Óðinn - 01.01.1922, Blaðsíða 26

26
ÓÐINN
Og hún mundi sjer ekki leyfa að ljóma
svo lengi þú hefðir, auk vilja þíns, mátt
að verja þitt ríki og vernda þinn sóma —
jeg veit hvað þú, drotningin litla, átt bágt!
Er sólinni verður ei varnað að hefjast
og varpar hún lifandi gulli á fold,
þá skríðurðu’ í geislann, því gulli að vefjast
með grasmöðkum, nöðrum og ormum í mold.
Jólin.
Hvítt eins og blað fyrir helgirit
hjarn eftir sólstaf bíður.
Senn fær það bjartari silfurlit,
svellið og hrímkögrið fegra glit, —
tíminn til ljóshafs líður.
Fríður er vetur á veldisstól,
vori hann ljær sinn blóma;
hvítblómgað vor, þegar hækkar sól,
heilsar með dýrðarljóma.
Ljósið, það bjarmar um hugskot hvert,
hríslast sem eik og kvikar.
Þar sem var helskúum haustsins snert
hálmlitað, mánskinsfölt og bert
blómgast og aldin-blikar.
Bikar, sem leiftrar, er lyft, svo önd
ljósveigar sterkar hrífi,
veigar þess bikars í vorsins hönd
verða að kristal-lífi.
Ritar á mjallir og svellin sól
sólgeisla fjaðurpenna,
komin sje niður af stjörnustól,
stigin ofan frá guði, jól,
húmkolum heims að brenna,
kenna, með flughröðum funastaf
fannanna leturbrauta,
opnaður sá fyrir handan haf
himinn til beggja skauta.
Ljóðmál.
Þau ljóðin með Ijúfustu hljóðin,
sem laufsalaþjóðin kann ein,
þau ljóma í hugum og hljóma,
um himininn óma frá grein.
Að bíða er blessað, og hlýða
á brúðsönginn þýða í dag,
svo yndi mjer leiki í lyndi
og ljóð mitt jeg bindi
í skyndi við laufsalalag.
Að yngja minn anda og syngja
og ellina hringja á braut,
jeg setst hjer í sæti sem best er
og sólblíða mest er og skraut;
að sindrar alt sje jeg, og tindrar
og sorgin ei hindrar neinn glans.
Æ, þetta er lífið hið ljetta
og lífið hið rjetta.
Jeg fljetta því kvæði og krans.
Hví líðið þjer, lýðir, alt stríðið?
Og ljóðin ei hlýðið þjer á.
Þjer vitið, svo vítt sem er litið,
er vastrið og stritið að sjá.
Æ, friður sje oftar með yður!
Þess óskar og biður hver háls,
sem kveður svo glatt að hann gleður
þá góðlátt er veður.
Og sjeður er fugl, sem er frjáls.
Til glaðra hann flýr, því til fjaðra
hann finnur, og aðra hann knýr
og seiðir á söngvanna leiðir,
þar sólfaðmur breiðir sig hlýr.
Svo kvaki með bölið að baki,
með blómálfum vaki í dag,
hver andi, sem enn er í landi
og unir ei bandi —
sig vandi á ljóði við Iag.
Við gröf.
Hreinni þínum höndum birtist
hvergi að velli fallinn snær,
hreina lindin hreinni virtist
hvenær sem hún vætti þær.
Fyrir andans iðju þína
aðeins tötrum klæddist þú,
mola’ af borðum máttir tína,
metinn einskis fyr en nú.
Sl