðar og samúðar, fremur en iburðar-
mikillar viðhafnar á yfirborðinu.
Eins og áður er sagt, skrifaði Kl. J. grein þessa í
Mrg.bl., sem út kom konungskomudaginn. En svo
sem vænta má, var vandað til móttökunnar hjer eftir
föngum. Um samanburð á henni í þetta sinn og 1907
verður hjer ekki rætt. í bænum var alt með Iíku
sniði þá og nú. En landferðatækin voru nú bílar,
Konungur og drotning á tröppum Konungshússins á Þingvöllum.