Óðinn - 01.01.1928, Síða 12

12
Ó Ð I N N
var frá Þórshöfn, sonur kaupmanns þar, en Julius
var utan úr eyjum, jeg man ekki hvaðan. Þeir voru
báðir mjög efnilegir og góðir drengir. Sophus var
mjög röskur og fjörmikill drengur, skemtilegur og
góður. Allir þessir piltar komu oft til mín og sagði
jeg þeim sögur frá Islandi bæði nýjar og fornar.
Ávalt síðan, er jeg hefi hitt þá, hafa þeir tekið á
móti mjer opnum örmum. Þegar vora tók vorum við
oft úti og gengum langa vegi og ljekum saman á
ýmsan hátt. Á rennur gegnum bæinn, eða stór lækur.
Þar uppi í dalnum fyrir ofan bæinn rann lækurinn í
þrengslum með háum bökkum báðumegin. Einu
sinni, er við vorum þar uppi drengirnir og jeg, var
jeg að segja þeim úr Njálu, um hlaup Skarphjeðins á
Markarfljóti. Þeir hjeldu því fram, að það væri ómögu-
legt að stökkva svo langt. Þeir sögðu, að það væri
ekki einu sinni hægt að hlaupa þarna yfir lækinn.
Jeg hjelt því fram að það væri enginn vandi. Svo
ögruðu þeir mjer að gera það. Það hljóp í mig móð-
ur og langaði mig til að sýna þeim hvað nútíma ís-
lendingar gætu. Svo tók jeg tilhlaup mikið; það var
heldur undan brekku og fanst mjer þá eins og heið-
ur minn og íslendinga væri í veði, ef jeg hefði ekki
hlaupið. Jeg kom á brúnina hinumegin og var
mjórra muna vant, hvort jeg færi aftur á bak ofan í
lækinn eða áfram. Jeg fór samt áfram og gat fótað
mig. Við mældum svo breiddina og var hún nær 7]/2
alin. Ekki vildi jeg gera það aftur, því jeg vissi að
jeg mundi ekki geta það, er ofurkappsmóðurinn væri
farinn. Jeg reyndi oft seinna að stökkva sömu lengd,
en tókst það aldrei. Það var víst heiður íslands sem
bar mig yfir. Þá sannfærðust þeir um að slík hetja
sem Skarphjeðinn hefði getað stokkið 12 álnir, þar
sem nútíma væskill gat stokkið 7J/2 alin. — Á þess-
um skemtiferðum var stundum kennari einn með
okkur. Hann hjet Jakobsen, en fornafnið get jeg ekki
munað, ágætur ungur maður og einn af forgöngu-
mönnum fyrir viðreisn færeyiska málsins. Við vorum
miklir mátar og hann kendi færeyisku í Föringafje-
lagi. —
Oft dvaldi jeg í huganum heima og skrifaði brjef
með næsta skipi. Hugur minn var oftast í skólanum
hjá þeim skólabræðrum mínum og einkum hjá mínum
»Urðarbræðrum«, en það voru þeir Þorsteinn Gísla-
son og Benedikt Þ. Gröndal. Við höfðum þá um
veturinn áður en jeg fór stofnað skáldablað í »Fram-
tíðinni*, hjet blaðið »Urður«, en við hjetum Gasi
(B. Þ. G.), Gúni (Þ. G.) og Tóki (jeg), en Urðar-
feður eða yrðlingar vorum við kallaðir af skólabræðr-
um. »Urður« flutti tóm ljóð og að eins greinargerð
um ritstjórn blaðsins. Sat jeg stundum í herbergi
mínu og orti þá saknaðarljóð til íslands, eða hjart-
næm vinakvæði um oss sjálfa, Urðarfeður. Jeg samdi
líka skáldsögu á dönsku á háfleygu »fjóludalsmáli«,
með blómabrekkum, fuglasöng og fossaniði í, að jeg
ekki tali um rómantíska ást, var hún bæði alvarleg
og viðkvæm, og þótti drengjunum í Þórshöfn mikið
til hennar koma. Jeg býst við að hún mundi verka
öfugt nú við það sem til var ætlast, ef hún væri lesin
nú, en á því er engin hætta, því vjer ungir menn á
þeirri tíð gátum ekki þotið með alt á prent, undir
eins og vjer eignuðumst eitthvert andans afkvæmi,
hvað gott sem það var í vorum augum sjálfra; var
það mikil blessun bæði fyrir oss sjálfa og bókment-
irnar. —
Þegar »Laura« kom frá Kaupmannahöfn á leið til
Islands, varð jeg mjög feginn að sjá landa aftur. Með
henni var kaupmaður Thor Jensen. Hann grunaði
víst, að eitthvað væri örðugt hjá mjer og bauð mjer
að kosta ferð mína heim, ef jeg vildi koma með. Það
var að vísu freisting, en jeg neitaði því þó; mjer
fanst jeg ekki geta farið að svo stöddu sóma míns
vegna. En jeg var afarþakklátur fyrir þetta tilboð;
mjer fanst í því vera svo mikið drenglyndi, þar sem
jeg var að öllu ókunnur Thor Jensen nema af sam-
ferðinni með »Lauru« til Færeyja.
Þegar »Laura« var farin, tók jeg hugrekki til mín og
talaði við konuna, sem stóð fyrir gistihúsinu, og sagðí
henni, hvernig ástatt væri högum mínum og borgaði
henni það sem jeg hafði unnið mjer inn við kenslu.
Það var ekki upp í helmingin af því, sem jeg skuld-
aði. Samdist svo með okkur, að jeg skyldi vera þar
til vors og sjá þá, hverju fram yndi. Mjer leið enn
þá betur á eftir. Þau reyndust mjer ætíð mjög góð,
Diurhuus og hún. Nokkru eftir páska, er kominn var
góður gróður, gekk jeg einn dag til Kirkjubæjar. Það
er hjer um bil tveggja tíma leið yfir fjall að fara.
Hlíðin er brött Kirkjubæjarmegin en svo landræma
sljett er niður er komið. Það er att ræktað land og
er þar stórt kúabú. Þar var og heill hópur af aligæs-
um og þótti mjer þær láta allófriðlega; teygðu þær
fram gogginn og bljesu. Það var ekki laust við að
jeg væri hálfhræddur við þær. En er heim var komið
urðu viðtökurnar hlýrri. Það var tekið á móti mjer
opnum örmum. Gömlu hjónin voru mjer fram úr
skarandi góð og systkinin mjög skemtileg. Jeg skoð-
aði mig þar um kring og þótti mjög merkilegar hinar
fornu rústir. Dómkirkjuveggirnir gnæfa þar upp háir
og allhrikalegir, og var auðsjeð að það hefði orðið
stórt hús, ef undir þak hefði komist, en er biskups-